Tregim
Zhurmët e detit përplaseshin me inat ngulmonjës nëpër shkëmbinjtë e vargmaleve jo shumë të larta, pastaj ngjiteshin lart në qiellin që po rrëzonte hijet akoma të hirta të kufirit të muzgut me mbrëmjen dhe humbisnin diku, në hapsirën e përzier drejt një njehësimi tërësor.
Njeriu lidhi barkën për ta siguruar nga sbatica dhe qëndroi për pak kohë me këmbët në ujë, në pjesën e papërcaktuar kujt i përkiste : detit apo bregut. E bënte gjithnjë këtë; i pëlqente t’i merrte të dy me të mirë, detin dhe bregun. E gjithë jeta e tij kish qenë e lidhur me ta, madje që kur ish akoma fëmijë dhe dajua i tij e detyronte të lahej lakuriq kundër dëshirës.
– Nga kush ke turp? – e pyeste ai duke e zhveshur.
I vogli e shikonte me inat dhe ia kthente po ashtu :
– Nga deti… Edhe nga bregu.
Tjetri gajasej së qeshuri.
– Po ata nuk kanë sy të të shohin – i thosh.
– Kanë, posi. Nëna më thotë gjithnjë se çdo gjë në botë ka sy e veshë, prandaj nuk duhet të bëjmë marrëzira.- E kundërshtonte dhe vinte duart përpara për të mbuluar ato që nuk duhet t’ia shihnin.
Atëhere i mendonte njëlloj si qenie të gjalla dhe duhet t’i respektonte. Kur kaluan vitet dhe u rrit të dy ata, deti dhe bregu, mbetën për të të shenjtë, njëlloj si njerëzit më të shtrenjtë që e kishin rritur dhe tani nuk ishin më. Të gjithë ata patën ikur njeripastjetrit, madje edhe shumica e shokëve dhe miqve të tij.Besnik i mbetën vetëm ky det dhe ky breg, ndaj ndihej mirë kur rrinte këmbëzbathur në pjesën ku deti i turrej bregut dhe bregu e prapsonte me ëmbëlsi.
Fati i kish përcaktuar si dashuri të përjetëshme natyrën dhe njeriu e vlerësonte këtë. Një ditë vajza e madhe e pat pyetur
– Kush është dashuria më e madhe e jetës për ty babë?
Njeriu i qe përgjigjur pa ngurruar:
– Fëmijët e mi , bregu dhe deti.
Vajza kish dyshuar :
– Ti po bën shaka, apo jo?
– Jo, po them të vërtetën.
Ajo mendoi : ” Për këtë arsye nuk ka shkuar të jetoj në qytet! “, po atij nuk i tha gjë.
Vite më pas, kur ishte rritur dhe pat krijuar çerdhen e vet, i ati i bëri të njëjtën pyetje. Ajo i qe përgjigjur :
– Fëmijët dhe piktura.
Vajza ishte piktore e talentuar.
Ai kish qeshur dhe i kish kujtuar pyetjen që i pat bërë dikur.
– Atëhere t’u duk e habitëshme përgjigja ime – i tha.
– Tani të jap të drejtë, babë. Fëmijët janë e vetmja dashuri e përjetëshme e jetës, po edhe pasioni mbetet një zjarr i pashuar… Qenkan njëlloj. Një kolegia ime thotë se këto dy dashuri merr njeriu me vete kur ikën nga kjo botë.
Ai i dha të drejtë.
U kujtua befas që nuk duhet të rrinte gjatë kështu, me këmbët në ujë; moti pat nisur të freskohej ai vet nuk ishte më i ri, po u afrohej të shtatëdhjetave. Mori rrugën e shtëpisë,që ishte ca larg nga shtëpitë e tjera të fshatit. Më herët edhe atij i qe mbushur mëndja të ndërtonte aty, me të tjerët, po e ëma që rronte akoma e kundërshtonte prerë. “Këtu kemi jetuar për katër breza – i pat thënë – Të tjerët vijnë që nga fshati për të peshkuar e për t’u larë. Ne ja ku e kemi, pse ta lemë?” Dhe ai nuk ia kish prishur. E shoqja ishte infermiere dhe e ndiente largësinë nga puna, po as ajo nuk donte të shkaktonte qejfmbetje me të vjehrën, kësisoj të dy i ishin nënështruar kanunit të familjes, e cila dalngadalë pat nisur të paksohej. Në krye të herës i la lamtumirën kësaj bote e shoqja, pastaj i ati. Nëna iku e fundit, pasi të dy fëmijët qenë bërë zotër të vetes, kishin përfunduar edhe studimet dhe ishin rregulluar me qëndrim të përhershën në kryeqytet. Kish tetë vite që jetonte vetëm, veçse vetmia nuk pat arritur të futej në miqësinë e atij njeriu. Gjithë ditën e kalonte në det, që në mëngjes herët, deri në mbrëmje vonë dhe kur kthehej në kohën që i mbetej para se të binte për të fjetur, për vetminë nuk kishte vend; do përgatiste darkën dhe drekën për të nesërmen, do bënte ndonjë shërbim tjetër jetësor, kësisoj vetmia ishte akoma e panjohur mirë me të.
Edhe pse pati disa të dridhura në trup ngaqë nata po afronte të ftohtët, u ul te pragu i portës së jashtëme të shtëpisë dhe nuk ia prishi dëshirës së brendëshme për të futur në shpirt akoma edhe pak nga natyra.
Njeriu në moshën e tij i qaset rehatisë, ngrohtësisë, jetës së qetë, po Ëngjëlli nuk i pranonte këto. Ai ndihej i ri edhe në mendim, edhe në shpirt. Ndodhte që ndonjë mëngjes krevati nuk donte ta linte të ndahej me të, i jepte borxh plogështinë, përgjumjen, mbase edhe ndonjë dhëmbje kockash, po ai i shpërfillte të gjitha dhe ngrihej për të bërë rrugëtimin në të përditëshmen.
Nuk e kuptonte sa kohë ndenji i përhumbur e pakëz i dehur nën zhurmën e melodisë mbrëmësore që shkrinte brenda saj çdo merak, çdo mall, çdo dobësi e dhëmbje. E përmendën nga kjo magji vetëm hapat që po afroheshi.
Nën atë pakëz dritë të zbehtë dalloi pa mundim vajzën e tij me të shoqin. Hapi derën dhe pa hyrë akoma brenda, i qortoi :
– Prapë nuk m’i sollët fëmijët?
Dhëndri u mundua të bënte humor:
– Po pse nuk të mjaftojmë ne të dy, doje edhe dy zhurmues të tjerë ti?
Ëngjëlli ia ktheu pa kokëçarje:
– Epo malli më kish marrë për ata zhurmues, jo për qetësinë tuaj. Qetësi kam çdo ditë.
E bija e përqafoi dhe u përligj :
– Rrugë e largët babë, janë të vegjël, lodhen. Në verë do të sjall e do rrinë sa t’i ndjekësh vet, se do të mërzisin.
– Pse gjyshërit e tu mërziteshin me ty e me tët vëlla?
Vajza psherëtiu.
– Eh , ata ishin ndryshe. As ti, as mamaja e ndjerë nuk guxonit të na flisnit me zë të lartë e jo më të na shkulnit qoftë edhe veshin ndonjëherë.
Ëngjëlli i pyeti :
– Kam mish qëngji dhe peshk. Cilin doni të përgatis?
– Darkuam lart në restorant. Nuk donim të të mundonim – i tha dhëndri.
– E di që më mendoni plak, po ja që nuk jam – ia ktheu ai- Të paktën deri tani. Po kam përshtypjen se pleqëria nuk para më do mua.
E bija qeshi.
– Doje të thoshe që nuk e do ti atë o babë, se sa për atë, ajo i do dhe i lakmon të gjithë që t’i ketë nën vete, t’i nënshtrojë. Është shumë e keqe.
– Epo mirë, edhe po të jetë si thua ti, mua nuk ka për të më nënshtruar dot. Them se do ta mund.
E bija nuk tha më asgjë. U ngrit dhe nxori nga çanta tri shishe birrë, i hapi dhe u ul më pranë të atit. Shikoi edhe një herë të shoqin, sikur të merrte miratimin e tij për çka do të thosh, uroi : gëzuar dhe e pyeti :
– Nuk të lodhi vetmia babë?
Ëngjëlli mbeti i shtangur, nuk e priste një pyetje të tillë nga e bija.
– Nuk i jam ankuar askujt për këtë – ia ktheu jo pa qortim.
– Sidoqoftë, njeriu ka nevojë me dikë ta ndajë jetën – shtoi dhëndri.
Ëngjëlli e pa edhe atë me qortim.
– Njeriu vjen i vetëm në këtë jetë – i tha – Edhe kur ikën nga kjo jetë, ikën vetëm sërish.
E bija e kundërshtoi :
– Vetmia është si ndryshku, babë, të grryen pa e kuptuar.
Ai shikoi të bijën, pastaj dhëndrin, tundi kryet dhe i pyeti :
– Keni ardhur për të më mbushur mëndjen që të martohem?
Vajza miratoi me kokë.
– Besoj ma keni gjetur edhe nusen?
– Jo, po edhe atë mund ta bëjmë. Ka plot gra që janë në kushtet e tua. Ti hap gojën dhe ne ta gjejmë.
Ëngjëlli qeshi. U ngrit pa ndonjë shkak, bëri disa hapa nëpër kuzhinë dhe iu drejtua dhëndrit :
– Si do veproje ti në vendin tim?
– Do bëja atë që thotë vajza jote – mia ktheu ai.- Të them të drejtën, unë nuk rri dot pa tët bijë. Dy herë që ajo ka shkuar tek i vëllai, jam ndier në siklet të madh.
Tjetri e shikoi jo pa habi .
– Njerëzit nuk janë njëlloj. Ja që unë ndryshoj nga ti, nuk jam kaq i ngjitur. Më mirë e mbyllim këtë bisedë.
Ai ndezi televizorin.
E bija nuk ia prishi :
– Si të duash, babë. Sonte po të le, po nesër do ta vijojmë sërish këtë bisedë.
Ëngjëlli nuk foli.
Të nesërmen barka mbeti jetime, e lidhur e në mëshirë të dallgëve , që atë mëngjes qenë bërë më të egra se ditën e kaluar; ngjante me një qen të lidhur që , pasi kish lehur tërë natën për shkak të uturimës së detit, ndaj të gdhirë ish lodhur e ngjirur…I ishte nënështruar zinxhirit të skllavërisë, duke kuitur e vajtuar me qejfmbetje e zemërim ndaj gjithë botës që e rrethonte, po më tepër ndaj të zotit të pamëshirshëm e zemërgur.
Në të vërtetë Ëngjëlli do kishte dëshirë që të qetësohej koha dhe t’i nxirrte edhe të bijën me dhëndrin për një shëtitje me barkë në det, kësisoj të shmangte bisedën e martesës me ta, po ja që edhe moti ishte në anën e tyre. Ai po rrinte si mbi gjëmba, duke përgatitur llojlloj përligjiesh për t’i bindur ata për të kundërtën; e dinte që do ta kish të vështirë për ta thyer të bijën në këmbënguljen e saj…Vajza i kish ngjarë gjyshes së saj, edhe në pamje, edhe në zakone, edhe në mendime; siç thoshin ata që i njihnin të dyja ” ia kish fshirë me të gjitha! ”
Po, siç duket, ajo ia kish lënë radhën dhëndrit, duke qenë e bindur që i ati do ta dëgjonte më mirë këshillën e tij.
Pasi hëngrën mëngjesin e vogël dhe pinë Neskafenë që kishin sjellë ata me vete, biseda nisi shtruar, qetë, sikur të bëhej fjalë për dikë tjetër, që nuk ishte i pranishëm, jo për të zotin e shtëpisë. Dhanë e morën ata, burrë e grua që të bëheshin të dobishëm e bindës në qëllimin e tyre, po Ëngjëlli e përligjte në çdo rast mospajtimin e tij. Më në fund, kur nuk dyshuan më në këmbënguljen e atij njeriu që e kish të vështirë të pranonte të tjerët në jetën e vet, , të thyer në përpjekjet e tyre, i thanë të shkonte të jetonte me ta në kryeqytet.
– Të sorollatem kot, të ulem klubeve e të merrem me politikë, siç bëjnë rëndom moshatarët e mi nëpër qytete? Doni që unë të katandisem ashtu?
Ai dukej i acaruar; pat ngritur zërin.
– Jo- ia ktheu dhëndri – Ti rrite dy fëmijë të mrekullueshëm, njerin prej të cilëve e pata fat unë ta kem për shoqe jete. Do merresh me nipërit e tu, që edhe ata të bëhen dikush në ardhmërinë e tyre.
Ëngjëlli u zu ngushtë.
– Më mirë se ti këtë nuk mund ta bëjmë as ne dhe as prindërit e Sokratit – shtoi e bija.
Sokrati, dhëndri ishte dakord me mendimin e të shoqes, Jezercës.
– Me arësim të lartë janë edhe prindërit e mi , po nuk i kanë aftësitë e tua në pedagogji dhe sociologji e psikologji. Këtë nuk e mohojmë dot. Kësisoj do jesh më se i dobishëm për nipërit e tu.
E kishin zënë ngushtë ata të dy; ngjante me atë boksierin që kundërshtari e ka detyruar në një kënd të ringut dhe po e grushtoh pandërprerje, duke mos i lënë asnjë hapsirë për të kundërvepruar. Duhet të priste gongun e përfundimit të raundit, që të merrte frymë vet e t’i jepte rrugëdalje shpëtimit.
Të pranonte?
I dukej sikur do të ndahej njëherepërgjithmonë me Lirinë, sikur do të braktiste atë që tashmë ishte shkrirë brenda shpirtit të tij bregdetin e shenjtëruar e hyjnor.
T’ua priste me spatë, kish frikë se e bija do të zemërohej e do t’i mbante mëri, kushedi përsa kohë., ndërsa Sokrati do mendonte që ai nuk ishte i gatshëm t’u jepte nipërve pak nga rehatia e tij egoiste.. U tha :
– Do mendohem. Nuk është aq e lehtë për mua të ndryshoj zakonet e një jete të tërë këtu, në këtë Parajsë të lakmuar nga bota përreth.
Kësisoj, edhe Jezerca me Sokratin i dhanë të drejtë dhe u larguan disi të qetësuar.
Kur mbeti vetëm u hallakat në mëdyshje të marra, që i rrëmbyen jo vetëm paqen e asaj dite, po edhe të të gjitha ditëve që pasuan, derisa vera arriti pa u ndier dhe javën e dytë të qershorit, atë e zgjuan zërat gazmorë, që u ngjanin cicërimave të gushëkuqit e prishtilit, zërat e nipërve, fëmijëve të Jezercës, që po i sillte i biri. Ai vet nuk ishte bërë akoma baba, edhe pse po kalonte vitin e dytë të martesës. Sa herë që binte biseda për këtë, i thosh se akoma nuk ishin gati, se duhej të përpiqeshin për karierën e për të zënë vendin e duhur në shoqëri. Nipërit i donte shumë dhe ata e kishin idhull.
– Ata donin të vinin vet – i tha i biri- Po mua më kish pikur malli dhe i ktheva nga rruga, kuptohet, pa qejfmbetje.
Kur qenë rehatuar dhe po rrinin buzë detit, Ëngjëlli e ngacmoi sërish plagën që nuk e harronte :
– Vitin tjetër dua të më vish edhe me nipin apo mbesën nga ti..
– Akoma babë, herët është për atë. Një ditë do bëhet, nuk është e vështirë.
I ati tundi kryet.
– Unë po plakem dhe nuk i dihet, nuk dua të iki nga kjo botë me merak.
Qeshi biri.
– Ti nuk dorëzohesh kollaj – ia ktheu- do ta vërvitësh tej në det pleqërinë. Ne të dy i lutemi Zotit çdo orë e çdo ditë që kalon, të të ngjajmë ty babë. Edhe unë, edhe Jezerca të kemi zili.
Ai u ndie mirë, po nuk e dha veten.
– Asaj nuk i dihet biri im- e kundërshtoi – Jetën na i jep tjetërkush dhe na i ka caktuar Ai se kur do të na marrë në atë botën e përtejme. Ne vetëm mundohemi të ecim në shinat që na ka shtruar.
Djali po e shihte ngultaz, dhe i ati pati përshypjen se po përpiqej të hynte brenda ” të vërtetës” së atyre që po thosh ai. Donte ta pyeste se ç’e kish atë vështrim zhbirues, po të dy nipërit vrapuan drejt tij, duke thirrur të dy në një kohë:
– Gjysh, o gjysh, ka balena ky deti yt?
Babë e bir mbetën ca të habitur me kurreshtjen e fëmijëve.
– Pyesni dajën, edhe ai këtu është rritur- u tha Ëngjëlli, më tepër për të shmangur bisedën që mund të kish në mendim i biri. Pastaj, si të qe bërë pishmënt, i sqaroi – Jo, deri tani nuk i kam takuar, ato jetojnë në ujrat e thella të oqeaneve.
– Po peshkaqenë? – pyeti e mbesa.
– Edhe mund të ketë, po unë nuk i kam takuar as ata.
I nipi u duk i menduar. Dikur i tha:
– Po ti gjysh, nuk ke frikë që rri vetëm.
Ëngjëlli u bë serioz. Fëmijët kishin hequr petët e sipërme të byrekut që kishin gatuar disa kohë më parë prindërit e tyre. Sidoqoftë, ua ktheu me shaka :
– Po unë nuk fle në det dhe as peshkaqenët nuk dalin dot nga deti që të vijnë në shtëpinë time. Nga kush duhet të kem frikë?
Vajza u tregua më e shkathët :
– Nga ujqit, nga arinjtë mo gjysh.
– Nuk ka as ujq, as arinj në fshatin tonë- e qetësoi ai. Veçse e mbesa nuk dorëzohej kollaj.
– Mirpo ka pyll dhe në pyll jetojnë ata – këmbënguli ajo – Ke armë ti gjysh që të mbrohesh po të sulmuan ata?
– Jo, armët nuk lejohen në këto anë. Në të vërtetë unë nuk i kam takuar as ata.
Pastaj u kujtua që një dimër të largët katër ujqë kishin zbritur deri në afërsi të fshatit dhe gjithë burrat i patën larguar, dy prej tyre edhe i vranë. Nuk ua tha këtë fëmijëve për të mos i frikësuar.
E mbesa nuk tërhiqej kollaj, i ngjante Jezercës.
– Mos harro gjysh që ti je plak dhe nuk mundesh të jetosh këtu fare i vetëm. Po sikur të vi edhe unë e të jetojmë bashkë?
I vëllai e kundërshtoi :
– Ti je bullafiqe dhe dembele, në mëngjes duhen tri orë me zile për të të zgjuar. Ku i bën dot shërbim gjyshit ti moj?
Babë e bir qeshën me të madhe. Bota e fëmijëve i zbavit të rriturit me çiltërsinë dhe pafajësinë e saj të shenjtë.
Të birit i kish dalë lepuri në shteg dhe , pa u menduar dy herë, qëlloi :
– Nuk është e nevojshme të vini ju këtu – i tha të nipit – Gjyshi do vi me ju, kur të mbaroni pushimet. Do na japi fjalën për këtë, apo jo babë?
Ëngjëlli nuk u përgjigj. Fëmijët iu hodhën në qafë, kush e kush ta puthte më parë, pa i lënë kohë të kundërshtonte.
Njeriu, që me fëmijët e tij kish qenë i prerë dhe nuk pat lejuar kurrë që t’i shkonte fjala huq, u ndie i dobët nga sulmi i njëhershëm i dashurisë së atyre dy vocërrakëve, që si gjithë fëmijët e botës mbarë, e ëndëronin lëndinën e mbushur me aroma dhe ngjyra të pafundme lulesh, që u fal me bujari e zemërgjerësi një gjysh nipërve të tij.
Për një çast Ëngjëlli përjetoi sërish ndiesinë e atij boksierit, të cilin kundërshtari e ka shtytur në një cep të ringut dhe nuk po e lë as të marri frymë. Veç këtë herë boksieri nuk ishin vajza me dhëndrin, po nipi e mbesa, që po i kërkonin t’u jepte kujdesin e dashurinë që çdo gjysh e ka për detyrë. Ai duhet ta bënte këtë, po do të mundëte të zbonte veten e tij nga Edeni që i pat falur Zoti dhe prindërit në këtë skaj të lumturisë së paqtë e të sigurt? Do të harronte një jetë të tëre për hir të një detyre dhe një dashurie, që po i kërkohej me zemër të hapur nga këta dy vocërrakë? Do të dilte dot nga vetja, të cilën e kish pështjellë me një një mantel kashmiri të çmuar të egoizmit dhjetravjeçar?
Njeriu kish vite që ndihej i dyzuar me këtë ” vete ” të re, sidomos pas vdekjes së të shoqes e pastaj, pas ikjes së nënës, me të cilën pat ndarë fatin e jetës së tij.. Para këtyre humbjeve, me atë ” veten” e vjetër ishte dylind dhe ajo ishte shumë më ndryshe nga kjo e tanishmja. Kish qenë më e butë, i pat lëshuar pe kësaj të resë…I ishte nënështruar. Kjo e reja, edhe për moshën që kish, ishte egoiste dhe pse jo, shpesh edhe egocentriste.
Vetmia të edukon disa zakone që janë si barishtet e egra e të këqia, që edhe po i shkule, mbijnë përsëri e nuk mund t’i zhdukësh dot as me një vullnet të pazakontë. Ajo tokë do të kish fatin e keq që t’i kish mysafirë t[ë padëshëruar ato barishte. I vetmi shpëtim ishte të ndrronte tokën, të shkonte në një tokë tjetër.
Veçse kjo nuk ishte e lehtë. Të mohosh veten në veprimin e një çasti nuk është ndonjë përjashtim i vështirë, po të mohosh veten e dyzuar prej kohësh, për këtë duhet menduar gjatë dhe me ftohtësi.
I biri e preku lehtë te supi.. E vuri re që i ati ishte përhumbur diku.
– E di që për ty është e rëndë të gjesh veten në një ambient të ri, të panjohur, mbase edhe jashtë shijeve të tua, po për hir të këtyre vogëlushëve që të plagosin shpirtin dhe vogëlushëve të tjerë që do të sjell në jetë unë, për hir tim e të sime motre, duhet të përpiqesh ta gjesh veten atje mes nesh. – i tha djali.
Njeriu u duk i menduar… I ngjante atij që ka ndaluar hapin në fillim të një ure, në mëdyshje, nëse do të vendoste të shkonte në bregun matanë lumit, ku e priste tjetër jetë, apo do të kthehej prapa, në botën që e pat rritur, burrëruar, e kish bërë prind e më në fund e pat rrëzuar në një vetmi egoiste, prej nga njuk po gjente forcë të largohej, qoftë edhe përkohësisht.
E hodhi vështrimin anëdetit, ku nipërit po i gëzoheshin lirisë që kjo natyrë po ua dhuronte të pakushtëzuar. Të ndërronte këtë liri me atë qytet të madh e të zymtë, me atë zhurmë marramendëse, me atë ngatërrim dialektesh e gjuhësh që të trullosnin, me atë paradë mode të njerëzve të çliruar nga kanuni, që të vriste sytë dhe shpirtin, të lodhte e mjegullonte dëshirën për të shijuar bukurinë e vërtetë?
Një dyluftim i ashpër me veten e dyzuar. Kush do të fitonte më në fund?
Le të kërkonte edhe për pak kohë veten. I tha të birit që i duhej të largohej për nja dy orë dhe nisi të çapiste më nge anëdetit deri ku ta çonin këmbët, të cilat i kish zgjidhur nga mendimi. Po shiu që po afrohej papritur që andej nga hapsira pakufi e detit, e detyroi të kthehej te i biri dhe nipërit e të shkonte së bashku me ta në shtëpi. E mori me mënt që djali e priste një përgjigje dhe i tha, pa e shikuar në sy :
– Do vi me fëmijët kur të mbarojnë ata pushimet. Do kërkoj veten në një jetë të re. Veç nëse nuk e gjej atë, nuk do ngulni këmbë të më largoni përgjithmonë nga kjo dashuri e përjetëshme, që ka hedhur rrënjë të thella në gjakun e në shpirtin tim. Më jep fjalën e burrit për këtë.
I biri e përqafoi.
– Fjalën time e ke – i tha- Edhe sikur të vendosësh të rrish te ne, të premtoj që do të sjall këtu sa herë të kesh mall.
Të nesërmen i biri u largua dhe në fund të gushtit u kthye për të marrë të atin dhe nipërit.
Në çastin kur do t’i kthente shpinën asaj faltoreje të shenjtë, Ëngjëlli u përlot dhe tha me zë :
– Më fal që po të lë vetëm. Do rrugëtoj në kërkim të vetes dhe po nuk munda ta gjej, do të kthehem të mbyll sytë këtu te ti!
Dhe nxitoi të arrinte degët e gjelbërta të trungut të pemës së tij…
Fund
Pajtim Xhelo, 9 mars 2020
