Nexhat Halimi
Frymën e fundit e ke dritë mollën e kuqe në dorë
Jashtë çel vjeshtë e irnosur e ndopak bie dhe borë
E kërkoj ndër ëndrra copën e këputur vetëtimës
Të bëhem poet apo vrasës ta mbroj të bukurën
Ta ndjek kujtimit të mbytur në flatrim me fluturën
T`i ngjet ajrit degës qiellit e lirisë në etje ky gjak
Ndodhi të nisen e të kthehen me atë dritë kaq pak
E ëndërroja të zgjohem në mëngjes te kroi mitik
Të pikturoj lulen e lirisë në degëz të pjeshkës
Me një copëz të borës të shkëputur prej bjeshkës
Ta rizgjojë në etje udhën qind vjeçe të breshkës
Gjithnjë i përgjakur kënaqësisë e gjithnjë i bardhë
Ah esa vetëm ti mungon ndërmjet hiri dhe flake
Flutur e rrallë e shfaqur në këtë fushë me shevar
Ta pikturojmë lirinë e imagjinuar shkëmbit të vjetër
Të kujtohen vdekjet për të dhe ëndrrat patjetër
Çdo gjë dhe flutura në fluturim të bëhej yll polar
