POETI RUSSI CONTEMPORANEI
MICHAIL AJZENBERG
ME SE JETON SHPIRTI?
A s’e ushqeva vallë me thikë
gjithë vitin në një tavolinë të shtruar plot ?
Me gllënjka piva mjerimin e të tjerëve.
Dhe atje mbi gjurmët e titanëve
unë pengohem me shpirtin tim.
Ah, shtriga!
Sapo të dëgjojë prekjen e parë, do të na gjuajë.
Qoftë në periferi të Moskës ose në mëngjes.
Dhe thotë pastaj: ja këtu.
Dhe përsëri thotë:
“Shmang së paku qortimin e rëndë,,
O ti zotëri,
nuk je padroni i pleqërisë tënde?
o ti zotëri,
nuk je bashkuar në abisin e fshehtë ?
Mbase nuk u bashkove në fund
me çdo fije të natyrores
që dridhet në djegien e pashuar.
Për këtë vetëm jeton.”
Trupi, kockë baltë.
Por sirena bërtet në krye,
duke i mbledhur të gjithë në një
çdo përpjekje, çdo fije floku.
pashmangshëm zbulohet
duke dëbuar me ngut e tërbim:
Kockë tëmthore !
Kohë krishtlindjesh të bardha!
Errësirë e zezë !
Aritmi ventrikule !
* * *
2.
Variacione delikate ditësh
nga suksesi në heshtje.
Bëhet ende më e vështirë, më e lehtë.
Më e vështirë.
Ende më absurde dhe rastësore.
Shiko, skena bën ndryshime.
Shiko! Një zë midis të shumtëve pa pronar.
Mbase, tashmë, askush s’gjarpëron dheras. (Gjithçka rregullohet, zë vend).
Dhe këndon si uji nën presion,
në mënyrë fine dhe të befasishme duke siguruar:
“Unë jam një sorrë! Unë jam një sorrë!”
3. PORTA E KUQE
Uria? Jo s’ishte uria.
Ishte e para fund i fundit
në një re ngjyrë hiri
matrica të vockla plumbi.
Duke ngrënë një ton pluhur
njëqind kile rërë,
e kënaqur të formësohet
në një masë të vetme,
njerëzit lexonin, lavdëronin,
njihte me siguri
gjurmën në linjën e fatkeqësive,
monografinë e ajrit:
e një pushteti reje-gri
sekretin më të madh.
4. VERË ME SURPRIZË
me një shi të përjetshëm, ose me dritë të largët
në një re, ngjyrë avioni
(Avion-qumësht).
Stinë vere në errësirë. Tokë jo shumë pjellore
e daçës.
Ajër, që rrëshqet si një flakë mbi degë.
Përvojë e plotfuqishme
që shtyp gabimisht
shenja të vockla, vraja mbi lëkurë.
Ç’të nevojitet? I mitur (më i ri)
nuk bëhesh.
Përktheu Faslli Haliti
