( Duke soditur një trikapakësh )
Ai qe thjeshtë një triptik.
Në të majtë, një djalë: shtatë, a tetë vjeç. I bukur. I grunjtë. Sytë boj-deti. Flokët e zeza e kaçurrel. Shkurt: Prototip i fëmijëve në rrugën Golgata të Jerusalemit.
Nga dora sapo ka lëshuar një pëllumb të bardhë, simbol i dlirësisë dhe pafajsisë fëminore. Nga buzët e këtij fidani, dalin fjalët e liturgjisë. Mbase Alli-llu-ja !…
Zëri…! Oh! Ai zë tejet i rrallë, si i zbritur nga galaktika dhe i fiksuar atje, deri në pamundësinë e pangjajshmërinë toksore në shkallën më të lartë, në Orbitë. Aty ku mund të qëndrojnë vetëm Ëngjëjt!
(E, megjithatë, diç i mungonte ). Jo në zë. Gjetiu.
Se adoleshenti, dinte vetëm të këndonte në atë Katedrale.
Në qendër:
Dyert e hapura dhe salla e madhe e mbushur me besimtarë. Në një kënd orgånoja, si dhe pjanistja: me duart mbi tastjerë. Kjo e fundit,
(e dubluar me dritë-hije).
Tejet e re dhe skajshëm e moshuar?!?
Në të djathtë të këtij triptiku:
Një shtatëdhjetë vjeçar. Moshatar me pianisten. Fisnik. I rrudhur. I grunjtë. Sytë bojë deti. Vështrimin tepër të lodhur. Zëri… ! Oh, ky zë! Thotë Alli-llu-ja dhe gjithkush që e dëgjon, mendon: “Është i njëjtë me atë të djalit tetë vjeçar. Dhe ndjen dhimbje.
( “Për atë bukë, po ju them!” )
Nga dora, sapo ka lëshuar diçka që s’merret vesh. Në qe shpend, duhet të ishte shqiponjë. Në qe shqiponjë.
(Siç edhe e tregonte zbritja shigjetë mbi prenë).
Duhet t’i mungonte patjetër diçka. Cila? Krenaria? Mbase. Por pse pikërisht kjo? Se nuk ishte e plotë. Ku? Në sqep? Jo, se ndryshe do të kishte ngordhur nga uria. Në krah? Jo, se ndryshe nuk do të mund të fluturonte dhe do të gllabërohej edhe nga qentë e jo më nga egërsiat e tokës. Atëhere ku? Në organet e riprodhimit. Si? Ashtu siç e dëgjuat. Qe një eksperiment i një prifti, a murgu sterrë i zi, që merrej me “shkencë”.
Shqiponja, sa qe e vogël, nuk e kuptonte mangësinë. Kur u rrit, po.
Thirrja e racës, bëri që në folenë e saj, aty në majë të malit, të çojë një shportë me vezë pëllumbi. Qe diçka që ia diktonte krenaria për zotrimin e Qiellit. Lufta për ‘të, tashmë, nuk ishte me përvuajtjen. Jo. Ajo qe me përpjekjen në mbrojtjen e racës së saj nga zhdukja.
Se ishte dënuar kështu të mos bënte vezë. Këtë ndëshkim ajo s’mund t’a pranonte. Dhimbja deri në cfilitje, jehoi majat e maleve. Se shpendi e dinte që edhe ato vuanin bashkë me ‘të. Dhe s’vonoi përgjigja e tyre.
Ato e këshilluan të rrëmbente një shportë brënda hapsirave të saj dhe t’a linte atë, diku, në një vënd pëllumbash, derisa të mbushej.
Dhe ja tek e keni! Zbritja e saj shigjetë nuk ishte më për ndonjë qingj, por për kaçilen me vezë. Dhe i ngrohu ato me trupin e saj, Qe një natë e gjatë vetëtimash. Me vendimin: e moslargimit nga Lufta e Rrufeve, qe futur e vendosur nën zgavër e një majë-shkëmbi, edhe sikur të jepte jetën. Por, Triumfoi.
Shqiponja lindi kështu dy pëllumba: njërin mashkull e tjetrin femër.
Kur u ngrit për të përshëndetur majat e maleve, kuptoi se: maji ishte më të dalë dhe u gëzohej edhe manushaqeve të vonuara nga bora. Ajo bëri xhiron e falenderimit dhe mendoi:
“Vazhdimsia e trashëgimisë u sigurua!”
Raca e shqiponjave do të ishte në jetë të jetëve. Zogjtë vërtet lindën pëllumba. Por ata i kishte çelur ngrohtësia e shqiponjës. Prandaj, dalëngadalë do të merrnin edhe atributet e klloçkës-shqiponjë: çfarë? Traditën për t’a rrëmbyer ushqimin. Dhe e gjitha kjo, nga “eksperimenti shkencor” i një murgu të zi.
Pjanistja qe një Zonjë e thyer në moshë. Ajo luante introduksionin dhe ia bënte me shenjë djalit, që të niste arien e liturgjisë. Zëri ëngjëllor i tetëvjeçarit ngrinte peshë zërat e ulët e të përvuajtur të besimtarëve, të cilët edhe përloteshin. Për Zonjën e thyer në moshë, kjo…
Përhapje lotësh e djaloshit tetë vjeçar, kishte tjetër dhimbje. Atë që Ai s’dinte ende se: për të kultivuar atë zë, një prift sterrë i zi, që merrej me “shkencë”, e kishte KASTRUAR, djalin-filiz.
Dhe Ai, nuk do të bëhej kurrë BABA!
Dhe ne tek shohim të moshuarin-fisnik,
bindemi që është po ai djalë në të majtë
të trikapakëshit. Dhe vuajmë në shpirt për ‘të.
————————-
Sotir Athanasi
Athinë,
27 Djetor 2019!
