Nga MUSTAFA V. SPAHIU
Mendoja si palombar i heshtur, e
Kthehem avash te vjershat e mia
Një këmbanë troket pa rreshtur –
Shoh urë të gjatë nga fshehtësia,
Gdhend vetminë – daltëzjarrtë,
Mermerit të vetvetes në thellësi.
Të fala botës, endje posht’e lartë,
Vetmia ime befas s’është gjezdi!
Nga bjeshkët heshtak do zbresë
Vetëm memecët kështu vetmojnë;
Blerimit të verës e fus çdo pjesë –
Unaza mërgimi veç m’mashtrojnë!
Pse çdo fjalë më lind kaq e ftohur,
E kam harruar fushën e shkretuar
Më fshihet një rreze lind e panjohur
Përzier vetmisë time të padëgjuar…
II.
Qetësohu, rri si dushku pa u kall,
Mes ditës kasnecët më kërkojnë…
Me çdo ligësi më duhet përballë –
Për mua sytë lot mos t’iu pikojnë!
Kënga më la vetmitar, s’dua ndjesë,
Lumi buçet urat i ngërthen përfundi
Gjymtyrët e mia janë ding shpresë –
Me yje varg më vijnë prej katundi…
Mes gishtave të diellit është prarimi,
Nuk jam aq i brishtë dhe i llahtaruar
Deri n’frymën e fundit dikon rrezimi,
Më mbani mend kujtim të vetmuar…
Jam larg jush – thonë – aty ku flihet,
Këngët e rralla bukur më tingëllojnë…
Cili si struci zhgjëndërrave fshihet?
Pra, trumbetat diellore le t’iu zgjojnë.
III.
Sharjet pas meje për çudi i ndjeva,
Nga drita po tmerroheni, o marrëzi!
Jeni të çmendur fatalisht s’e ktheva
Kokën, s’u rrëfejë ç’është dashuri…
Vetmitar! Ai ndëshkim gjithë tmerr
I zërit të pakufishëm nuk zbukuroj!
I domodoshëm parajsës ose n’ferr;
Fillikat mesnatës me sy yje vrapoj.
Nuk ndryshojë as formë, as fantazi,
S’jam kokëshktretë – jam shtizëtari…
Mullarësh pastër ruaj në çik dashuri
Shtigjeve të fshehta ku ndizet zjarrri.
Rri mbushur me buzëqeshje fëmije,
Mes vetmisë së poetit ka diell veror
Mburrja e përulja janë shënjë trenie
Ngjyrat e arsyes kanë shpirt hyjnor…
E enjte, 23 korrik 2020, në
Dardaninë Ilire
