Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike ([email protected])
Ka njerëz që hyjnë në jetën tonë dhe e lënë përsëri. Ka edhe njerëz që qëndrojnë për një kohë, duke lënë gjurmët në zemër. Dhe pas kësaj nuk jemi kurrë më të njëjtë. Sytë mund të buzëqeshin, goja mund të qeshë, por pikëllimi i zemrës nuk mund të shihet nga askush.
* * *
O shqiptarë! Mos braktisni vendlindjen, prindërit, motrat, vëllezërit, gjyshërit, gjyshet dhe të ikni në hiç, atje ku nuk u dëshiron askush. Shijoni gjërat e vogla, sepse një ditë do të dëshironi të shikoni prapa dhe të zbuloni se ato ishin të mëdhatë.
Çfarëdo konfliktesh apo sa pak kohë të këmbimit keni ju me pleqtë e familjes së juaj, duhet të parafytyroni se si do të ndjeheshit ju nëse në momentet e fundit të jetës nuk keni asnjë familjar afër jush që të komunikoni.
* * *
Për çfarë jetojnë shqiptarët nëse nuk është për të bërë jetën më pak të vështirë për njëri-tjetrin?
Kur e pranojmë se ne vet krijojmë vuajtjet tona, atëherë mund ta çlirojmë veten nga dhimbjet, frika dhe neurozat – njëherë e përgjithmonë! Kur e kuptojmë se është mendja jonë ajo që është përgjegjëse për të gjitha dhimbjet, me rrjedhën e pandërprerë të mendimeve duke u përballur me të kaluarën – njëkohësisht merakosemi për të ardhmen, atëherë do të gjejmë veten tonë të vërtetë.
Ne jemi të gjithë qenie të ngritura dhe duhet të rivendosim kontaktin me natyrën tonë më të thellë si dhe të shprehim veten përmes realitetit tonë shumë të veçantë hyjnor në botën fizike – gjatë gjithë kohës. Atëherë ne për herë të parë do të përjetojmë paqe dhe harmoni në veten tonë, në atdheun tonë dhe me botën e jashtme. Dëshmia se ekziston një realitet më i lartë nuk gjendet në diskutimet intelektuale, por në një mënyrë ose në tjetrën, ju vini në kontakt me të shenjtën.
Ne nuk kemi asnjë përgjigje në pyetjen se cili është misioni ynë, çfarë duhet të bëjmë këtu në Tokë. Ne jetojmë në errësirën e jashtme se kush jemi dhe pse jemi këtu, e megjithatë e dimë se duhet të ketë një kuptim.
* * *
Gjyshja ime, ka thurur rroba për nipërit e mbesat e saj të ardhshme.
Në fëmijërinë e hershme, shpeshherë, kur dielli po perëndonte (në Sydney, Australi), qëndroja vetëm me gjyshen në kopshtin përpara shtëpisë, disa dhjetëra metra prej bregdetit. Dëgjonim dhe shikonim valët e ujit, hënën dhe yjet që shkëlqenin në qiellin e mahnitshëm. Gjyshja ime (nëna e nënës) m`i tregonte përrallat e njëjta përsëri dhe përsëri. Njëra prej tyre: “Një grua e vetmuar ishte aq e zgjuar saqë pa asnjë problem sajonte lloj-lloj rroba të reja nga asgjëja, prej hiçit. Mrekulli e jashtëzakonshme që ndodhte për shkak të aftësive të saj të mbinatyrshme…”.
Edhe në kohërat e dhimbshme përqafuam humorin. Për gjashtë vjet ajo jetoi me kancerin e trupit, para se të binte në gjumin e thellë me familjen përreth saj.
“Laura! Tani ndodh kjo, ti duhet të vish“, – i telefonoi gjyshja nënës time para disa ditësh.
Fryma e gjyshes është më e dobët tani dhe sytë e saj janë mbyllur. Babi dhe nëna ime ulen në buzë të shtratit duke e mbajtur për dore. Gjyshja merr frymën e saj të fundit, e rrethuar nga “tufa” e saj, siç na quante ajo me shaka. Gjyshi i tha lamtumirë bashkëshortes së tij të jetës; nëna ime, dy tezet dhe tre dajallarët e mi u përshëndetën për herën e fundit me nënën e tyre.
Pikëllimi nuk kalon. Thjesht merr një formë tjetër. Një pikëllim i ngjan detit. Kur fillojnë, valët janë shumë të shtrënguara. Pastaj vijnë dallgët, por kurrë nuk do të ketë më një pamje të detit.
Kjo është ngushëllimi im i vetëm sot. Se pikëllimi nuk ka asnjë efekt prapaveprues. Se pikëllimi i sotshëm nuk mund të mjegullojë ngjyrat djeshme.
E vetmja gjë që mbetet është mungesa, ulur pranë një njeriu shumë të dashur, e cila ka disa ditë që ka shkuar, pak e mbështetur në krahët e nipit të vogël, rrethuar nga nata…
Gjyshja ime, ti ishe një ujë i qetë me një fund të thellë.
