Nexhat Halimi
guaca me tingëllimë
ja matanë vetes e ndiej nga zgjohet
me tingëllimë bie prej shpirtit të vrarë
del prej dhembjes e përsëri dhemb
ndërmjet brigjesh humbur ëndrrës
ndërsa deti kthehet në kohën e ikur
e lë margaritarin e ik me tingëllimë
kot qaj vetminë e hënës mbi valdanos
vetëm epoka e përmbysur vjen ujit
e zemra përsëri zgjohet gurit të mujit
e ulqini rrahet kohës ndër vetëtimë
e peizazhet e mbytura nën ushtimë
e prekin tërë shpirt kepin e gjeranës
amfora
del ujit amfora e përhershme e dashurisë
është afshi i paepur i frymës i ngrirë për ty
është troku i zemrës lundrimit në det
e ardhja e shkuarja e prapë ardhja në hi
e shkruaj me gjak çdo fjalë në këtë vetmi
t`i ngjajë fanarit në stuhi të egra kaq vjet
e një anije nga larg në kohë më sjell te ti
të vdes dhe `i herë gjithnjë ulli ilir në ajër
zot ja nga amfora e dalë në rërë rrjedh gjak
e çahet koha gurit në fushën me asfodela
e vjen prapë i njëjti zog me shpirtin në ëndërr
të lajmërojë për vdekjen e jetën përsëri
flakë mbi ujë
ullishta tre mijë vjet pasqyrohet ujit
e ti ëndrron lirinë nga ec zvarrë robërisë
zot pse s` flet cili i hyri në shtëpi kujt
i grimcoj thonjtë paprerë e ec vetmisë
e oso koka ende digjet flakë mbi ujë
toka çarë e ulliri kaq herë pik në mua
drita shfaqet në çakor në liqen e në krua
e ti e ndjek kaq vjet kalin e humbur
për brigje të mjegullës së kohës së vejë
VI hija e dytë
përjetohet pafundësia me të dy sytë
ajo jashtë kullës hyn brenda imazh
figurë e rindërtuar me metaforë kolazh
përfytyrim mishëruar në hije të dytë
riprodhoj çdo gjë pa qenë vetë fare aty
i sjell para sysh ullinjtë sendet frutat
krejt përafërt me detin qiellin fluturat
një e një përmes imazhit fjetur në ty
e ti je larg as shikon kaq vjet e as flet
kot përjetoj shembje rrënime termet
veç zemra nuk jepet në asnjë mënyrë
e deti me valë i bie kullës luan me lirë
e lart në bedena zgjohen fshehtësitë
udha vjen te ura e aty ja vetëtijnë yjtë
Gjak në gurë
E hapi shuplakën e përgjakur përmbi hije
Ikin udhë të largëta të afërta vijnë e bie flakë
Kaq copëza toke të këputura fije për fije
Ja i mbetur peng thellë vetmisë pak e pak
E udha e pafund udhë e rrafshuar e gjatë
Vjen nga çamëria vjen dhe ik te toplica hije
E udhën malore e mbulon e thellë natë
E malësia e madhe i zë në gji gurët nën yje
Më dridhet dora troket zemra me hov mitik
Zot e zgjas dorën para secilit pak e pak
Ecën një i ri vjen nën hije të vet një plak
Me mendje te guri te shpirti te zemra ik
Ajo që s`është nuk kthehet pa imazhe kurrë
Më vjen valë valë gjak për fyt e pik në gur
Udhët e vjetra e të reja
Gjithçka e fjetur nën degë të vjetër ulliri
E prek hijen e tretur me ngjyrë hiri
E në kurorën e pemës zgjohet hëna në të majtë
E në ëndrrën e rrëzuar në lëmë ecin kuajt
Do të ketë bereqet kjo verë do të ketë rrush
Do të ketë mollë të kuqe dardhë dimërishte
Do të ketë kënaqësi që e përjeton çdo kush
Të kurorëzohet dashuria e zjarrtë me vetëtimë
Mes djalit e vajzës do të lind botë e re
Të shkruaj poezinë për pishat e rugovës
Për udhët e vjetra e të reja syrit të kosovës
Molla e kuqe
Trup i mollës i lulëzuar nën qiell gjatë verës
Jepte fryt me aromë vjeshtës ngjyrë gjaku
Nën hije i flinte fëmija i flinte pranë dhe plaku
E lëviznin ëndrrat në kullë përmes derës
Papritur ra vetëtimë dhe pëlciti shi e ra borë
Mollë e Kuqe degë më degë ndër zjarr thau
Toka zgjoi në gjak e lumi ngriu dhe guri çau
Çasti peizazh të rëndë këputi në krah e dorë
Molla e Kuqe mbeti veç simbol gojëdhënë
Hija e ndiqte hijen vdekjes në ecje ndër gjol
E plaga e qentë e varret në borë nën hënë
Tashmë qiellit gjithnjë në lot fluturon `i sokol
Vjen te kufiri e i dëgjohet vigma në gjëmë
Unë qaj nënën e vdekur në gojë me maramë
Gjithësia
Asgjë nuk përfundon krejt kurrë
zverdhet, digjet, rijehon, nuk harrohet
te hiri i qëndron amshueshëm flaka
besimi në tokën e gurin e bardhë
ja pse në asnjë mënyrë s` lë kujtimi
fleta e shkruar e e pashkruar me gjak
shkronjës së papërfunduar të ullirit
natyrisht ajo që ka epilog ka dhe prolog
e mes fillimit e fundit lëviz gjaku
pik në gurin te koka jote dhe zgjohet
e zgjon e shpon largësinë kohën flet
unë pikërisht për këtë e prek ka vjet
tërësinë që s`e kam parë dhe prapë vij
zjarrit që e liron gjaku yt e imi
Një zog i vetmuar
zjarri ndoshta më s`fle brenda etjes
në këtë mënyrë gjaku yt tajit kot në vetmi
ka vdekur ajo që të prekte në gji
hija me shtambën shkruar me gjarpër
në shkuarje ardhje prej kroit të akullt
në këtë mënyrë ka vdekur dhiarja e vjetër
fyellit tashmë i bie një hije krejt tjetër
unë digjem e takohem kot me ty në hi
kot më pret ende me kokë në dritare
në asnjë mënyrë s`të takoj e ndiej mall
e etja e pavdekshme majën e cicës kall
e ec dhe vij e të shikoj ende e nuk je fare
veç ajo që më djeg kokën ende e vret
e një zog i vetmuar qiellit ik dhe gërget
Letër
mirë mihe token e aromën e dumnicës
klithjen e ashpër të fajkoit në qiell
e po ngjau të trokas ndokush në derë
është hija e cucës në këmishë të bardhë
ja dhiares agut është duke zbardhë
bjeri ritmit të zemrës etëm me fyell
ja ajo vjen kaq vjet me mall në sy
e çmbërthen pullën ca nën fyt maje të cicës
të merr frymë shpirti nga digjet në erë
mirë zgjoje tokën e bimën në vërri
asgjë askund shëtit ngado në botë
kurrë nuk do t`i ikësh vajit tënd me lot
Shelgjet e ngrira
Ka ndërruar ritmi i gjërave në jetë nënë
Ti më s` je ta përjetosh këtë të thënë
Të fortët më s` ecin para në luftë as urti
Herë prin trimi apo gruaja me fëmijë në gji
Njëjtë kalojnë urë dhe udhë krah më krah
Me duar të lidhura shfaqin hijet në rrah
Gjithnjë të etshëm për dashuri e gjithësi
Falen me zë me tjetrin në log njëjtësimi
E fajkoi vjen qiellit me vigmë vetëtimë
E lumi rrjedh e shelgjet ngrirë mbi lumë
E koha vrarë në muze ngelur pa gjurmë
Ende ndjek hijen tënde të zgjuar robërisë
Në ritmin e jetës të shuar në gurë të jallisë
Shikoj buzë uji pafundësisht lule narcisë
E shqerrat ja ikin për vetëtimë me mot
Të arrijnë te kroi magjik në sytë tërë lot
