The Hill – Përktheu Arben Çokaj
NGA GLENN C. ALTSCHULER, CONTRIBUTOR I OPINIONIT – 04/06/20
PIKËPAMJET E SHPREHURA NGA KONTRIBUESIT JANË TË TYRE THE JO TË THE HILL
Duke iu referuar përmbajtjes së një fjalimi, që ai po përgatiste të jepte, Presidenti Theodore Roosevelt u tha gazetarëve, “Unë mendoj se kritikët e mi do ta quajnë këtë predikim, por unë kam një rol të tillë detyrues.” Për Roosevelt, “ngacmuesi” do të thoshte “i shkëlqyer” ose “i mrekullueshëm”.
Në “Fjalorin Politik” të tij, kolumnisti William Safire, leksikografi dhe ish-folësi i New York Times për Ronald Reagan – përkufizoi si detyrën e detyrës “përdorimin aktiv të prestigjit të presidentit dhe dukshmërisë së lartë, për të frymëzuar ose moralizuar“.
Presidenti Donald Trump e ka kthyer “ngacmimin” (bully) në “bully pulpit“*) në kuptimin e tij më të njohur: “një person i pafytyrë ose i rrahur keq… zakonisht mizor, që fyen ose kërcënon ata që janë më të dobët, më të vegjël ose në një farë mënyre të prekshëm“.
Pas vdekjes nga policia të George Floyd në Minneapolis dhe protestave kundër dhunës policore, Trump përdori një frazë të popullarizuar për herë të parë që nga koha e segregacionit – përfshirë guvernatorin e Alabamas, George Wallace – i cili inkurajoi dhunën e policisë kundër zezakëve në vitet 1960: “Kur plaçkitjet fillojnë, të shtënat fillojnë…”
Kjo e shtyu Twitterin të flamuronte postimin e presidentit, për shkeljen e rregullave të platformës kundër “lavdërimit të dhunës“.
Ngacmim i vërtetë.
Nëse protestuesit shkelën perimetrin e Shtëpisë së Bardhë, ai premtoi t’i përshëndeste ata “me qentë më të këqij dhe armët më të këqija, që ka parë ndonjëherë.” Në një telefonatë me guvernatorët, Trump i ndëshkoi ata, për të mos “mbizotëruar” rrugët, dhe Sekretari i tij i Mbrojtjes ndoqi drejtimin e tij, duke iu referuar rrugëve të qyteteve amerikane si “hapësira të betejës“, duke nxitur qortime nga ish-drejtuesit ushtarakë, përfshirë gjeneralin në pension Toni Thomas dhe ish Kryetari i Shefave të Përgjithshëm në pension, gjeneralin Martin Dempsey.
Më 1 qershor, forcat e sigurisë së Shtëpisë së Bardhë lëshuan atë që dukej dhe vepronte si gaz lotsjellës, si dhe plumba gome ndaj protestuesve paqësorë, për të pastruar rrugën, që presidenti të shkonte te një kishë (por jo të hynte në të) dhe të mbante një Bibël (pa e lexuar atë) në një “foto lart”.
Ndërsa njësitë ushtarake u thirrën në periferi të Uashingtonit, në rast se presidenti vendos, se dëshiron t’i përdorë ata kundër qytetarëve amerikanë, fakti që Trump ka fuqi të jashtëzakonshme, por nuk e kupton apo kujdeset, se si duhet të përdoret ajo siç duhet, kjo nuk ka qenë kurrë më e qartë.
“Unë u betova për të mbështetur dhe mbrojtur Kushtetutën,” tha ish sekretari i Mbrojtjes, i heshtur nga Trump, Gjenerali në pension James “Mad Dog” Mattis, i cili më në fund kishte parë mjaftueshëm. “Kurrë nuk kam ëndërruar që trupat, që bëjnë betimin e njëjtë, do të urdhëroheshin në asnjë rrethanë, që të shkelnin të drejtat kushtetuese të bashkëqytetarëve të tyre – aq më pak të siguroja një foto të çuditshme për komandantin e përgjithshëm të zgjedhur, me udhëheqjen ushtarake të qëndronte përkrah.”
Deklarata e plotë e Mattis vlen të lexohet. Ai nuk flet me fjalë të vogla.
“Donald Trump është presidenti i parë në jetën time, i cili nuk përpiqet të bashkojë popullin Amerikan – as nuk pretendon të provojë. Në vend të kësaj, ai përpiqet të na ndajë. Ne jemi dëshmitarë të pasojave të tre viteve të kësaj përpjekje të qëllimshme.“
Gjenerali ka të drejtë.
Trump lavdëron dhunën dhe ndarjen.
Dhe si të gjithë ngacmuesit, Trump trafikon në fyerje personale dhe stereotipe grupore. Ai filloi t’i quante emigrantët “përdhunues”, duke u ankuar për “vendet shithole” (vrimë-muti), talli një reporter me aftësi të kufizuara, tha Kryetarja e Shtëpisë ka “probleme mendore“, tha që katër kongresiste amerikane me ngjyrë, duhet të “ktheheshin” në “vendet e infektuar nga krimi, nga kanë ardhur”. Ai e përshkoi idenë raciste, se imigracioni është një “pushtim” dhe ritregoi pretendimin se “i vetmi demokrat i mirë është një demokrat i vdekur“. Ai iu përgjigj lëvizjes #MeToo, duke deklaruar “Është një kohë shumë e frikshme për të rinjtë në Amerikë.” Ai përhapi një teori konspirative se Joe Scarborough vrau Lori Klausutis, një ndihmëse e kongresit, në 2001.
Kjo është vetëm një përmledhje e përgjithshme – më shumë shembuj janë të lehtë për t’u gjetur.
Si shumica e ngacmuesve, Trump është i fiksuar pas vetes. Midis 6 prillit dhe 24 prillit, ndërsa erdhën vdekjet e pandemisë, Trump kaloi 45 minuta të kombinuara, duke lavdëruar veten dhe administratën e tij, dy orë duke sulmuar njerëzit e tjerë, dhe më pak se pesë minuta, duke ofruar simpati për viktimat dhe familjet e tyre.
Dhe ky ngacmues, është krye-gënjeshtari i kombit.
“Unë mendoj se retorika ime i bashkon njerëzit,” ka pohuar Trump. Shumë amerikanë, dyshoj unë, se do t’i përgjigjen me një fjalë me tetë shkronja, që gjithashtu fillojnë me ngacmim, dhe, në nëntor i dërgojnë atij një mesazh që ngacmuesit – dhe nikoqirit të realitet TV – i pëlqen t’u japë të tjerëve, por jo të marrë: “Ju jeni larguar nga puna” (“You’re fired.”).
Glenn C. Altschuler është profesor i Thomas dhe Dorothy Litwin i Studimeve Amerikane në Universitetin Cornell. Ai është bashkëautori (me Stuart Blumin) të Republika e vrazhdë: Amerikanët dhe politika e tyre në Shekullin XIX.
*) bully pulpit – një zyrë publike ose një pozitë autoriteti, që i jep vetes një mundësi për të folur për çdo çështje.
