Sheremet Prokshi
TE URA
Muranë gurësh e muri
Atë mbrëmje më dolën përballë,
Ku IBRI rridhte turbullt
Qytetit tonë të ndarë,
Nata dehej andej
Këndej grindem me fjalë
Dhe mplakem duke pritur
Të hapen krahët e bardhë!
Ecja me disa miq
Matanë që lanë shtëpinë,
Kopshtin, trojet e arat
Lendinat, bagëtinë,
Kujtojnë atë vit pas lufte
Me krismë e bubullimë
Kur horrat e Llazarit
Ringjallnin tragjedinë.
Ata që sot përtypin
Hanë bukë në tokë shqiptare
Mbjellin të zeza dite
Ngritin mure për ndarje,
Këtë farë të djallëzuar
As Ibri s’ka për ta larë,
Me turp do ikin një ditë
Atje prej nga kanë ardhë.
Sh. Prokshi, 16.12.2016
