NAZIM HIKMET
(Nazim Hikmet Ran)
1902 – 1963
Nazim Hikmet Ran, shpesh në Anglisht Nazim Hikmet (IPA: [nɑ’zɯm hik’met]) (Selanik, 20 nëntor 1901 – Moskën, 3 qershor 1963), ishte poet,, dramaturg dhe shkrimtar turk polak i natyralizuar.
VËLLAI IM
Si akrepi, vëllai im,
Je si akrepi
Në një natë të lemerishme.
Si trumcaku, vëllai im,
Je si trumcaku
Në minutat e tij të shqetësuara.
Si molusku, vëllai im,
Ti je si molusku
I mbyllur dhe i qetë.
Je i tmerrshëm, vëllai im,
Si goja e një vullkani të fashitur.
Dhe ti, fatkeqësisht, s’je një, s’je pesë,
Por miliona.
Je si dashi, vëllai im.
Kur xhelati i veshur me lëkurën tënde,
Ngre shkopin lart,
Ti vrapon të futesh prapë në tufë
Dhe shkon duke vrapuar në thertore, gati krenar.
Je krijesa më e çuditshme, vëllai im,
Më e çuditshëm se peshku
Që jeton në det pa ditur gjë për detin.
Dhe nëse ka shumë mjerim mbi tokë
Kjo ndodh falë teje, vëllai im.
Nëse jemi të uritur, të rraskapitur,
Nëse jemi të rrjepur deri në gjak,
Të shtypur si rrushi për të nxjerrë verën tonë,
Me këtë s’dua të them se gjithë faji është yti, vëlla,
Veç në pjesën më të madhe kjo ka të bëjë me ty, vëllai im.
E DASHURA IME
E dashura ime më përcolli gjer në Brest
pastaj zbriti nga treni dhe mbeti në stacion,
pastaj u zvogëlua, u zvogëlua, u zvogëlua…
mbeti sa një kokërr gruri në kaltërsinë pafund.
Pastaj vetëm shina trenash më mbetën në sy.
Pastaj m’u duk sikur ajo më thërriste nga Polonia:
E unë s’mundesha t’i përgjigjesha dot.
Treni ikte sikur kurrë s’do të ndalej.
Mua m’u zu fryma nga mërzia.
Pastaj mbi tokën ranore ranë fluturza bore ,
Pastaj unë befas e kuptova, ajo më vështronte,
ajo më pyeste: – “Më harrove mua?
Më harrove vallë mua”
Pranvera shkonte nëpër qiell me këmbët e saj
të zbathura dhe të përbaltura.
Pastaj yjet u ulën kaq poshtë,
yjet u varën nëpër telat e telefonit,
errësira fishkëllente mbi tren si rrebesh.
E dashura ime nën një shtyllë telefoni priste.
Zëmra e saj rrihte tak! tak!
Sikur artë çast e mbaja në krahët e mi.
Shtyllat e telefonit iknin dhe vinin
Ajo qëndronte në vend.
Treni ikte sikur kurrë s’do të ndalej
Mua m’u zihej fryma nga malli.
Por befas e kuptova, Eh! Kur unë e kuptova:
Që unë udhëtoja në një tren vitesh…
në një tren vitesh
të ardhshme,
me një këngë gazmore në buzë,
duke u ndarë gjithnjë e më tepër
nga qytetet dhe gratë e dashura,
e duke mbartur dashurinë time në trup
si plagë shekullore.
Ikim…
Për ku vallë?
Përse vallë?
NJERËZIMI I MADH
Njerëzimi i madh…
Në anije udhëton lart në kuvertë,
në trena, në vagonët e klasit të tretë,
në rrugë ecën në këmbë,
njerëzimi i madh.
Njerëzimi i madh
shkon në punë në orën tetë,
njëzet vjeç, martohet,
vdes dyzet vjeç,
njerëzimi i madh.
Njerëzimit të madh
i mungon dhe buka,
dhe orizi dhe sheqeri,
njerëzimit të madh
i mungojnë pëlhurat për veshje
dhe librat.
Të gjithë të tjerët i kanë,
përveç njerëzimit të madh.
Njerëzimi i madh s’lë hije mbi tokë,
Njerëzimi i madh s’ka fenerë në rrugë,
s’ka xhama në dritare,
por njerëzimin i madh e mban shpresa.
Të jetosh pa shpresë?
Nuk mundet!
Përktheu: Faslli Haliti
