Poemë për Mitrovicën e Veriut
VETËVETËS I VËMI KUSHINETË
– Mitrovica veriore –
I thashë vëllautim tim mos e shit banesën o njeri i mire, paah përendinë
Dhe pse cegma na ngrinë në veri, ky hileqar i ri
E di, mbase e di s’do t’shesë kjo punë s’do meçuri
Dhe heshti si bulkthi ne vërri.
Premtimet u shkrinë si akullore
e kishte shitur banesën dhe doctor Fevziu
po, po, pasatj Naseri, Skënderi
eh syve më kaploi terri
Unë në betime besova,
dhe ngula guri në mezhde
Pa ferexhe
Atje ne veri
ku mollotovet bëjnë zhurmë
autumatiket bubullijnë
Fitili i dritës u dogjë
qielli që përshkëllirë tmerr ërrsirë
Erdhi dhe kjo e pa mire ngjyrë në këllirë
I shitën Drita e para e dyta Nerxhivani
na e vyshkën shpresën
Si të ma venin në fyt kmesën
Kur i s’dhitën dyrët e konakut,
pritja qe ishte aq e përzemërt
Ne bisht trakut mu zë fryma,
djersitëm dridhëm kërcellijë dhëmbeti,
qartur tamli, a hije vatani, unë mjerani
Kot kishim folurë për qendresë,
gjithçka e përthekoi e pa dukshmja kmesë.
Po more a e dini ju
se fëmijët tanë aty lëshonin shtat,
e ne Plëqëri te thinjosur, agraisur e sosurë.
Po a tregohet përallë secila ngjarje e vërtetë,¨
vetëvetës i vemi kushinetë,
po tani si të fëmijët tanë
për lojra ne Kala
Vetë frikacakë, hata,
e hëna na përqesh pa nda
S’do të këtë ënderrë kush po e çel atje
më as musafir s’jemi më tjetër veç gabel,
rrush qeni i kalbur nëpër zabel.
A ka Rashka hise këtu
a ne jemi trumcakë atje,
këtu pëherë
Hej flokët na i qeth secili bërber,
po djersa na mbetet në atë preg tonin,
në atë derë,
dhe prapë se prapë potere
Kthehuni se tjetër kund si aty nuk ka pranverë,
veç fantazma e mjerë
U shit u stërshit,
u dogj skelet nga kjo verë
varret e tanëve, eja atje
na i vrasin sketerrë,
droj ato varre
do i heqin me bulozherë
– o të mjerë.
S’LIHET KONAKU
Si duket ura e veriut po kërkon erë dheu,
kokë njerzish, frymë e tymë
Sërish hapat trokasin rrugëve në asfalt mbi dritare
Si duket s’lihet konaku, oborri, kështjellë bëhet shpirti,
pa kur fare zori
Erë dheu si pas orëve të fat thënave,
do gufojë parmakëve te dritarëve, koridorëve
Se assesi e jona s’bët kurrë e huaja, sarkazme,
tenxhere tjetër serirëtfrymë, tym,
dikuj do i hapë sytë, dikën do ta qorrojë te vona.
Se frusturimet s’falen, s’mashtrohet sa kërthia vë kot thërrasin
Të mykyrat te mjerat mendje Se shqip lind foshnja,
shqip ecën kërthia
Ne u deshtë erë dheu jemi ne gati e gjithë Shqipëria…
