Ilustrimi nga Dea Halimi
Dea Halimi
Nga libri “Yjtë farfuritës” tregimi për shkronjën R
Rërës së lumit ecnim unë e Rita.
Retë e bardha përnjëherë morën ngjyrë të mbylltë. Lëviznin qiellit rëndë, njëra pas tjetrës. Vetëtimat me ngjyra të dritës mbi sipërfaqen e lumit përnjëherë ikën.
– Do të bjerë shi, – e shikova Ritën.
– Ikim e strehohemi te ai shelgu me degë të lëshuara në lumë, – ia bëra e ecëm rërës së lumit .
Shiu tashmë binte e binte.
Në ujin e lumit ngriheshin bulëza nga pikat e shiut dhe krijoheshin valë të vogla. Unë e Rita ngulëm shikimet te një rosë nga vinte lumit me katër rosat e veta të vogla-ngjyrë verdhë. Njëra pas tjetrës, në varg, i afroheshin bregut.
– Shikoji Rita, shikoji, – flisja e hutuar, – rosa e madhe është e bardhë, ndërsa rosat e vogla kanë push të verdhë…
– Rosa e madhe është nëna, – tha Rita.
Rosat iu afruan bregut e një nga një bënin përpjekje të dilnin në breg. Nëna e tyre doli dhe me shqetësim i priste t`i bashkëngjiten dhe të voglat. Rosat e vogla – me mund të madh provonin të arrinin te rosa e madhe, duke u rrëzuar nga dy-tri herë nga bregu prapë në ujë.
– T`i ndihmojmë, – i psherëtiva Ritës.
– Jo, vetëm i frikësojmë dhe ikin, – tha.
Më në fund, rosat e vogla, me push të verdhë, ia arritën të dilnin në breg. Me ga-ga-ga e rrethuan nënën e tyre, e cila i hapi krahët e ato u futën nën puplat e saj të buta.
– Zemër nëne, – më shikoi Rita.
– Ja sesi na shikon!
– Ndoshta ka frikë?
– Ajo rosë e bardhë kaq e bukur, – thash unë.
– Nuk është rosë, por është patë, – tha Rita.
– Jo, është rosë, – thash unë. – Nuk e heton, e ka qafën të shkurtër, sqepin të gjerë, të rrafshët e të verdhë dhe ka këmbë sikur pëllëmbë të hapura anash.
– Patë është, – tha me kokëfortësi Rita.
– Kjo është rosë e bardhë, – iu përgjigja.
– Vetëm pse është e bardhë ti e cilëson për rosë?
– Jo, e dashur. Kaherë e kam të njohur se ka dhe rosa të zeza apo dhe të larme.
– Jo, jo… megjithatë është patë, – tha Rita prapë.
– Nuk është patë, është rosë! Ti ende nuk po e dalloje rosën nga pata. Unë i njohë mirë rosat…
Papritur, seç ia behën e u futën nën shelgun, ku unë e Rita grindeshim, një grua me një vajzë. Gruaja me vajzën e vet ishin lagur e bërë qull nga shiu. Morën frymë thellë, shkundën këmbët pak e na shikuan.
– Mami, shikoje aty… një patë, – tha vajza e vogël.
– Nuk është patë zemër, ajo është rosë, – qeshi gruaja e më pa mua, pastaj Ritën. – Ende nuk e dallon patën nga rosa, është e vogël…
– Ka dhe të rritura, të cilët nuk e bëjnë këtë dallim, – e shikova me një buzëqeshje të lehtë Ritën, e cila uli kokën.
