Ndue Lazri, gazetar dhe poet, shok dhe koleg të ngushtë me të ndierin mikun tonë Ramadan Bigza, i cili para pak ditesh u nda krejt pa pritur nga kjo jete. Ndueja e pershkruan dhimjen me keto reshta. /Gj. Musa
Ndue Lazri
– Ish kolegut dhe mikut tim, Ramadan Bigza –
Ishim me kolegë të Federatës FNAI në një darkë me arbëreshë në Calabri, kur mora një mesazh me një lajm të hidhut nga mikja ime Mimoza Çekiçi Rista, e cila më njoftonte se ishte ndarë nga jeta gazetari Ramadan Bigza. Qe i pabesueshëm dhe shokues ky lajm dhe në momentet e para po mendoja se mund të ishte një informacion i gabuar. Por pastaj pashë që edhe plot miq e kolegë të tjerë të përbashkët po shkruanin me hidherim të madh për humbjen e këtij gazetari të palodhur dhe njeriu shumë të mirë.
Me Ramadanin na lidhte një miqësi prej më shumë se 30 vjetësh. Punoja si redaktor në gazetën lokale “Jeta e re” në Shkodër dhe midis bashkëpunëtorëve, Ramadani, që punonte në uzinën e telave të atij qyteti më tërhiqte vëmendjen jo vetëm me pasionin që kishte për të shkruar, sidomos për rubrikën sportive, por edhe me korektesën e tij, me sjelljen prej njeriu shume të edukuar e të thjeshtë. Ishin këto arsyet dhe cilësia e shkrimeve të të tij që bënë ta tërhiqnim Ramadanin nga Uzina e telave, si gazetar në redaksinë e gazetës “Jeta e re”.
Që atëherë, për shumë vite kemi qenë kolegë e miq të mirë. Ramadani ishte i papërtueshëm, dinte të ndërtonte marrëdhënie të mira me kolegët. Edhe pse u bë redaktor, ishte gjithnjë i thjeshtë e dashamirës me bashkëpunëtorët e tjerë, i pëlqente të dilte në terren, të shkonte me shërbime edhe larg e të sillte materiale të freskëta e cilësore në gazetë. Kishim miqësi familjare e shkonim shumë mirë edhe me prindërit e tij, me bashkëshorten, Mondën dhe me dy djemtë që ishin fëmijë shumë të edukuar.
Këto marrëdhënie e kjo miqësi u ruajtën edhe kur Dani u transferua në Tiranë në gazetën “Sporti popullor”, kur u kthye sërish në Shkodër si redaktor në Radio Shkodra, edhe kur jeta e emigrimit na ndau dhe ai shkoi me familjen në Greqi, ndërsa unë në Itali. Në kushtet e emigracionit ai bëri një punë shumë të madhe duke qenë për disa vite kryeredaktor i gazetës “Albania Press”, gazetë që ishte bërë një organ i dashur shtypi për emigrantët jo vetëm në Greqi, por edhe në Shqipëri, në Itali e kudo që arrinte ajo.
Ishte bërë tribunë edhe për ne krijuesit e fushës së publicistikës, apo për shkrimtarët e poetët e ndryshëm, sepse Ramadani, me rubrikat e shumta të gazetës, dinte ti tërhiqte e mbante afër të gjithë. Kam patur kënaqësinë të shkruaj shpesh në atë gazetë dhe gjithnjë kam gjetur ngrohtësinë prej miku e kolegu e korektesën profesionale në publikimin e materialeve. U takuam para ca vitesh edhe në Pistoia, në një takim të sipërmarrësve shqiptarë në Toscana. Bashkë me mikun e kolegun Gjin Musa, që kishte ardhur nga Roma dhe sipërmarrësin Nikolin Gjeloshi, që na kishte ftuar, kaluam momente të bukura e kujtuam me kënaqësi vitet e punës në qytetin e bukur të Shkodrës.
E prisja të vinte në fillim të qershorit në Mantova të Italisë, për të marrë pjesë si gazetar e për të pasqyruar në shtyp festivalin e kulturës shqiptare që do të mbahet në atë qytet. Folëm dhe i thashë që e prisja dhe ai po e priste me padurim ardhjen. Kur papritur vjen lajmi i vdekjes së parakohshme të tij.
Kam parë që shumë miq e kolegë kanë shkruar me dhimbje, por edhe me dashuri për Ramadanin. E ai i meriton gjithë ato që janë shkruar, sepse me sjelljen dhe punën e tij profesionale kishte ditur ta gjente rrugën për në zemrën e njerëzve.
Lamtumirë miku dhe kolegu im i paharruar. Pushofsh në paqe.
