Zymer Mehani
I harruam rrënjë
E origjinë
Nën gurë i harruam
Thellë nën tokë i shtimë
Harruam, e thyem
Fjalën e besën
Skënderbeun
Dhe Nënë Terezën
Oh, vallë pse harruam
E kaq shumë ndryshuam
Ikëm prej vlerave
Me fjalët e kota
Tani me sy vëngër
Na shikon dhe bota
Ikëm nëpër ëndrra
Të përzime
Me gënjime,
Plot zhgënjime
Duke vrapuar tinëz
Dhe me vrik
Nëpër qiellin e syve
Me flatrat e erës
Veç pas antivlerës
Me lulen e zogut
Me këngën e borës
Dalldisur, ikëm
Largësive të premtuara
Nëpër shi me stuhi
Kodrës mbi shkëmb
E krejt të stërlodhur
Arritëm te pagjumësia jonë
E u mbyllëm në parmakët e egoizmit
Pse, pse u larguam prej shqiptarizmit?!…
Py ty
Pa Ty nuk bie mbi lule vesë
Pa Ty s’këndon zogu në mëngjes
Pa Ty, era ia fsheh faqen barit
Pa Ty, s’bie dëbora n’maje t’ Sharrit
Pa Ty, mali s’lëshon shushurimë
Pa Ty, lumi s’rrjedh me gurgullimë
Pa Ty, nga drunjtë s’bien fleta
Pa Ty, vlerë s’ka aspak jeta
Pa Ty, zemra ime s’është e gjallë
Për Ty, prore kam shumë mall
