Giuseppe Napolitano
Shënimi hyrës
(Shënim i autorit për librin “Sytë e liqenit”. Botim dygjuhësorë: italisht – shqip. Shtëpia botuese “Beqir Musliu”, Gjilan 2021)
Në këtë përmbledhje – “Sytë e liqenit” – janë përfshirë pjesa më e madhe e poezive të mia të përkthyera në shqip, me përjashtim të dy përmbledhjeve të vogla, të botuara disa vite më parë: “Përgjërimi i kohës”, të përkthyer nga Remzi Salihu, dhe “Faleminderit Pejë”, të përkthyer nga Ilire Zajmi.
Në pjesën e parë janë poezitë që i kam paraqitur në Festivalin ndërkombëtar të poezisë “Ditët e Naimit”, që mbahet tashmë një çerek shekulli në Tetovë, në Maqedoninë e Veriut. E falënderoj poetin, Shaip Emërllahun, i cili më ftoi 12 herë të marr pjesë, duke më dhënë mundësinë jo vetëm ta njoh vendin e tij, Kosovën dhe Shqipërinë, po dhe t’i takoj një varg poetësh të tjerë nga të gjitha anët e botës. I falënderoj edhe përkthyesit, që mundësuan vlerësimin e punës sime nga lexuesit e gjuhës shqipe: Elvana Zaimi, Arjan Kallço, të ndjerin Agim Maton, sidomos Anton Nikë Berishën, që u përkujdes për përgatitjen e kësaj përmbledhjeje “Sytë e liqenit”.
Gati të gjitha poezitë e botuara këtu janë marrë nga librat e mi të ndryshëm, edhe pse disa dalin në variante me ndryshime të pakta. Në tërësinë e tyre ato bëjnë një përmbledhje të rëndësishme, që më paraqesin në mënyrë të mirëfilltë, meqenëse përfshijnë temat më të veçanta të krijimtarisë sime poetike. Në këto faqe është jeta ime, në pikat themelore, por e gjitha, dhe uroj që duke e lexuar këtë përmbledhje, do të mund të sqarohet kuptimi i kam dhënë në “të bëhesh poet”.
Në fund të përmbledhjes përfshiva dhe poemthin që është botuar në Kosovë në vitin 2014, që më intereson shumë, e cila është shitur shpejt. Më duket se me këtë mund ta plotësoj kuvendimin rreth “jeta e poetit” që kam si synim: Pëshpëritje hënës, ishte një dritësim – frymëzim, që pastaj e përpunova më vonë, kushtuar muzës së fshehtë, të cilën secili poet e ruan në shpirtin e vet, qiellore dhe e panjohur, nëse jo midis pikërisht vargjeve të poezisë së tij.
Pranverë 2021
Giuseppe Napolitano
TRI POEZI
VALLËZIMI I FUNDVITIT
Lavjerrë si manekine vallëzojnë
fjalët, gati të birrën po e lëshove
prenë, si buratin mendjelehtë,
para se t’i kesh peshuar
Dhe rri, si dordolec vuv, ndërsa pret
kush të rregullojë me zgjuarsi fijet, aq sa
të të lëvizë – nëse të japin një detyrë
që për çastin s’mund t’i thuash jo
Në kërkim të një autori apo roli
në ty jeton ti prapë, duke distiluar
shije dhe dije të tjera të ditura tashmë,
duke ngopur mendjen që të mendon
E butë kjo inerci në të cilën të varësh
kostumin e hequr dhe maska të reja
duke nxituar të blesh me të hollat
e një viti që mezi u shty.
HISTORI NË KOHË
Do ta shterësh qiriun e ditës sate
duke rrëmuar në librin e madh,
në kërkim të faqes ku zjarrmon
(ose mendohen se duhet )
përgjigjja e mbrame e të mbrames pyetje
– ah, sikur me gishtin tregues, të patrazuar,
të përshkoje duke zhbiruar ku të jetë shkruar
fjala që mbyll fjalimin tënd!
Më parë do ta shterësh qiriun
dhe flakëza do të vdesë pa e mësuar
– duke u mbytur pafundësisht në lotin e vet –
të cilin ta lë trashëgimi për të shkruar
(ose ua lë të tjerëve e kujtdo qoftë
në terrin që vijon
s’mund ta shquash kush ishte
në fund – dhe s’është e sigurt – ia vlen të thuhet
Sa e vështirë të dalësh prej një përralle!
OUVERTURE
Shpirtëzohet muzeu i kujtesës …
Lëngojnë pyetjet e shtresuara
të shqiptohen frikshëm
korruptohet qesëndisja e pritjes
Do t’i vihem “detit të hapur të lartë”
edhe unë një ditë – që të ndjek
anijen e lehtë (veçse të “dehur”) të harruar
nga koha në horizont por jo i humbur
sapo vala të më shtyjë
Do të kthehem nga deti i hapur i lartë…
“me barrën e harrimit” për të harruar
prej kohësh kohën tashmë të padobishme
veçse i gatshëm të kujtoj çdo pjesë
të gjallimeve të ndryshme të përjetuara
– pasi që për fatin tim të aventurës
kam ditur t’i ruaj shembujt
(Përgatiti për botim Anton Nikë Berisha)
