Fatmire Duraku
Molla e dehur
luhatet në pe
(trioleta)
I
Loti pik, zjarr nën qepallë
Kohë e ikur gjeth pikëllimi
shpirti tym o shpirti mall
Loti pik, zjarr nën qepallë
Strukur nën lëkurë me halle
zemra dhemb mallëngjimi
Loti pik, zjarr nën qepallë
Kohë e ikur gjeth pikëllimi
II
Ditë ikin, stinë, bie dhe borë
të pres kaq kohë ndanë deti
e vjen s`vjen me zog në dorë
Ditë ikin, stinë, bie dhe borë
E më zë natë e më zë morë
Nën qiell të zi asgjë s`mbeti
Ditë ikin, stinë, bie dhe borë
të pres kaq kohë ndanë deti
III
E verdhë hëna fshehur në re
Valë deti përplasen për kepi
Udhës së ikur vjen pelë pa fre
E verdhë hëna fshehur në re
Molla e dehur luhatet në pe
Qiellit të zënë rrufeja shkrepi
E verdhë hëna fshehur në re
Valë deti përplasen për kepi
Kujtimet që përsëriten
Si t`i rrëfehem vetmisë
vizatuar në murin e ftohtë
Ngrihem dhe mbyll dritaren
Le të jetë vetëm ëndrra
Në të cilën do të besojë
Ti ike
M`i le vetëm kujtimet
Të mashtrohem me to
ndër vite të pafundshme
ngrihem dhe mbyll dritaren
lëshoj perdet e zeza mbi to
të mos e shoh rrugën e zbrazët
brenda frymon vetëm ëndrra
kujtimet që përsëriten
Rruga e humbur
Nga dritarja shikoj rrugën
Të vetmuar dhe të humbur
Shiu nga e rrah
Kurse kam etje dhe digjem
Për çdo gjë që mungon
Për dorën tënde nga vinte të dielën
Me trëndafil të porsaçelur të dritës
Për syrin tënd nga shikonte qiellin
Përmes besimit të kaltër
Për këngën tënde
Që e fliste zemrën
Tash kam vetëm etje
Dhe vetëm digjem
Natë dhe vetmi
Drurit të kujtimit tim
Era e egër ia merr degët
Një nga një
Nuk do të vonojë shumë
E do të bjerë nata e zezë
Nuk do të vonojë e nga ai dru
Do të ngelë vetëm cungu
Çfarë do të bëj unë me etjen
Çfarë do të bëjë unë me kujtimin
Si do t`i bart ditët pa emra
Ditët pa kuptim
Kujt do t`ia këndoj këngët
Kujt do t`ia var për qafë
Kurorën me lule të kuqe
Në këtë natë dhe vetmi
Drurit të kujtimit tim
Era e egër ia vjedh degët
Bri plepit të vjetër
E harruar mes kopshtit të vogël
Ta shkruaj emrin në gjethe
Mes kopshtit gjithë dritë të ëndrrës
Me etje dhe zjarr të pashuar të pres
Aty ku ti vjedhurazi ia behe, vodhe lulen
Më të bukur nga zemra ime dhe shkove
Aty ku ti vodhe fluturën e shkruar
E vodhe pranverën e sapo çelur
E ike duke lënë pas vetëm shiun
Vetëm erën e egër të vjeshtës
Nga shthur çdo gjë në mua
Tash ja prapë mes kopshtit të pres
Ta shkruaj emrin në gjethet e verdha
Të cilat era i rrëmben me furi
A do të m`i kthejë vallë ëndrra
Sytë duart zemrën që m`i vodhe ti
Bri plepit të vjetër pres në shi
Pas kaq vitesh
Unë tash e bej gjithë këtë rrugë
Pas kaq vjetësh jete jashtë vetes
Unë tash e bëj gjithë këtë rrugë
Të arrij te ura me harkun e vet të thyer
Tek uji i bekuar nga ikte ndër gishta
Tek ëndrra e fjetur në syrin tim
Unë tash e bëj gjithë këtë rrugë
Për zjarrin e vjetër të lules së kuqe
Për pranverën e harruar
Në sytë e tu të gështenjtë
Unë tash e bëjë gjithë këtë rrugë
Të të takoj te harku i urës së përflakur
As unë s`arrij para agut as ti s`je aty
Vetëm shelgjet flokëgjata mbi lumë
Rizgjojnë vetminë time
Prej gurit të përhershëm
Pas kaq vjetësh jete të humbur
Unë tash e bëj gjithë këtë rrugë
