Nexhat Halimi
mjellmë në largësi
zjarr e flakë shpërthen në akuarium
peshku me bisht të verdhë ik thellësitë
të fshihet në gjirin e dashurisë
e silueta e drurit ra hijes së dritares
e përgjakur për një mjellmë në largësi
unë vërej në ballkonin tjetër gruan e vetmuar
i kruaj kofshët cullake
i zgjas këmbët të verdha në parmak
e prej majës së gjirit më pik gjak
i grimcoj thonjtë e paprerë
e më bie të fikët nga mesdita apo veç
mih djalli në kokë
rrëzohem në tokë mbahem për tokë
e hija në vargëzim lejlekësh ngjiten për fyell
unë ende e shikoj në ballkonin tjetër gruan
me këmbët e zgjatura mbi parmak
i mbyll sytë e bie errësirë e dendur natë
as vërej yll te kroi i vjetër në qiell
as vërej poet me kokë të prerë në gjak
të ngjashëm me copëza atdheu nën shpatë
II mjellmë në largësi
papritur portreti prej gjërash të vdekura
e çel derën e tarracës nën këmbë të mia
ndërmjet parmakësh të ngjyer me bojë deti
të kaltër në të mbylltë ngjashëm me hije qielli
e dikush larg akordon melodi fyelli
të fshatit tim në veri të kosovë në dumnicë
rrugës nga këput tutje për në toplicë
më pushon një i fikët në lule të ballit
gruaja matet me hijen e detit lakuriq
në breg eshtrash e ëndërron kësulën e humbur
me sy të palmës së përmbytur përmbi ujë
në gjinj kafshon e qan stuhia
ndër fikët e papjekur e ullinjtë përvidhet hija
ik nga vetvetja unë kusari mjekër bardhë
deti dënon pa gjykim s’kupton ç’ është vetmia
ç’ thellësi ka etja ç’ kuptim ka dashuria
III mjellmë në largësi
tundet uji akuariumit me valë e stërkalë
shuhet zjarri fiket ndërmjet flaka
provoj ta shpërndaj tymin me shuplaka
akuariumit rrjedh ashpër valë e valë
del prej shpellës së vet të thellë të ujit
del halili dhe hija tjetër e kipcit të mujit
del peshku i fshehur nga thellësia
ai ngjyrë verdhi me bisht të kuqërremtë
krijon pandërprerë flluskomi me ngjyra
lëviz për tym niset akuariumit në udhëtim
zot ç’ është kjo gjë e paparë
krejt e veshur në kaltri e në ar
peshku i tri dëshirave të vjetra ja shpëtoi
lëviz tashmë niset ujit të turbullt të notoj
me trupin e verdhë e bishtin e kuqërremtë
e larg syprinës së kaltër vjen një ngjalë
e lëviz mbi hije të vet kaq vjet një mjellmë
e gruaja nga vajti në verandën përballë
e shikoj etje ndezur e kam për të kaq mall
uji i dashurisë
tufë e dritës derdhet e shtrirë në dritare
ti e kërkon veten a je a ec apo s’ vjen fare
ndërmjet ëndrrës e përgjumjes së vjetër
ndiqesh me siluetën të ikur kaq vjet fjetur
ja ajo e cila zgjohet para teje në mëngjes
nis udhëtimin frymës së asfodelës me vesë
ti shpërndahesh brenda vetes me ulërimë
t’ia prekësh zjarrin hirit t’i ndizet vetëtimë
ja pse kaq vjet më vonë unë të kujtoj e të dua
veç pse e njëjta ëndërr kalon prapë syrit që u verbua
e ti kullën e rrënuar e vështron e nuk je me mua
unë ende e dëgjoj kroin e dashurisë
ujin e përhershëm nga rrjedh në krua
tufë e dritës derdhet e shtrirë në dritare
ti e kërkon veten a je a ec apo s’ vjen fare
jeta vjen e tret
vetëtima prek qiellin e murrmë me gjarpri
në kodrat e ndezura flakë të etur në lashtësi
unë ndërmjet shkoj e vij ëndrrës me furi
kroi rrëzë kodrës së kishës gurgullon qetë
grimcoj copëza kallamboqi në kalanicë
bartur në tarçuk nga shtëpia me gjumë në sy
e dëgjoj ritmin e njëjtë të ramë hasanin
një e një nga thyen gurë në dumnicë
ujë kroi pi e një flutur e kaltër fluturon lehtë
mixha ahmet mbështjell duhan kaçak me durim
e ngreh etshëm dhe krijon rreth kokës tym
kroi rrëzë kodrës së kishës gurgullon qetë
ja sesi pëllëmbë e pëllëmbë jeta vjen e tretë
Thyerja e pishës së zezë
unë jetoj pa një këmbë e pa një të hëne
në ballkone përbrenda thellë në rrashtë
shtrirë në kokërr shpine në një grusht kashtë
e s’ndalet të lehë ashpër qeni këmbëbardhë
ai qeni i sharrit dhe i lajçit të rugovës
ja sesi luan këndon e qan në lahutë
me kokën ca herë të mbështjellë me qefin
dashuria me hark qëllohet në ashtin e lakuar
këputet pisha më e gjatë në mes të ballit
e një grua pa martua ndez zjarrin e lashtë
tymi ndërlidhet lart mbi iliri
sesi të ndërlidh hijen e gjakun mitik
rrufetë kërkojnë fshehtësitë e kthimit gur më gur
e unë lidh opingat prej lëkurës së lopës
nis udhëtimin kaloj lumin e dal në një urë
jeta s’është vdekje pse ti rrëzohesh për tokë
ja mëkatet e shpaguara vetëm me kokë
o zot ja në tokën e gurit ka hyrë një lopë
apo ndej të zgjohen minjtë prapë në tavan
në parandjenjë gjaku para zjarri arrij në shtëpi
vërshon uji i liqenit shkreptinë vetëtimë
a nuk vuan më nënë pse më nuk vuan
