JENA BASHKE
(humor)
Nga Fadil Skenderaj
Dikush m’tha se myslimant
S’ban me pi raki per pashke
-Ik! I thashe mor injotant
Gjithmon n’festa kem’gezu bashke
Kena ba kokrren e qejfit
Jena ken ashike te vjeter
Nana jeme e nana Zefit
Dijne vec shqip e jo gjuhe tjeter
Duhet ngrane vec mish “hallall”
Me thote ky si pune dervishit
-A t’kujtohet ty mor palle?
Dikure s’hajshim kurrfare mishit
Her bar t’njome e her bar t’thate
Ça kem hjeke te gjithe e dijme
Kurse sot asht krejt gallate
S’e hajme barin por e pijme
Dikur per ullinj t’Beratit
Kem vrapu me i ble me kosh
Sot per “bar” te Lazaratit
Bahet rradha deri n’Vermosh
Prandaj sot sikur ka kene
Prape po mblidhna tetan bashke
Tue thye veze e tue pi vene
Tue festu Bajram e Pashke.
__________________________________
I KAM PARË
Më se njëherë
me sy i kam parë
ata so(j)zi njerëzish
(ngjizur në mitër epruvete)
me fytyra të puderosura
si gra domina
kur e fshehin shëmtimin
Vesa e mëngjesit
dhe rrezët e diellit
maskën ua ç’jerri
për ti bërë pastaj
jo vetëm të ngjasojnë
por dhe të këndojnë
(zhurmueshëm)
krrokamën e sorrave
__________________________________
Një vit pa njeriun dhe artistin e madh
GJELOSH GJOKAJ
(25.07.1933 – 25.09.2016)
Një vit nga “kthimi” i përherëshem i shtegtarit të përjetshëm në Vendlindje!
NJERIU ME DIELL NË SHUPLAKË
Piktorit Gjelosh Gjokaj
Kokën lart ec
nën hijen e tehut të thikës
Do ta gjesh fatin
i thanë
linde kur lypsej të vdisje
Nga maja e pendës
helm pikon për syrin e keq
E miku im i urtë
metropolet i mat
me diell në shuplakë
__________________________________
ËSHTË NJË VEND
Ështe një vend
më shpinë prej diellit
e hënën mbi supe
një qiell plotë me yje
kurorë mbi kokë
Ështe një vend
të gjitha stinët i janë lidhur nyje
të hamendesuara në një botë
herë ka zjarmi
herë ndien të ftohtë
Ështe një vend
që hedh valle në terr
herë i shalon retë
herë vetën më këmbë e shkel
Ështe një vend ….
__________________________________
NE
Sikur të kishim mendje
do të kishim përjetësur kujtesën
dhe mbamendje nderimi
për njëri tjetrin
Ne kemi më tepricë vajtojca
me ulerimë rënkimi
qe vetëvetën e përlyen
me jargë e pështyma
Ne jemi realiteti ynë
si të tillë na trajton dhe koha
meqë kemi të shkuar
mandej jemi ku jemi
të tillë na njeh dhe bota
edhe të ardhme (do) të kemi
__________________________________
RITI I FLIJIMIT
Rrugëve plotë më gjëmba mbushur
nën këmbë të zbathura gjakosur
pluhurin moteve ua kam shkundë
Në uratim t’fatit të (pa)shkruar
himnin e vdekjës mortit ia këndova
si t’ishte këngë e fisit tim të lashtë
S’jam mësuar me ligjin nënshtrimit
nga erdhi ai qe mbjelli këtë farë
trishtueshëm në vete e ndjej kujtimin
Koha e mbushur me përjetime
edhe lisat i plaku i bëri të brishtë
përballë motit t’sert fatit iu përkulen
Kurrë s’do t’ia mësoj ritin flijimit
atë rit të lidhur me mëkatin jetim
ku jeta vdes e vdekja lind.
Dërgoi për publikim, Gjin Musa, gazetar
