JEAN PAUL SARTRE
Udhëtimi i sotëm përmes gjendjes njerëzore të romanit të Sartrit “Nausea” (Neveria). Një kusht i drejtuar nga hipokrizia, plagjiaturë dhe tendenca kopjimit për të shmangur, duke pranuar se cilido prej nesh është i dënuar të ekzistojë dhe për të menduar, me një qëndrim psikologjik ndaj ekzistencës që përshkon tërë qenien tonë. Për të fituar një autenticitet, ne nuk duhet të shkatërrojmë shpresën, por të kapërcejmë murin e konformizmit dhe indiferencës, duke bërë të gjitha përpjekjet, duke ecur drejt.
Për Jean Paul Sartre
Publikuar nga Franco.Cilenti
ANTONIO RECANATINI
Ç’HIPOKRIZI KA BRENDA KËTYRE MUREVE
Ç’hipokrizi ka brenda këtyre mureve
Mendoj se nuk është e re
si është e mundur që plagjiatura ndodhi, fotokopja.
Luajmë në teatro të ndryshëm
dhe unë jam i paarritshëm
për njerëzit e vdekshëm që dallohen
më patetikë se një funeral fasadë
më shumë luhatës se oportunizmi, më pak inteligjent se krerët
dhe fëmijët e krerëve.
Mëkat, e di që do të mëkatoj!
në fakt, kur flet një prift
një kuestor ose një politikan i dehur
një tip i çuditshëm që ndihem i largët
edhe kur unë propozoj veten time
për të gënjyer veten time.
Jam fanatik
Jam një fëmijë pak kurioz, pak i sëmurë
dhe mendoj se nuk jam më i mirë edhe kur fitoj.
Fitimi ishte një makth i vjetër
nga i cili u privova shumë kohë më parë.
Kam lexuar fshehurazi, nëpër rrugë dhe në baret
e dashur gjigandë me buon sens ose buon sens
editorialistësh të vajosur e të çmajmur
puritan dhe plaçkitës të shtetit të social
të gjithë anëtarë të logjikës kundër riarmatimit të çarmatosur
dhe eksportimit të demokracisë.
Luajmë në teatro të ndryshëm, ti dhe unë
edhe nëse imazhi yt pasqyron trupa dhe jetë
imi u flijua dhe gjen brigje të tjera
për të çpaketuar valixhet.
Do të ishte si të shtrije një velë të mëshirshme në skenë
zakonisht kush ka frikë nga vdekja luan për të jetuar dhe gënjyer.
Kush nuk ka frikë ndahet
dhe pretendon zgjedhjet duke treguar plagët në lëkurë.
E dija se nuk do ta kisha zbutur kurrë veten
ndërsa ju po rishikonit shënimet për të kënduar së bashku me të tjerët.
E dija se do të më dënonin
nëse unë ju kisha mohuar juve.
Tani është pak ndryshe, shumë ndryshe.
Ju do dëshironi të vidhni, pretendoni t’i vidhni
atij që nuk iu ka fshehur kurrë para hajdutëve
dhe të nesërmen ai mund të llogarisë disa ndryshime shtesë.
Ju besoni t’më shihni
është vetëm iluzion,ka raste që as unë s’e gjej veten
dhe unë nuk bëj dokumente të rreme
për të gjetur gropën, shtëpinë, shtratin
ose pizhamat ku fle.
Ju mund të dëmtoni shpirtin tuaj duke kaluar nëpër rrugë të caktuara
ju mund të merrni shokimin dhe, të befasuar nga habia,
mund të akuzoni të shtënën
dhe t’i lënë pjesën më të mirë çmimit më të mirë,
ofertuesit më të lartë i cili do të vlerësojë porosinë tuaj.
Luajmë në teatro të ndryshëm
dhe kur bie shi, harroj ombrellën!
* * *
Antonio Recanatini
Poet, shkrimtar. Poezia e tij është e prirur për të ringjallur ndjenjën e periferisë, krenarinë e të qenit proletar dhe jokonformist.
Stafi redaktues i Punës dhe i Shëndetit
BLEVA NJË LËNDINË
Bleva një biletë
Shita zemrën time për ta paguar atë,
Bleva një ëndërr
po humba zemrën, nuk ia vlen, skadon.
Bleva një rrugë të ngushtë
Shita shpirtin për të paguar për të,
ne do të udhëtojmë në ëndrrat e dimrit.
Kam humbur kohën në një tavernë,
I bindur se do t’i mbuloja plagët një të mbijetuari,
duke harruar të fshihja të miat.
Zbrit me mua, tërhiqmë larg,
luftë ditore, pasiguri ditore.
Jo, ëndrrat e mia të dashura, do të mbeten të shikuara!
Ata do t’ju shikojnë juve djersitjen, mua pengesën.
Bleva tridhjetë ngjyra pastel
ne do të ngjyrosim fletët, do ta ngjyrosim
të tashmen,
nëse do të jetë e pamundur ta ngjyrosim nesër!
Bleva një pasuri
Kam humbur arsyen për të paguar për të,
por asgjë nuk vlen pa një logjikë për të shpenzuar.
Shikoni ku unë nuk vij, më shikoni në sy!
E bukur sa jeni ju, shpërthen!
E bukur sa ti, bëje të paimagjinueshme të mundshme!
E bukur si ti, zbute tensionin!
Bleva një lëndinë
ne do të udhëtojmë në heshtje,
pa bagazhe, ne do të mbjellim momentet më të mira.
Poezi personale – nga “Pensieri Parole”
EJANI TEK UNË
Ejani tek unë, sepse me mua do të zgjidhni përgjithmonë
kur t’më kërkoni, unë do të jem atje, nëse është dielli apo hëna.
Ejani tek unë, sepse kur një ëndërr vjen e vërtetë
bota gjithashtu qetëson fytyrën e saj.
Ejani tek unë sepse nuk do duhet të ktheheni më
dhe në çdo agim do dëgjoni muzikën e puthjeve të mia.
Ejani tek unë, sepse unë e kuptoj frikën tuaj,
unë gjithmonë do të kuptoj momentin për të shkundur duart.
Ejani tek unë sepse askush nuk mundl
të dua sa më shumë që të të bëj të zgjedhësh anën dhe të vrapojmë.
Ejani tek unë kështu që nuk do keni më keqardhje,
ju nuk do ta besoni dashurinë si një pasazh.
Ejani tek unë, kështu që unë mund t’i hap dyert
dhe të presin për ju me dritën e miliona ëndrrave.
Ejani tek unë, e ardhmja do të jetë delikate,
do të jetë e sinqertë si thelbi i aromës suaj.
Ejani tek unë, mund t’i kushtoni vetes veten,
riformuloni frikën, duke përsosur kënaqësinë.
Ejani tek unë dhe ju do të shihni, nga lart
ne do të ndjekim fluturimin,
nga poshtë rrugës së të mashtruarve.
INTELLETTUALI KAPRIÇOZ
Intelektuali kapriçoz promovon titullin e romanit,
përmbajtja e shpikur, ai është një shpikës.
Nuk i lexon librat, por shikon të gjitha figurat
dhe kur ai përsërit mësimin urren ndërprerjen,
urren pyetjet, por pretendon katedrën.
Intelektuali kapriçoz është pak anarkist,
pak fashist, ndonjëherë racist, kurrë komunist,
por ai e do popullin dhe i dedikon atij mrekullinë.
Intelektuali kapriçoz blen në supermarkato,
atij i i intereson tepër lëvizja, skena,
jo paaftësia, aq më pak dhe papunësia. Është mbretëror ai !
Intelektuali kapriçoz nuk e duron konfrontimin
trembet mos humbet rrugës,
frikësohet se mos nuk mund të hapë bllokadën.
Lëshon duhmën kur atë e çarmatos njohuria.
Ose skena ose zymtësia !
Idealiteti s’e shlyen dënimin, tashmë ai është
i dhimbshëm nga ana e tij
Ai nuk i njeh rregullat e lojës,
por është gjithmonë elegant dhe riverent me padronin,
Nuk guxon të kundërshtojë udhëheqësin
pa u zhytur
në një cep të fshehtë deri sa turpi.
Intelektuali kapriçoz argëton i pavetëdijshëm.
LUKA MARTINELLI
për Antonio Rekanatinin
“Është në fund të syve të tu
në majë të buzëve
është në trupin e rizgjuar
në fund të mëkatit
në kurbën e ijëve të tua
në ngrohtësinë e gjinjve tu
në thellësi të barkut tënd
në pritje të mëngjesit
Është në ëndrrën e realizuar
është në mitrën e lëmuar
në gëzim në zemërim
në shkatërrimin e kafazit
në vdekjen e shkollës
në refuzimin e punës
në fabrikën e braktisur
në shtëpi pa portë
Është në imagjinatën
në muzikën në bar
është në provokimin
në brejtjen e molës
në historinë e së ardhmes
në të tashmen pa histori
në çasstet e dehjes
në momentet e kujtesës
Është në të zezën e lëkurës
në festën kolektive
është në marrjen e mallit
është në marrjen e dorës
në tërheqjen e kalldrëmëve
në zjarrin e Milanos
në hekurat mbi fashistët
në gurët mbi fuoristradat
Është në ëndrrat e banditëve
dhe në lodrat e fëmijëve
në njohjen e trupit
në orgazmën e mendjes
në dëshirën më totale
në bisedën transparente.
por kush tha se nuk është aty
por kush tha se nuk është aty
Është në fund të syve tu
në majë të buzëve
është në mitrën e lëmuar
në fundin e Shtetit
është, është, po është.
por kush tha se nuk është… ”
E di që do ta kishit vlerësuar.
* * *
Antonio Recanatini
29 gusht 2018
Mbrëmë, papritmas, Antonio Recanatini, shkrimtar dhe poet nga Pescara, militant i Refoundimit komunist u shua. Recanatini ka shkruar për më shumë se 10 vjet për revistën “Punë dhe Shëndetësi”, si dhe duke qenë gjithmonë shumë vigjilent për problemet e qytetit, veçanërisht ato që kanë të bëjnë me periferinë.
Ai kishte probleme me zemrën dhe do të duhej të operohej, por nuk kishte kohë. Në Facebook, sekretari kombëtar i partisë Maurizio Acerbo e kujton atë me një post të gjatë: «Dëgjova që miku dhe partneri im Antonio Rekanatini ishte i sëmurë nga zemra dhe ja na la përgjithmonë», shkruan në faqen e tij. “Ne kemi mbetur me tekstet që ai shkroi, polemikat e tij, urtësinë e poetit të rrugës, diskutimet para një shisheje vere, vitalitetin dhe dëshirën për të folur”. Dhe ai përfundon: “Ti she gjithmonë aq i ndritshëm sa sytë e tu”
Lamtumirë shoku Antonio !
Përktheu: Faslli Haliti
