Nexhat Halimi
Gjurmët në gur
Në gjakun e dehur të lodhur mbi harqe të syrit
Thikën e ngul si Parisi shigjetën në thembër të Akilit
Era e jetës së largët dhe vdekjes së përhershme
E dita thyhet pa lindur e thyer në pritje
E tingulli vdes pa lindur i vdekur në të vërtetë
E puplat ngritën në qiell rëndë dhe lehtë
Korbi mishin e tyre çukitë eee eeej zemër e thyer
E s’hapet portë të më nxjerr në rrugë të parrëfyer
ja kalldrëmet përherë ikën përtej hapit të thyer
prapë ikja të takoja nën dritare nën hënën e verdhë
Kalldrëmet të vodhën ty e mua e hëngrën kokën
Kot tashmë rrëzohem për tokë mbahem për tokën
Ja veç gjurmët që i le në jetën e gurit të thella
Kanë filluar që të shndërrohen në plagë të ndërsjella
E vdes me lule të verdhë në buzë e të thërras
Grua e bukur
Hapësira e ndritshme e madhe me bukuri të gjallë
më ra hise të vallëzoja me ty m’u afroje me zjarr e mall
tago do të loznim e zemra rrahte me ritëm të rrallë,
me duart rreth qafe e puthitur faqe më faqe
pa ndonjë ritëm të caktuar të bërë ndesh për të dy
Grua e bukur e ndezur epshi ndemjet etjes e zjarrit
Në gotat e zemrës shkumon gjaku i ndezur përmbi gji
E festa merr hov e fluturojnë zogj në largësi
E mbanim në duar afërsinë që prek me etje në gjithësi
Në buzë të tryezës bie aromë gruaje bie epshi në flakë
fjala kthehet në përmendore të mos thyhet plakë
Të vallëzojmë grua e bukur e panjohur dhe unë e ti
Në këtë mbrëmje të mësimit të tangos flatroj në hapësi
Me ty ndër krah të zogut të zgjuar në malësi
veç unë dhe ti në lojë nga martohet ky çift i ri
Është hera e parë që vallëzoj grua kaq bukur moj grua
Shumë bukur vallëzon zeshkane e gjakut të ndezur
Eee eej grua Ja tashmë të puth zjarrtë të çfarë ke moj
Eee eej eej Grua Grua Grua largoj buzët nga të miat
Tokën nën vadë e ndez burri tërë kohën të shikon tërbon
A sheh Ëh ëh ha ha ha ha hahahaha aaahahaha
Thërrime ndër kujtime
Bredhjet në ndjekje fluturash në jalli
E asfodelat kaq të shpërthyera në gjithësi
E përhitje e etje në zjarrin e përhershëm
Nën ritmin e fyellit nga bie në bjeshkë
Unë ndjek udhët e mendimit hijes me ty
E dal e iki vetes zjarrit të etjes
Udhës së ashpër të malit vjen një breshkë
E uji rrjedh nga burimi i akullt në gur
Kot nisem të të takoj fund fushës në urë
Vjen mbushur frymë me shtambë në dorë
Ec dhe e mbulon ballit me dorë
Zot pres gungaç në prag të derës në vetmi
A do të vish apo mëngjeset agojnë pa ty
Kot iki nëpër përjetime e dukuri e mendime
E micëroj thërrime ndër kujtime
Etja përsëri
ndoshta tashmë dot s’ zgjohemi as memecë
As pupla e as flokë të ngatërruar në vetmi
Grua e verbër në kohë të ftohtë dimri nis udhëtimin
Të arrish te fundi i rrugës gurore i çarje së mollës
Përpiqesh aty këtu e atje të më mashtrosh
Të më tradhtosh me shkrimin për etjen e zjarrit
Në krah të mitanit e mallin e gjatë të mërgimtarit
Tashmë mos hesht më thuaj çfarë ke për të thënë
s’ je në asnjë mënyrë ajo që me një frymë
e nxjerr dreqin nga shishja dhe e futë përsëri
ajo është veç një përrallë është një mëkat
i përsëritur në katër stinët e udhëtimit në jetë
Unë e ti grua e rëndomtë lidhemi në të njëjtin hi
E duam të njëjtën zemër të njëjtat ëndrra e sy
E prapë lëngojmë nga etja dhe nga tjetri përsëri
Varri në kodër
Bredh flurore zgjuar buzë kroi në sokak
Ec jallisë ndërmjet hijesh me lilakë
Faqet t’i prekin puthjet me aromë ndopak
E hutini në krënde shikon mbytur në gjak
Qëndron tërë e hutuar me duart thellë ujit
E dhembje ndjen për humbjen e Mujit
Copëzohesh në ajër pafund qiellit mbi liqe’
E ndjek drenin nga ik pyllit pa fre
Jehonën e zgjon nga i bie ëndrra fyellit
Tërë harmoninë e rrënon një e shtënë
Të përgjaken duart e zemra e turpi aty
Tashmë më s’lëviz dot kurmi që të dashuroi
Mbyll sytë e qan e ndjenja pik nën ftoj
zot kush e çel atë varr në kodër nën qarr
Pamja e vjetër
Kuptimi i udhëtimit fedorë je vetëm ti
E adami dhe eva në pamjen e vjetër
Me ngjyrat e ylberit në frymë shpirti tjetër
Të çelet etja ëndrrës së përhershme
Natyrisht dhe të të përkëdhel me dashuri
Agu e vjedh veten në bebëzat me lakmi
Ja një copëz e gjelbër tjetra e kaltër aty
E krijojnë trëndafilin e mbirë në sy për ty
Ëndrra në kopsht të vetëtimë pik aromë
t’i zgjojë zogjtë të këndojnë në qershi
të strehohen në gjethe në imazh tjetër
tërë një bukuri të krijohet hijes së fjetur
e jashtë bie shi e herë tjetër bie borë
e etja e sjell mrekullinë në të njëjtën orë
ti në fustan të tejdukshëm e flet veten
gjinjtë sytë vithet e shkruajnë të vërtetën
kot dëgjoj e kaluara nga luan në lirë
e shikohem verbër kaq vjet në pasqyrë.
