“Erdha në shtëpi. U shtriva në kurriz, duart nën zverk dhe e vështroja tavanin. “Ku ishe? Është e mërkurë.”, – pëshpëriti Maria. “Supozohej të vije poshtë te shkolla dhe të më merrje në orën pesë.”, – vazhdoi e nevrikosur Maria. Unë vazhoja të qëndroja i shtrirë dhe ta vështroja tavanin. Isha i lodhur diçka dhe mezi flisja. “Më fal zemër! Po bëhesha shumë keq”, – ia ktheva. “Po, e po tani jam unë e sëmurë dhe më duhet t’i anuloj të gjitha klasat, sepse e bëj në brekë.”, – ma ktheu ajo, derisa ma hodhi qesen me drogë në fytyrë. Nuk kisha forcë as dorën ta ngritja, e lëre më të merresha me Marinë. “Po përpiqem shumë të bëj diçka.”, – tha ajo. “Thjesht dua të rri në shtëpi ta shijoj divanin tim dhe efektin e tij.”, – pëshpëriste në vete Mari…” Fragment nga romani “Ti” i Ilir Muharremit.
