Fatmire Duraku
Lahuta
Gojëhapur me sy në zbrazësi
E hutuar nga heshtja e pluhuri
Nën penjëza të merimangës
I kërkon në mua fjalët
Krismat i kërkon
Ëndrrat e trupit të humbur
T`i ngjallë nga hiri
Zjarret e gjakut
E varur në ballë oxhaku
Me të kuq e të zi në faqe
Nën hijet e kota të kohës tjetër
Zgjohet duke matur-çmatur vijat
Me gur në krah trupit të atdheut
Në kërkim të tërësisë së vet të ikur
Tashmë të vizatuar në harta
Të ngushtuar të prerë
Pa të kuqen e vet mitike
Çdo ditë vdes heshtjes sime
II
Nën hijet e kota të kohës tjetër
Tingëllima e ndjek në hirin e kohës
Gjithë gjak jashtë zemrës
E mbajnë gjallë vetëm krismat
Tash i kërkon kot në mua fjalët
Ta vras heshtjen tmerruese
Kotet nën penjëza të merimangës
E çdo ditë thahet brenda
Të kuqes dhe të zezës së vet
Gjethet e ullirit
Me gjakun tim të ndezur
Mbush mëngjes të lules
Dua t`i bashkoj cepat e hartës së kurmit
Të ndihem prapë një
Me yjtë e mi të humbur
Me guacat e mia të dala nga deti
Me ëndrrat
Në një ëndërr
E ta pi çajin shërues të vetmisë
Nga gjethet e ullirit të vjetër mbi det
Me copat e vizatimit të atdheut
Vetëm në kërkim të vetes
Në kërkim të udhës, të pragut
Vetëm në kërkim të së vërtetës,
Të zjarrit të ujit për njeriun e urtë
Të shoqërimit të tij me qenin,
Besnikun e vetëm të njeriut
T`i bashkoj gjithë cepat e kurmit tim
Vitet e ikura lidhur në zinxhirë të rëndë
Ëndrrat e mia të paepura
Për dashurinë e tokës
Kroi im kurrë të mos rrjedh
Ujë të turbullt
