Nexhat Halimi
pika në krua
pëlcet gjarpër i verdhë i vetëtimës në gji
zgjon feniksi nga hiri e flatron mbi ty
degëzon etje e vjetër krijon vinjeta të ngrira
bie përmbi vete dhe papritur i hapi sytë
zot ja sesi kanë gjethuar në gur ullinjtë
e detit larg mbi vagëllimë dëgjohet lira
e çel në kullë dritaren me kapak
mbi të cilën tërë natën deti është përplasur
e plaga e vjetër mijëvjeçare ka pik` gjak
të jesh i lirë e i dashuruar e të digjesh zot
mbyll sytë kreh mjekrën e robërisë kot
në degë të ullirit dëgjohet një këngë në lot
i çel sytë e hetoj asgjë s`lëviz në valdanos
pse kaq pak hapësirë kaq pak gjak në mua
ja këputet dhe pika mijëvjeçare në krua
kujtim për ty
ma jep pak shpirt të digjem për hënën në gem ulliri
ma jep zemrën t`i zë shkulmat e përplasjes së ujit
vetëm `i çast t`i vijë gjithësisë dashuria me aromë bliri
ta ndiej ende frymën nga zbret kodrës te kroi i mujit
më vonë dhe të vdesim veç ajo te mos jetë në maj
ajo gjë të mos jetë kurrsesi në praverë vaj zemër vaj
kraharori të fryhet dhe të shqyhet pak këmishë e lirit
e dritë e hënës flakë ta puth papritur majën e gjirit
unë larg i vrarë kujtimi vrarë ëndrre vrarë shprese
me hijen e zemrës e gurin e strallit në kuti shkrepse
ndoshta ajo velore ende i afrohet limanit të mbytur
apo ai albatros i plagosur kaq vjet e sjell qiellit shpirtin
e unë t`i prek gjurmët në borë deri te kroni i ullirit
të rizgjohet kujtimi për ty zjarrit të rikthyer prej hirit
njëjtë me fluturën
ecim ti dhe unë mes guacash rërës buzë detit
plot fshehtësi copa të pathëna fjalësh pezull e yje
gjurmë të adamit e evës ngelin nëpër ëndërr
pemë të kuqërreme vegullinë ti kafshon mollën
mos e kafsho mos e kafsho sillem në gjithësi
etja ndizet zinxhirit të artë e ti më merr për dore
ta çelim e shfletojmë ta lexojmë zotin në gji
apo ende të digjemi njëjtë me fluturën në qiri
vjen vala me tërbim e i merr një e një gjurmët
oh nga arritëm këtu përballë gurit të gjeranës
a çel dhembja apo kalliri i ëndrrës së fjalës
në ç` zemër do të mbijë trëndafili me vetëtimë
ecim pa gojë ecim tërësisht të njëjtë dhe të verbër
e mbi kështjellën e ulqinit tre mijë vjet bie shi
e në bedena pulëbardha e sjell shpirtin nga larg
vjen prapë vala dhe i shlyen një dhe një gjurmët
varri me trëndafil
ç` është sonte oh as qeshesh e as lëviz dot
e kaq vjet më vonë ja prapë ndodh vdekja
e deti pëlcet brenda vetvetes dhe digjet
e mes mishit dhe thoit bien përplasje gjaku
vinjeta të këputura të vetëtimës në zemër
prej nga vij prej nga shkoj ndërsa s`lëviz
brenda kalasë zgjohen tingëllima kohësh
zbritje ngjitje nëpër shkallë të imagjinuara
vringëllima shpate copëza fjale e kafka
përplasje të detit për murana e bedena
lëvizin degët e ullirit mbi gurët mbi sheshet
servantesi shëtit me të dashurën për dore
lika ceni pi verë të zezë nën qiellin e tavernës
y prizreni mat rrahjet e zemrës me atDhe`
e mjeshtri skalit në pllakë varri trëndafilin
kthehet kohë e ikur dhe prapë aty vdes
unë gjithnjë të kujtoj ty hyj në muze e të prek
ti këputesh guri e as bie në det as ngel yll
ndërsa zemra kaq vjet s` të jep dot fedorë
krejt kot
ajo veç vetëtimë është pikturë tjetër
pjesë e brendshme e zjarrit të zemrës
kaq vjet as zgjohet as është e fjetur
një vinjetë e gjakut që lëshon rrënjë
e gjethe qet maje ëndrrës magjike
e varrosë mbrëmja ta lind prapë agu
e lë pa tiktak mesdita nata ta rikthejë
ndërmjet frymës dhe udhës
kaq vjet i ngrin sytë në një pikë
e zbresin yjet ujë të pinë në zemër
e kaq vjet të hedh vala nga e majta
e krejt kot shihesh me veten nga e djathta
krejt kot sillesh e verbër herë te pusi
herë tjetër fund fushës me lule në dorë
e aroma e blirit rizgjohet dhembjes
oh as vyshken lulet dot as vdes etja
druri i vetmisë
ka ditë pandërprerë bie shi fedorë
bulat rrëshqasin nëpër xhama e humbin
vetëm hija ngel aty ai dru i vetmisë
ah sa rëndë e bart kujtimin për ty
mbyllur në arkivol as vdekur as gjallë
te koka me një trëndafil të zi
shikoj fund fushës nga gjelbëron bari
nga ti gjithnjë vjen e lagur e gjithnjë ik
më pastaj kotem dhe pasi prapë hapi sytë
ti përsëri shfaqesh e vjen qartë
zot ti vjen e shi bie pandërprerë
e kjo përfundimisht më ribind fedorë
zoti im yt nuk ka vdekur dot
përhitja e uliksit
tashmë nuk të pres esa ti nuk do të vish
ja pse ik nga vetja pse bie e fle kaq i gurtë
deri në pafundësi brenda gjakut i djegur
ndoshta ndërkohë ti vjen veçse mos më zgjo
në ëndërr do të jem dhe aty dua të vdes
natyrisht nga ec dorë për dore me ty
nën frutat e kuqe të kopshtit të edenit
më shiko e kupto pse jam kaq i dylltë
pse vetëtima m`i ndez sytë gjakun e ballin
mos kij merak mes detit shfaqem prapë
me galerën e piratit nga kreh mjekër fund ujit
lundroj kaq zjarrtë afrohem të hyj në ulqin
zemra assesi ndryshe s`mund të rrah
