SHKURTI I SHKURTUAR
(Mikut të zemrës Alush Canaj, pas dyzet vitesh)
METI REXHEPI
nën këmbë shkrihej bora e shkurtit
çelësin e gëzimit hilja i kishte rrëmbyer Alushit
mandej ia fshehu drynit mu në mes të dimrit
dimri nuk ishte vetëm stina e bardhë e vitit
ai të nxinte edhe në verën e regjimit
në pikëtakimin e një të hëne
erdhi kumti i një gjëme
uji i borës gjeti rrjedhën e vet
dheut të kopshteve trotuareve dhe në sy
Alushi nuk doli aty
*
hijet e zeza i kishin shpaluar një meny
dhe i vunë një dry
Atij që përkëdhelte zogun e pikëlluar
me vetulla të ylberta fshinte sytë e lotuar
afshet e blerimit i thurte gjerdan
të dëshirës së çupëlinës
xhemperin e kaltër shirave akujve vapës
simbol kthjelltësie
fjalëve të Tija në letër
prore fryn freski e jetës
*
e diela e shkurtit Tij i preu dorën e zgjatur marsit
kush e di tutje çfarë mund të priste në aktet e dramës
do të ishte aktor me qeshje e lot drithërimash për rreze
*
Alush shkurt t`i prenë drutë pyllit tënd të erë-ëndjes
*
vjeshta e shiut të nënës nuk kishte pushuar
ajo kishte harruar se të gjithë kallinjtë e Alushit
nuk ishin shkundur
ndaj Ai aktin e katarzës kishte dëftuar
“Mbrëmë putha lirinë”
puthja e saj më ka shkrumbuar
*
por lash arën e grurit të mbjellë
me kallinj të pa shkundur
nga asnjë shtrëngatë
nga asnjë erë
Gjilan, më 16 shkurt 2021
