Afrim Caka
Njolla e turpit nuk mund të fshihet kurrë!
Turp e faqja e zezë!
“Rruga Serbija”
Sidoqoftë, Serbia dukej ende e maskuar si një mushkonjë gjigante e inatosur.
Ligësi shpirtërore e politike… Ç’po bëjnë shkodranët, mendova…
Ҫfarë dreqin po ndodh me Shkodrënloce?! Por vargu i fatkeqësive të saj dukej sikur nuk do të ndërpriten kurrë. Tabela me emrin “SRBIJA” që kishte zgjedhur rrugën për të hyrë në qytetin e vjetër të Shkodrës.
– Epo boll, më. Kam dëgjuar se si mburreni nga kjo degë e mbrapështisë dhe ju e konsideroni veten dhe bashkësinë që ju udhëheqni i keni bërë një shërbim të madh 180 shkijeve sa jetojnë në Shkodër dhe mbarë Serbisë… Dëshirën për t’ia thënë troç në fytyrë zyrtarëve të Bashkisë së Shkodrës, që u gdhinë në duarë me tabela rrugesh. Një pyetje po i’a bëjë vetes dhe juve, nga Shkodra, si nga një kënd i skenës: ç’po bën ky popull shkodranësh kaq i ulët kombëtarisht…! Diçka që të ikte, që s’e kapnim dot… Kryebashkiakja duhet ta bashkojë këtë popull, që rrin e bënë sehir dhe lejon të ndërtohen xhami e rrugë shkijesh.
Çasti është kritik, nuk lypset t’i shmangemi detyrës që na imponojnë rrethanat e luftës kundra tradhtarve të ri, interesat e larta të kombit dhe ato të demokracisë shkodrane. Ju përgjerohem, vëllezërit e mi, i qëndroni besnik tokës shqiptare dhe historisë shkodrane.
Gjakova nderon heronjtë e dhe martirët shkodranë. Shenjë qytetërimi. Pas një vdekje të gjatë, gjysmëshekullore, Shkodra duhet të ringjallet. Po! Po! Shkodra kërkon heronjtë e saj, ku janë e ku s’janë. Të gjallët mblidhen nga të gjitha anët e Shkodrës në rrugën “Srbia”. Të rënët dëshmorët, heronjtë nuk duken gjëkundi. Gjergj Fishta nuk dihet ku i ka eshtrat, nuk dihet sa DHE i rëndon përsipër!!! Po t’i hetosh me sytë e shpirtit, gjen tek ta tërë historinë e luftërave, heroizmin e tragjizimin e saj.
Së pari, Shkodraloce, kjo kryeqendër e lashtë trimërisë dhe e kulturës me kështjellën hijërëndë e legjendare të Rozafës përbri, me kalatë e Shurdhakut, të Danjës, të Drishtit e të Ballecit, në muret e të cilave u përplasën dhe u ndalën pushtuesit romak e osmanë, serbë e malazezë, grekë, italianë e gjermanë! Pikërisht këtu e hap Kryebashkiaku i Shkodrës sipari i aktit të parë të tragjedisë së vendosjes së tabelave rrugesh e sheshes me emra të një shteti që kanë vrarë e prerë shkodranë e shkodrane.
Më falni, duhet të thosha: a duhet besuar… Nëse unë nuk e besojë, do të më shohin shtrembër, do të më konsiderojë si prapa Shqipërisë. Prandaj duhet të kuptojmë se çfarë do të thotë që ta besosh Shkodrënloce në emërtimin e një rruge me emrin “SERBIA” të një shteti vrasës e barbarësh. Natyrisht, nuk është se po shpresoj shumë në shpirtmirësinë e këtij Kryebashkiaku e shkodranëve tjerë që heshtin e bëjnë sehir. Kjo duhet së paku t’i nxitë shkodranët nacionalista ta shohin me sy kritik çfarë të ngjashme ndodhë në rrugët e Shkodrës, për shembull, pasqyron diçka që ka ndodhur në të shkuarën për krimet e serbo-malazezëve ndaj shkodranëve e gjakovarëve.
Me të drejtë ju mund të thoni: ç’merresh me ca harbutë të lajthitur që emërtojnë sheshe e rrugë me emra sllav… E keqja është se këta shkodran të lajthitur po shtohen shumë në Shqipëri. E keqja është se marrëzia përparon çdo ditë dhe mëton të zëjë vendin e normalitetit. Shkodra sot është kthyer në vendin më të çoroditur të “Shqipërisë”. Është një qytet si një zonë ku nuk gjenë zgjimë kombëtar, sidomos lidhjet martesore me shkja e shkina. Trysni e përhershme, provokacione zingjir, stres që nuk sos. Përherë e më shumë në Gjakovë bëhet pyetja: a është një rastësi kjo që po ndodhë apo një projekt i qëllimshëm nga politikanët shkodranë??? Ka shumë shqiptar që e besojnë këtë të dytën. Një klimë e tillë antishqiptare, Shkodra rrezikon të humbasë orjentimin pellasgo-ilir, të humbas rilindasit shqiptar, gjithçka edhe vetë emrin.
Përpara se një kryebashkiakë shkodran t’ia caktonte vendin rrugëve drejtë ferrit, përpara se një drejtorë kulture, vetëm disa minuta pas emërimit e një rruge me emrin Serbi, (le ta quajmë emërimin e një rruge) emërohet në menyrë të bujshme një rrugë, rimohuesit shqiptarë s’lanë gjë pa bërë, e pa thënë për nënën Shqipëri. Vallë rimohuesit e kulturës, historisë, e pas tyre kryebashkiaku dhe shkodranët, nuk e kuptojnë kaq gjë, se sot, në kulmin e antishqiptarizmës, kur shkodranët paraqiten përpara botës si një tribu që pjell veç xhami, islam politikë, gansterë, vrasës, trafikantë prostitutash që hapin zyre për lidhje martesore me sllavë e grekë, befas vjen një sinjal në shkallë të përçudnuar, për t’i kujtuar politikanëve se këta shkodranë, nderon dhe zgjedhë për model, emërtime rrugësh, vrasësit e barbarët, por të kundërten e këtij qyteti???
Disa shkodran ngordhalaqëve e fshehin bishtin e vet përpara çdo vështrimi dhe e quajnë këtë gjë krenarinë e vet. Në këtë mënyrë, dit pas dite, këto organizma që i quajmë me emrin Bashkëia Shkodrës, na sjellin lëndë gjithnjë më helmuese të cilat zor se do t’i kapërcejmë ndonjëherë.
“Njohja për dashurin ndaj Serbisë”: kjo është gracka e fundit që na ngrihet nga morali, me të cilën na mbërthen edhe një here plotësisht brenda saj. Magjia e shkodranëve njohjes do të ishte e kufizuar sikur mbi rrugën e saj të mos kishte aq turp për ta kapërcyer. Prirja për t’u përulur përpara Serbisë, për të lejuar sllavizimin e rrugëve, të mashtrojnë, të vjedhin dhe të shfrytëzojnë mund të jetë turpi i një kryebashkiaku në mes qenieve shkodrane. A nuk duhet emërtuesit e rrugëve të mëkatojnë dhe të marrin dënimin e merituar nga shkodranët..!
