GIJOM APOLINER
( Guillaume Apollinaire )
1880 . 1918
RREZJA IME E DIELLTË
Mikja ime unë mendoj për ty
Për ngjyrën tënde të dielltë për bukurinë
Shtëpia është bosh që kur rrezja ime e dielltë
Shkoi të zhytet në det
Po pe nëndetëset
Thuaju se të dua
Po të dendësohen retë
Thuaju se unë të adhuroj
Nëse batica tërbohet mbi shkëmbinjtë bregorë
Thuaju shkëmbinjve se je guri im më i çmuar
Nëse ndonjë kokrrizë rëre ndrit mes mijëra kokrrizave ranore
Thuaji se je i vetmi brilant që dua
Kur të shohësh postierin
Thuaji se me ç’padurim i pres unë letrat e tua
Të dërgoj mijëra të puthura dhe përkëdhelia
Që do të të vinë si fjalët që i mbledh antena telegrafike pa tel
Po pe të plagosur
Thuaju se e vetmja plagë imja është ajo që ke hapur ti në zemrën time
Nëse ndonjëherë mendon se mendimi im është përherë me ty
Ai është se të dua.
VRASËSI
Çdo mëngjes kur çohem
Një grua duket para meje
Ngjan krejt me atë që unë pashë dje
Në univers
Një ditë më parë unë u zhyta
Në atë floknajë pyll të thellë
Të errët
Ku rriten dhe gërshetohen
Degët e mendimeve të mia
Dhe në ofiçinën e fytyrës
armikja ime e mëngjesit
U shkrinë dhe u kalitën dje
Të gjitha metalet e fjalëve të mia
Dhe në grushtet e atij që e mbrojnë
Masa gize të pamëshirshme
Unë njoh çekanët
E vullnetit tim.
TRANSHEJA
Jam transheja e bardhë me trupin zgavër dhe të bardhë
Dhe si fustan kam gjithë tokën e gjerë
Eja me mua djalosh në seksin tim që është i tëri trupi im
Eja me mua m’u fut më bëj të lumtur me një dëshirë të
përgjakshme
Do t’i shëroj penisin tënd mërzitë e tua dëshirat e tua
melankolinë tënde
Me këngën fine dhe të pastër të plumbave dhe me
orkestrën e artilerive
Shiko sa e bardhë jam më e bardhë se trupat më të bardhë
Shtrihu në prehrin tim si në një barkë të dashur
Dua të jap një dashuri të pashoqe pa gjumë
pa fjalë
Kam dashur shumë djem
I dua siç i do Morgana
Në kështjellën e saj pa rrugëkthimi
Në majë të Moxhibelos
Erna nga ku largohen me shpejtësi ushtarët tanë të
destinuar për në Serbi
I desha dhe më vdiqën dhe unë dua veçse të gjallët
Hajt eja në seksin tim të gjatë më i gjatë se gjarpri i gjatë
i gjatë si të gjithë trupat e të vdekurve të vendosur njëri
pas tjetrit
Eja dëgjo dëgjo këngë metalike që këndoj unë si gojë e bardhë që
jam
Eja ata që më duan janë këtu të armatosur me pushkë mortaja dhe
me bomba dore dhe …
qetësisht
MONPARNASI
derë hoteli me dy pemë të blerta
Më të blerta se kurrë
Do të japin lule
Ku janë frutat e mia ku unë le veten time
derë e hotelit ti ke një engjëll përpara
Që të shpërndajë fletushka
Kurrë virtyti s’qe kaq i mbrojtur
Të më jepet përgjithmonë një dhomë në javë
Engjëll me mjekër ti je në të vërtetë
Një poet lirik gjerman
Që kërkon të njohësh Parisin
Rrugët e tij të njohësh
Vijat e bardha ku s’duhet kaluar
Dhe shkon duke fantazuar
Si të kalosh të dielat në Garsh
FOTOGRAFIA
Buzëqeshja jote më tërheq
Si të tërhiqte një lule
Fotografi je kërpudhë gri
E atij pylli
Që është bukuria jote
Bardhësitë ndezën aty
Një dritë hëne
Në një kopsht të qetë
Plot ujë të gjallë dhe kopshtarë të djallëzuar
Fotografi je tymi i kësaj arome
Që është bukuria jote
Dhe ka te ty
Fotografi
Tone të këputura
Aty dëgjohet
Një melodi e shtruar
Fotografi je hija
E këtij Dielli
Që është bukuria jote
E ARDHMJA
Ngremë kashtën
Shikojmë borën
Shkruajmë letra
Presim urdhra
Pimë duhan
Duke kënduar për dashurinë
Pulëbardhat janë atje
Shikojmë trëndafilin
Burimi s’është tharë
As kashta e artë s’është zbardhur
Shikojmë bletën
Dhe s’mendojmë për të nesërmen
Shikojmë duart e njëri-tjetrit
Që janë bora
Janë bleta dhe trëndafili
Si dhe e nesërmja
GJITHMONË
Madame Faure – Fawier
Përherë
Do të shkojmë më larg pa bërë përpara kurrë
Dhe nga planeti në planet
Nga nebuloza në nebulozë
Don Zhuani i njëmijë e treqind kometave
Edhe pa lëvizur nga toka
Kërkon forca të reja
Dhe i merr seriozisht fantazmat
Dhe shumë universe harrohen
Kush janë zotuesit e mëdhenj
Kush do të arrijë vallë të na bëjë ta harrojmë
Këtë apo atë pjesë tjetër të botës
Ku është Kristofor Kolombi
Që duam t’i harrojmë një kontinent
Të humbasësh
Por të humbasësh vërtet
Për t’i bërë vend së gjeturës
Të humbasësh jetën
Për të gjetur Fitoren
HIJA
Ja afër meje
Shokë të mi të vdekur në luftë
Ulli i kohës
Kujtime që bëni një kujtim të vetëm
Si njëqind lëkurë që bëjnë një peliçe të vetme
Si këto mijëra plagë që bëjnë një artikull gazete
Pamje të pamëshirshme e të zymtë keni marrë
Forma e paqëndrueshme e hijes sime
Një indian përjetësisht në përgjim
Më tërhiqni afër
Por s’më dëgjoni më
S’do të njihni më poema hyjnore që këndojnë
Ndërsa unë ju dëgjoj ju shoh ende
Fate
Hija shumon diellin ju ruan
Ju që më doni shumë që të mos më lini kurrë
Dhe që vallëzoni në diell pa bërë tym
Hije bojë e diellit
Shkrim i dritës sime
Arkëz me keqardhje
Një zot që poshtërohet
Përktheu: Faslli Haliti
