Gazetaria profesionale dhe hulumtuese gjen dokumentin e marrëveshjes:
– SHBA mbështet përpjekjet, Palmer deklaron: Liderët e rajonit po marrin në dorë të ardhmen e tyre
Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike ([email protected])
Sipas Artit Luftarak, qasja më e mirë për veprim në luftën kundër kundërshtarit të dobët (siç është Shqipëria në raport me Serbinë), është të marrësh një shtet paprekur. Për të fituar mbi armikun pa përdorimin e forcës është kulmi i aftësive. Prandaj, nuk befasohem për “Shengenin” e binjakëve serbomëdhenj Rama-Vuçiç.
Mënyra se si e shoh unë
Shqiptarët i meritojnë politik-bërësit që i kanë, përndryshe përveç tjerash nuk do të lejonin asnjë këlysh të trajtojë atdheun tonë të përbashkët si me qenë pronë private e tij. Ky gënjeshtar kronik e i pabesë që punon të shtyj Shqipërinë nën Serbo-sllavi, e bën këtë sepse nuk mërzitet për reagimet e plogështa të shqiptarëve servil, apo “idiotë të dobishëm” që në trojet tona të sakatuara i kemi me tepricë.
Pushtimi serb i Shqipërisë – zgjati nga nëntori 1912 deri në 25 tetor 1913. Serbia synonte të dilte në det, gjë që e konsideronte si një operacion strategjik. Trupat serbo-çetnike pushtuan të gjitha pjesët veriore të Shqipërisë përveç Shkodrës. Pra, pjesën më të madhe të Shqipërisë kontinentale dhe pjesën më të madhe të bregdetit shqiptar të Adriatikut, duke formuar “Rrethin e Durrësit”.
Të gjitha shtetet fqinje akoma kanë, në një masë më të madhe ose më të vogël, pretendime në zonat me popullsi shqiptarësh autokton. Pretendimet e Serbisë, përveç të ashtuquajturave “Serbia e vjetër” d.m.th. Sanxhaku, Maqedonia, Kosova, përfshijnë pjesën më të madhe të Shqipërisë së sotme londineze së bashku me bregdetin e saj Adriatik, sidomos portin e Durrësit, që i mundëson lidhjen e drejtpërdrejtë detare me gjithë botën, fuqizimin masiv të saj. Serbia përherë ka thirrur “të drejtat historike” për të justifikuar këto pretendime.
Planet për dalje në det të Serbisë përmes Shqipërisë kanë qenë të pranishme me shekuj në politikën serbe (dhe nuk do të vdesin kurrë). Argumentet për to u paraqitën nga politikanë, historianë, priftërinj sllavo-ortodoks, ushtarakë dhe intelektualë serbë, me parullën:
“Për t’i krijuar Atdheut tonë (Serbisë) dalje në detin Adriatik!”.
Jovan Cvijic (1865-1927), gjeograf serb. President i Akademisë Mbretërore Serbe dhe Rektori i Universitetit të Beogradit propagandonte se me vendimet e Kongresit të Berlinit, “Serbia është një vend i rrethuar” dhe kinse serbët janë “njerëz të burgosur”, dhe se Serbia patjetër të dalë në det për të fituar pavarësinë. Në ndjekjen e kësaj politike, ai pis-milet në vitet 1912-1913 mbrojti të “drejtën” e Serbisë për okupimin e pjesës veriore të Shqipërisë:
„Për shkak të pavarësisë së saj ekonomike, Serbia duhet (patjetër) të ketë hyrje në detin Adriatik dhe një pjesë të bregdetit Arban (shqiptar): qoftë duke pushtuar territorin qoftë duke fituar të drejta ekonomike dhe komunikuese në atë zonë. Kjo do të thotë, pra, marrjes të një zone që me të vërtetë nga aspekti etnografik është e huaj, por të tillë që patjetër të merret (përvetësohet) për interesa veçanërisht të rëndësishme ekonomike, pikërisht për shkak të nevojës jetësore“.
I kuptoj pushtuesit gjakatarë, por jo disa megaloman shakaxhinj shqipfolës, të cilët shprehin një miratim dhe mirënjohje të përzemërta për “Mini-Shengenin” ballkanik. Që faktikisht do të rezultonte me:
Rilindjen e “Rrethit të Durrësit”, daljen në det të Serbisë. Vetëvrasjen e Albani-së, zhdukjen e Dardanisë dhe gjithë shqiptarisë.
Arti i luftërave
Teoria ushtarake bazohet shkencërisht në mbledhjen dhe analizimin e njohurive për përdorimin e forcës ushtarake për të shpjeguar dhe kuptuar luftën, dhe se si lufta mund të ndihmojë në arritjen e objektivave të përgjithshme politike në një mënyrë efikase dhe të përshtatshme. Teoria ushtarake është një fushë e gjerë studimi që përfshin analizën e luftës, natyrën e luftës, sistemin ushtarak dhe shoqërinë, organizimin, vendosjen, mbështetjen dhe udhëheqjen e forcave të armatosura, strategjinë ushtarake, operacionet dhe taktikat. Teoria ushtarake fiton njohuri dhe mbivendoset me lëndë të tilla si psikologjia e sjelljes, shkenca politike, sociologjia dhe ekonomia.
Filozofi Grek Heraklit (500 vjet p.e.s) deklaroi se lufta është burimi i të gjitha gjërave. Ka të ngjarë që lufta, në një masë më të madhe se çdo faktor tjetër i vetëm, ka ndihmuar në formimin e regjimeve dhe shteteve, ka shkaktuar krijimin dhe shkatërrimin e regjimeve dhe shteteve, dhe ka qenë një nxitje për përparime madhështore teknologjike. Marrja e njohurive në teorinë ushtarake është gjithashtu një burim i rëndësishëm si për të kuptuar historinë, për rritjen dhe rënien e regjimeve dhe shteteve dhe për mënyrën sesi shteti në kohën tonë mund të ruajë më së miri interesat e tij të sigurisë në kohë paqeje.
Përpjekjet e para për të sistematizuar njohuritë e luftës me qëllimin për të fituar atë luftën tjetër, i gjejmë në Kinë, disa qindra vjet para epokës sonë. “Arti i Luftërave”, nga një autor kinez, u përkthye për herë të parë në një gjuhë evropiane në fillim të shekullit të 18-të dhe që prej asaj kohe ka qenë i arritshëm dhe i ndikuar nga mendimtarët ushtarakë. Theksi është vendosur në manovrat e luftës dhe befasi. Shpejtësia është thelbi në të gjitha luftërat. Bëhet fjalë për përfitimin e mungesës së gatishmërisë së armikut, avancimin atje ku ai e pret më pak dhe goditjen, aty ku ai është më pak i përgatitur.
Ideali është fitorja pa gjakderdhje. Qasja më e mirë e veprimit është të marrësh një shtet paprekur. Për të fituar mbi armikun pa përdorimin e forcës është kulmi i aftësive (saktësisht si me zbulimin e “Mini-Shengenit” ballkanik).
Aty gjithashtu theksohet kompleksiteti i luftës (grup sendesh, dukurish të lidhura-përbëra në mënyrë të ndërlikuar) dhe mungesa e parashikueshmërisë për shkak të natyrës së saj të bashkëveprimit midis dy aktorëve. Prandaj arti i luftërave nuk është subjekt i rregullave të sakta.
Në “Artin e Luftës” gjejmë formulimin e parë të parimit të Shërbimit Ushtarak: Një organizatë e ngritur nga qeveria, e financuar dhe e pajisur nga qytetarët. Lidhur ngushtë me shërbimin ushtarak është kërkesa për monopolin e shtetit për luftë dhe dhunë. Luftërat nuk duhet të zhvillohen nga “persona privatë”, nga fisnikët ose nga “kontraktuesit e luftës”. Fitoret eventuale të një lufte duhet të bien mbi shtetin; pra, i takojnë ose i përkasin shtetit e jo individëve (sidomos jo “gjeneralëve” teneqexhinj, samarxhinj me shkollë fillore të Kosovës, që tani thirren për t`u intervistuar në Hagë). Luftërat nuk duhet të jenë në vartësi të logjikës politike të shteteve dhe sistemeve shtetërore, as logjikës komerciale të tregjeve, as trillimeve (tekave), mundësive ose nevojave të individëve.
Serbët-rusët kanë blerë tashmë shumë prona të paligjshme, sidomos banesa në bregdetin tonë. Kur prindërit shqipfolës me një çmim prej 300-400 euro i shesin vajzat e tyre si skllevër seksi te pleqtë serb, pse të mos i shesin edhe tokat tona?!
Se kush e si e qysh e sa i mrekullueshëm dhe miqësor ndaj nesh është “populli qiellor” i vetëshpallur serb, dhe çka ishte dhe kush do të jetë “Jugosllavia e Re” e dinë më mirë vetëm shqiptarët e ish Jugosllavisë që 100 vjet u masakruan nga çetnikët.
Akoma nuk kemi mësuar asgjë nga historia, prandaj mund të na përsëritet nëse nuk zgjohemi menjëherë dhe të reagojmë së bashku. Nuk e marrim me seriozitet sepse nuk e kuptojmë ideologjinë e pavdekshme naziste ekspansioniste të Serbisë, domethënë institucionalizimin (“sekret”) të kërkesave për zgjerimin e mëtejshëm të kufirit të shtetit të tyre. Qoftë me “korrigjim të kufirit”…
(1912) Përshëndetje nga bregdeti serb (Durrësi), poster i propagandës serbe.
Kriminelët pas timonit – Anija fundoset
