MAZLLUM SANEJA
MIGJENI
Lart
E ngrita Shkodrën
Provinca
U bë botë
Ky qytet
Është esencë
Këtu
Gjithçka fillon
Dhe mbaron
Bota ime
Ekzistenca ime
Kërkon siguri
Unë
Kam nevojë
Për qetësi shpirtërore
Nga çdo anë shoh
Imazhe trishtimi
Që më bëjnë të vuaj
Gjithnjë ëndërrova
‘të lindet një njeri
i madh si madhni…’
Ah
Ëndërrimet e mia
Nganjëherë
Me gisht vizatoj
Në ajër
Një shtëpi të vogël
Që të ndihen
Të lumtur
Vegjëlia
Oh sikur të mundja
Të vë kokën
Dhe për një çast të prehem
Në fatin tim
Në të zbardhëllyer
Të agimit
Gjithnjë doja të shihja
Horizonte të ndritura
Matanë rrugës
Dëgjoj zërin e çjerrë
Të lypësit
‘Po si do të jetoj unë…’
Sikur ndiej drithmat e tij
Ah vegimet e mia
Në këtë valë shpirti
Si ta kapërdij kohën
Kur piva deri në fund
Kupën e hidhur të mjerimit
Kur ndieja pamëshirë
Mbi supet e mia
Grushtat e jetës
Se ka gjëra
Të cilat
Kapërcejnë
Masën e vet
Se në çdo gjë
fshihet
edhe gazi
edhe vaji
Gjithnjë më shumë
Parandiej
Se ditët e mia
I kam të numëruara
Ndaj
Shpirti im është i pikëlluar
Varshavë,
Fundi i Prillit 2018
