Fatmire Duraku
Të shkosh të vish
të njëjtit shteg
(trioleta)
I
Të dalësh të hysh të njëjtës derë
hapur në ballë një gisht mbi sy
aty tek shpata largësinë ka prerë
të dalësh të hysh të njëjtës derë
dy pikë lot vajzërie dy lule në erë
dy lule gjaku nga zemra për ty
Të dalësh të hysh të njëjtës derë
hapur në ballë një gisht mbi sy
II
Të shkosh të vijsh të njëjtit shteg
Nga nata therur nga hëna e verdhë
Tek ura të arrish te plepi në breg
Të shkosh të vijsh të njëjtit shteg
Me qefin rreth kokës te një shelg
tej urës gjiri qumështin tek derdh
Të shkosh të vijsh të njëjtit shteg
Nga nata therur nga hëna e verdhë
III
Plagë e gjallë me dhembje e zjarr
Në pafundësi çelur tërë lot e mall
Ëndrra e vjetër nga zgjohet e marrë
Plagë e gjallë me dhembje e zjarr
Në të dalë prej ëndrrës te një varr
udha e fshatit vetveten tek e kall
Plagë e gjallë me dhembje e zjarr
Në pafundësi çelur tërë lot e mall
E hap dritaren
Ikin ditë pa ngjarë asgjë
Ditë të së njëjtës dhembje
Unë pres dhe kujtoj
Krejt e vetmuar e harruar e vrarë
E varur për gjethin e lules që bie
Mbi dritaren e vogël
Krejt të verdhë
Unë pres dhe kujtoj
Vetëm një ciu-ciu zogu vjen
Qiellit të mbuluar me të zeza
A do të bjerë shi
Apo nata shtrigë i zë frymën
Gjithësisë së oborrit tim
Në murin e dhomës unë e lulja
Sapo e rënë nga vetvetja
Vizatojmë ëndrrën dhe agun
Qe, hapi dritaren të hyjë zogu
I mësuar me thërmiat e bukës që i jap
Me pikët e ujët që janë lotët e mi
E hap dritaren dhe pres
Mbi kujtimin e ndezur
Ti s`je
Ti s` je
Cili zjarr do ta ngrohë
Zemrën time të vogël
Sytë e tu s` janë
A do të mund qielli
Të m`i përkujtojë
Duart tua s` janë
Cilët krahë zogu
Do të m`i kujtojë
Ti s` je
Cili zjarr do të më ngrohë
Në këtë natë vjeshte
Plot errësirë dhe acar
Ti s` je e shi bie jashtë
Ti s`je e shi bie në mua
Ti s`je
Vizatimet e mia
për sytë e tu ngjyrë gështenje
e vizatoj në ajër gështenjën
zogu nga vjen prej largësisë së zezë
e bie në degën e puqur me qiell
për flokët e tu të valëzuar
unë e vizatoj në dritare detin
me varka të bardha nga udhëtojnë
në zemrën e agut të prillit
për duart tua me trëndafil
unë e vizatoj kopshtin e artë
lulishten me kroje ku harkon ylberi
i etur për dashurinë e shiut
i etur për ëndrrën e barit
për buzëqeshjen tënde të harruar
unë e vizatoj vogëlushen nga luan
me lodrat prej arni
para derës së shtëpisë
Drita magjike
e kërkoja kaq kohë atë që s’e gjeja
do të jetë diku derisa është në mua,
ndoshta diku atje te lumi, atje te ura
do të jetë nën lisin e vjetër
gjithsesi diku jashtë meje do të jetë
derisa gjithë kohën është në mua
e kërkoja kaq kohë atë që s`e gjeja
kaq kohë ndërsa ishte në mua,
ajo drita e fytyrës sate magjike.
