Një mik i mirë shkrimtar, Pierre Simsia në SHBA, e shpërndau këtë tregimin tim në FB, dhe më kujtoi, që ta publikoj edhe unë këtu… Flm. Pierre, dhe lexim të këndshëm edhe për ju!
Tregim
Nga ARBEN ÇOKAJ
* * *
“Ti nuk pi?” – më pyeti një zë dhe një paketë cigaresh m’u drejtua.
“Jo!” – u përgjigja unë.
“As alkohol?!” – vazhdoi zëri pyetsor në atë anglishten e tij të çalët.
“As alkohol !” – fola unë qetësisht.
“Po ndonjë shoqe, a ke momentalisht?”
“Fatkeqësisht, jo,” – ia ktheva unë, duke rrudhur supet dhe duke hapur paksa duart me habi.
Ai qeshi me të madhe. Qeshja e tij elektrizoi edhe të tjerët, që po na dëgjonin dhe kështu u bë një qeshje korale, që më tepër i ngjante asaj gumëzhitjes së patave, kur ndokush u futet në mes.
“Atëherë, pse jeton?!” – buroi zëri i tij kumbueshëm përmes dhëmbëve të plakur, që mbytej i valëzuar me atë të qeshurën e veçantë, në kënaqësinë e thënies së diçkaje të zgjuar.
“Po unë tani sa kam ardhur…” – u mundova unë të justifikoj veten, por fjalët e mia disi të trishtuara, nuk mundën ta frenonin qeshjen e atyre njerëzve, që në të rrallë, flisnin një anglishte të mangët.
Ishte një refren i dëgjuar. Fjalët e regjisorit iraken më kujtonin vitet e para studentore për tre cilësitë e studentit, por nuk e di se pse në këtë rast ato më lanë një shije jo fort të këndshme.
* * *
Jetonim në një kamp të vogël, i cili kishte formëm e një drejtkëndëshi dhe ndërtesat konsistonin në një katëshe, jo shumë simpatike, si kapanone. Jeta dukej e vështirë në atë izolim të tërthortë dhe në atë pamundësi frymëmarrjeje. E megjithatë, në thellësinë e saj të vyshkur, mundoheshim të gjenim të bukurën, si ushqimin më të pazëvendësueshëm për jetën.
Ishte ditë e shtunë. Një diell i dobët rrezatonte pas reve, që herë pas here tregonin pamëshirën për t’a mbuluar atë krejtësisht, duke bërë që era të na depërtonte disi më thellë me akullsinë e vet. Kisha dalë krejt rastësisht dhe bluza e hollë që mbështillej pas trupit, dukej se më ngrinte edhe më tepër. Hunda filloi të më rridhte me piklat e një lëngu të ftohtë dhe kështu më lindi nevoja që të përdor shpeshherë shaminë, që kisha futur diku në xhepin e pasmë të pantallonave.
Depërtova lehtë dorën në belin e saj dhe i thashë: “Eja t’i vidhemi këtij vendi të ekspozuar ndaj erës dhe shikimit të njerëzve.”
Për çudi, si asnjëherë tjetër, në indiferencën e tyre, të gjithë ata që kalonin aty pranë, po tregoheshin tepër të mirësjellshëm, gjë për të cilën, pikërisht në ato momente, nuk kisha nevojë. Ajo provoi t’i shmangej dorës sime dhe papritur u ngatërrua në një manaferrë, e gati sa nuk i grisi streçet e saj të holla, nën të cilat prisnin me ankth dy këmbë të drejta e të bukura.
“Mos provo të largohesh nga unë,” – i thashë duke buzëqeshur, – “se ferrat do të presin…”
Ajo qeshi. Qesha dhe unë.
“Pse më shikon ashtu?” – më pyeti, pasi sytë tanë ishin harruar disi në një shikim të ndërsjelltë.
“Sepse ti më shikon ashtu!” – u përgjigja unë menjëherë…
E ndieja se po bëja një mëkat. Mëkatin më të këndshëm dhe më të paevitueshëm në botë. Ajo iu bashkua trupit tim dhe të dy ngjitur, ecëm e u fshehëm diku, pas një muri tek salla e lojrave të atij qyteti të vogël. S’donim të na rrihte era, e për më tepër nuk donim të na vrisnin shikimet e njerëzve.
Ndërkohë e preka lehtë në fytyrë, ashtu siç ishim afër e afër, pastaj e pyeta për flokët që i kishte të dredhura në bishtaleca të hollë, si afrikane. Flokët e saj të gjatë e të derdhura, me ato grrecat e tyre, e pengonin natën kur flinte. E putha lehtë në faqe. Ishte një nga ato puthje që të ndez më shumë, se sa puthja e vrulltë dhe e afshët.
Më pas guximi im u shtua dhe puthjet kaluan në sipërfaqen e lejueshme të fytyrës, mbi vetulla, qerpikë, hundë e për të përfunduar në buzët e saj të plota. Gjithçka bëhej aq lehtë, saqë dukej sikur nuk donte t’a prishte magjinë me papërmbajtjen e saj – atë bukuri të qetë e të pastër ëngjëllore. Por buzët e saj njomështake se si m’u dukën. Më dhanë një ndjesi çuditërisht të këndshmë, që përzihej me një joshje fluturake.
U mbështet tek unë, ashtu e ngrohtë, e përshkruar nga një i kuq i flaktë, që e shtonte edhe më ëmbëlsinë e fruteve sapo të pjekura.
“Jam e rrezikshme,” – foli ajo disi pa zë.
“Pse, do më vrasësh?”
“Do të të vras në zemër!…” – vështroi ajo thellë në sytë e mi, disi e turbulluar.
“Pothuajse më ke vrarë,” – buzëqesha unë.
Një njeri kaloi aty pranë. Për fat të mirë nuk na i hodhi sytë fare.
“Oh, zot!” – thirri ajo kur ai po kalonte qoshen e ndërtesës.
“E njihni?” – pyeta unë i habitur.
“Është një shok i babait…”
Megjithatë, ne nuk e prishëm mëkatin tonë. Mëkati s’ka se si të mëkatohet. Ajo kishte nevojë të harronte diçka, kishte nevojë të ngrohej larg asaj ngrice ere të ftohtë. U afrova përsëri me atë lehtësinë e një balerini me përvojë dhe e mora në krahë, ashtu të plogësht siç ishte. Me çelësin që kisha në xhep, hapa derën e palestrës ku bënim ushtrime ‘body-building‘-u, u shtrimë në njërin nga dyshekët sportivë të atjeshëm dhe veprimet tona filluan të ngjalleshin, filluan të shtonin frymëmarrjen…
Që nga ajo ditë, regjizori s’më fliste më si më parë.
