SERGEI ESENIN
STUHIA
(Poemë)
Endni, ditë, fillin e së shkuarës
S’mund ta bësh një shpirt të gjallë
Jo!
As me veten time s’do të kuptohem kurrë,
Për të dashurën veten time
S’jam veçse një i huaj.
Do të doja të lexoja. Libri më bie,
Gogësima më pushton,
Dhe gjumi më merr.
Ndërsa jashtë dritares
Era psherëtin e qan
Gati si të parandjente,
Funeralin pranë.
Maja e zezë
E panjës tullace,
Me zë të ngjirrur e hundor, bisedon
Në qiell ç’ka qenë.
Por ç’lloj panje!?
S’është veçse shtylla e turpit ajo:
E mirë për trekëmbësh
Për dru zjarri që të ngrohë.
Dhe mua, të parin,
Do të ishte mirë të më varnin.
Me duar të kryqëzuara pas shpine,
Pasi me këngë,
I ngjirrur, i sëmurë,
Vendit tim të dashur,
Gjumin i kam trazuar.
Të çjerrat e gjelit s’i dua
Dhe them madje:
Po të kisha forcë,
do t’ua nxirrja zorrët
Gjithë gjelave
Që ankimet e tyre pa fund
Të mos dëgjoheshin çdo natë
Në katund.
Por harroj se edhe unë vetë
Si një gjel
Kam klithur me harbim
Para se të zbardhte mëngjesi
Mbi vendin tim.
Duke shkelur mbi amanete e pragje
Duke u shqetësuar,
Me zemër e me vargje.
Ulërin stuhia
Si të ishte një derr i egër
Që po e therin.
Mjegull e ftohtë
E akullt.
S’dallohet
Ajo që është larg,
Ajo që është afër…
Hënën, me siguri,
Qentë e kanë ngrënë.
Prej kohësh në qiell
Nuk duket më hënë.
Nëna fijen e furkës ftillon
Edhe me boshtin
Ajo bisedon.
Një maçok i shurdhër
Dëgjon bisedën,
Kokën, duke tundur që nga stufa
Krenarisht.
Jo më kot fqinjët,
Të tmerruar,
Thonë
Se me një buf të zi
Maçoku ngjason.
Më mbyllen sytë.
Por, sapo i hap,
Shoh si reale
Një skenë të kohës së përrallave:
Maçoku me putra
Munxat më jep mua të mjerit.
Dhe nëna është një shtrigë
E malit të Kievit.
Nuk kuptoj
Në jam i sëmurë a i shëndoshë,
Por, sigurisht, mendimet
Enden pa qëllim.
Kam në vesh
Një rrahje lopatash mbi varre varg
Dhe psherëtimën e kambanave
Larg.
E shoh veten të vdekur,
Shtrirë në arkivol.
Nën alelutë,
Dënesat e një psallti.
Të ndierës vetes sime
I ul qepallat,
Duke vënë mbi to dy monedha bakri.
Prej këtyre monedhave,
Mbi sytë e një të vdekuri,
Do t’i vijë ngrohtësia varrmihësit …
Që, duke më varrosur, do t’i jap atij një gotë
Me raki
Të fortë.
Me zë të lartë, duke thënë:
“Pa shih seç tip,
Me lloj-lloj ka pasë të bëjë
Në jetë…
Por s’arriti të gëlltitë
Të Kapitalit
As edhe një fletë”.
1924
Përktheu: Faslli Haliti
