Nexhat Halimi
shënime të ushtarit të uçk-së
(te ura e cenë korjelit, maj `99-të)
dumnica fle përpëlitet udhës së kuçedrës
hëna mbi kullën e gjegj elez alisë digjet
një ndezullinë mijëvjeçare e shpërthyer në sy
hije plepash e malesh dhe rrjedha e ujit
asnjë udhë nuk të shpien jashtë vetes
asnjë udhë nuk të kthen kurrë më në vete
lehin qen qajnë fëmijë bien ecje kuturu
ja endriti i rri mbi fytyrë nënës së vdekur
ç`është me ty nënë i thotë je krejt e ngrirë
mbush grushtet gjak spërkat qiellin
vetëtima të ngrira kaq vjet gjarpërojnë
larg nga një dritare e mbetur hapur në kohë
dëgjohet një poezi dëgjohet një lirë
kush kënd e varros kush kënd e qan
udhës bien zëra vijnë nga larg copa copa
përsëritet epika lirika pikat e gjakut thika
e njëjta kolonë ajo e ikjes nga Toplica
molla e kuqe e mban ende në degë etjen
merr hov demi me brirë në breg e pëllet lopa
fusha me varre me gurë në krye çallma
a është e shurdhër apo e vdekur evropa
II (rrëfim I)
e shikoja në sy mjegullës nga afrohej
humbja vetëdijen pa qenë fare më vetja
më digjte një zjarr i panjohur
pëshpëritja e nuk kuptoja çfarë
flisja diçka përçart e ai shkelte krëndet
afrohej të hynte në vrasjen time
më kujtoheshe ti me shtambë në dorë
në këmishë liri nga zbrisje për në krua
kaq etje ndieja krejt robëruar në flakë
më dridhej kurmi zemra duart gishtat
prisja i hutuar me sy në shënjestër
më shpërfaqej kurmi i gjakosur i gjyshit
duart fytyra shpirti i vdekur i babait
të shkrepja apo jo të vrisja a të vritesha
ai afrohej me kufje përtypte çamçakëz
mbylla sytë e tërhoqa këmbëzën e ftohtë
III (rrëfim II)
shkrepa e ai ra pa frymë mbi vete në tokë
dëgjohej shurdhër vetëm gërhitje e muzikës
ko to kaže ko to laže
më shpoi dhembje e ashpër mbi gji
ktheva fytyrën nga qielli e kërkoja zotin
pika shiu binin në mua e më ndiznin
shikoja duart dridhesha s` besoja në asgjë
e ti a do të mund të më besosh më
a do të mund ta duash vrasësin zemër
ai ecte mbi gjethe afrohej të marrë çdo gjë
lundrimin t`ia vriste patës me zogjtë në lumë
e unë e ndala e godita mes dy sysh
e unë përpëlitesha në vete villja veten
ti s`je vrasësi dëgjoja një zë të brendshëm
s`je vrasësi përsëritej me jehonë i njëjti zë
IV (sillem dhe digjem)
vrasësi është ai nga pidhi i së ëmës i shfaqur
ta kafshojë mollën e kuqe të besimit në gem
ta rrëzojë nga qielli i ëndrrës yllin e vjetër agon
vinte të merrte çdo gjë nga yrti yt
të merrte çdo gjë nga gjaku yt nga zjarri yt
ti nuk je vrasësi në asnjë mënyrë s`je
ti mbroje cicën dhe pikën e qumështit
më zgjohej e kumbonte për brigje të zemrës
një zë i brendshëm shqisa e gjashtë
sillem rreth vetes në majë të gjilpërës
sillem dhe digjem dhe fluturoj mbi toplicë
mblidhja një e një kafkat e çara nga vetëtimat
në zgavrat e syve të tyre mblidhja bozhuret e gjakut
dritën e tim et dhe të tim gjysh
nga lundrojnë lumit në varkë të letrës
a do të arrijnë ta shkruajnë atë që ra
V (torba e paramilitarit serb)
shkrepa e ai ra pa frymë mbi vete i ngrirë
luftëtari vrasësi serb me kufje në veshë
iu çel torba e ujitur me gjak të lashtë ilir
mbi gur ranë veshë sy gishta ra shpirt i prerë
të zgjohen thirrje klithje gjëmë nga torba
ndihmë ndihmë ndihmë pse më vret
pse shtien në fëmijë pse s`më vret mua
binin nga qielli në flakë zëra pa vete
lehje qensh thirrje klithje e vetëtima
zgjonin gjëmë trishtimi nga veshët e prerë
zgjonin pamje tmerri nga sytë e nxjerrë
nga gishtat e lidhur në krahoshët rreth qafës
të vishej me trimëri në të kther në naissus
e zoti nuk shfaqej e zoti nuk bëzante dot
kot vdisja kot klithja në toplicë e në gjithësi
shkrepa e ai ra pa frymë vetes në mistikë
VI (më fal ose më vrit zot)
shkrepa e ai ra me gjysmën e kokës në ajër
s`e tha dot asnjë fjalë as më fal as më vrit
ende s` hiqte dorë nga vetëshenjtëria qiellore
i uritur me sy të zgurdulluar në ëndërr
vdekja e tërhiqte për kapistër të vjetër
herë i dehur herë tjetër në gjunjë para hijes
priste t`i pik në ballë drita e trilluar
mbylla sytë shkrepa për çupën për gruan
për nderin e kullës për veten për atDheun
tash ja ose më fal zot ose më vrit
shkrepa e secila udhë më kthente në vete
te ky rrap te kjo kullë lart te mjegullat
te mitet e përhershme e plagët e elez alisë
te ky gur me mjekër në të cilin prekja agonin
për të qarë e për të kujtuar mollën e kuqe
rrjedhë që nuk ndalet asnjëherë në shpirt
VII (në fshikëza gjaku)
shkrepa e ai ra me gjysmën e kokës në gur
është hije e ujkut tha apo pasqyrë e thyer
kodra i binte mbi kokë e ia humbte ndjenjën
kaq i hutuar dhe kaq i ikur në mjegullinë
e jepte frymën e fundit në fshikëza gjaku
ndërmjet shtangies e marrëzisë memece
e sytë e veshët e gjuhët e gishtat të prerë
ende zgjonin klithjet në torbë të gjakosur
me skena tmerri t`i dërgonte në shumadi
e koha digjet e udha humb e bën natë qeni
e kosova ende është e mbetet ku ka qenë
ai shikon veten në pasqyrë të vdekjes
asgjë s`mund të marrë me vete trofe lufte
natyrisht qefini xhepa s`ka e etja del e ik
