Revista Drini (nga e cila e kemi marrë këtë publikim) vendosi që ta botojë në vazhdime librin e njërit ndër udhëheqësit më të shquar të arsimit të Kosovës nga koha e paraluftës, pedagogut dhe specialistit të njohur për çështje të arsimit, Halim Hysenit, i cili me po aq zella e vendosmëri ka vazhduar të punonte e angazhohej për çështjet që ndërlidhen me ngritjen e cilësisë në arsimin në vendin tonë edhe deri sot, në Kosovën e lirë. Libri i pabotuar i Halim Hysenit botohet në Revistën Drini me pajtimin e plotë të autorit, andaj RD është e interesuar që informatat e shumëanshme të shtjelluara me dije enciklopedike e gjykime të thelluara nga ana e autorit Hyseni, nuk bënë të mbesin privilegj i një rrethi të ngushtë lexuesit, qoftë edhe kur ky libër të botohet, por duhet t’u ofrohet atyre edhe në variantin online, përmes “Drinit”. Ne e falënderojmë Halim Hysenin për pajtimin që libri i tij i pabotuar të botohet në Revistën Drini paraprakisht.
Lexim të këndshëm.
Halim Hyseni – Nga Revista Drini – 1 Gusht 2019
Gr.7.1.1. Numri i personave të vrarë sipas përkatësisë etnike në luftërat për krijimin e Serbisë së Madhe në dekadën e fundit të shekullit XX
Burrimet: Fondacija za humanitarno pravo, Beograd; Fondacioni Kosovar për Drejtën Humanitare; Këshilli për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut, Prishtinë; Osmani, J. (2012) Krimet e Serbisë në Kosovë 1998- 1999. Libri .2, f. 471-472. Prishtinë, Koha Ditore (2012) Cila është e vërteta mbi luftën, dt.21.09.2012 http://koha.net/?id=8&arkiva=1&l=116123; Human Rights Watch Vikipedija : Rat u Hrvatskoj;
Serbia gjatë shekullit XX ka nxitur Luftën e Parë Botërore, në të cilin pos shkatërrimeve të mëdha të pronave individuale dhe kombëtare të shumë shteteve botërore. Kjo është përgjegjëse kryesore për humbjen e mbi 19 milionë jetëve të personave të pafajshëm në këtë luftë të tmerrshme dhe absurde. Po ashtu, Serbia ka qenë dhe është nxitëse e dy luftërave ballkanike, në vitet 1912 dhe 1913, në të cilat kanë humbur jetën mbi 500.000 shqiptarë të pafajshëm. Serbia është shkaktarja kryesore e tragjedisë së popujve të ish – Jugosllavisë në luftërat e nxitura me Slloveni, Kroacinë, Bosnjën dhe Hercegovinën dhe Kosovën, në të cilin janë vrarë mbi 131.409 persona, nga të cilit 74.464 apo 57.6 % persona të armatosur, ndërsa nga numri total i viktimave të luftërave sips Qendrës kërkimkore të Bosnjës dhe Hercegovinës (Itrazivaçki dokumentacioni centar BiH etj), nga mendja morbide serbe në lutfërat e dekadës së fundit të shekullit XX, të nisura nga Serbia, për krijimin e Serbisë së Madhe 56.955, apo 42.4 janë civilë të pafajshëm (fëmijë, gra, plaka, pleq, qytetarë të rritur të papërfshirë në luftëra). Siç mund shihet nga këta numra, por edhe nga Gr: 7.7.2. dallimi ndërmjet viktimave civile dhe atyre të armatosura është fare i vogël.
Në Kosovë, sipas të dhënave të verifikuara, gjatë luftës prej 1 janarit 1998 deri 14 qershor 1999 (vrasjet në Pejë dhe Mitrovicë) janë regjistruar dhe identifikuar 11.738 shqiptarë nga të cilët 9.478 civil ( fëmijë, femra , plaka, pleq dhe të rritur të papërfshirë në luftë ) apo 77.4 për qind civilë dhe 2.260 apo 22,6 % persona të përfshirë në luftë me armë në dorë.
Gr. 7.1.2. Pasqyra e civilëve dhe të personave të vrarë në luftën e fundit e nisur me projektin Memorandumi (1986) për krijimin e Serbisë së Madhe
Në Gr. 7.1.3. paraqitet numri i civilëve të vrarë sipas përkatësisë etnike në luftërat e dekadës së fundit të ideuara nga Memorandumi i ASSHA i vitit 1986 edhe të zbatuara nga regjimi racist i kryekasapit të Ballkanit Sllobodan Millosheviqi për ta krijuar Serbinë e Madhe.
Gr.7.1.3. Numri i civilëve të vrarë sipas përkatësisë etnike në dekadën e fundit për krijimin e Srebisë së Madhe me projektin e Memorandimit të vitit 1986
Në Gr.7.7.3 shenjestra kryesore e Serbisë raciste kanë qenë myslimanit (31.107 civilë të vrarë), shqiptarët ( 9.478) dhe kroatët me 9.088 civilë të vrarë. Serbia edhe pse i ka nisur tri luftëra ka numër më të vogël të civilëve të vrarë (7.271).
Përqindja e pesonave civilë të të vrarë sipas përkatësisë etnike në luftërat bizare dhe patologjike serbe për të plotësuar nevojat bizare të saj pë territore të huaja. nevojën e kultit të gjakut, atavizmat e saj karpatian dhe bizantin e paraqesim në grafikun Gr.7.1.4.
Gr.7.1.4. Pasqyra e personave të armatosur në luftërat e fundit të shekullit XX të nisura nga Serbia për krijimin e Serbisë së Madhe sipas përkatësisë etnike
Në grafikun Gr.7.1.4. shihet qarta kush ka qenë viktima të shenjestruara të racizmit serbomadh.
Për qartësuar synimet patologjike ekspansioniste dhe gjenocide serbe në grafikun Gr.7.1.5 paraqiten personat e vrarë në luftërat e dekadës së fundit të iniciuara nga pushteti racist dhe gjenocid i Republikës Socialiste të Jugosllavisë, të cilët kanë qenë armatosur dhe të përfshirë drejtëpërdrejt në luftime. Numri i viktimave të personave të armatosur dhe të civilëve të vrarë në Bosnje e Hercegovinë, Kosovë dhe Kroaci në luftërat e dekadës së fundit të shekullit XX për krijimin e Serbisë së Madhe shihet qartë se kush ka qenë agresor dhe të cilat etni kanë zhvilluar luftëra çlirimtare. Nga grafiku Gr. 7.1.4. bëhet e qartë se Serbia ka agresore dhe iniciatorë e lufimeve të përgjakshme në agimin e shekullit XXI. Ky grafik katërçipërisht dëshmon dhe argumenton patologjinë serbe për krijimin e Serbisë së Madhe bzuar në projektin e çetnikut Stevan Moleviqit ( Shih hartetn:7.1.1) për krijimin e Serbisë së Madhe dhe homogjene të pastër (vetëm me serbë dhe pa kombe të tjera, që dëshmon dhe vëreton në anën tjetë për ksenofobinë patologjike të përhershme serbe).
Gr.7.1.5. Pasqyra e personave të aramatosur të vrarë nӕ lutërat e dekadës së fundit të shekullit XX për krijimin e Serbisë së Madhe sipas përkatësisë etnike
Pasoja më të mëdha dhe me më së shumti viktima kanë qenë boshnjakët, sepse nga ky komunitet, siç shihet në grafik janë vrarë, masakruar 31.107 apo 54.6 civilë (fëmijë, gra, plaka , pleq, dhe meshkujt të rritur të pa përfshirë në luftë) e të gjithë civilëve të vrarë nga agresioni i Republikës së Serbisë. Pas boshnjakëve, me numër më të madh civilë të vrarë dhe të masakruar pason Kosova, sepse gjatë viteve 1998/99 forcat e armatosura të Republikës së Serbisë janë vrarë 9.478 apo 17.4%. Me numër të civilëve të vrarë në vendin e tretë me viktima të terrorit serbë është bashkësia etnike kroate e cila ka pasur 9.089 civilë të vrarë. Numrin më të vogël të civilëve të vrarë ka Serbia, sepse e në këto lufta bizare të agresionit serb kanë pësuar 7.271 serbë (fëmijë, femra, plaka, pleq dhe të rritur të pa përfshirë në luftë) apo 16.6 % të të gjithë civilëve të vrarë në këtë agresion serb për krijimin e Serbisë së Madhe. Përqindja e civilëve të vrarë paraqitet në Gr.7.1.6.
Analiza e numrit të viktimave, sipas përkatësisë etnike në këtë tri vende, tregon qartë brutalitetin dhe egërsinë e forcave të armatosura serbe, të cilat ashtu siç ishte paraparë me Memorandumin e vitit 1986, të gjitha këto luftëra ishin zhvilluar jashtë territorit të Republikës se Serbisë ( kur themi jashtë territorit të Republikës së Serbisë, këtu e përfshihet edhe Kosova, e cila me 7 shtator të vitit 1991, bazuar në referendumin e zhvilluar, ishte shpallur Republikë e Pavarur, duke e miratuar edhe Kushtetutën e saj të njohur si Kushtetuta e Kaçanikut). Në këto territore, kishin ra 56. 945 viktima civile nga të cilit 49.674 apo 87.3 % persona kanë qenë joserb ( më së shumti boshnjakë, më pas shqiptarë dhe kroatë). Numri i ushtarëve të vrarë, po ashtu, është tregues i qartë i egërsisë dhe të vendosmërisë së forcave serbe për të realizuar idenë e Serbisë së Madhe dhe homogjene vetëm më serbë dhe pa etni të tjera ashtu siç e kishte e projektuar Stevan Moleviqi ( Shih Hartën 7.1)
Në Bosnjë dhe Hercegovinë ka ndodhur një kasaphane, një ndër tmerret më të mëdha gjysmës së dytë të shekullit XXI në Evropë. Dëshmitë janë të shumta, por dëshmia më e madhe është Srebrenica
KUSH ISHTE STEVAN MOLEVIQI?
Stevan Moleviqi (1888- 1959) ka qenë jurist serb dhe jugosllav, avokat, publicist, kryetari Klubit- Jugosllavo – francez; kryetari i Klubit Jugosllavo – britanik; kryetari i Rotari Klubit Ndërkombëtar, si dhe anëtar i Klubit Nacional për Jugosllavi gjatë Luftës së Dytë Botërore. Më korrik të vitit 1941 e ka hartuar projektin- Memorandumin Serbia e Madhe/. Është angazhuar për shkëmbimin (zhvendosjen) e territoreve ndërmjet (sidomos) të kroatëve nga territoret ku janë të përziera. Ndërsa atje ku janë kroatët dhe myslimanët ata duhet të shfarosen. Me projekt është parapar që Serbia të zgjerohet deri në Durrës. Në vitin 1948 në gjykimin e komandantit të çetnikëve Drazha Mihailloviqit, Moleviqi është dënuar me 20 vjet burg, ku edhe ka vdekur në Burgun e Mitrovicës së Sremit në vitin 1959.
FOTO: 1&2: Dëshmi të tmerrshme të gjenocidit serb në Srebrenicë të Bosnjës dhe Hercegovinës (Civilët boshnjakë me duar të lidhura, të ekzekutuar nga forcat serbët dhe varrezat e mbi 8.000 boshnjakëve të ekzekutuar: nëna duke vajtuar për familjarët e ekzekutuar nga serbët e armatosur të bekuar nga klerikët e Kishës Ortodokse Serbe ). Burimi: https://www.google.com/search?q=Srebrenica&tbm=isch&source
Kjo është bashkëndjesia – empatia e Kishës Ortodokse Serbe edhe e udhëheqjes së tashme të Republikës së Serbisë, në krye të cilit është Aleksandër Vuçiqi, i cili në parlamentin e Serbisë në vitet e ’90 si ministër i Informacionit të shekullit të kaluar pat deklaruar: “ Se për një serb të vrarë do të vrasim 100 boshnjakë”. Tani ky është demokrati i konvertuar që në një anë flet për paqe, e bënë përgatitje për luftë. Kjo është edhe empatia e botës së civilizuar evropiane në Bruksel, të cilit janë bindur se serbët në Kosovë duhet të kenë mbrojtje të veçantë, ani pse janë të privilegjuar dhe në hapësira të cilëve joserbët nuk guxojnë të futen. Serbët në Kosovë janë aq “keq”, sa qytetarët tjerë joserbë të Kosovës duhet t’ua paguajnë rrymën, ujin, t’ua japin edhe nga buxheti i Kosovës, anipse të gjitha janë këto në kundërshtim me Kushtetutën e Kosovës. Të gjitha këto privilegje i kanë, anipse nuk e njohin Republikën e Kosovës, dhe që punojnë pandërprerë kundër saj. Serbia është ajo e cila në anën tjetër në bashkëpunim me Rusinë aftëson fëmijët nën moshën 18 vjeçare për të vrarë të gjithë ata që janë joserbe dhe jetojnë në Kosovën: “Zemrën e Serbisë , ani se kjo zemër është në trup të huaj. Serbia edhe sot është duke mëtuar të realizojë idenë e Stevan Moleviqit, për krijimin e Serbisë homogjene vetëm me serbë.
Stevan Moleviqi (1888-1959), ishte këshilltar i komandantit të çetnikëve Drazha Mihailloviqit. Stevani në vitin 1941, e kishte hartuar projektin, me titull : “Serbia homogjene– Serbia e Madhe” me të cilin synohej dëbimi i të gjithë të tjerëve që nuk ishin serbë dhe krijimi “Serbisë së Madhe” në përputhje me pikëpamjet e projektin “RASTKO” i vitit 1836, i hartuar nga Vuk Karaxhiqi që kishte maksimën “ Ku është një serb atje duhet te jetë shteti i Serbisë.”[1][2] Nga thelbin e kësaj maksime ka dalë ideja e parullës së “Popullit Hyjnor siç e quajnë këta veten dhe slogani „ Srbija od Kosova do Tokija” ( Serbia nga Kosova gjer te Tokio) “ trakt shumë i përhapur gjatë agresionit serb në Kosovë, gjatë viteve 1998-99.
“Të krijohet Jugosllavia e Madhe, në të cilën Serbia e Madhe është etnikisht e pastër në kufijtë e Serbisë dhe të Malit të Zi, të Bosnjës e Hercegovinës, të Sremit e të Banatit. Të pastrohen të gjitha territoret nga elementët joserbë”,shkruante ky nazifashist, për të vazhduar: “ Të krijohen kufijtë e drejtpërdrejtë, kufijtë e përbashkët ndërmjet Serbisë e Malit të Zi, si dhe Serbisë dhe Sllovenisë, nëpërmjet spastrimit të Sanxhakut dhe të disa pjesëve të Bosnjës nga myslimanët dhe kroatët’. Në përputhje me planet e sipërpërmendura, Lëvizja Çetnike synonte ta kultivonte dhe ta mbante gjallë në Kosovë frymën e hakmarrjes, të shfarosjes së shqiptarëve dhe të gllabërimit të trojeve të tyre etnike. Kështu, në një nga elaboratet e përgatitura në atë kohë, me titull: “Krahina e Kosovës dhe e Rrafshit të Dukagjinit”, midis të tjerave thuhej, se: “Kosova ka qenë serbe dhe ajo do të mbetet patjetër serbe, jo vetëm për nga pozita shtetërore juridike, por edhe nga struktura e popullsisë së vet, e cila duhet të jetë me shumicë serbe”. “Pas përfundimit të luftës do të shpërthejë hakmarrja e serbëve ndaj shqiptarëve. Kjo nuk do të pengohet, veçmas aksioni i Vasojeviqëve , të cilët duhet të zgjerohen në Rrafshin e Dukagjinit. Vasojeviqët rrjedhin nga fis Kuq në Mal të Zi, që do të thotë shqiptarë, po që janë të sllavizuar. Ideja ka qenë “shqiptarët – jeniçer të egërsuar – kundër shqiptarëve realë. Një gjuajtje me dy qëllime të realizuara.
Por t’u kthehemi ushtarëve të vrarë që kanë qenë persona të armatosur të gjetur dhe të regjistruar, që gjithsej kanë qenë 74.464 (boshnjakë, serbë, kroatë dhe shqiptarë). Numër më të madhe të ushtarëve të vrarë janë nga të komuniteti boshnjak. Nga 74.464 ushtarë të vrarë 30.906 apo 41.5 % kanë qenë të komunitetit boshnjak; 27.237 apo 36.6% kanë qenë serbë; 14.061 apo 18.9% kanë qenë kroate dhe 2. 260 apo 3.3% kanë qenë shqiptarë. Kjo gjendje shihet qartë në në Gr.7.1.7.
Harta:7.1.7. Memorandumi i 30.07.1941 i Stevan Molevqit Serbia e Madhe – Jugollavia Homogjene – Burimi: http://historija.info/tag/stevan-moljevic/
Gr.7.1.6. Persona e armatosur të vrarë në luftërat e nisura nga Memorandumi i Akademisë Serbe të Shkencës dhe të Arteve dhe të realizuara nga regjimi i Qeverisë së Federatës Jugosllave në vitet e ’90 të shekullit të kaluar
Në këtë studim kemi prezantuar fakte dhe dëshmi të pakontestueshme të veprimeve gjeocidale serbe ndaj popujve joserbë për të krijuar Serbinë e Madhe. Kjo ide, bazuar në etnocentrizmin e gjatë në veprimtarinë e përgjithshme edukative dhe arsimore në fushën e kapitalit intelektual, ka prodhuar dy produkte në thelb kundërdhënëshme, pasoja e të cilave gjatë të kaluarës i kanë ndier rëndë popujt joserbë të Ballkanit, por edhe popujt e botës gjatë Luftës së Parë Botërore, të cilin e ka nisur Serbia më 28 korrik 1914.
- Burimet e konfigurimit mental gjencocidal të popullit dhe të ultranacionalizmit serb!
Fjalën e kemi për aspektin e konfiguracionin mental dhe për vetëdijen ultranacioniliste dhe gjenocidale serbe dhe burimet e saj. Tri burime kryesore për krijimin e një konfiguracioni të devijuar social dhe një vetëdije gjenocidale serbe janë:
- Zhvillimit i një sistemi të edukimit dhe të arsimit, i cili është keppërdor për qëllime gjienocidale dhe ultranacionaliste;
- Themelimi i Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve, më 19 nëntor 1941 e cila nëpërmjet edukimit, arsimit dhe kulturës ka kontribuar në nacifikimin e popullit serb; dhe
- Demonizimi ideologjik dhe afetar Kishës Ortodokse Serbe- KOS në shërnbim te ekspancionit patologjik territriale ndaj territorve joserbe.
Këtë tri burime janë të ndërlidhura dhe kanë ushqyre gjatë gjithë kohës njëra – tjetrën. Kështu zhvillimi i një sistemi edukativ dhe arsimore etnocentrik dhe një ideologjie djallëzore afetare në shërbim të eskpansionit shtetëror serb ka nxitur zhvillimin e nje vetëdije nacionale të bazuar në mite, legjenda epos të krijuar të rremë dhe të flasifikuar për madhështinë e popullit serb, duke ngritur në qiell, ka ngjallë oreks patologjik dhe veëidije homocide, gjenocide, etnicide, kulturocide dhe infanticide ndaj të gjithë atyre që nuk janë serb. Zhvillimi i një sistemi të edukimit dhe të arsimit etnocentrik ka ndikuar që më 19 nëntor 1941 të themelohet Akademia Serbe e Shkencave dhe e Arteve e cila shumë shpejt do të shndërrohet në nj laborator të krijimit të gënjeshtrave patriotike serbe, inskenimeve, montimeve, falsifikimve, konstruksioneve të rreme, që do çojnë deri te shpallja e popullit serb i cili kishte dhe ka akoma probleme me me identetin etnik, si popuullë hyjnor.
Më themelimin e Akademisë Serbe së Shekencave dhe të Arteve, me 19 nëntor të vitit 1941, shumë shpejt shnërrohet në një labrator të krijimit të gëneshtrave patriotike serbe, inskenimeve, montimeve, falsifikimeve konstruksioneve të rreme, që do të të çojë deri te shpallja e popullit serb, i cili kishte edhe sot ka problem me identitetin etnik, si popull hyjnor. Kjo akademi, nëpërmjet zhvillimit të arsimit, kulturës dhe shkencës, ka kontribuar që të zhvillohet dhe të krijohet një kapital i fuqishëm intelektual, produkt i të cilit ka qenë e ashtuqujtura inteligjenca triarkike në korpusin e të cilave bëjnë pjese iteligjenca analitike, ineligjenca praktike dhe inteligjenca kreative. Duhet pranuar se kjo akademi e krijuar në shekullin XIX, shekullin e lulëzimit të nacionalizmit dhe të krijimit të shteteve nacionale, është përfshirë me këto ide që kanë nxitur që shkenca, arti, kultura, krijmtaria artistike të orientohen në nxitjen e ndjenjave nacionale duke trilluar dhe falsifikuar edhe të vëretet shkencore. Por, ky zhvillimim i kapitalit intelektual ka pasur ndikim tjetër negativ që manifestohet në krijimin e një vetëdije të shtrembëruar për popujt dhe kombet të cilat kanë qenë pengesë në realizimin e aspiratave megalomane, ekspansioniste të ambicieve nacionaliste e nazifashiste serbe.
Kjo vetëdije në vend të bashkpunimit mbi bazën e zhvillimit të species njerzore në përgjithësi, respektiit të drejtave të kombeve tjera, në vetëdijen nacionaliste kanë zhvilluar urrejtje, ndaj kombeve dhe etnive tjera që është me manifestuar me urrejtje, ksenofobi, shovinizëm, racizëm. Kjo vetëdije e ngarkuar nacionaliste ka ndikuar që kapitali intelektual të degradojë ne veprime gjenocidale, holkaust , torrtura dhe luftëra makabre. Kështu vetëdija nacionaliste në vend të humanizimit të qenjeve njerëzore dhe të species njerëzore ndalë zhvillimin e një korpusi tjetër të inteligjencave të cilat janë të domosdoshme për ekzstencën e species njerëzore. Në këtë korpus të inteligjencave bëjnë pjesë: inteligjenca etike, inteligjnca emocionale dhe intelgjenca ekzistenciale.
Vetëdija nacionaliste, etnocentrike dhe megalomane e bazuar në trillime, falsifikime, gënjeshtara, inskenime, ka bërë që një masë e madhe e politikanëve serb, klerit të Kishës Ortdokse Serbe, te kauzi intelektualët serbe / për këtë lexo porosinë Rudolphe Archibal Reisit (1875 -1829) “Dëgjoni serbë “/, por edhe te masa e paarsimuar serbe, në mugesë të inteligjenacave të dyta të përmendura këtu, të dalin në shprehje veprimet antinjerëzore dhe instinktet shtazore dhe kafshore sllave. Sigurisht që këtu nuk bëjnë pjesë një numër shumë i madh i humanistëve, intelektualeve serb, të cilit i kam përmendur në këtë studim. Për të argumentuar këtë deficiat të kapitalit social dhe të vetëdijes së shtrembruar, unë do t’u referohen tri fenomeneve kryesore të vërtetuara dhe të argumentara, që kanë ndodhur gjatë dekadës së fundit të shekullit XX, të cilat edhe sot janë po aq intensive sepse zbatuesit këtyre veprimeve edhe sot janë në pushtet, që do të thotë se nuk kanë dalë para drejtësisë, nuk kanë marrë ndëshkimet e merituara, dhe të cilët të trimëruar nga mosndëshkimi janë duke e përgatitur gjenocidin e ri dhe luftrat e reja jo vetëm në Ballkan.
VIII. DANCE – MACABRE SERBE NË KOSOVË 1998-1999
8.1. Prelud
“Mirosllav, pse e bëjnë këtë, çfarë u duhet kjo? Unë i kam pranuar të gjitha. Mua dënimi nuk më intereson, unë jam luftëtar për lirinë e popullit tim. Unë kam pranuar se kam gjuajtur, bile kam thënë se kam dëshiruar të rrëzohen pas kësaj, por nuk kam thënë se janë rrëzuar. Ndoshta po, por këtë unë nuk e di. Të gjithë kemi gjuajtur, në të gjithë. Ata në ne, ne në ata. Ka pasur të vdekur dhe të plagosur edhe te ne edhe te ata.”
»Miroslave, zašto to rade, zašto im to treba? Ja sam sve priznao. Mene kazna ne interesuje, ja sam borac za slobodu svog naroda. Ja sam priznao da sam pucao, čak sam rekao da sam želeo da oni padnu posle toga, ali nisam rekao da su oni pali. Možda jesu, ali ja to ne znam. Svi smo pucali na sve. Oni na nas, mi na njih. Bilo je mrtvih i ranjenih i kod nas i kod njih( (Republika, Miroslav Filipović, “ Dugi marš ka Istini o zločincima”, Br.23/Rrugëtimi i gjatë për të vërtetën e kriminelëve http://www.yurope.com/zines.republika/arhiva/2001/263/263…16.html ).«
Deklarata e ushtarit të UÇK-së, Bekimit, në Burgun e Beogradit.
“Në këtë burg do të ndodhin krimet më makabre, që mund të përshkruhen më së miri me fjalët e Mustafë Kolgecit, një prej të mbijetuarve të kësaj masakre: “Nuk ka shkrimtar, nuk ka poet, nuk ka regjisor që mund të ilustrojë ato tmerre. Kishte çaste kur vdekja, krahasuar me jetën në burg, dukej shumë më e mirë (Elfije Boletini (2015) Masakra e Dubravës (1) Krimi që nuk duhet të harrohet (Foto ekskluzive) Telegrafi, dt. 19.05.215. http://telegrafi.com/masakra-e-dubraves-1-krimi-qe-nuk-duhet-te-harrohet-foto-ekskluzive)”
A duhet ndonjë koment rreth këtyre deklaratave ! Besoj. Jo!
8.2. Ç’është masakra?
Fjala masakër vjen nga fjala frënge: massacre që do të thotë prerje therrje të viktimës, vrasje, gjakderdhje, mbytje, vdekje, sakatimi i të vdekurëve, dhunimi seksual, ndalimi i viktimave, torturimi viktimave deri në vdekje. Termi masakrim ( Fr. massacrer) do të thotë mbytje, prerje, therje, sakatim, kasapim i njerzëve nga njerëzit, të shkatuarit e gjakderdhjes tek njerëzit nga njerëzit etj. E shoh të nevojshme të qartësoj edhe termin holokaust, term i cili vjen nga fjala greke holos – tëri , kaustos i djegur, që ka kuptimin e djegies së njerëzve për së gjalli. Është një ndër krimet më të tmerrshme që njeriu mund t’ia bëjë njeriut. Sigurisht që mendja morbide ka prodhuar edhe krime të tjera, si p.sh. rjepjen e njeriut për së gjalli, që janë të regjistruara si akte të cilat i kanë bërë serbët ndaj të huajve.
Për këtë formë krimi të mbytjes së armiqve do t’u reforohemi dy shembujve të trajtuar nga autori i cili i ka gjurmuar dhe i kanë publikuar këto raste. Pjesë e krimeve të rënda kundër njerëzimit janë edhe hedhja e njerëzve nga katet për së gjalli, dhunimi seksual i femrave dhe hedhja tyre në bunar për së gjalli dhe mbullimi i tyre me me gurë, dhe apo kafshë të vrara. Janë këto të gjitha raste që kanë ndodhur në Kosovë, por që unë këtu do t’i trajtojë përmes shembujve konkretë dhe për të dëshmuar dhe të argumentuar se nuk ka pajtim kombëtar të serbëve dhe shqiptarëve pa kërkim falje të shtetit serb, pa kompensim të dëmeve të shkaktuara dhe pa dalë para drejtësisë të gjitha ata që kanë bërë krime të dëshmuara. Në këtë rast do të paraqes një katalog të masakrave të tmerrshme në Kosovë të bëra nga ushtria, policia dhe paramlitarët serbë, duke filluar nga 28 shkurt 1998, në Likoshan dhe të bëra dhe të zbatuara deri më 12 qershor 1999 në Pejë dhe në Mitrovicë.
8.3. Fakte dhe dëshmi për 107 masakrat kryesore serbe mbi shqiptarët e Kosovës për periudhën (1998 – 1999)
8.3.1. Masakra në Likoshan dhe të Çirez
“ Danica Markoviq , haptas kishte thënë: Unë këta nuk i marr me vete. Vrisni. I vranë me “ Hekler” ( pistoletë e prodhimit gjerman me të cilin ishin pajisur Njësitë Speciale të Policisë Serbe).” Masakra serbe në Likoshan dhe Çirez, pason si hakmarrje e policisë jugosllave dhe serbe nga pësimet që kjo strukturë nekrofile dhe anticivilizuese e shtetit terrorist serb pati në përballje të drejtprëdrejtë me Ushtrinë Çlririmtare të Kosovës, në vendin e quajtuar te “ Te tre lisat”, në të cilat mbeten të vrarë disa policë serbë.
Për t’u hakmarrë, policia serbe me armatim tokësor (tanke, mjete tjera të shumta të blinduara dhe helikopterë) rrethoi dy fshatrat shqiptarë etnikihst të pastra: Likoshanin dhe Çirezin, për të zbatuar në jetë vallen e lugetërisë makabre aziatike mbi shqiptarët e paarmatosur.
FOTO: 8.1.1. Imazh nga masakra e Likoshanit/Shih burimin- imazhe tjera të tmerrshme H.H.)
Burimi: https://www.google.com/search?q=masakra+e+likoshanit&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=662
Masakra e Likoshanit ka ndodhur me 28 shkurt 1998. Lidhur me këtë masakër, humanistja serbe Natasha Kandiq, e cila është dashur të ketë një përmendore për së gjalli në Kosovë nga shqiptarët, po ashtu, është dashur të propozohet për çmimin NOBEL, shkruan: “Nga këta policë kam mësuar se Danica Marinkoviqi ka urdhëruar likuidimin e disa meshkujve të plagosur të familjes Ahmeti, më 28 shkurt 1998, në fshatin Likoshan. Në shikimin e vendit të krimit kishte ardhur e shoqëruar nga zëvendëprokurori i Qarkut, Jovica Jovanoviqi dhe punëtorë të tjerë të policisë kriminalistike. Para shtëpisë së Ahmetajve ndodhej grumbulli i trupave. Disa meshkuj jepnin shenja jete. Në prezencën e tridhjetë pjesëtarëve të njësisë antiterroriste gjykatësja hetuese, Danica Marinkoviqi, haptazi kishte thënë :’Unë këta nuk i marr me vete (hajde –hajde humanizëm dhe kod etik profesional dhe njerëzor- H. H.!). I vranë me “Hekler” (pistoletë e prodhimit gjerman me të cilin ishin pajisur njësitë speciale të policisë serbe). Rezultatet e hetimeve nga vendi ku ishte kryer krimi nuk u publikuan asnjëherë.
Më 1 mars 1998, katërmbëdhjetë kufoma u transferuan në spitalin e Prishtinës. Gjykatësja hetuese nuk dha urdhër që të bëhej autopsia, kështu kufomat pas identifikimit, iu dorëzuan familjeve. Pjesëtarët e policisë që kishin marrë pjesë në aksionin e Likoshanit tregojnë se pushkët dhe bombat ishin vendosur më vonë pranë trupave të vrarëve dhe ky falsifikim shërbeu për informimin e opinionit. Edhe sot, gjykatës, prokurorë dhe udhëheqës policie asgjësojnë letrat e mbetura dhe e verifikojnë qëndrueshmërinë e heshtjes për Kosovën. Udhëheqësit e moçëm të policisë kosovare dhe të Partisë socialiste të Serbisë, brengosen nga ajo se çka do të ndodhë nëse ’tradhtarët’ nga radhët e tyre flasin. Brengosja është e arsyeshme. Muri i heshtjes seriozisht ka pëlcitur. Gjithnjë e më tepër njerëzit flasin se çka ka ndodhur në Kosovë.”[3] Për fat të keq të paqes, humanizmit dhe filantropisë kjo nuk ka ndodhur, as që do të ndodhë derisa me Kosovën vazhdon të sundojë kasta e tashme e udhëheqjes dhe paraardhësve të tyre sepse si ata edhe këta janë pa inteligjencë etike, emocionale, të mendjemprehtësisë dhe të ekzistencës. Në këtë masakër janë vrarë 24 civilë, në mesin e tyre 11 anëtarë të familjes Ahmeti.
JU LUTEM LEXOJENI NJË PASAZH TË BISEDËS NDËRMJET MIROSLLAVIT DHE AGIMIT- DY TË BURGOSURVE NË BURGUN E NISHIT!
“A e di Mirosllav’- fliste Agimi, në një natë të vaktë kur ishim në një shëtitje të një mbrëmjeje –‘ kjo ka qenë luftë në cilën njerëzit bëhen egërsira. Meqë, Ju jeni popull më i madh, te ju ka pasur më shumë egërsira dhe kur këta gjakësorë i kapin armët në duar, ata bëjnë kërdi. Por kur lufta përfundon, atëherë ai popull i tij, populli i atij gjakësori, nëse edhe vetë nuk është gjakësor, e kap atë të çmendur ose ta shërojë ose ta futë në burg. Nëse ai popull këtë e bën, atëherë ai popull mund të falet, me atë popull mund të ndërtohet jeta e përbashkët. Por, nëse populli këtë nuk e bën dhe nuk heq dorë nga gjakësori e nuk e heq nga vetja, pajtohet me te atëherë i tërë populli bëhet gjakësor. Atëherë kjo është shumë keq” ( Republika, Miroslav Filipović, “ Dugi marš ka istini o zločincima”, Br.23.)
/Rrugëtimi i gjatë për të vërtetën e kriminelëve; http://www.yurope.com/zines.republika/arhiva/2001/263/263…16.html)
Shpresoj se kjo bisedë nuk donë koment. Kjo është rruga e pajtimit! Rrugë tjetër nuk ka!
8.3.2. Tri luftëra të pabarabarta të Familjes Legjendare – Jasharaj, me shtetin e Serbisë
Nuk do të kalojë as java, nga masakra e Likoshanit, kur u vranë 28 shqiptarë në Likoshan dhe Çirez dhe Serbia do të bëjë masakrën e dytë të vitit 1998, por tani mbi Familjen Legjendare, të mësuesit dhe patriotit legjendar Shaban Jasharit dhe të bijve të tij Hamzës dhe Adem Jasharit, – Komandantit Legjendar të UÇK-së. Këta të tre, që përsëritin guximin dhe trimërinë e Oso Kukës në Vraninë[4] kundër forcave malaziase, treguan se sa e shtrenjtë është liria dhe se çfarë duhet bërë për të siguruar pavarësinë dhe krijuar shtetin e pavarur ligjor. Me 5 – 7 mars 1998, kjo familje legjendare, e papërsëritshme në botë, tri herë është rrethuar në forcat pushtues serbe (1991;1997 dhe më 5- 7 mars 1998). Tri herë janë bërë tri lufta të një familjeje shqiptare me shtetin e Serbisë. Dy herë ishte fituese, sepse forcat serbe turpshëm u detyruan të tërhiqen. Herën e dytë, më 22 janar 1997:
“Derisa gratë dhe fëmijët po flinin, policia barbare pushtuese e Serbisë e kishte filluar sulmin e dytë ndaj familjes së pambrojtur, ngase asnjëri nga të tre vëllezërit, Rifati, Hamza dhe Ademi, nuk gjendej në shtëpi. Rrethimin e kishte hetuar plaku Shabani, i cili kishte dëgjuar zhurmën dhe shushuritjen e rrethimit, nga e cila tashmë kishin mjaft përvojë. Bacë Shabani, me gjithë moshën e shtyrë, ishte ngritur menjëherë dhe me ndihmën e grave dhe të fëmijëve më të rritur, me gjithë plagosjen e dy vajzave, ia kishte arritur ta mbronte familjen me nder nga sulmet e pushtuesit, duke e thyer edhe kësaj radhe sulmin e policisë pushtuese të Serbisë.”[5] Më datën 5 mars 1998: ”… luftëtarët mitikë të familjes Jashari e kishin hetuar se po rrethoheshin, përmasat e vërteta të atij rrethimi të kobshëm do t’i vërenin vetëm me zbardhjen e agut të atij mëngjesi historik, kur qindra e ndoshta edhe mijëra ushtarë e policë të okupatorit tashmë e kishin rrethuar Prekazin dhe po i afroheshin familjes Jashari, të cilën heronjtë e saj kishin vendosur ta mbronin me çdo kusht deri në vdekje, me të gjithë pjesëtarët e familjes së tyre, të mëdhenj dhe të vegjël, duke hyrë në përjetësi.
Luftimet e para kishin filluar që në orët e hershme të mëngjesit për t’u kthyer një betejë historike, e cila, me gjithë forcat e pabarabarta, me heroizmin e treguar nga familja Jashari që nuk u gjunjëzua deri në vetëflijimin kolektiv familjar, bëri që kjo ngjarje e paparë deri atëherë të shkruhej me shkronja të arta në historinë më të re shqiptare. Qindra policë dhe ushtarë të okupatorit serb sulmonin një shtëpi të vetme, në të cilën gjendeshin më shumë se 20 pjesëtarë të familjes që i takonin moshës fëmijërore, nga 7 deri në 20 vjeç, të cilët të rrethuar nga tanket dhe autoblindat e pushtuesit po sulmoheshin pa mëshirë, në mënyrën më të tmerrshme të mundshme dhe nga çdo anë, me të gjitha llojet e armatimit të rëndë ushtarak.(…) Kulmin e dramacitetit të saj mitik, lufta do ta arrinte ditën e tretë, më 7 mars, kur forcat terroriste të okupatorit serb në pamundësi që ta pushtonin familjen dhe lagjen Jashari, kishin filluar me granatime nga topat e rëndë në shtëpinë e familjes Jashari, në bodrumin e të cilës ishin strehuar një numër i madh i pjesëtarëve të familjes së saj, por kryesisht fëmijë.(…)
Pas granatimit me topa të rëndë, një predhë e kalibrit të madh kishte goditur bodrumin e shtëpisë, e cila bashkë me hedhjen në erë të pjesës ballore të bodrumit, të tavanit dhe një pjese të shtëpisë së tyre, goditja fatale e predhës, menjëherë kishte vrarë 13 pjesëtarë të familjes Jashari. Dhe, dhjetë nga ta ishin fëmijë.”[6] Në këtë betejë unike në botë të një familjeje me një shtet të tërë, u vranë 22 anëtarë të familjes, në mesin e të cilëve ishin 12 fëmijë; Komandanti Legjendar Adem Jashari (42); babai, mësuesi Shaban Jashari (74 vjeç); bashkëshortja e tij, dhe nëna e Ademit– Komandantit Legjendar të UÇK-së dhe Hamëz Jasharit, Heroit të Kombit, Zahide Jasharit (74 vjeçe); bashkëshortja e vëllait, Rifat Jasharit, i cili ka qenë jashtë Kosovës, Zarife Jashari (49 vjeçe); Adile Jashari (40 vjeçe), bashkëshortja e Komandantit Legjendar Adem Jasharit. Bashkë me familjen Jashari, kanë vdekur edhe 34 anëtarë të farefisit të familjes Jashari. Gjithsej në këtë betejë, të një familje me një shtet terrorist, heroikisht kanë vdekur 56 anëtarë të familjes Jashari. Zoti i bekoftë, martirët e rënë të kësaj familje hyjnore shqiptare, ndërsa të gjitha ata, të cilët nuk e respektojnë sakrificën e kësaj familje për kombin dhe atdheun, nga Zoti e marrshin dënimin e merituar! Ky popull këtë sakrificë jo vetmë që nuk do të guxojë ta harrojë, por duhet të kërkoje që pergjegjësit të marrin dënimin e merituar.
- Masakra e parë në fshatin Bellacërkë
Bellacërka është fshati i parë në komunën e Rahovecit i cili bie pre e gjakatarëve të paramilitarëve, policëve dhe ushtarakëve jugosllavë. Më 18 korrik 1998 në këtë fshat janë vrarë 12 banorë[7], në këtë valle mortore të lugetërve aziatikë.
8.1.4. Masakra e dytë dhe holokausti në Bellacërkës
Kjo masakër, që është e dyta në komunën e Rahovecit, e bërë me 25 mars 1999, nga paramilitarët, policia dhe ushtria jugosllave. Në këtë masakër janë vrarë, masakruar dhe djegur në shtëpitë e tyre, 46 banorë shqiptarë – gra fëmijë të moshës 3 – 9 vjeçare, të rinjve (15 vetë më të rinj se 18 vjeç). Në disa familje të ngushta janë vrarë deri 6 anëtarë: ”Një mjek nga Bellacërka u përpoq të fliste me një nga komandantët e forcave sulmuese, por ai u vra me armë zjarri si edhe nipi i tij. Pasi zbatuan urdhrin të forcave RFJ dhe të Serbisë hapën zjarr kundër këtyre burrave dhe djemve, duke vrarë 65 shqiptarë të Kosovës. Për më tepër forcat e RFJ-së dhe të Serbisë gjithashtu vranë 6 burra të cilët i kishin gjetur të fshehur në një kanal vaditës. Lidhur me këtë masakër ka shkruar edhe gazetari i gazetës New Yrok Times, Anthoni De Palma, cili kishte zhvilluar një bisedë me të plagosurin në këtë masakër, Isuf Zheniqin. Ndërmjet tjerash në bisedë Isufi deklaron: ”Rreth orës 3:30, më 25 mars, në natën e parë të bombardimeve të NATO-s në Jugosllavi, forcat serbe filluan operacionin e tyre rreth orës 3:30.”… një dyzinë e tankeve serbe ishte duke u pozicionuar në Bella Crkva. Një e tillë ishte para shtëpisë sime ‘tha’ ai. Për t’iu mënjanuar dhe duke e ndjerë atë që mund të ndodhte, z. Zheniqi mori familjen e tij dhe familjen e vëllai të tij – 17 njerëz në tërësi- dhe vrapoi në malet aty pranë për t’u fshehur. Kur ra qetësia prapë, ata u kthyen, duke menduar se tanket kishin ecur përpara (…) Tymi shpejt u ngrit mbi shtëpitë e Bela Crkves, që ishin më afër rrugës nga Prizreni në Rahovec. Z. Zheniqi dhe familja e tij u larguan përsëri, këtë herë në një drejtim tjetër, në drejtim në një lumi afër. Koha ishte rreth 4:30. Njerëzit nga i tërë fshati filluan të mblidhen aty afër lumit, tha ai. Ata shkuan në një vend i quajtur Ura e Bellasë. Rreth 800 fshatarë u përpoqën për t’u fshehur nën urë. Pasi kishte gdhirë, fshatarët u përpoqën për të lëvizur drejt Xërxës dhe Rogovës, dy fshatra aty në afërësi, ku ata mendonin se do të jenë më të sigurt.
Por snajperët serbë ndiqnin lëvizjen e tyre vazhdimisht. Rreth 9:30 në mëngjes, z. Zheniqi tha, 16 policë të njësisë speciale u shfaqën, duke shtënë me armët e tyre automatike në ajër. Dy familje kanë humbur nga grupi dhe z. Zheniqi tha se hapën zjarre duke vrarë çdo anëtar të tyre me përjashtim të një djali 2- vjeçar i cili kishe qenë i mbrojtur nga nëna e tij. Serbët pastaj shtinë prapë në ajër dhe bërtitnin në gjuhën shqipe, ‘ Çohu dhe eja këtu. ’Policia shikoi dhe kontrolli pastaj nëpër rrobat dhe gjësendet e tyre. Një mjek lokal, Nesim Popaj, u përpoq të bisedonte me policinë në gjuhën serbe, sepse nipi i tij Shëndet Popaj, 17 vjeç ishte shtrirë në tokë dhe një polic mbante këmbën e tij mbi kokën e Shëndetit. Mirëpo polici menjëherë e qëlloi mu në kokë 17 vjeçarin, nipin e mjekut. Ne ishim të tronditur. Njeri nga ata ishte kapiten, që mbante një pushkë automatike. Ishte veshur me një uniformë të gjelbër të kamufluar, dhe mbi supet e tij i kishte tre yje. Unë nuk e di emrin e tij, por ai ishte i gjatë dhe e kishte një nofull dhe gojë disi të shtrembëruar. Unë mund ta njoh lehtë nëse e shoh ndonjë foto të tij (…) gratë dhe fëmijët janë nisur për në Xërxë. Burrat u lejuan të visheshin dhe pastaj u detyruan të lëvizin mbi përroin, aty ku kishin menduar të fshiheshin. Z. Zheniqi ishte në rreshtin e parë, mu pranë bregut ku poshtë ishte lumi, me shumë njerëz pas tij. Filluan krismat pa asnjë fjalë të bërë nga policët.
Disa prej tyre qëndronin prapa fshatarëve me armë automatike. Duke qenë në largësi, pak më të madhe nga policët, z. Zheniqi kishte marrë një plumb në shpatullën e djathtë dhe njerëzit e vrarë binin përmbi te. Të shtënat zgjatin rreth tre minuta, tha ai. Pesha e njerëzve që binte mbi të e shtynë atë të bie në lumë. Ai ra rreth katër metra teposhtë bregut në ujë. Në atë moment unë mendoja që unë të gjejë ndonjë gur që të mbështetem mbi të që të mbaj kokën mbi ujë që të marrë frymë. Qëndrova ashtu duke u bërë si një njeri i vdekur për rreth 20 minuta. Terrori nuk kishte përfunduar. Policët zbritën poshtë, ku kishin rënë të pushkatuarit. ‘ kam dëgjuar dikë duke thënë:” Ai po merr frymë, gjuaj në të, tha z. Zheniqi. Ata gjetën nëntë burra që kishin shpëtuar pas pushkatimit dhe që ishin fshehur në shkurre dhe që të gjithë i vranë për së dyti.[8] (Në këtë burim gjenden edhe emrat 62 shqiptarëve të ekzekutuar nga forcat kriminale serbe, si edhe video – imazhet)
8.1.5. Masakra në Kleçkë – Malishevë
Masakra në Kleçkë të Malishevës ka ndodhur më 27 gusht 1998, kur ushtria dhe policia në rrugë për Qafë të Duhles kanë ekzekutuar 8 femra, fëmijë dhe një të moshuar, si dhe kanë plagosur 30 persona të tjerë. Të gjithë të vrarit ishin fëmijë dhe të moshuar nga foshnja nëntëmuajshe deri të më i moshuari mbi 60 vjet. Të plagosurit kryesisht ishin fëmijë.[9]
8.1.6. Masakra në Sushicë të Poshtme – Istogut
Kjo masakër ka ndodhur më 29 gusht 1998. Janë likuiduar dhe masakruar 8 vetë të familjes Salihaj.
8.1.7. Masakra në Shalë të Bajgorës – Mitrovicë
Masakra ka ndodhur më 15 -17 shtator 1998. Janë vrarë 12 shqiptarë, pa dallim moshe dhe gjinie. Janë dhunuar shumë femra dhe janë dëbuar të gjithë banorët e Shalës. Forcat policore, ushtarake dhe paramilitare serbe pjesërisht kanë djegur 12 fshatra të cilat paraprakisht u plaçkitën duke marrë bagëti, automjete dhe dogjën shumë ushqim të kafshëve.
8.1.8. Masakra e Qyqavicës – Drenas: Serbët aziatikë dhe nekrofilë, me çekan mbysin shqiptarët!
Masakra në Qyqavicë ka ndodhur më 22 dhe 24 shtator 1998. Janë vrarë 24 shqiptarë, pa dallim moshe e gjinie. Me çekan ishin mbytur 6 vetë. “Gjatë ofensivës serbo – çetnike (22 shtator 1998) në tre fshatra të territorit të Drenicës, po që administrativisht i përkasin Vushtrrisë; Beçiqi, Dubovci (gjyteti) dhe Galica, forcat policore dhe ushtarake serbe kishin granatuar këto dy fshatra të njohura për rezistencë dhe trimëri kundër armikut, duke shkatërruar shtëpitë dhe pasurinë e tyre, kështu popullata e frikësuar, duarthatë dhe e pambrojtur, ishte detyruar të zhvendosej dhe të fshihet në malet e Qyqavicës. Ndërsa 14 burra ishin fshehur te vendi i quajtur “ Llaza” nga Vushtrria në malet e Qyqavicës. Mirëpo forcat kriminale serbo – çetnike i kishin hetuar dhe i zënë më 24 shtator 1998. Më parë i kishin maltretuar, kishin ushtruar dhunë të paparë e pastaj i kishin vrarë dhe masakruar të 14 shqiptarë të moshave të ndryshme, kryesisht të rinj dhe të gjithë meshkuj, më i riu ishte 16 vjeç dhe më i vjetri ishte 50, – tregon Ismet Mehmeti, që në ato momente me një grup tjetër kishte qëlluar në afërsi i fshehur.
Rrëfimi i tij ishte prekës dhe njeriut në këto raste i turbullohet mendja dhe nuk beson se një veprim të tillë do ta bënte njeriu. Në mesin e tyre ishin edhe Burim Ademi dhe Gani (Fazli) Ademi, nxënës të vrarë dhe të masakruar (…) Sipas deklaratës së Miftar Rizah Halilit, dhënë në KMDLNJ më 26. VIII. 1999, masakrën e kishin bërë: Vuçina Janiçijeviq, Zoran Petkoviqi, Zoran Simiqi, Aca Kompiroviqi, Ilija Elezoviqi, romi me emrin Hamush dhe romi tjetër, një shitës i kërpeshëve afër stacionit të vjetër të autobusëve në Vushtrri. Për krimet e bëra nuk është dënuar asnjë serb kriminel?!. Familjarët e të rënëve kanë pritur se kjo do të ndodhë. Ёshtë kjo kërkesë e përhershme që të evidencohen kriminelët dhe të marrin dënimin e merituar, thotë Fadil Beqiri…”[10]
8.1.9. Masakra në fshatin Goluboc i Malishevës
Maskara është bërë më 26 shtator 1998. Nga familjet janë ndarë 14 banorë të këtij fshati dhe të fshatrave të tjerë, të cilët ishin strehuar në malet e afërta. Pasi i rrahin dhe i masakrojnë, shtinë në ta. Në këtë masakër rastësisht shpëton një person i cili ishte në mesin e kufomave.
8.1.10. Masakra e Burimit të Malishevës
Në këtë masakër, të kryer me 31 mars 1999, nga kriminelët serbë, janë masakruar dhe vrarë 42 qytetarë të pafajshëm shqiptarë kryesisht nga fshatrat Dragobil dhe Astrazup dhe të tjerë, të strehuar në këtë pjesë, gjatë gjenocidit serb në Kosovë. Edhe pse, kjo është masakra me më së shumti të vrarë në territorin e komunës së Malishevës, deri më tani, nuk është ngritur asnjë padi dhe rrjedhimisht nuk është dënuar askush, për këtë masakër të kryer nga kriminelët aziatikë serbë.[11]
8.1.11. Masakra në Abri të Epërme në Drenas: Serbët aziatikë, vrasin fëmijë dhe dhunojnë vajza minorene e më pas i vrasin!
Kjo është kultura serbe dhe besimi ortodokës serb!
Masakra është kryer më 26 shtator 1998. Janë vrarë dhe masakruar 23 anëtarë të familjes Deliu, nga fëmijët e moshës gjashtëmuajshe deri te plaka 84 vjeçare. “Më 26 shtator 1998, në Abri të Epërme, forcat kriminale serbe kryen një nga masakrat më të tmerrshme gjenocide, gjatë luftës në Kosovë 1998-1999. Në këtë ditë u masakruan 23 anëtarë të familjes Deliu, në mesin e tyre gra, fëmijë e pleq (nga mosha 6 muajsh e deri në 94 vjeç). Nga 25 shtatori, familja Deliu ishte strehuar në mal, për t’i shpëtuar sulmeve shfarosëse serbe. Një ditë më vonë (më 26 shtator, rreth orës 10 paradite), aty kishte depërtuar këmbësoria serbe. Me këtë rast ishin dëgjuar të shtëna armësh e britma njerëzish. Të gjithë ishin qëlluar në kokë nga afërsia dhe ishin masakruar derisa po përpiqeshin të iknin nga sulmi. Trupat e të ekzekutuarve tregonin dëshmi të qarta të një kasaphane. Luljeta Deliu, që kishte dy muaj shtatzënë, barkun e kishte të prerë plotësisht.
Pajazit Deliu është gjetur me fyt të prerë dhe një pjesë të trurit të nxjerrë jashtë dhe të vendosur pranë tij. Foshnja gjashtëjavëshe, Diturie Imer Deliu, u gjet e gjallë, e tëra e mbuluar në gjak në krahërorin e së ëmës së masakruar. Kjo foshnje, që i mbijetoi masakrës, vdiq më 19 nëntor ’98, si pasojë e kushteve të rënda. Ndërsa, më 4 tetor, pak më larg vendit të masakrës, u gjetën dy viktima të masakruara të kësaj familjeje: Antigona Hysen Deliu (14) dhe Mihane Hysen Deliu (16), të cilat para se të masakroheshin ishin dhunuar. Abria e Epërme shtrihet rreth 11 km në perëndim të Drenasit[12] ( Shih: https://drenicapress.info/masakra-ne-abri-te-eperme-krim-pandeshkur/ ). Për informacione më të plota shih edhe videon në gjuhën angleze: Masakra në Abri të Epërme – The Grornje Obrinje massacre: https://www.youtube.com/watch?v=fcLTgvSSypg
FOTO: Fotografi të familjes së masakruar Deliu nga Abria e Epërme më 26 shtator 1968.
BURIMI: Berisha, Sh. ( 2016) CILA GJYKATË SPECIALE DO T’I GJYKOJË BARBARËT, QË MASAKRUAN FAMILJEN DELIU NË ABRI TË EPËRME (SHTATOR 1998)?! Dt.30 qershor 2016. http://www.pashtriku.org/?kat=63&shkrimi=2709
8.1.12. Masakra në Rancë të Shtimes
Masakra është kryer më 26 gusht 1998, ndërmjet fshatrave Topillë e Grejçec, në familjen e Selim Asllanit, të cilët udhëtonin me një traktor. Traktori është goditur me granatë me ç’rast janë vrarë 8 fëmijë e tri gra të familjes Selim Asllanit. Tre anëtarë tjerë të familjes janë plagosur.[13]
8.1.13. Masakra e Reçakut në Shtime – Komandanti i kryekriminelëve, bashkëpunëtori më ngushtë i Aleksandar Vuçiqit, dhe vrasësi i vëllezërve Bytyqi, i pandëshkuar shëtitë i lirë dhe i pa shqetësuar nga askush!
„ Nga ajo që pashë nuk ngurroj të përshkruaj ndodhinë si masakër dhe krim kundër njerëzimit (!)“
Kjo masakër është kryer më 15 janar të vitit 1999. Kriminelët policë dhe paramilitarë serbë vranë dhe masakruan 45 banorë të këtij fshati. “Komandant i aksionit policor në Reçak, ka qenë gjenerali serb, Goran Radisavljević Guri, anëtar i Partisë Përparimtare Serbe të Aleksandër Vuçiqit, njëkohësisht përgjegjësi kryesor i vrasjes së vëllëzërve Bytyqi, i cili edhe sot lirshëm shëtit nëpër Serbi.” Për informacione më të shumta lidhur me këtë masakër, e cila vuri në lëvizje bashkësinë ndërkombëtare rekomandojmë librin e Bardhyl Mahmutit (2015), Mashtrimi i madh, f.75-92 dhe 115 – 159). Lidhur me këtë masakër Pier Azan i dërguari special, gazetës “Liberation” shkruan: “ Kujdes nënë, ata do të vrasin, ishin fjalët e fundit të Halim Beqirit, 12 vjeçar. Një plumb e goditi pas qafe. Kishte gjak në gojë. Isha dy metra larg. Serbët shtinin nga të gjitha anët. Nuk mund të afrohesha. Ata vranë edhe burrin tim. Ai ishte pranë djalit tonë”, ka rrëfyer nëna e tij Ema për të dërguarin special në Kosovë, gazetarin Pier Azan. Kështu Azan në atë kohë nisi artikullin kushtuar masakrës së Reçakut me titull “Ishim të sigurt se të gjithë do të vdesim”, kishte sjell edhe rrëfimin e Azemit, një burrë rreth të dyzetave për masakrën që ndodhi në Reçak.
Më tej Pier Azan shkruan: “Ata u ndanë në disa grupe. Nja 29 veta u dërguan mbi fshat. Na thanë se do të na çonin në stacionin policor. Por dëgjoheshin krisma në të katër anët. Pjesa tjetër e grupit u dërgua në përrua. Policët serbë i prisnin që t’i vrisnin. Të shtunën, trupat e këtyre 20 burrave ishin ende njëri mbi tjetrin, në pozicionin që ishin vrarë. Ishin ekzekutuar nga afër. Një vdekje e përgatitur dhe e ekzekutuar me gjakftohtësi. Në orën 17:00 serbët u tërhoqën. Të mbijetuarit filluan të lëvizin. Një nga shtëpitë e para të fshatit, afër xhamisë, ishte ajo e Banush Azem Kamberit, 62 vjeçar. Kufoma e tij pa kokë ishte pranë shtëpisë së tij. Vëllau i tij, Bedriu, 55 vjeçar, kërkonte kokën. Fshatarët e gjetën më vonë”, vazhdonte rrëfimin Azemi.
8.1.14. Masakra e Urës së Rakovinës – Gjakovë
Masakra ka ndodhur më datën 24 mars 1999, në rrugën magjistrale Prishtinë – Gjakovë, kur: “ policia serbe nga autoblinda pa asnjë pretekst shtiu me armë automatike dhe vrau babin Shaban Kelmendin me dy fëmijët (11 dhe 12 vjeçar) nxënës të klasës së katërt dhe të gjashtë dhe dy mysafirë nga Cërmjani që ktheheshin me traktor në fshatin e vendlindjes[14] ”Policia serbe, pa asnjë pretekst, pati vrarë me armë automatike nga autoblinda Shaban T. Kelmendin (45) dhe fëmijët e tij Haxhiun (11) e Besimin (12) nga Rakovina dhe Hysen e Sanije Kurtin (30) nga Cërmjani, që ishin mysafirë të Shabanit dhe po ktheheshin me traktor në Cërmjan (14 ) nga masakra në Rogovë.”[15]
8.1.15. Masakra në Rogovë së Gjakovës
Masakra në Rogovë është bërë më 29 janar 1998. Në këtë masakër mizorisht janë masakruar 26 shqiptarë. Në mesin e tyre ka pasur edhe invalidë, si dhe kanë qenë 16 pjesëtarë të UÇK-së. Në mëngjesin e 29 janarit 1998 forcat kriminale serbe në Rogovë në shtëpitë e tyre masakrojnë: Rrustem Morinën me 3 djemtë Selmanin, Nysretin dhe Mehmetin, pastaj Ibrahim Kryeziun, Adem, Rifat dhe Zyber Shalën.[16]
8.1.16. Masakra e Leshanit – Suharekë
Në këtë masakër, që ka ndodhur më 2 mars 1999, u vranë dhe u masakruan 29 banorë.
8.1.17. Masakra dhe holokausti në Reznikun e Vushtrrisë
Më 6 mars 1999 u vranë 9 anëtarë të familje Ujkani. Më pastaj trupat e tyre u dogjën.
8.1.18. Masakra në Tregun e Mitrovicës
Në tregun e Mitrovicës, ushtria serbe, më 13 mars 1999, në orën 14.20 hedhën tre mjete shpërthyese në tregun e gjelbër me ç’rast kanë mbetur të vrarë 6 persona.
8.1.19. Masakra e Skënderajt
Kjo masakër është kryer më 20 mars 1999. Në masakër kanë vdekur 29 civilë të pafajshëm të moshës prej 15 – 70 vjeç. Tetë ishin ekzekutuar në vendin e quajtur “Te pishat” mbi qytet, ndërsa të tjerët, ishin vrarë nëpër shtëpitë dhe oborret apo para shtëpive dhe familjarëve.
8.1.20. Masakra në fshatin Tërnavë të Podujevës – aziatët serbë hedhin bomba mbi fëmijë shqiptarë
Masakra është kryer më 20 mars 1999, gjatë ikjes së popullsisë, pasi kishte filluar granatimi i fshatit. Gjatë ikjes së popullsisë ushtria jugosllave në një traktor hedh një bombë dore dhe vret 2 fëmijë, 6 dhe7 vjeç, ndërsa 4 persona lëndohen rëndë. Bomba e dytë e dorës e hedhur i ka vrarë edhe 2 persona, kurse 7 janë plagosur rëndë.
8.1.21. Masakra në Katundin e Ri në Pejë
Kjo masakër është kryer më 11 & 12 mars 1999, si dhe më 4 & 6 qershor 1999. Në këto dy masakra janë vrarë 15 persona.
8.1.22. Masakra në Kotlinë të Kaçanikut-aziatët u vrasin shqiptarët dhe i gjuajnë në bunar
Më 24 mars 1999, forcat e RFJ-së dhe të Serbisë në fshatin Kotlinë, dogjën shumë shtëpi. Së paku 17 persona u vranë. Disa prej këtyre të vrarëve u kapën në pyll, u ekzekutuan dhe u hodhën në bunar. Pas kësaj vepre shtazarake, është hedhur edhe eksplozivi – TNT në bunar. Më vonë është vërtetuar se janë ekzekutuar 26 shqiptarë, të cilit janë hedhur në dy bunarë. Veteranët e Luftës s UÇK-së dega në Kaçanik, me aktivitete përkujtimore e tematike shënon 18-vjetorin të masakrës që kryen forcat ushtarake e policore serbe në fshatin Kotlinë, me ç’rast ata kishin vrarë dhe masakruar 14 qytetarë të këtij fshati, ndërsa në mbrojtje të popullatës atë ditë kanë ranë 11 dëshmorë të Brigadës 162 “Agim Bajrami”. Tubimi në përkujtim të kësaj dite me rëndësi për historinë e luftës së UÇK-së mbahet 24 mars 2017, në orën 11:00, në fshatin Kotlinë të Kaçanik[17]
FOTO: Masaakra në Kotlinë të Kaçanikut
Burimi: Përkujtohet Masakra e Kotlinës së 24 marsit 1999 në Komunën e Kaçaniku https://www.radiokosovaelire.com/perkujtohet-masakra-e-kotlines-e-24-marsit-te-vitit-1999-ne-komunen-e-kacanikut/
8.1.23. Masakra në Keçekollë të Prishtinës-kriminelit serb ekzekutojnë familjen Jakupi nga Orllani
Kjo masakër është bërë më 24 mars 1999. Janë vrarë pesë anëtarë të familjes Jakupi nga Orllani i Podujevës.
8.1.24. Masakrat në Podujevë – monstra aziatike – edhe pse vrau 14 shqiptarë në mesin e të cilëve edhe 7 fëmijë – Vrasësit lirohen nga gjykata e “popullit hyjnor”
Masakra në Podujevë është kryer më 25 mars 1999. Në këtë masakër janë vrarë 36 shqiptarët nga rezervistët policorë që kishin ardhur nga Serbia për të bërë shfarosjen biologjike të shqiptarëve[18] Masakrat e tretë me radhë, e bërë në komunën e Pdoujeves, ka qenë e kobshme për 19 anëtarë të familjeve, Duriqi, Bogujevci, Llugaxhiu dhe Gashi të cilët u vranë dhe u masakruan në mënyrë mizore nga policia, ushtria dhe paramilitarët serbë. Saranda Bogujevci, e mbijetuara e kësaj tragjedie, me rastin e lirimit të lugatit – azatik serb në Beograd do të deklarojë: “Ai kreu këto krime me teëdije të plotë. E mbaj në mend këtë njeri që kur mora pjesë me familjen time në vitin 2003, “ tha për BIRN, Bogujevci, e cila tani është deputete e Kuvendit të Kosovës, tha se familjet e viktimave po kalojnë përsëri një dhimbje dhe vuajtje se Serbia nuk merr përsipër përgjegjësinë. Cvijetani, ishte midis anëtarëve të njësisë “Akrepat” që hapin zjarr mbi një grup prej 19 shqiptarësh të Kosovës në Podujevë më 28 mars 1999, përfshirë gra dhe fëmijë.
”Akrepat” vranë 14 prej tyre, ndërsa pesë fëmijë që mbijetuan pësuan lëndime të rënda. Viktima më e re ishte vetëm dy vjeç dhe më e moshuara ishte 69 vjeç. Gjykata serbe i dha lirim të parakohshëm Cvijetanit me 21 mars, sepse ai kreu dy të të tretat e dënimit me 20 vjet burg, por vendimi nuk u bë publik. Gjykatat serbe kanë burgosur në total vetëm pesë anëtarë të njësisë “Akrepat” të Ministrisë së Brendshme për sulmin e vitit 1999 në Podujevë. Cvijetani, Zhelko Gjukiq, Dragan Borojeviq u dënuan me 20 vjet burg dhe Miodarg Solaja me 15 vjet burg.[19] “ Në komunën e Podujevës janë vrarë 446 civilë shqiptarë. Dëshmorë nga kjo komunë janë 61, të zhdukur janë 46 shqiptarë, ndërsa të plagosur 307. Prej 78 fshatrave, sa ka kjo komunë, 77 gjatë luftës shfarosëse serbe 1998-1999 në Kosovë janë djegur dhe shkatërruar. Podujeve pësaj shumë në njerëz dhe në ekonomi. Janë granatuar 7.418 shtëpi me 1.632 objekte përcjellëse.”[20]
8.1.25. Masakra në Fushë Kosovë – aziatët serbë vrasin vëllain dhe nipin e heroit Zenel Hajdini, i cili vdiq në mbrojtje të Jugosllavisë nga nazifashizmi në Luftën e Dytë Botërore
Kjo masakër është bërë më 24 dhe 25 mars 1999. Në këtë masakër, si dhe në Prekaz, familja e heroit të popullit Zenel Hajdinit, beri një luftë heroike me shtetin terrorist dhe me ushtrinë, policinë dhe paramiltarët terroristë të shtetit të quajtur Republika Federative e Jugosllavisë në krye të cilit ishte kasapi i Ballkanit Sllobodan Millosheviq. Pavarësisht se ishte hero i shpallur në luftë për çlirimin e Jugosllavisë, të njëjtat forca çetnike – serbe do të sulmojnë shtëpinë e vëllait të tij, i cili ishte i palëvizshëm, por hasin në rezistencë të fuqishme të nipit të tij Hashim Hajdinit ( 1949-1999), familja e të cilit në vitin 1963, ishte vendosur në Fushë Kosovë.
Hashimi, ishte djali i vëllait të heroit Zenel Hajdinit, Hajvaz Mehmet Hajdini (1922-1999). Hashimi “ Në Fushë Kosovë ishte rritur dhe u skalit në rrethana të rënda. Si familje, pothuajse e vetme shqiptare në këtë mjedis, fëmijëria e tij përcillej me fyerje dhe përbuzje nga moshatarët serbë e malazez, që lanë vragë në formimi dhe kujtesën e tij. (…) Shkollën fillore dhe të mesme e kreu në Fushë Kosovë e Obiliq, kurse shërbimin ushtarak në Beograd, ku ishte shenjëtari më i mirë. Megjithatë, e vetmja e keqe e tij ishte se shoqërohej me shqiptarë, e që ia zinin për të madhe, si nip i Heroit të Popullit dhe i familjes së luftëtarit.” Zemra e tij shqiptare bëri që ai të shoqërohej me vëllezërit Gërvalla, të vizitojë ambasadën Shqipërisë, të sillte dhe të shpërndante literaturë kombëtare në mesin e shokëve dhe të fqinjve të vet, që ishin betuar për ta “ruajtur “ pragun e shtëpisë. Hashimi, ishte i vetëdijshëm se ditët e vështira për shqiptarë po afroheshin, andaj u përgatit për këto ditë. Bashkë me fqinjin e vendasin e vet, Ajetin.”[21] Ajet Muharremi (1941 -1999), është vëllai i Ismail Muharremit, i cili është autor i disa monografive kushtuar çështjeve kombëtare, si dhe dhe veprimtar i shquar i çështjes kombëtare. Ajet Muharremi, ka lindur në Tupallë. Me profesion ka qenë jurist, por edhe vazhdonte studimet post diplomike në Beograd, si dhe ishte edhe anëtar i Pleqësisë së Arsimit të Kosovës, kur u miratuan planet dhe programet e Kosovës më 24 gusht 1990, të cilat i kundërshtonte Republika e Serbisë – shteti më i dëshmuar terrorist në Evropë.
Dhe, kështu ndodhi. “Më 26 mars 1999, rreth orës 20:00, në provokimin e forcave serbe, Ajeti u përgjigj kundër fyerjeve dhe me tentim rezistence u vra në prag të shtëpisë dhe u dogj. Në anë tjetër të rrugës, shtëpinë e Hashimit e rrethuan forcat policore dhe paramilitare vendore. Më parë tentuan të plaçkitnin, duke mos pritur rezistencë. Reagoi nëna Gjylë, e cila u vra mu në prag të shtëpisë. Hashimi në përleshje me banditët vrau dy prej tyre dhe ua rrëmbeu automatikët. Pati edhe të plagosur të tjerë. Gjatë luftimeve të mbrëmjes u plagos edhe Hashimi. Gjuajtjet zgjatën deri vonë, por pa sukses që të depërtonin brenda. Ploja vazhdoi të nesërmen, më 27 mars 1999. Aty u ftuan për ndihmë edhe forca nga ajri, helikopterë. Përmes radios thoshin se ‘kishin hasur në një çerdhe të fortë të UÇK-së”. Në ndihmë erdhën edhe Shqekiqët, Gjuriqët, Samarxhiqët, Trajkoviqët (…) Hashimi u mposht kur filluan gjuajtjet nga ajri .U dogj në shtrat, bashkë me shtëpinë, dhe babain e tij Hajvazin 86 vjeç. Pas mbarimit të luftës, motra Hatixhe i mblodhi eshtrat e nënës Gjylë, të babës Hajvazit dhe të vëllait të vetëm Hashimit, i vendosi në strajcë dhe më 5 gusht 1999, bashkë me dhjetëra martirë të tjerë të Fushë Kosovës, me nderime u varrosën në varrezat e reja në Fushë Kosovë.”[22] Gjatë 24, 25, 26 dhe 27 mars 1999, në Fushë Kosovë janë vrarë 130 shqiptarë të moshave të ndryshme, u dhunuan seksualisht qindra femra shqiptare, u dogjën mbi 1.935 shtëpi familjare e objekte tjera, u dëbuan nga shtëpitë e veta dhe u transportuan jashtë Kosove mbi 7.000 vetë, të bindur se ata kurrë nuk do të ktheheshin në shtëpitë e veta.[23] Autori i kësaj monografie me të drejtë i kërkon Kuvendit Komunal të Fushë Kosovës që në bashkëpunim me organet tjera të Kosovës të fillojë procedurat penale për veprën e krimit të gjenocidit.”[24]
8.1.26. Masakra në Celinë të Rahovecit
Masakra në Celinë është bërë më 25 mars 1999. Forcat policore, ushtarake dhe paramilitare serbe kanë vrarë dhe masakruar 149 shqiptarë të moshave të ndryshme. Nga të vrarët dhe të masakruarit: 75 ishin nga fshati Celinë, 69 nga fshati Fortesë dhe 5 shqiptarë nga fshati Brestovcit.
Meshkujt shqiptarë pas TRIAZHIT, në pritje të ekzekutimit/ teksti nën FOTO i .H.H./
Burimi: http://klankosova.tv/19-vjet-nga-masakra-ne-fshatrat-celine-fortese-dhe-brestovc-kujton-haradinaj/
Lidhur me masakrat serbe në Celinë, Fortesë dhe Brestovc, “Kryeministri Ramush Haradinaj, ka kujtuar masakrat e kryera para 19 vjetësh në fshatrat Celinë, Fortesë dhe Brestovc, njofton Klan Kosova”. “ I kujtojmë sot me dhimbje dhe krenari 75 martirët e Celinës, 69 martirët e Fortesës dhe 5 dëshmorët e Brestovcit. Të rënët në këtë tokë janë dëshmi sa se sa e shtrenjtë është liria dhe do të jetojnë në kujtesën e popullit gjithmonë. “ shkruan Haradinaj në Facebook.[25] Lidhur me këtë masakër shih videot :1, 2 dhe 3 [26]
8.1.27. Masakra dhe holokausti në Goden të Gjakovës
Masakra në Goden është bërë më 25 mars 1999, nga forcat paramilitare, policore dhe ushtarake jugosllave. Në këtë masakër janë vrarë dhe më pas janë djegur 28 shqiptarë prej moshës 18 – 45 vjeç.
8.1.28. Masakra e Rnadobravës së Prizrenit, aziatët vrasin edhe gruan shatzënë dhe katër fëmijët e saj
Kjo masakër është kryer më 25 mars 1999, mbi familjen tetë anëtareshe Pajaziti. Në mesin e anëtarëve të vrarë ishte edhe nëna Mejreme, që ishte shtatzënë, me 4 fëmijët e saj prej 2-7 vjeç.
8.1.29. Masakra dhe holokausti në Krushës së Vogël – Prizren – aziatët serbë në mënyrë me çnjerëzore se anëtarët e ISSI-i, vrasin dhe djegin 113 shqiptarë-/Pse EULEKS fsheh dhe mbron 76 kriminelet e identifikuar aziatë?
Dëshmi se Bashkimi Evropian nuk i ka ato vlera të cilat përpiqet t’i promovojë
Halim Hyseni
Masakra është kryer më 26 mars 1999. Një ditë më parë në fshat ishin vendosur forca të mëdha të policisë, ushtrisë dhe të paramilitarëve serbë. Pasdite, të ditës së parë të bombardimeve (më 25 mars 1999) këtyre forcave iu ishin bashkëngjitur edhe serbët lokalë të fshatit. Më 26 mars 1999, forcat nekrofile aziatike serbe do të zhvillojnë një kasaphane mbi popullsinë e pambrojtur dhe të paarmatosur shqiptare, duke vrarë dhe masakruar 113 banorë të këtij fshati dhe të fshatrave përrreth. Për këtë masakër dëshmitari Bajram Zylfiu 58 vjeçar, thotë: “Më 26 mars, forcat serbe të prira nga më shumë se 50 serbë të Krushës së Vogël, mblodhën meshkujt e fshatit dhe i ndanë nga familjarët e tyre.”. Bajram Zylfiu, 58 vjeçar, është njëri nga 6 dëshmitarët që shpëtuan gjallë nga kjo masakër. Jo larg shtëpisë së tij janë gërmadhat e një shtëpie, ku u vranë brenda 103 bashkëfshatarë të tij. “Duart e lidhura i kemi pasur. Kemi ardhur rrugës nga poshtë dhe kur kemi ardhur këtu, na kanë futur në këtë shtëpi. Kemi qenë 109 veta. Prej 109 kemi shpëtuar vetëm 6 veta. Së pari na kanë pushkatua me mitraloz të rëndë. Pastaj na qitën një lëng që filloi të na kallë. Serbët e fshatit e bënë këtë”, kujton Bajram Zylfiu, dëshmitari në Krushë të Vogël. Pas kësaj, Bajrami rrëfen se së bashku me disa të tjerë arritën të dalin dhe të largohen me shumë vështirësi. “Brenda dy ditësh, 70 për qind e meshkujve të fshatit, u vranë nga forcat serbe. Ata u vendosën në dy dhoma me duart lart pas koke. Nga dyert dhe dritaret u shtie në ta me automatikë. Shtëpia u dogj e shumë nga trupat u gjuajtën në lumë. Katërmbëdhjetë vjet që nga masakra e Krushës së Vogël, ndër më të mëdhatë në vend, 86 nga 113 të vrarët mbeten të zhdukur. EULEX-i thotë se ka identifikuar 56 të dyshuar.”[27].
Agron Limani, po nga ky fshat, prej kohësh ka formuar shoqatën e tij “26 Marsi” me të vetmin qëllim që të mbledhë faktet për këto krime. Ai thotë se faktet i kishte dorëzuar tek UNMIK-u, por nuk ka pasur deri më tani vullnet politik që ta trajtojnë këtë çështje. Banorët e Krushës së Vogël i kanë kërkuar EULEX-it që proceset gjyqësore të mbahen në Kosovë dhe për këtë kanë marrë premtimin .“I kemi paralajmëruar për faktin, meqë viktimat civile janë nga Kosova, vendi i krimit është në Kosovë, dhe autorët e krimit kryesisht janë nga Kosova, ne kemi kërkuar që proceset gjyqësore në të ardhmen të zhvillohen në Kosovë. Ata kanë premtuar ashtu që proceset tani e tutje do të zhvillohen në Kosovë. Për ne mbetet të shohim se a do t’i përmbahen këtij premtimi”, tha Agroni. Sipas Limanit:”… nuk ka ndonjë shkallë të lartë të optimizmit, por kjo është me rëndësi për faktin se po fillon arkivimi i provave të cilat dëshmojnë atë që ka ndodhur”. Dëshmitari i kësaj ngjarjeje, Bajram Zylfiu, kujton se forcat serbe pasi dogjën të vrarët, shemben dhe shtëpinë, ndërsa të vrarët dhe rrënojat e shtëpisë i hodhën në lumë. Që prej asaj kohe në varrezën e fshatit janë varrosur vetëm 27 persona, kurse mungojnë eshtrat e 86 prej tyre dhe kjo është plaga tjetër e pashëruar banorëve të këtij fshati të vogël.”[28]
Shih gjithashtu videoincizimet[29] Lexo më shumë[30] Ajo që ka mbetur pa përgjigje është: Pse EULEKS ka kaluar në anën krimit dhe fshehjes së kriminelëve. Ka shumë supozime, por të cilat, pa një studim objektiv shkencor mund të shndërrohen në spekulim. Kjo është arsye pse unë nuk po gjykoj. Por ajo që është e sigurt, është se EULEKS, si një strukturë juridike që ka ardhur në Kosovë për të ndihmuar drejtësinë dhe për t’i dërguar kriminelët e të gjitha ngjyrave para drejtësisë, është dështim i plotë, për çka nuk ka nevojë të zhvillohen studime dhe ekspertiza juridike, që do të thotë se BE nuk i ka ato vlera të cilat objektivisht ajo përpiqet t’i promovojë.
8.1.30. Masakra dhe holokausti në Krushë të Madhe të Rahovecit
Masakra ka zgjatur tri ditë . Është kryer më 25, 26 dhe 27 mars të vitit 1999, nga forcat paramilitare dhe policore jugosllave. Janë vrarë dhe masakruar 243 shqiptarë nga të cili 206 kanë qenë të Krushës së Madhe dhe 35 të fshatrave përrreth, ndërsa 893 shtëpi private dhe shoqërore u dogjën. Më 27 mars janë varrosur të identifikuar 132 shqiptarë, ndërsa fati i 70 shqiptarëve të pagjetur nuk dihet. Ne mesin e të vrarëve ka pasur fëmijë, gra, plaka dhe pleq. Në shtatë familje janë vrarë të gjithë meshkujt. “ Më 5 mars 1993, forcat e RFJ dhe të Serbisë sulmuan fshatin Krushë e Madhe dhe Krushë e Vogël. Dogjën shtëpitë dhe i plaçkitin. Me 26.3.1999 i gjetën në shtëpinë e Sejdi Batushës në periferi të Krushës njerëzit e mbledhur. Urdhëruan fëmijët dhe gratë të shkonin për Shqipëri. Forca e RFJ dhe të Serbisë urdhëruan dhe kontrolluan burrat dhe djemtë. Ua konfiskuan letërnjoftimet dhe artikujt me vlerë. Pastaj forcat e RFJ dhe të Serbisë i detyruan burrat dhe djemtë të hynin në këtë shtëpi. Kur burrat dhe djemtë ishin mbledhur brenda, forcat e RFJ-së dhe të Serbisë hapin zjarr me mitraloz mbi ta. Pas të shtënave që zgjatin disa minuta forcat e RFJ-së dhe të Serbisë i vunë zjarrin shtëpisë për t’i djegur kufomat. Si pasojë e pushkatimeve dhe të zjarrit vdiqën rreth 105 burra dhe djem shqiptarë të Kosovës.[31]
Varrezat e të masakruarve të gjetur në Krushë të Madhe – Rahovec
Burimi: 19 vjet nga masakra e 243 personave në Krushë të madhe, Gaz.’Telegraf” dt.26.03.2018 https://telegrafi.com/19-vjet-nga-masakra-e-243-personave-ne-krushe-te-madhe/.Shih dhe video incizimet: 2013, 2014 & 2015 https://www.google.com/search?source=hp&ei=cyF7W9mcC8eKmwWpzYDQBg&q=masakra+ne+krushe+te+madhe
8.1.31. Masakra në Tërnje të Suharekës
Kjo masakër nga forcat policore, ushtarake dhe paramilitare serbe është kryer më 25 mars 1999. Gjatë kësaj masakre janë vrarë dhe masakruar 28 shqiptarë civilë të familjeve Gashi, Voca, Muhaxhiri dhe Llapatinca[32]
8.1.32. Masakra e Suharekës
Në qytetin e Suharekës më datën 26 mars 1999, është bërë masakra mbi familjen Berisha[33]. U vranë dhe u masakruan 48 shqiptarë civilë, në mesin e të cilëve kishte shumë, fëmijë, gra dhe pleq. Thuhet se pretekst ka qenë se në shtëpinë e kësaj familjeje kanë banuar edhe anëtarët e Komisionit verifikues të OSBE-së. “19 vite më parë, mëngjesi i kësaj dite e gjeti familjen. Berisha në Suharekë, të rrethuar nga forcat serbe. Tanket u pozicionuan në drejtim të shtëpive të tyre atje” , shkruan Kultplus.
Këto forca urdhëruan banorët të dilnin nga shtëpitë. U ndanë burrat nga gratë dhe fëmijët dhe u vranë gjashtë anëtarë të familjes. Forcat serbe çuan anëtarët e tjerë në drejtim të një kafeneje. Këta anëtarë u futën në kafene, bashkë me tri grupe të familjes së gjerë të Berishëve. Pastaj forcat serbe hynë në kafene dhe hapën zjarr kundër njerëzve aty brenda. Aty u hodhën edhe eksplozivë duke lënë kështu të vrarë gjithsej 50 anëtarë të kësaj familje. Nga kjo masakër kanë mbijetuar tre anëtarë të familjes, Vjollca Berisha me të birin, Gramozin dhe Shyhrete Berisha. Këta të tre gjatë transportit të viktimave drejt Prizrenit, kanë kërcyer nga kamioni që ishte në lëvizje për të shpëtuar (shih më shumë: Kultplus (2018) 19 vjet nga masakra e familjes Berisha në Suharekë[34]. Shih më shumë edhe videoincizimet: 2014, 2015 & 2018.[35]
Për lugetërinë serbe flet edhe pasazhi në vijim i nxjerr nga një seancë gjyqësore të zhvilluar në Beograd lidhur me holokaustin mbi familjen Berisha në Suahrekë: “Trupat nga masakra e Suharekës u transportuan me një kamion frigorifer, që e hodhën në Danub në vitin 1999 me urdhër të zyrtarëve më të lartë të Millosheviqit. Sipas ish-ministrit, rreth 80 trupa u gjetën në lumë, ndërsa qëndronin në sipërfaqe pranë Zajeçarit. Karleusha tha se zyrtarë të policisë në vendin e krimit i thanë atij se Ministria e Brendshme Serbe kishte urdhëruar se trupat të dërgoheshin në Batajnicë[36] për t’u varrosur, në mënyrë që të mos gjendeshin gjurmë të krimit. Pyetur në sallën e gjyqit se cili ishte i aftë të organizonte transferimin e trupave nga Kosova në Serbi, Karleusha u përgjigj se dyshonte mbi zyrtarët e lartë të Ministrisë, duke përmendur emra si Vlastimir Gjorgjeviq, Petar Zekoviq, Dragan Iliq dhe Obrad Stevanoviq. Dëshmitari ka shtuar se pjesa më madhe e historive, lidhur me këtë incident, silleshin rreth Gjorgjeviqit.
Ai tha se Ministria kishte informuar Prokurorinë e Përgjithshme të Informacionit Operativ për trupat në Batajnicë më 31 maj 2001. ‘Pesë gropa u mbushën plot. Kishte rreth 35 apo 36 kufoma të veshura në gropën e parë. Të gjithë dokumentet e tyre ishin mbledhur. Ata ishin shqiptarë etnikë. Kishte një numër total prej 600 kufomash’, tha ai duke shtuar se autopsitë u bënë më vonë. Karleusha tha se në total ishin gjetur 900 viktima në varret masive në Batajnicë[37] dhe atyre të zbuluara më vonë në Petrovo Selo[38] dhe Peruçac[39]. Dëshmitari tha se kishte marrë shumë kërcënime si kreu i këtyre hetimeve, madje ishte quajtur tradhtar nga populli serb. Deri më tani tetë ish-policë serbë janë akuzuar për vrasjen e 48 anëtarëve të familjes Berisha në Suharekë më 26 mars 1999. Ndërkohë ish-shefi i Shërbimeve Sekrete, Radomir Markoviq tha se ai kishte dëgjuar për herë të parë mbi këtë krim kur kishte hyrë në burg në vitin 2001. Markoviq, po kryen një dënim të gjatë për pjesëmarrjen e tij në vrasjen e ish-presidentit serb, Ivan Stamboliq, tentativën për të vrarë liderin e lëvizjes Lëvizja e Rinovimit Serb (SPO), Vuk Drashkoviç në Budva dhe vrasjet e katër zyrtarëve të kësaj lëvizjeje në autorrugën e Ibarskës.”[40] “Me 2001-tën ia ofroi Tribunali krejt informatat që i kishin mbledhur dhe i dha deklaratë njërit hetues të Tribunalit, duke përshkruar përmasën e dëmeve të luftës: 9.895 prej 11.955 shtëpive ishin shkatërruar; katër xhami ishin shkatërruar dhe 11 ishin dëmtuar; ua dha edhe listën 500 personave të vrarë.”[41]
8.1.33. Masakra e Padalishtës – Cerkolezit të Istogut – aziatët serbë vrasin ekzekutojnë edhe fëmijët
Masakra nga forcat policore, ushtarake dhe paramilitare në Cerkolez është bërë më datën 26 mars 1999. Në këtë masakër janë vrarë dh masakruar 19 anëtarë të lagjes Ymeraj, prej moshës 2 e deri në moshën 76 vjeçare.”Tetë anëtarët e familjes Baki Imeraj, u dëbuan me forcë nga shtëpia dh u vranë para shtëpisë së vetë. Banorë tjerë të fshat Padalishtë janë vrarë në shtëpitë e tyre dhe në një shtrat përroi afër fshatit. Gjithsej janë vrarë afër 20 shqiptarë të Kosovës nga Padalishta” shkruan në aktakuzën e ndryshuar për të dytën herë kundër Sllobodan Millosheviqit, Milutinoviqit, Shainoviqit, Ojdaniqit dhe të Stoilkoviqit IT-99-37, dorëzuar nga Prokuroria më 29.10.2001 në Tribunalin Penal Ndërkombëtar për ish Jugosllavinë.”[42] (
Në një raport të KMDLNJ-së, me seli në Prishtinë, të lëshuar më 6 prill 2000 thuhet: “Në Skënderaj janë identifikuar emrat e të gjithë kriminelëve që më 26/27 mars 1999 në Padalishtë u masakruan 19 anëtarë të familjes Imeraj (në mesin e të cilëve 11 femra dhe 5 fëmijë të moshës 2 – 16-vjeçare). Me të parë këto informacione, disa banorë të fshatit Cerkolez të komunës së Istogu, fshat fqinj me Padalishtën ku kanë ndodhur masakrat, kanë shkruar në Facebook se në këto lista gjenden edhe disa bashkëfshatarë të tyre që dyshohet se morën pjesë në masakrën ndaj familjes Imeraj, ku u vranë dhe u masakruan 19 qytetarë të Kosovës, që ishin civilë. Kjo listë e publikuar përmban emra të serbëve të fshatit Cerkolez të cilët masakruan 19 anëtarë të familjes Imeraj, disa nga këta serbë gjinden në fshatin Cerkolez dhe ushtrojnë aktivitete. Me rëndësi është rasti se Goran Vuiçiq dhe Malisha Tijaniq kanë qenë deri vonë roje të Urës së Ibrit dhe paramendoni, momentalisht janë pranuar dhe ushtrojnë detyrën e policit në Policinë e Kosovës, e për më saktë janë të angazhuar si roje të kishës në qytetin e Istogut”, ka deklaruar njëri nga banorët e fshatit Cërkolez. Në këtë masakër është shuar pothuajse një familje e tërë. Mësuesi Bekë Imeraj, pesë vajzat, djali i tij 2-vjeçar si dhe nëna e tij, janë vrarë dhe masakruar në mënyrën më mizore. Ndërsa ka shpëtuar djali i tij i madh dhe gruaja e tij, e cila ka dëshmuar kundër Sllobodan Millosheviçit në Hagë për ngjarjen e tmerrshme se si u masakruan për së gjalli familjarët e saj. Në lidhje me këtë masakër makabre deri më sot nuk ka asnjë aktakuzë, e askush nuk është marrë në pyetje si i dyshuar për pjesëmarrje në të, gjë që ka revoltuar shumë familjarët e të vrarëve.”[43]
8.1.34. Masakra e serbëve aziatë në Gradicë të Istogut – që ekzekutojnë fëmijë, dhunojnë seksualisht vajzat minorene shqiptare dhe për së gjalli i hedhin në bunar.
Më 13 prill 1999, janë masakruar dhe dhunuar 9 anëtarë të familjes Lipaj.[44] Sadizmin dhe mizorinë serbe gjatë përdhunimit e hasim edhe në dëshminë Dominique Lecomte, udhëheqëses së Institutit Mjeko – Ligjor të Parisit, e cila qëndroi në Kosovë me mandat të Gjykatës Penale Ndërkombëtare për ish Jugosllavinë. Teksti në vijim në tërësi është marrë nga libri i Bardhyl Mahmutaj, Mashtrimi i madh. “Një sprovë në mes aq sprovave tjera: sapo u zhyta në greminën e vdekjes. Vetëm të vdekur! Sapo kaluam shtatë ditë punë në një varrezë masive, një fushë ku toka ishte rrotulluar në thellësi. Ka afër njëqind e pesëdhjetë trupa burrash, sidomos burra të vrarë me plumb, shumica e të cilëve vinin nga pushkët e luftës, plumbat e të cilëve provokonin shkatërrime të brendshme të tmerrshme. Disa kishin vonuar derisa kishin vdekur dhe kishin përfunduar me nga një plumb në zverk. Shumë kishin qenë duke ikur sepse ishin vrarë pas shpine. Gjatë tërë kësaj kohe thosha:« Është luftë dhe çdo luftë shkakton të vdekur» (…) Gjatë njëzet viteve kam parë çdo ditë tmerre, por kam përshtypjen se ky mision i pasluftës i tejkalon të gjitha. Kam para syve gjurmët më të llahtarshme të natyrës njerëzore (…) Në fushën tjetër janë varrosur rrëmujshëm me mushama të gjelbra, njerëz sipas të gjitha gjasave nga qyteti, sepse ishin veshur mirë.
Gati të gjithë kishën gjurmë torturash. Nyjet e duarve dhe të këmbëve u ishin thyer (…) Fryma të zihej nga era e djegies, e bërllokut dhe e të vdekurve që lëshonin shtëpitë e rrënuara dhe pa kulm (…) «Në fund të bunarit ka gra », tha njeriu që ishte tepër i shqetësuar. Kishte të drejt! Me të vërtetë ishte pika kulmore e tmerrit! Do të bëjmë çdo gjë që t’i nxjerrim! Materiali i rëndë i xhenios, me të cilët bashkëpunonim qe disa ditë, u vu në lëvizje. Hapi një të çarë për të depërtuar në fund. Lopatëzat depërtuan dhe e hapën. Pastaj nxorën gërmadha dhe trupa grash të varura si kukulla në thonjtë e lopatës. Unë e drejtoja makinën që trupat të vendoseshin me kujdes mbi mushamatë në tokë. Janë të ruajtura mirë, por, duhet punuar shpejt sepse dekompozimi dhe mizat fitojnë në kohë. Unë dhe kolegu im, këmbadoras, i zhveshim kufomat, teshat ishin plot ujë. Mushamatë janë të shtrira që të na mbrojnë nga shikimet. Ekzaminimi mjekësor është shumë i mundimshëm: këto gra ishin dhunuar dhe hedhur për së gjalli në bunar, ku janë mbytur. Në këtë fshat, çdo gjë është bërë rrafsh: Burrat e grumbulluar janë vrarë me mitraloz pranë një muri të bërë shoshë nga plumbat (…)
Në një fshat tjetër, kanë hyrë në shtëpi edhe kanë vrarë të gjithë anëtarët e familjes: gjaku i thatë shihet gjithkah, gratë edhe fëmijët janë vrarë në sytë e burrave, të cilit pastaj u vranë në rrugë, me nga një plumb pas shpine. Më kujtohet një vend ku të gjitha shtëpitë ishin të rrënuara. Një burrë na tregonte goditjet e plumbave në mur dhe grumbullin e hirit në oborr, duke na shpjeguar se plaku që ruante shtëpinë ishte vrarë me një plumb dhe ishte djegur në zjarrin e shtëpisë. Nga shtëpia në shtëpi na tregonte të njëjtin skenar dhe në fund na dërgoi te një tendë e bardhë që ia kishin ngritur organizatat ndërkombëtare, ku strehohej familja e tij. Dëshironte të na kënaqte me diçka dhe na solli një tabaka me gota me shurup dhe nga një shtambë i mbushi me ujë. « Është ujë bunari » – na tha ai. Për një çast u ndala. Shikimi im u kryqëzua me të kolegut tim. Në kujtesë kam dramën e bunarit dhe e kam vështirë ta pi këtë. Gotën e mbajta në dorë për një kohë të gjatë sepse kisha frikë mos lëndoja nikoqirin. Kolegu im, duke parë hutimin tim, e mori dhe e piu me një gjest miqësie dhe ndarje dhimbjeje. Më vinte turp! Atë ditë u largova me kokën poshtë sepse me të vërtetë nuk u tregova e guximshme(…).”[45]
8.1.35. Masakra në Landovicë e Prizrenit
Më 26 mars 1999, në fshatin Landovicë ushtarët serbë me armë të rënda kanë granatuar shtëpinë ku ishin strehuar shumë shqiptarë që ishin dëbuar nga vendbanimin i tyre apo që kishin ikur nga frika dhe paniku. Aty janë vrarë 23 shqiptarë.
8.1.36. Masakra në fshatin Mamushë e Prizrenit
Mamusha me popullsi etnike turke ishte menduar si një strehim i mirë i shqiptarëve nga hordhitë vrastare serbe. Por puna nuk doli ashtu. Policia serbe u futë edhe në këtë fshat, ku vrau dhe masakroi 18 civilë, në mesin e të cilëve edhe 7 banorë të Mamushës. Pas masakrës së bërë policia serbe: “… gjithë popullatën shqiptare të tubuar nga disa fshatra të Rahovecit dhe Prizrenit të strehuar në këtë fshat, rreth 40.000 banorë i nxorën në rrugë për t’i dëbuar për Shqipëri” të bazuar projektin “PATKOI”.
8.1.37. Masakra në Dardhishtë e Krushecit të komunës së Obiliqit
Më 27 mars të vitit 1999 forcat policore ushtarake e paramilitare në fshatin Dardhishtë kanë masakruar 11 anëtarë të familjes Rama.
8.1.38. Masakra dhe holokausti në Gjakovë – aziatët serbë vrasin, ekzekutojnë dhe djegin edhe fëmijë
“Në rrugën time, vdekja s’ka më vend.”
“Kështu mes tjerash shprehet poetesha gjakovare Mevlyde Saraçi, në një poezi kushtuar masakrës së 2 prillit të vitit 1999, e njohur si “Masakra në familjen Vejsa”. Si mund të paramendohet vrasje e më pastaj djegia e 21 njerëzve, të gjithë gra e fëmijë pa as më të voglin faj e mëkat...(Shkrimin e plotë mund ta lexoni në numrin e gazetës :”Zëri” si dhe në versionin Online me parapagim në online.zeri.info, http://zeri.info/aktuale/37035/masakra-qe-dogji-per-se-gjalli-21-gra-e-femije-ne-gjakove/ ).
Gjakova gjatë vitit 1999, ka pësuar shumë nga dhuna dhe persekutimet policore, ushtarake dhe paramilitare serbe. Më 27 mars 1999, përveç shumë familjeve të tjera vriten dhe masakrohen 6 anëtarë të familjes Çerkezi (të gjithë meshkuj të rinj) shpëton vetëm nëna. Ja çka deklaron dëshmitari Faton Polloska, anëtar i administratës publike të Gjakovës, që hyri në shtëpinë e Lulzim Vejsës dhe nxori njëzet trupat: ”… pa jetë, që ishin djegur deri në atë shkallë, saqë më nuk njiheshin [(Koha Ditore,2016) Fejton, Tribunali i Hagës-Prill 1999 (III). Djegia e kufomave. Dt.26 shator 2016, f.12)] Në Aktakuzën kundër Millosheviqit dhe grupit të tij lidhur me këtë rast shkruan” Me 26 mars 1999 në Gjakovë, në shtëpi në Rr. “Ymer Grezda”, nr. 134a, forcat e RFJ-së dhe të Serbisë gratë dhe fëmijët i ndanë nga burrat dhe u urdhëruan të ngjiteshin në katin e sipërm. Atëherë forcat e RFJ-së dhe të Serbisë vranë me armë zjarri të gjashtë meshkujt shqiptarë të Kosovës që ishin në këtë shtëpi.[46]” “Mbi 60-të shqiptarë të lagjes së I-rë në Gjakovë janë masakruar nga forcat serbe, në mesnatën e 1 dhe 2 prillit të vitit 1999. Në atë lagje u qëlluan dhe u dogjën të gjallë burra, gra e fëmijë. Flaka që dilte nga shtëpia e familjes Vejsa tronditi të gjithë banorët e qytetit. Krismat e automatikëve nuk kishin të ndalur. Shtëpia digjej bashkë me trupat e njerëzve të gjallë e të vrarë. Njëzet vetë të familjeve Vejsa, Hoxha, Haxhiavdija, Caka, Gashi dhe Nuçi të strehuar në shtëpinë e Lulëzimit u ngjitën në qiell bashkë me flakën që dogji trupat e tyre për ta sjellë dritën e lirisë.”
Kështu shkruan KOSOVAPRES, më 1 prill 2016, me rastin e 17 vjetorit të masakrave në Gjakovë dhe Lubeniq të Pejës.[47] Gjakova bën pjesë në një ndër vendbanimet kryesore të Kosovës, që kanë qenë cak i gjenocidit dhe holokaustit serbe mbi shqiptar. Musa Kurhasku, shkruan për natën e Shën Bartolomeut që ka ndodhur më 30 mars 1999. Por “Netët e Shën Bartolomeut” në Gjakovë, siç i përmend dhe Musa Kurhasku, kanë ndodhur në mars, prill, maj dhe qershor 1999. Duhet theksuar edhe 14 qershorin 1999 kur katër ditë pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Kumanovës, kur Serbia e nënshkruan kapitullimin ajo kishte planifikuar djegien e Gjakovës, duke e rrafshuar atë përtoke dhe duke vrarë dhe shfarosur tërë popullsinë e mbetur, por që pas intervenimit të njësive ushtrarake italiane, ky gjenocid ndërpritet. Por kush ishte heroi i vërtet i këtij shpëtimi? Lexoni tekstin e mëposhtëm që të kuptioni!
“Më 14 qershor 1999, Gjakova u zgjua e çliruar nga trupat ushtarake pushtuese serbe. Por a e dini se kush ishin heronjtë e vërtetë?! David Chater, është i njohur për qarqet shqiptare, si reporteri i televizionit Sky News, të cilët më 13 qershor 1999, shfaqën reportazhin “Çlirimi i Gjakovës”. “Davidi, ishte reporteri i parë i huaj që kishte hyrë në Gjakovë, pas 78 ditë luftimesh të përgjakshme. Ai nuk ishte në dijeni se në ato momente Gjakova po digjej flakë nga të katër anët, nga forcat serbe. Qytetarët e dërrmuar gjakovarë, të lodhur nga masakrat serbe, iu lutën atij për ndihmë urgjente, ndërsa ai ktheu sërish automjetin në drejtim të Prizrenit, për të takuar forcat italiane të KFOR-it, të stacionuara në afërsi të Rogovës dhe për të përcjellë mesazhin e popullatës gjakovare. Reportazhi “Çlirimi i Gjakovës” u realizua më 13 qershor 1999, për televizionin SKY NEWS. Në këtë reportazh, Chater, raportonte se një grup qytetarësh gjakovarë, pikërisht në orën 15.15 minuta të datës 13 qershor 1999, tek Tyrbja e Shejh Shefqetit, i prenë rrugën automjetit të tij zyrtar. Ky mesazh ishte: ‘Urgjentisht hyni në qytetin e Gjakovës dhe parandaloni masakrën e forcave paramilitare serbe ndaj popullatës civile shqiptare.’ Komandanti i KFOR-t italian (të cilin e keni në këtë video), pranoi mesazhin nga Chater-i dhe vendosi të hyjë menjëherë në qytetin e Gjakovës, duke thyer rregullat dhe itinerarin e vendosur nga NATO. Në orën 16.45, autokolona ushtarake e forcave italiane të KFOR-it, hynë në qytetin e Gjakovës, duke hyrë njëherazi në historinë e këtij qyteti edhe David Chater dhe KFOR-i italian...[48]
Kombi shqiptar dhe qytetarët e Gjakovës këtë nuk guxojnë ta harrojnë. Komandanti i KFORI-t italian dhe gazetari David Charter duhet të jenë pjesë e memories kolektive jo vetëm të gjakovarëve por edhe të kombit shqiptar, andaj ata e kanë merituar që të ftohen dhe të dekorohen për gjestet humane, të shpëtimit të Gjakovës dhe të qytetarëve të këtij qyteti. Këtë duhet ta bëjnë Kuvendi i Shqipërisë, Kuvendi i Kosovës, Kuvendi i Gjakovës dhe kryetarët e Shqipërisë dhe të Kosovës. Sipas Musa Kurhaskut: “ …35 kriminelë serbë morën pjesë në vrasjen e 750 shqiptarëve dhe rrëmbimin e 680 tjerëve nga Gjakova”. Më pas ky autor në artikullin: “ Nata e Shën Bartolomeut në Gjakovë; Si u krye operacioni “Djegie dhe vdekje në Gjakovë” në mes tjerash shkruan: “Ishte ora 20.00 kur filloi operacioni dhe realizimi i planit “ Djegie dhe vdekje në Gjakovë.” Në Gjakovë kishte arritur kapiteni Milan Iviçiq. Në zyrën e madhe të sigurimi shtetëror shpaloset harta e madhe e Gjakovës. Jepet urdhri që tragjedia të fillojë me djegien e Çarshisë së Vjetër (…) Ditët e tmerrit për popullatën shqiptar filluan pikërisht kur NATO-ja kishte filluar bombardimet ndaj caqeve në “ Jugosllavi”/ Shih më shumë: Musa Kurhasku (2009) “ Nata e Shën Bartolomeut në Gjakovë! Dhe si u krye operacioni ”Djegie dhe vdekje në Gjakovë”/.[49]
Sipas këtij artikulli djegia e Çarshisë së Vjetër (simbolit të autoktonisë kombëtare- H.H.) fillon nga kafiteria “Veranda”, duke marrë përmasa shkatërruese deri në lagjen e Mulla Jusufit.[50] Në anë tjetër, drejtori i dhunshmëm i spitalit të qytetatit, Sava Stanojeviq, jep urdhër që të masakrohet dr. Izet Hima, ndërsa për të fshehur këtë akt kriminal vriten dhe masakrohen disa anëtarë të familjes Zherka.[51] Ekipin për zbatimin e holokaustit dhe të gjenocidit :”Djegie dhe vdekje” e përbënin: Momçillo Stanojeviq, kryetari i dhunshmëm i komunës; Sava Stojanoviq, drejtor i dhunshëm i spitalit të qytetit; kapiteni Millan Iviçiq; Momçillo Stojanoviq, pop ortodoks; Zoran Mirkoviq; Sllobo Kovaç, kryeinspektor, Vlladan Miloviq, Nenad Panteviq, Zoran Doganxhiq dhe gjakprishuri shqiptar Muharremi i Osek Hylës[52]. Janë këto adresa të personave të cilët duhet dërguar para drejteësisë që të marrin dënimin e merituar. Kjo nuk guxon të kalojë në heshtje. Të gjithë këta kanë marrë pjesë ne planin “Djegie dhe vdekje” në Gjakovë.
“Zoran Mirkoviqi, Beli dhe Bobani, që të tre postierë, më 25 mars 1999, në ora 22.30 “…fillojnë piromaninë – djegien e shtëpive afër godinës së zjarrëfiksëve. Këta me veti i kishin edhe 25 policë serbë, të cilit kishin për detyrë të kapnin meshkujt, kurse femrat dhe fëmijët t’i dëbojnë. Këta tre kriminelë gjatë kësaj nate kanë ekzekuatuar: Skënderin (43 veç) dhe Rajmondin (15 vjeç) Ibrahimin, Naser Thaçin, Qazim Musën, Bekim Osmanin, Afrim e Basim Kocin, Sylejman Ymerin, Remzie dhe Sylejman Bejtullahun. Këta kanibalë kanë ekzekutuar edhe nje person tjetër gjatë kësaj nate, por që ka mbetur i paidentifkuar.”[53] Musa Kurhasku, më pas shkruan për ekzekutimet që i kanë bërë Sllobo Kovaçi, kryenspektori; Dragan dhe Vlladan Milloviqi, si dhe gjakprishuri, Muharremi i Osek Hylës. Këta kanibal kanë ekzekutuar në teqenë e Sheh Zenel Danës Fahriun dhe Eminin, të dy djemtë e shehut, babë e bir, Arif dhe Urim Bytyçin dhe një mik tjetër të shtëpisë.
Këta lugetër të etur për gjak shqiptarësh ishin nisur për viktima të reja. Kishin zgjedhur lagjen “GECË” të familjeve Kurhaskëve që numëronin 50 anëtarë, por aty ata nuk kishin gjetur asnjë frymë të njerëzve. Lugetërit e dëshpëruar që ishin edhe piromanë u vunë flakën 10 shtëpive të këtyre familjeve. Kanibalët Zoran Markoviqi – Rusi dhe Zhika masakrojnë Nexhemdin Zherkën duke e prerë me bajonet në fyt dhe duke ia hequr kokën. Po këtë veprim e bëjnë edhe ndaj babait të tij Qamilit. Këta lugetër nuk kursejnë as vajzën Arbëreshën e cila tenton të ikë, por këta lugetër e vrasin pa mëshirë. Gjatë kësaj nate të “Shën Bartolomeut” në Gjakovë ekzekutohet Mehmet Haxhi Morina, ndërsa kanibalët Nenad Panteviqi dhe Zoran Doganxhiqi, ekzekutojnë profesorin e artit Shefqet Prushinën.”[54]
Burimi: Mr. Kadrush Radogoshi, Gjakova në shtratin e prokrustit serb (I) https://www.pashtriku.org/?kat=63&shkrimi=184
FOTO: Përmendorja e anëtarëve të vrarë të familjes
Burimi: Artan.Z. Haraqia (2015. Masakra që dogji për së gjalli 2i gra e fëmijë në Gjakovë. Gazeta “ Zëri” , dt.14 qershor 2015
8.1.39. Masakra në fshatin Izbicë tëSkenderaj
“Së paku 4.500 vetë në Izbicë dhe fshatrave të të tjerë përrreth u rrethuan në një lëndinë në Izbicë. Më 28 mars 1999, forcat e RFJ-së dhe të Serbisë rrethuan fshatarët dhe iu afruan atyre, duke u kërkuar para. Pasi iu vodhën fshatarëve artikujt me vlerë i ndanë burrat nga gratë dhe fëmijët. Meshkujt i ndanë në dy grupe. Njërin grup e dërguan në një kodër të afërte dhe tjetrin në shtratin e një përroi të afërt. Forcat e RFJ-së dhe të Serbisë qëlluan mbi dy grupet e burrave dhe rreth 116 shqiptarë të Kosovës i vranë. Gjithashtu, më 28 mars 1999, gratë dhe fëmijët që ishin mbledhur në Izbicë u detyruan të largohen dhe të ecnin këmbë drejt Shqipërisë. Dy plaka të paafta ishin ulur në rimorkio të një traktori dhe nuk mund të ecnin. Forcat e RFJ-së dhe të Serbisë, ia vunë zjarrin rimorkios dhe të dyja plakat u dogjën të gjalla (Shtojca F, plakut quheshin: Zyre Fejza dhe Zojë Osmani)[55] Në këtë masakër janë vrarë dhe masakruar 147 shqiptarë.
Burimi: Gazeta Express, Kryeministri i Kosovës, Ramush Haradinaj, ka përkujtuar sot 19-vjetorin e masakrës në Izbicë, ku u vranë 147 shqiptarë nga forcat serbe dt.28 mars 2018
Lexo më shumë në:
https://www.gazetaexpress.com/lajme/haradinaj-masakra-ne-izbice-histori-e-dhimbshme-ne-kosove-517221/?utm_source=referral&utm_medium=web&utm_campaign=copyright. Shih edhe video incizimin: https://www.youtube.com/watch?v=od45ckxZmfg
8.1.40. Masakra në Matiçan të Prishtinës
Më 28 mars 1999, siç u tha ishte Ditë e Bajramit, kur kriminelët serbë kanë vrarë 21 shqiptarë në mesin e tyre edhe disa nxënës.
8.1.41. Masakra në Beleg të Deçanit
Masakra në Beleg të Deçanit është kryer më 28-29 mars 1999 – Ditën e Bajramit. Me këtë rast janë vrarë dhe masakruar 66 shqiptarë të Belegut dhe të fshatrave përrreth: Drenoc, Glloxhan , Irzniq etj.
8.1.42.Masakra në Dumnicë të Poshtme të Podujevës
Ky vendbanim i shqiptarëve, më 11 prill 1999, është garantuar nga ushtria jugosllave, ku nga granatimet kanë vdekur 6 shqiptarë, nga të cilit tre kanë qenë fëmijë.
8.1.43. Masakra në Lagjen “Baire” të Mitrovicës
Më 29 mars 1999, ushtria serbe në lagjen “Baire” të Mitrovicës, i ka pushkatuar 10 shqiptarë nga të cilët: 4 pleq, 2 femra e 2 meshkuj të cilët ishin të palëvizshëm.
8.1.44. Masakra e Muçibabës
Masakrat ne komunën e Gjilanit kanë filluar më 13 korrik të vitit 1998, kur në fshatin Muçibabë janë ekzekutuar katër shqiptarë[56] . Në këtë fshat paramilitarët serbë që ktheheshin nga Pasjani kanë ekzekutuar mësuesin Agush Rexhepin (25 vjeç) dhe vëlllain e tij Sejdi Rexhepin (20 vjeç), Mirnes Hajdinin 18 vjeç dhe Menderes Hajdinin 21 vjeç.
8.1.45. Masakra e Llashticë
Masakra e Llashticës në këtë fshat është bërë me datën 30 mars 1999, me ç’ rast janë vrarë 26 shqiptarë, në mesin e tyre edhe fëmija, Fisnik Ramadani, 3 vjeçar, i cili ishte djegur në prehër të nënës.
8.1.46. Masakra e Burimit (Joviqit) të Malishevës
Masakra është bërë më datën 31 mars 1999, me ç’rast janë vrarë brenda një dite 42 shqiptarë. Të nesërmen janë masakruar kufomat e tyre. Shqiptarët e masakruar ishin të moshës nga 14 deri me 72 vjeç. Në rrjetet sociale është publikuar një video nga Masakra e Burimit. Kjo ishte masakra më madhe në komunën e Malishevës, që ka ndodhur gjatë luftës së fundit, tek “Vrella e Mëhillit” në Burim (ish Joviq). Të vrarët kanë qenë kryesisht nga fshatrat Dragobil dhe Astrazub dhe të tjerë, të strehuar në këtë pjesë, gjatë gjenocidit serb në Kosovë (…) Edhe pse kjo është masakra me më së shumti të vrarë në territorin e komunës së Malishevës, deri më tani, nuk është ngritur asnjë padi dhe rrjedhimisht nuk është dënuar askush, për këtë masakër të kryer nga kriminelët serbë.”[57]
8.1.47. Masakra e Pastasellit të Rahovecit
Është kryer më 31 mars 1999. Janë ekzekutuar dhe masakruar 106 shqiptarë, të gjithë civilë. Kufomat e tyre janë dërguar në drejtim të panjohur. Me rastin e përkujtimit të kësaj masakre thuhet: “Në këtë masakër janë vrarë dhe masakruar 106 persona nga ky fshat dhe fshatrat tjera përreth. Edhe sot e kësaj dite nga kjo masakër ende ka familjarë që kërkojnë t’u kthehen trupat e më të dashurve të tyre, të cilët edhe pas 17 vitesh figurojnë të pagjetur. Në këtë masakër përpos vrasjes dhe masakrimit nga forcat serbe, të vrarët më pastaj edhe janë djegur. Për vrasjen dhe masakrimin e 106 martirëve, deri më tani nuk është dënuar asnjë serb që ka marrë pjesë në masakrën e fshatit Pastasellë.”[58]
19 vjet nga masakra në Pastasellë
Burimi: http://www.kosovapress.com/sq/lajme/19-vjet-nga-masakra-ne-pastaselle-155979/ )
8.1.48.Masakra e Lubeniqit të Pejës
Kjo masakër është bërë më 1 prill 1999. Janë vrarë rreth 75 shqiptarë, të gjithë civilë. Lidhur me këtë masakër nga gazeta “Express” kemi nxjerr një artikull ku thuhet: “Dëshmitar i pushkatimit të 75 banorëve të këtij fshati ishte edhe Maxhun Alimehaj. Ai u shtir si i vdekur për t’i shpëtuar masakrës së 1 prillit 1999. Përvjetori i 15 i kësaj masakre është përkujtuar të martën në Pejë në një akademi përkujtimore të mbajtur në teatrin e qytetit. Aty ishin edhe shumë fëmijë që masakra e 1 prillit i ka lënë jetimë. Nga shteti nuk po trajtohen njëjtë sikur edhe jetimët e dëshmorëve.
‘Kini kujdes, mos shkelini mbi gjak sepse po i ndani fëmijët e dëshmorëve nga fëmijët e martirëve. Fëmijët jetimë nuk bën të ndahen, ata duhet të afrohen njëjtë. Mos bëni dallime mes tyre. Bëhuni më të ndërgjegjshëm për fëmijët jetimë!”, iu drejtua pushtetarëve e veja nga Lubeniqi, Elhame Haradinaj, së cilës buza në vaj vazhdimisht ia ndërpriste fjalët. Në të dy masakrat e Lubeniqit janë vrarë 75 veta, kurse eshtrat nuk i janë gjetur ende edhe 13 prej tyre. Dëshmitari i gjallë i asaj masakre Maxhun Almehaj thotë se në prillin 1999, herët në mëngjes forcat paramilitare, policore dhe ushtarake serbe, pasi rrethuan fshatin dhe ndanë burrat nga gratë, këtyre të fundit u thanë të ecnin drejt Shqipërisë. Në atë kohë Maxhuni që ishte 57 vjeç, thotë se serbët filluan t’i pushkatojnë dhe nga rafalët, ai u godit në këmbë. “U shtriva afër vëllait tim i cili kishte vdekur dhe unë pastaj me shpresë që mos po shpëtoj, u shtira se kinse jam i vdekur. Pasi kanë rënë të gjithë përtokë, serbët i kanë ndalë rafalët dhe pastaj kanë hipur me këmbë mbi ne duke kontrolluar se mos ka mbetur dikush gjallë.
Nëse vërenin dikë se jepte shenja jete e goditshin me nga dy plumba”, rrëfen ai. Por plumbi i vetëm që kishte marrë në këmbë Alimehaj nuk ka qenë i fundit, ngase duke u larguar, një prej serbëve lëshon edhe një rafal prapa dhe një plumb e godet atë sërish në këmbë. “Pasi janë larguar me mendimin se ne kemi vdekur të gjithë, unë kam qëndruar i shtrirë edhe nja tri orë dhe jemi ngritur ngadalë të gjithë të plagosurit dhe jemi shpërndarë. Unë bashkë me të plagosurin Muharrem Bobin kemi hyrë në një shtëpi aty afër, e cila ka qenë e djegur pas masakrës së parë në maj të vitit 1998, kur u patën vrarë nëntë bashkëfshatarë nga forcat serbe”, kujton ai. Rreth orës 13:00, sipas tij, serbët janë kthyer sërish te kufomat dhe i kanë hallakatur nëpër rroba dhe kanë qëndruar në fshat edhe disa orë. Kah ora 22:00 kur kemi dalë nga shtëpia shiheshin shtëpitë tjera duke u djegur, kurse kufomat i kam pa aty, por në mëngjes aty s’kanë qenë se serbët i kanë bartur gjatë natës, kujton Alimehaj çastet kur ka ikur natën nga fshati dhe ka dalë në bjeshkë, ku është takuar edhe me mbi 400 të tjerë që kishin ikur nga disa fshatra të Dukagjinit.
Nga aty ka dalë në Rugovë, ku e kanë mjekuar mjekët e UÇK-së të Brigadës ‘136’. Nga aty ka dalë në Mal të Zi e pastaj në Shkodër, ku edhe ka vazhduar mjekimin.”[59] Serbia në vend se të ndjekë kriminelët serbë, që kanë vrarë qytetarë të pa armatosur dhe civilë të pafajshëm, ajo shpërblen lugetërit serbë që masakruan banorët e Lubeniqit, ajo i shpërblen ata, me qëllim që t’i inkurajojë dhe egërsoj akoma më shume ndaj shqiptarëve. Në përvjetorin e 19, të masakrës serbe në Lubeniq, mediat serbe shkruajnë për femrën serbe, me emrin, Liljana Zikiq – Kargjorgjeviq, e cila ishte vrarë, siç shkruajnë mediat serbe në luftë për mbrojtjen e Serbisë. Mediat shkruajnë se Liljana Zikiq Karagjorgjeviq:”… është vrarë në moshën 43 vjeçare gjatë kryerjes së detyrave luftarake. Ka qenë vullnetare e UJ gjatë agresionit të NATO-s në RFJ-së dhe të veprimit të terroristëve shqiptarë në Kosovë dhe Metohi në Brigadën 125 motorizuese. Është dekoruar me medaljen për merita në fushën e mbrojtjes dhe të sigurisë të shkallës së parë. Kujtimi për të jeton përmes vjershës: “Do ta mbroj Serbinë edhe kur të jem e vdekur!”[60] Nuk kam koment. Varrezat dhe të masakruarit civilët shqiptarë janë përgjigja më e mirë për të kush është, për çka ka luftuar dhe për çka ka vdekur. Varrezat në këtë fshat janë akuza më e madhe për te dhe popullin serb.
8.1.49. Masakra e Cërcës së Istogut
Masakra është kryer më 1 prill 1999 nga policia serbe, e cila dogji dhe masakroi 6 anëtarë të familjes Rexha.
8.1.50. Masakra në Nagac të Rahovecit
Në këtë fshat ishin strehuar rreth 20.000 shqiptarë, të dëbuar dhe të ikur me panik nga krimet serbe. Më 28 mars 1999, fshati ishte plaçkitur dhe disa banorë shqiptarë ishin ekzekutuar – Ditën e Bajramit. Më 2 prill 1999, fshati bombardohet me aeroplan. Shumë shqiptarë pësuan nga bombardimet, shumë mbeten nën rrënoja të shtëpive. Në këtë fshat u vranë 31 shqiptarë, nga Brestoci, Nagaci, Krusha e Madhe etj. Popullata pastaj u dëbua për Shqipëri.
8.1.51. Masakra dhe holokausti serb në fshatin Potërq të Epërm
të Klinës
Masakra është bërë më 22 mars1999, kur forcat serbe ndajnë meshkujt nga femrat (në mesin e meshkujve kishte edhe fëmijë nën moshën 16 vjeçare). Meshkujt e ndarë janë dërguar jo larg fshatit, ku janë ekzekutuar 11 shqiptarë meshkuj, në mesin e të cilëve siç u tha kishte edhe nën moshën 16 vjeçare.
8.1.52. Masakra në Sopi të Suharekës
Më 2 prill 1990, forcat policore ushtarake dhe paramilitare u futën në fshatin Sopi dhe në mënyrë mizore vranë e masakruan 35 shqiptarë të këtij fshati dhe të fshatrave përrreth.
8.1.53. Masakra dhe holokausti serb në Kralanin e Gjakovës
Brenda tre ditësh, 2-4 prill 1999, në fshatin Kralan të Gjakovës, mizorisht janë vrarë dhe masakruar 87 shqiptarë, banorë të fshatit dhe të vendbanimeve tjera nga Klina, Malisheva dhe Gjakova. Disa janë djegur.
8.1.54. Masakra në Dragodan të Prishtinës
Kjo masakër është kryer më 3 prill 1999 nëpërmjet aviacionit. Më kë rast janë vrarë 7 shqiptarë.
8.1.55. Masakra e Rezallës së Skenderajt – forcat aziate serbe masakrojnë edhe fëmijët e Rezallës
Masakra në Rezallë është kryer më 5 prill 1999. Edhe në këtë fashat ndahen burrat nga gratë dhe fëmijët. Janë ekzekutuar dhe masakruar 38 (tre kanë shpëtuar) banorë Nga të masakruarit 29 kanë qenë nga Rezalla, 7 nga Marina, 1 nga Llazica dhe 1 nga Prekazi. Të masakruarit kanë qenë nga mosha 13 – 90 vjeçare.
8.1.56. Masakra e Llapçevës së Malishevës
Kjo masakër është kryer më 5 prill 1999. Forca paramilitare, policore dhe ushtarake kanë vrarë 8 veta.
8.1.57. Masakra në Kokaj të Gjilanit
Masakra është bërë mbi 6 shqiptarë të ekzekutuar më 5 prill 1999.
8.1.58. Masakra e Vërbicës dhe e Zhegovcit
Edhe Vërbica e Zhegovcit ka përjetuar të njëjtin fat, sikurse fshatrat tjera të Gjilanit. Ofensiva serbe në këto rajone nuk ka kursyer as fëmijë, pleq e gra. Çka dëshmojnë dëshmitarët e atyre ditëve të tmerrit, apo si e shohin ata tani masakrën? Sipas dëshmitarëve dhe aktivistëve më 15.04.1999 në ofensivën serbe, e cila udhëhiqej nga ushtria e rregullt e ndihmuar edhe nga policia janë vrarë tek vendi i quajtur:“Te Hanët e Zhegovcit”: Hanumshahe Abdullahu-Zymberi e lindur më 02.10.1962, Tefik Vehbi Zymberi, 21.12.1960, Ramadan Hysen Hyseni 20.12.1954, Shaban Hysen Hyseni 06.07.1960. Sipas dëshmitarëve ky grup është vrarë nga grupet ushtarake policore dhe se ata janë vrarë në rroba civile. Mustafë Zymberi, vëllai i Tefik Zymberit, thotë se ky grup është vrarë nga njësitet speciale të Serbisë. Rreth 6.000 policë mendohet të kenë marrë pjesë në ofensivën e Zhegovcit. Mustafa thotë se pas katër ditësh ka arritur të shkojë në vendin e krimit, ku janë groposur në një varrezë masive të gjithë të vrarët. “Policia dhe ushtria serbe për t`i humbur gjurmët i kanë varrosur kufomat me ekskavator. Kur e kam hapur varrin e kam identifikuar Tefikun, i cili ka qenë i masakruar” shprehet Mustafa.
Në të njëjtën, ditë sipas Remzi Hajrullahut, aktivist, janë vrarë Pajazit Misin Ahmeti, i lindur më 23.06.1971 dhe Alban Shaqir Ajeti, i lindur më 05.09.1978. Edhe dëshmitari tjetër Remzi Sylejmani nga Zhegoci thotë se këto vrasje janë shkaktuar nga njësitë ushtarake e policore serbe, që gjuanin nga fshati serb Parallovë. Këtë deklaratë Remzi Sylejmani e ka dhënë më 15 prill 1999 para komisionit për krimet e luftës në Gjilan. Për vrasjen e Pajazit Ahmetit ka dëshmuar Afrim Myrtaj (1974), i plagosur në ofensivën e Zhegovcit.
“Kam qenë afër Pajazit Ahmetit, ku kemi rënë në pritë nga forcat serbe. Ata menjëherëë kanë shtënë në drejtim tonin dhe unë kam marrë 9 plumba në trup, kurse Pajaziti ka vdekur në vend sepse ka pasur hiç më pak se 8-10 plumba në trup”, rrëfen Afrimi. Sipas Afrimit ofensiva e Zhegovcit ka nisur në orën 10.00 të paraditës së 15 prillit 1999. “Unë ashtu i plagosur dhe duke u vetëmbrojtur me të shtëna kohë pas kohe kam arritur që të ikja dhe të shpëtoja.” Afrimi sot është polic në njësitin e hetimeve kriminale në Gjilan. Në të njëjtën ofensivë janë vrarë edhe: Gafurr Hyseni i lindur më 18.06.1948, i vrarë në hyrje të fshatit Sllovi e Lipjanit. Më 16 prill 1999 në pjesën jugore të Zhegovcit, tek vendi i quajtur “Lugu i Demës” janë vrarë: Sahit Beqir Baftiu, i lindur më 1.01.1952, Shahin Beqir Baftiu (1959), Bahri Xhymshit Sadiku (1966) dhe Kastriot Sahit Baftiu, i lindur më 24.11.1985. Më 21 prill 1999 është vrarë: Bahtir Habib Jahiri, i lindur më 01.05.1975, në vendin e quajtur Bullaj. Më 21 maj 1999 janë vrarë: Ibrahim Xhemajl Pacolli (18.08.1960), i cili është vrarë në lagjen e quajtur “Nuhajt”, kurse Naile Abaz Jahiri, e lindur më 15.04.1912 është vrarë në prag të shtëpisë së saj. Për vrasjen e Naile Jahirit, e lindur në fshatin Marevc të Prishtinës me vendbanim në Verbicë, ka dëshmuar Fadil Jahiri nga fshati Verbicë.
Sipas këtij dëshmitari Nailja është vrarë nga një grup paramilitarësh nga polici i quajtur Sllobodan nga fshati Llabjan si dhe një polic me emrin Pera nga fshati Prekovc. Më 16 prill 1999 është vrarë edhe Zylfije Gashi, e lindur më 05.07.1979, si dhe është plagosur Shqipe Gashi (1982). Më 15 prill 1999 nga e njëjta ofensivë janë vrarë tek “Lugi i Mrizit”: Sherif Sefë Sherifi, i lindur më 07.05.1943 dhe Enver Pacolli. Gjithashtu, më 15 prill 1999, por në vende të ndara tek vendi i quajtur “Bisag” janë vrarë: Ilmi Hysen Hyseni, i lindur më 10.06.1966, Feim Ajeti, i lindur më 21.05.1983, Bashkim Ramadani, i lindur më 24.11.1982. Ky grup është vrarë në istikame. Ndërsa në lagjen Bilinicë, tek vendi i quajtur “Kodra e madhe” janë vrarë: Fadil Shemsi Ajeti i lindur më 15.02.1977, Ismet Ibrahim Ajeti i lindur më 29.03.1941 si dhe janë vrarë dy mysafirët Fatmir Ademi i lindur më 05.07.1966 dhe Blerim Ademi i lindur më 31.05.1979. Gjithashtu, më 15 prill 1999 në qendër të fshatit Zhegovc është vrarë me snajper: Ismet Hamdi Sadiku, i lindur më 25.07.1956.
Dëshmitarët Nazmi Beqiri dhe Bekim Sadiku kanë deklaruar se Ismeti është vrarë në rroba civile. Ismet Sadiku është ekzekutuar nga forcat paramilitare serbe tek shkolla e fshatit në Vërbicë të Zhegovcit. Më 15 prill 1999 derisa po luftonte në Zhegovc, Muharrem Raif Ibrahimi i lindur më 02.08.1959 nga Gjilani detyrohet së bashku me shokët të tërhiqet në Marevc, ku edhe aty ballafaqohen me një sulm tjetër masiv të makinerisë serbe. Në vijën e parë të frontit qëllohet nga një granatë, ku merr lëndime në shpatullë dhe këmbë. Plagën e kishte të madhe dhe të paevitueshme në mungesë të mjekimit adekuat. Të plagosur rëndë Muharrem Ibrahimin e gjen Basri Canolli-Shpendi (gjithashtu dëshmor i kombit), i cili e merr dhe e strehon tek familja e tij. Pas dy ditëve, më 21 prill 1999 vdes në odën e Halil Canollit, dhe varroset në varrezat familjare. Prej atje, më 19 shtator 1999, rivarroset në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan. Gjatë hulumtimit të dokumentacionit rreth veprimit të patologëve serbë dhe gjykatësve hetues në vendin e ngjarjes shihet se kanë bërë procesverbale, por në shumicën e rasteve ato janë bërë për N.N. persona.
Në rastin e Vërbicës së Zhegovcit është gjetur procesverbali mbi zhvarrimin e tetë shqiptarëve të vrarë për eks-humacionin e tyre, e cila procedurë është kryer nga gjykatësi Zhivojin Jankoviq. Kufomat i ka shikuar patologu dr. Millorad Pavlloviq si dhe inspektori policor Bozhin Ristiq. Gjithashtu, nga dëshmitë që ka mbledhur Komisioni për krimet e luftës në Gjilan për vrasjet në Zhegovc, Vërbicë, Bresalc, Gadish, Sllakovc e Kishna Pole, ekziston dyshimi i bazuar se në këto treva gjatë ofensivave serbe ka vepruar Brigada 175 e Këmbësorisë së Leskocit nga Serbia. Çfarë dëshmoi në EULEX, ish polici serb për Dosjen e Zhegocit? Edhe pse nga EULEX-i në Gjilan ishte hetuar dhe marrë në pyetje një ish – polic serb si i dyshuar se ka marrë pjesë në krimet e kryera në Zhegoc të Vërbicës, kurrë asnjë hetim zyrtar ndaj tij nuk është zhvilluar ose të paktën kjo është mbajtur sekret. Ish polici serb V.I. nga Gjilani është marrë në pyetje para dy vitesh nga EULEX-i si i dyshuar për vrasjen e 12 shqiptarëve në Vërbicë të Zhegovcit e njohur si ofensiva e Zhegovcit e datës 15 prill 1999. Ish – polici serb nga Kamenica V.I., shef i njësitit policor për një lagje në Gjilan kishte rrëfyer në EULEX gjëra interesante, derisa EULEX e pati quajtur vetëm si “bisedë informative” deklaratën e ish – policit. Ish – polici serb ka dhënë detaje interesante dhe emra të mundshëm si të dyshuar për vrasjen e shqiptarëve.
Ai ka deklaruar se në të njëjtën kohë, pra në prill të vitit 1999 ka qenë në Carralevë duke shërbyer. Por ai ka thënë se vrasjet në Zhegovc janë kryer nga njësitet për antiterrorizëm dhe njësia speciale e ardhur nga Serbia. Gjithnjë sipas këtij ish – polici në vrasjet e Zhegovcit kanë marrë pjesë edhe disa policë serbë nga Suhareka, të cilët e kanë folur mirë gjuhën shqipe. Madje i njëjti polic i dyshuar ka thënë se “Dosja e Zhegovcit” është në Beograd dhe për të gjitha vrasjet ekzistojnë dokumentacione, prova dhe materiale interesante. Ai e ka shfajësuar veten duke thënë se me të njëjtin emër ekziston edhe një serb në një fshat të Gjilanit. Megjithatë polici V.I. – është shprehur i gatshëm që të bashkëpunojë me hetuesit ndërkombëtarë.”[61]
8.1.59.Masakra në fshatin Bardhaniq të Dushkajës së Gjakovës
Me 6 prill 1999, janë masakruar dhe janë djegur 7 shqiptarë të komunës së Deçanit dhe të Pejës në shtëpinë e Rrustem Tahirit.
8.1.60. Masakra në fshatin Abri e Poshtme e Drenasit
Masakra është kryer me 7 prill 1999, nga granatimet që ishin bërë nga ushtrisë serbe e cila ka granatuar malet e Çabiqit, ku ishte strehuar popullata shqiptare. Me këtë rast janë vrarë 10 civilë shqiptarë të gjithë nga Çabiqi.
8.1.61. Masakra te Përroi i Ratkocit dhe Lagjja e Re e Kaçanikut
Në këtë masakër më 9 prill 1999, mizorisht janë vrarë dhe masakruar 58 dëshmorë dhe martirë shqiptarë.
8.1.62. Masakra në Bresalc të Gjilanit
Më 10 prill 1999 , në fshatin Bresalc të Gjilanit nga forcat paramilitare, policore dhe ushtarake serbe mizorisht janë vrarë 5 civilë shqiptarë.
8.1.63. Masakra në Lugishtë të Hasit të Prizrenit
Mbi fshatin Lugishtë të Hasit, më 12 prill 1999, në vendin e quajtur “ Del Ujë” janë masakruar dhe vrarë 16 shqiptarë të Hasit, prej të cilëve 13 ishin nga Lugishta dhe 3 nga Demjani i Gjakovës. Të gjithë ishin civilë të cilët ishin ndarë nga gratë dhe fëmijët. Më pas u vranë nga afërsia dhe u masakruan.
8.1.64. Masakra në Fshatin e Vjetër të Ferizajt
Më 13 prill 1999, janë ekzekutuar 7 anëtarë të familjes Zeka dhe dy anëtarë të familjes Hoxha.
8.1.65. Masakra në Lagjen Qendra në Mitrovicë
Më 14 prill 1999, forca paramilitarë, policore dhe ushtarake jugosllave tubuan mbi 100 meshkuj, kryesisht të rinj. Ndanë 26 i futin në tri shtëpi të lagjes “Baire” dhe i pushkatojnë. Të tjerët i pushkatojnë në vendet e ndryshme.
8.1.66. Masakra e Sllovisë së Lypjanit
Masakra është kryer më 16 & 17 prill 1999 në vendin e “Lugut të Demës”. Banorët lokalë serbë kanë qenë iniciator të kësaj masakre, në të cilin u vranë dhe masakruan 41 shqiptarë
8.1.67. Masakra te Ura e Gjakut në Mitrovicë
Nga kolona prej 80.000 shqiptarësh, e gjatë 10 kilometra, nxirren 9 të rinj të cilit i fusin në oborr të një shtëpie. Atyre ua lidhin duart me tela rreth një pusi, ku edhe i pushkatojnë 8 prej tyre. Njeri arrin të ikën, por më vonë atë e zënë dhe e pushkatojnë.
8.1.68. Masakra e dytë në Skenderaj
Më 16 prill 1999, u bë masakra e dytë kur u ekzekutuan 13 shqiptarë
8.1.69. Masakra në Çikatovë të Vjetër të Drenasit
Në këtë masakër janë vrarë dhe masakruar, më 17 prill 1999, 128 shqiptarë të këtij fshati dhe fshatrave të tjerë.
8.1.70. Masakra dhe holokausti në Poklek të Vjetër të Drenasit – lugetërit serbë vrasin, djegin dhe hedhin në bunar fëmijë, gra, plaka dhe pleq
Në Poklek të Vjetër të Drenasit, më 17 prill 1999, ushtria e policia serbe në mënyrë më mizore vrau, dogji dhe masakroi 41 shqiptarë, nga ata 23 ishin fëmijë, 12 vajza, 14 gra, dy burra dhe 2 djem. Më këtë ditë në shtëpinë e Sinan Muçollit (në dhomën prej 20 m2) u vranë me breshëri automatikësh u masakruan dhe u dogjën 53 shqiptarë. Në mesin e tyre 23 prej 6 muajsh deri 14 vjeç, pastaj 12 vajza, 14 gra dy burra dhe dy djem. Në këtë masakër u vranë 53 anëtarë të familjes Muçolli, 4 anëtarë Caraku nga Dobrosheci, një anëtarë i familjes Hoxha nga Korrotica e Epërme. Pas dy ditëve, forcat kriminale serbe u kthyen në vendin e krimit dhe sërish ua japin zjarrin kufomave me goma, plastelinë dhe lëndë djegëse me qëllim të zhdukjes së gjurmëve të krimit.
BURIMI: Gashi, N (2015) Historia e 17 prillit 1999 që ndodhi në fshatin Pokleku i Vjetër http://www.nasergashi.com/t6149-historia-e-17-prillit-1999-qe-ndodhi-ne-fshatin-poklek-i-vjeterdrenas
Ja emrat e disa të vrarëve dhe të masakruarve e më pas të djegur (holokaust): Sinan Rexhep Muqolli (52 vjeç); Elheme Rifat Muqolli (50 vjeçe); Emine Sinan Muqolli (22 vjeçe), Elife Sinan Muqolli (18 vjeçe);Sherife Sinan Muqolli (17 vjeçe), Hafije Sinan Muqolli (10 vjeçe); Feride Sinan Muqolli (33 veçe), Shehide Fadil Muqolli (13 veçe), Naser Fadil Muqolli (12 veç), Ylber Fadil Muqolli (10), Egzon Fadil Muqolli (4 vjeç), Hyle Selman Muqolli (22 vjeç), Florentina Qamil Muqolli (3 vjeçe), Lirie Qamil Muqolli (6 muajshe);Mehreme Muqolli (58 vjeçe), Bahrije Halil Muqolli (24 vjeçe), Naime Halil Muqolli (22 vjeçe), Hidajete Nebih Muqolli (33 vjeçe); Menduhije Liman Muqolli (11 vjeçe), Mirsad Liman Muqolli, Mërgim Liman Muqolli (5 vjeç), Bahtije Halil Carraku (34 vjeçe), Besart Ejup Carraku (13 vjeç), Hasan Ejup Carraku (12 vjeç), kunata e Bahtije Halil Carrakut- nuk i dihet emri (45 vjeçe); Miradije Rifat Muqolli (55 vjeçe), Zarife Rrahman Muqolli (23 vjeçe); Arife Rrahman Muqolli (20 vjeç); Florije Sali Muqolli (23 vjeçe), Eronita Xhavit Muqolli (4 vjeçe), Fatos Xhavit Muqolli (1,5 vjeç); Shemsije Muqolli (42 vjeçe), Vezire Ilmi Muqolli (17 vjeçe), Fatmire Ilmi Muqolli (17 vjeçe) Rexhep Ilmi Muqolli (12 vjeç), Agron Ilmi Muqolli (10 vjeç), Albulena Ilmi Muqolli (5 vjeçe), Nexhmije Ramdan Muqolli (25 vjeçe), Hasime Ramadan Muqolli (37 vjeç), Abvdullah Fehmi Muqolli (37 veç), Shehrije Xhemaj Muqolli (27 vjeçe), Vahide Mehdi Muqolli (4 vjeç), dy demtë e Mehdiut, njeri 10 muaj, tjetëri 2 vjeçar), Ymer Elshani (55 vjeç), Kimete Fadil Muqolli (20 vjeçe), Lëndita Skender Hoxha (25 vjeçe). Të zhdukur: Hilmi Kluna (75 vjeç), nëna e Ymer Elshanit (75 vjeçe) dhe Sala Muqolli (57 vjeçe) Ne do të ndalemi pak te personaliteti poliedrik Ymer Elshanit, i lindur 1948, i cili ditën e shtunë, më 17 prill 1999 u vra dhe u masakrua në mënyrën më makabre nga forcat terroriste ushtarake, policore dhe paramilitare serbe.
Ymeri ”Ishte gjeni i letërsisë shqiptare, i cili shkroi: poezi, poema, tregime, romane dhe pjesë teatrale, por u mor edhe me kritikë letrare (…) Atë ditë ishte e shtunë, 17 prill i vitit 1999, kur kriminelët arritën në Poklekun e Vjetër të Drenasit dhe aty e vranë poetin të lagur nga shiu dhe të uritur si dhe ia vranë katër djemtë e tij: Ardianin 25 vjeç, Miranin 20 vjeç, Kujtimin 15 vjeç dhe Nderimin 10 vjeç. Ata kriminelë nga Serbia fashiste ia vranë edhe bashkëshorten, Nafijen 45 vjeçare, nënën Nailen 75 vjeçare, e cila ishte motër e veprimtarit të shquar, të vrarë më 1964 nga UDB-a, Fazli Greiçevci. Trupin e Ymer Elshanit, kriminelët, e kishin hedhur në bunar, kurse trupin e nënës Naile, përveç se e kishin hedhur në bunar, ia kishin lidhur në trup edhe dy blloka të betonit. Atë ditë, pra i kishin mbytur shtatë anëtarë të një familje dhe 50 të tjerë në shtëpinë e Sinan Muqollit. Kriminelët kishin dosje për Ymer Elshanin, sepse ai ishte i ndjekur dhe i përndjekur nga ish-UDB-a jugosllave, prandaj e vranë me katër djemtë, i shpëtoi vetëm një vajzë – Teuta, e cila gjendej në Prishtinë.”[62]
Krimet e këtilla i bëjnë vetëm regjimet terroriste klerofashiste, nekrofile dhe nekropolitike serbe, greke dhe anëtarët e ISIS-it, talebanëve dhe të grupeve të tjera të cilat në emër të Zotit, kryhen vetëm nga demonët. Unë duke lexuar poezitë e tij veçova dhe u përcaktova për vjershën “Bubullima”, sepse ky gjeni kalon përtej të sotmes, përtej kësaj bote të tmerrshme në të cilin njerëzit sillen në mënyrë më të egër se sa kafshët. Tragjeditë e familjeve Muqolli, Elshani, Hoxha dhe Carraku vërtetojnë shtazërinë e shteti serb, me të cilin sot, njerëzit, përfaqësuesit tanë inferiorë, bisedojnë në Bruksel sikur asgjë të mos kishte ndodhur në Kosovë.
BUBULLIMA
Daulle e reve –
Fishek i hedhur në tokë.
E qëllon lisin,
Por lisat nuk zhduken
Lisa ka shumë në bokë!
Krismë e patkonjve
Të kuajve të zi’.
E djeg barin,
Por bari ka rrënjët
Rritet përsëri!
E reve kryeneçe
Shamatë e gjatë
Që grinden për rrugë
E rrugët s’kanë skaj
Në qiellin e lartë!
Ymer Elshani
SHEMBULL I VEPRIMEVE TË TMERSHMËM TË TERRORISTËVE SERBË!
Atë ditë ishte e shtunë, 17 prill i vitit 1999, kur kriminelët arritën në Poklekun e Vjetër të Drenasit dhe aty e vranë poetin të lagur nga shiu dhe të uritur si dhe i vranë katër djemtë e tij: Ardianin 25 vjeç, Miranin 20 vjeç, Kujtimin 15 vjeç dhe Nderimin 10 vjeç. Ata kriminelë nga Serbia fashiste ia vranë edhe bashkëshorten Nafijen 45 vjeçare, nënën Nailen 75 vjeçare, e cila ishte motër e veprimtarit të shquar, të vrarë më 1964 nga UDB-a, Fazli Greiçevci. Trupin e Ymer Elshanit, kriminelët, e kishin hedhur në bunar, kurse trupin e nënës Naile, përveç se e kishin hedhur në bunar, asaj ia kishin lidhur edhe dy blloka të betonit.
Këta bashkëbisedues ndoshta janë duke bërë një hap më të madh dhe më largpamës se sa që unë jam në gjendje të shoh, sepse ata ndoshta besojnë në përjetësinë e këtij kombi, ndërsa unë mendoj se me këto bisedime shqiptarët e Kosovës dhe Kosova janë në një rrezik të madh me bisedat që janë duke u zhvilluar atje meqë perëndimi për shumë arsye kanë qenë dhe është edhe tani në anën e palës serbe, pjesë e të cilës janë edhe ata që kanë ushtruar terror të paparë mbi shqiptarët sepse po lejojnë dhe po bëjnë rehabilimin e gjenocidit dhe holokaustit dhe janë duke i trimëruar ata që edhe në të ardhmen të veprojnë si edhe kanë vepruar me dhjetë herët nga viti 1800.
Argument i fuqishëm është fati i vajzës së tij Teutës, e cila ka shpëtuar. Serbët me rrënjë deshën ta shkulin këtë familje, por nuk arritën. Familja Elshani përsëri është ringjallur, kjo familje dhe familjet tjera janë dritë që na zbardhin rrugën të cilin duhet ta ndjekim duke vepruar, sakrifikuar dhe dashur atdheun dhe kombin më shume se veten. Shpesh, siç kemi thënë shumë herë, në këtë studim: “Shqiptarët janë djeg si bari, por bari ka rrënjët, janë rritur përsëri”, mu ashtu siç thotë Ymer Elshani në vjershën “Bubullima” Vitet 1990- 1999, ishin vite të tmerrit dhe të dhimbjes së madhe të Kosovës dhe të shqiptarëve të saj .
Por këto vite ishin edhe vite të krenarisë dhe namit të shqiptarëve të Kosovës. Në këto vite Kosova dhe shqiptarët, me solidaritetin e tyre, guximin dhe kurajon e treguar fituan simpatinë dhe mbështetjen e botës. Dalja në skenën historike e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, Kosovës dhe popullit shqiptar ia shtoi namin. Për Kosovën dhe shqiptarët flitej dhe shkruhej anekënd botës. Lufta e papërsëritshme e familjes së Shaban Jasharit dhe të djemve të tij Hamzë dhe Komandantit Legjendar të UÇK-së, Adem Jasharit, si dhe, flijimi i 56 anëtarëve të kësaj familje u bë simbol i sakrificës, atdhedashurisë edhe shembull se si duhej dashur dhe mbrojtur pragun e shtëpisë, nderin e familjes dhe të kombit. Kjo familje hapi shpresat dhe rriti në shkallën më të lartë moralin, dinjitetin dhe krenarinë e kombit dhe të atdheut
8.1.71. Masakra në Shtuticë dhe Vërbovc të Drenasit
Më 30 prill 1999, forca ushtarake, policore, paramilitare dhe kriminale serbe vranë mizorisht 166 civilë shqiptarë. Atë ditë në Vërboc u vranë 96 civilë (65 nga Vërboci dhe 31 veta nga fshatrat e tjera), kurse në Shtuticë u vranë mbi 70 civilë shqiptarë, prej tyre 33 ishin nga Shtutica, shkruan Sheradin Berisha.”[63]
8.1.72. Masakra në Negrovc të Drenasit
Kjo masakër mbi popullsinë civlie nga forcat ushtarake, policore dhe paramilitare është bërë më 12 prill 1999. Në këtë valle makabra aziatike serbe janë ekzekutuar dhe masakruar 20 civilë
8.1.73. Masakra në Hade të Obiliqit
Masakra në Hade të Obiliqit është krye nga ushtarakë të Ushtrisë Jugosllave – UJ. Masakra filloi me djegien e shtëpive dhe me vrasjen e 5 anëtarëve të një familjeje. Vrasin një person i cili del nga shtëpia me një pëlhurë të bardhe të ngritur me shpresë se kështu do të shpëton. Kishte harruar i ndjeri se kanë punë me serbe lugëtër të etur për gjak shqiptari.
8.1.73.Masakra në Devë të Gjakovës
Më 18 prill 1999, u masakruan 7 vëllezër Bobi
8.1.74. Masakra në Ribar të Vogël të Lypjanit
Masakra në fshatin Ribar të Vogël të Lypjanit është bërë më 18 prill 1999. Ushtria, policia dhe paramilitarët serbë në mënyrë mizore kanë vrarë dhe masakruar 25 shqiptarë të gjithë civilë dhe të pa armatosur. 19 shqiptarë kanë qenë nga ky fshati, ndërsa 6 të tjerë kanë qenë nga fshati i afërm Vërshec.
8.1.75. Maskara në fshatin Bërnicë të Prishtinës
Në fshatin Bërnicë të Epërme më 18 prill 1999, janë vrarë 6 anëtarë të familje Reka dhe një i familjes Berisha.
8.1.76. Masakra e dytë në fshatin Koliq të Prishtinës
Më 18-19 prill 1999, në fshtin Koliq janë vrarë 74 shqiptarë nga fshatrat e ndryshme, kryesisht nga treva e Llapit
8.1.77. Masakra në Hallaq të Vogël të Lypjanit
Më datën 19 prill 1999, fshatin Hallaq janë pushkatuar dhe masakruar 20 shqiptarë, të gjithë civilë dhe të pa armatosur. Tre nga ata kanë qenë nga vendet tjera.
8.1.78. Masakra e Makocit Prishtinë
Me 20 prill 1999, fshatin Makoc, 11 kilometra në veri të Prishtinës me motor elektrik për së gjalli janë grirë dhe prere, sikur të se me qenë trupa druri, 42 shqiptarë kryesisht të ri dhe të përzgjedhur
8.1.79. Masakra në Grashticë të Prishtinës
Në masakrën e Grashticës, e cila gjendet 13 kilometra në veri të Prishtinës me 21 prill 1999, nga kolona e gjatë e të zhvendosurve nga fshatrat e Gallabit nga kolona janë nxjerrë, masakruar dhe pushkatuar 60 shqiptarë të gjithë civilë, të vrarë pas koke dhe të hedhur në lumë
8.1.80. Masakra e në fshatin Nakaradë të Fushë Kosovës
Në këtë masakër më 21 prill 1999 janë masakruar 16 anëtarë të familjes Mirena.
8.1.81. Masakra në fshatin Dragaçinë të Suharekës – Banditët e lugetër serbe 11 pleq i hedhin ne bunar
Me 21 prill 1999, në këtë fshat në një puse janë hedhur 11 pleq shqiptarë të këtij fshati.
8.1.82. Masakra në fshatin Sopijë të Suharekës
Më 21 prill 1999 në këtë fshatë janë vrarë 7 anëtarë të familjes Ilazi dhe një i familjes Sopa
8.1.83. Masakra në fshatin Koliq ( e para) të Prishtinës
Me 2 prill 1999 nga kolona ushtria serbe ka nxjerr 21 shqiptarë dhe i kanë pushkatuar
8.1.84.Masakra e Mejës të Gjakovës – Serbrenica e Kosovës
Në fshatin Mejë, më 27 prill 1999, u ndalua kolona e civilëve shqiptare, të cilit kishin ardhur nga fshatrat e Rekës së Keqe të Gjakovës dhe të disa fshatrave të komunë së Deçanit. Shumica prej tyre u vranë dhe u masakruan, Të vrarët ishin prej moshës 16 deri në moshën 60 vjeçare më së 377 persona. “Trupat e të pajetëve janë shpërndarë në pjesë të ndryshme të Kosovës dhe Serbisë. Pas luftës gjatë të1999-2001 një pjesë e tyre është gjetur në varreza të ndryshme masive në Kosovë dhe për të tjerët janë marrë informata se gjenden në Serbi. Mirëpo edhe përkundër kërkesave nga Qeveria e Kosovës të nxitura nga shoqata të ndryshme humanitare dhe të afërmeve të të ndjerëve organet serbe kanë zhagitur dorëzimin e tyre.”[64] Me qëllim që të fshihen gjurmët krimit Serbia të vrarët dhe te masakruarit shqiptarë i ka varrosë nëpër vendet e ndryshme në Kosovë dhe Serbi. Pjesa më e madhe e tyre janë varros në Batajnicë. Më 18 qershor 2005, është bërë rivarrimi i mbetjeve mortore të 21 viktimave.[65] (Për më shumë shih videoincizimin)
„Në një operacion të planifikuar u ndërprenë të gjitha rrugët duke lënë të hapura vetëm dy rrugë në drejtim të Mejes. Grumbullimi i meshkujve në grupe nga mosha 15-60 vjeçare filloi në orët e hershme të mëngjesit, në një bilanc të tmerrshëm u goditën 15 fshatra të rrethit të Gjakovës duke i ekzekutuar të gjithë meshkujt shtëpi për shtëpi. Njësitet e Ushtrisë Serbe, policia, beretat e kuqe, paramilatarët, fqinjtë e maskuar krijuan kordonin me imazhet e Srebrenicës duke ekzekutuar 377 meshkuj shqiptarë në atë që njihet si dita e festës së Jugosllavisë së fundit e cila nën vallen e gjakut ishte krijuar me lojërat e juristëve të Millosheviqit me 27 prill 1992. Atë ditë asnjëri nga të ndalurit nuk arriti të dilte i gjallë nga “Srebrenica e Kosovës.” Për shkak të dhimbjes së madhe dhe të piklimit Meja tani quhet Lëndina e Pikllimit. Në këtë dititë vrarë dhe masakruar 377 shqiptarë, të fshatrave të kësaj treve: Meje, Korenicë, Guskë, Dobrosh, Rracaj, Junik, Molliq, Nivokaz, Sheremet, Ramoc, Skivjan, Shishman, Brovinë, Berjahe, Batushe, Orizë, Dallashaj, Madanaj, Duzhnjë, Popoc, Cermjan, Nec, Baballoq, Rripaj, Koshare, Morinë, Smolicë, Babaj Bokës, Brekoc, Deve, Ponoshec të Gjakovës, në mesin e të cilëve pleq, gra e fëmijë ( Shih më shumë: Masakra e Mejës – Serbrenica e Kosovës.[66] “
Më 27 prill 1999 në fshatin Guskë u pushkatuan 25 shqiptarë, në Korenicë 65 shqiptarë dhe në Dobrosh 38 shqiptarë (…) U dislokua një numër i madh ushtarësh dhe policësh dhe u ngritën postblloqe. Gjatë tërë ditës fshatarët u kërcënuan drejtpërdrejti nga forcat e RFJ- së dhe të Serbisë të dilnin nga shtëpitë e tyre dhe t’u bashkohen kolonave të refugjatëve me traktorë, qerre me kuaj dhe makina. Në Meje , Korenicë dhe Orizë një numër i madhe ende i pa përcaktuar burrash civilë shqiptarë të Kosovës, u ndanë nga turma e fshatarëve që po iknin dhe u rrëmbyen. Shumë prej këtyre burrash u ekzekutuan menjëherë dhe rreth 300 persona ende mungojnë.[67]
Imazh nga homazhet e familjarëve në përvjetorin e Masakrës në Meje – Lëndina e Pikëllimit
Burimi: Bëhen 17 vjet nga Masakra e Mejës
https://telegrafi.com/behen-17-vjet-nga-masakra-e-mejes /
8.1.86. Masakra në Nobërxhan të Pejës
Në këtë masakër më 1, 2, 10 dhe 12 maj 1999, janë vrarë dhe masakruar 3 shqiptarë
8.1.87. Masakra e Studimes së Vushtrrisë – lugetërit aziatikë serbë vrasin fëmijë, gra, pleq dhe burra
Më 2 maj 1999, policia, ushtria dhe paramilitarët serbë kanë vrarë dhe masakruar 116 shqiptare të këtij fshati dhe të fshatrave për rreth (fëmijë, gra, burra dhe pleq).
8.1.88. Masakra në oborrin e shkollës në Bukosh të Suharekës
Forcat policore serbe më 3 maj 1999, ndalin kolonën e shqiptarëve të dëbuar nga shtëpitë e tyre në vendbanimet Vraniq, Bukosh, Savrovë, dhe Sopi që ishin drejtuar për Shqipëri, sipas projektit “ PATKOI”. Afër shkollës bëhet “ TRIAZHA”, Seleksionimi – përzgjedhja duke nxjerr nga kolona 35 shqiptarë të moshave më të reja. Të gjithë këta i masakrojnë dhe i pushkatojnë në oborrin e shkollës në Bukosh.
8.1.89. Masakra e Domanekut të Malishevës
Masakra në Domanek nga forca paramilitare, policore dhe ushtarake serbe ishte bërë përmes granatimit të malit, ku ishte strehuar popullata. Me këtë rast ishin vrarë dhe masakruar 6 veta, ndërsa 17 ishin plagosur.
8.1.90. Masakra në lagjen Zhabatovë të fshatit Shtupel të Klinës
Më 6 maj 1999, paramilitarët serbë kanë vrarë 6 dhe kanë plagosur 17 shqiptarë civilë.
8.1.91. Masakra në Çabrat të Gjakovës
Prej 7 , 11, 15, 16 & 22 maj 1999 forcat serbe vrasin dhe masakrojnë 80 shqiptarë.
8.1.92. Masakra në Lutogllavë të Prizrenit
Masakra ndodhi më 6 maj 1999, pasi që forcat serbe e kishin rrethuar fshatin. Nga një kodër kishin filluar granatimet e lagjes Kelmendi. Për të shpëtuar banorët ishin vendosur në bodrume. Pas ndërprerjes së granatimit 31 anëtarët e familjes Kelmendi, kryesisht gra, fëmijë dhe pleq , prej 1,5 deri 102 vjeç, me nxitim vendosen në traktorë dhe nisen në drejtim të fshatit Tërstenik. Rrugës hasin në kolonë të forcave serbe të cilët shtinë në ta dhe me këtë rast vrasin 2 fëmijë (Bledarin 8 vjeç dhe Albulenën 11 vjeç dhe dy gra). Kolona vazhdon rrugën, por një granatë bie afër traktorëve dhe nga shpërthimi i saj vriten 8 persona. Më këtë rast vriten Rinori 1.5 vjeç, 4 gra, dy burra dhe një plak 102 vjeç. Plagoset edhe vajza Blerina 4 vjeçe.
8.1.93. Masakra në Korishë të Prizrenit – lugetërit serbë shqiptarët i bëjnë shënjestër të granatimeve të NATO-s
Policia dhe ushtria serbe kishte montuar një proces në atë mënyrë që shqiptarët e këtij vendbanimi të jenë cak i granatimit të NATO-s. Kjo ka ndodhur me 13 maj 1999. Me rastin e këtij bombardimi ishin vrarë 71 shqiptarë nga të cilët 3 foshnje, 11 nxënës, 13 fëmijë. Po ashtu, ishin plagosur edhe 61 shqiptarë.
8.1.94. Masakra e Qyshkut të Pejës
“Masakra e Qyshkut ka ndodhur të premten 14 maj 1999 në fshatin Qyshk (2–3 km afër Pejës, Kosovë). Në këtë masakër u vranë e u masakruan barbarisht 42 meshkuj. Në fshatin Qyshk është kryer një nga krimet më monstruoze nga shteti i Serbisë: policia dhe bandat qeveritare, pas një sulmi të egër – gjatë të cilit kanë përdhunuar gratë shqiptare dhe kanë plaçkitur gjithçka që kanë mundur të marrin me vete. Sipas njoftimeve, policia dhe paramilitarët serbë rrethuan fshatarët në tri shtëpi rurale, menjëherë janë ekzekutuar me armë automatike ndërsa shtëpive iu është vu zjarri. Sipas aktakuzës, në këtë sulm të armatosur mbi popullsinë civile të fshatit Qyshk janë vrarë 44 civilë dhe janë dëbuar nga fshati më shumë se 400 civilë (…)
Rreth orës 20:30, forcat policore serbe në uniforma të maskuara dhe me maska mbi fytyrat e tyre, i kanë ndarë gratë, fëmijët dhe pleqtë e mbetur të cilët ishin grumbulluar, dhe të cilët nuk ishin në gjendje për të shpëtuar. Më tepër se 200 fshatarë u maltretuan dhe sistematikisht u janë plaçkitur paratë e tyre, bizhuteri dhe gjëra tjera më vlerë. Letërnjoftimet e tyre u shkatërruan. Tridhjetë e dy burra, të moshës në mes 19 dhe 69 vjeç, u ndanë në tre grupe dhe janë dërguar dhe futur në tri shtëpi të ndara, ku ishin të detyruar të rreshtohen. Në të tri shtëpitë burrat e kapur u vranë me armë automatike. Në njërën nga shtëpitë, disa viktima janë ekzekutuar me një armë një nga një me pistoletë. Çdo shtëpie pastaj i ishte vënë zjarri dhe ishin lënë për tu djegur. Me emra dhe mbiemra dihen 41 viktimat e masakrës. Masakrës i kanë mbijetuar disa njerëz.[68]
8.1.95. Masakrat në Zahaq dhe Pavlan të Pejës
Në ditën kur është realizuar Masakra e Qyshkut, të premten e 14 majit 1999 lugetërit aziatikë serbë kanë vazhduar vallen makabre dhe nekrofile në Zahaq dhe Pavlan të komunës së Pejës. Pasi i kishin dëbuar fëmijët, gratë dhe pleqtë i kishin vrarë 35 shqiptarë.
8.1.96. Masakra e Carallukës së Malishevës – lugetërit aziatikë vrasin anëtarët e dy familjeve shqiptare, duke përfshirë dhe fëmijë të moshës 5 vjeçe
Masakra e Carallukës së Malishevës është kryer më 17 maj 1999, rreth orës 16:00. Afërisht 20 persona të veshur me uniforma policore, kanë vrarë të gjithë anëtarët e dy familjeve Krasniqi me gjithsej 23 anëtarë prej moshës 5 deri 65 vjeç.
Puseta ku strehoheshin te burgosurit shqiptare në Burgun e Dubravës dhe ku forcat serbe hidhnin bomba dore mbi shqiptarët e burgosur (Foto:Ridvan Slivova, 2000)
8.1.97. Masakra në Dubravë
Më ”22 maj 1999, Burgu i Dubravës në orët e hershme të kësaj dite një roje burgu në uniformë lajmëroi prej kullës së vrojtimit se të gjithë të burgosurit duhet të mblidhnin plaçkat e tyre personale dhe të bëhen radhë në fushën e sportit, në kompleksin e burgut për transferim në Burgun e Nishit në Serbi. Brenda një kohe shumë të shkurtër qindra të burgosur u mblodhën në fushën e sportit me plaçkat e tyre në çanta dhe u radhitën për të pritur transportin. Pa paralajmërim, personat e informuar hapin zjarr prej kullës së vrojtimit, prej vrimave në murin rreshtues dhe prej foleve të zjarrit jashtë murit. Shumë të burgosur u vranë menjëherë dhe të tjerë u plagosën. Me 23 mars pasdite forcat RFJ-së dhe të Serbisë hodhën granata dhe qëlluan në kanalet e shkarkimit, në kanalet e ujërave të zeza, në godina dhe bodrume duke vrarë dhe plagosur shumë të burgosur të tjerë të cilit kishin kërkuar strehim në këtë vende prej ngjarjeve të ditëve të më parëshme. Rreth 50 të burgosurëve gjithsej u vranë (shumë prej të burgosurëve mbetën të pa identifikuar. Mirëpo emrat e personave që dihen të jenë vrarë janë rradhitur në Shtojcën J, që i bashkëngjiten kësaj aktakuze).”[69]
TMERRI…
“Të burgosurit shqiptarë prisnin që të masakroheshin, si shokët e tyre gjatë mëngjesit të kësaj dite dhe të një dite më parë, ndërsa të uniformuarit serbë pritnin të vrisnin, siç kishin vrarë. Kjo varej nga komanda që do të vinte nga lart, sepse po të varej nga njerëzit e uniformuar, ata do ta kryenin punën menjëherë”. (…) Pas disa orësh pritjeje (gjatë numërimit flitej për më tepër se 100 të vrarë dhe shumë të plagosur), një gardian tha se çdo gjë ka përfunduar. Të burgosurve, për t’u relaksuar, u kanë shpërndarë cigare “Partner”. “Ka qenë çka ka qenë”, është shprehur gardiani, “tani e prapa jeni të lirë. Hani çka të gjeni, gjenduni si të mundni, vetëm të mos afroheni afër mureve”. (…) “Të nesërmen, 24 maj, në kohën që po dilnim, te dera e burgut e pash një grumbull trupash të pajetë të të burgosurve që kishin tentuar të iknin nga ana tjetër, veriore, por gjatë natës edhe nga dera jugore. Më theri në shpirt kur në mesin e tyre pashë trupin e Qamilit nga Llapushniku, me të cilin kishim qenë në burg një kohë në një dhomë në Lipjan. Me autobusa për të aftët dhe me kamionë për të plagosurit, të burgosurit e Dubravës, të cilët u detyruan t’i hidhnin të gjitha plaçkat dhe të merrnin vetëm ato të trupit, u transferuan në Burgun e Qarkut të Prishtinës në Lipjan, ku u pritën me maltretimet më çnjerëzore në sy të drejtorit të këtij burgu, Lubomir Çimburoviq, i cili tani i kishte të veshura rrobat ushtarake.”[70]
8.1.98. Masakra dhe holokausti në Stagovë të Kaçanikut
Më 21 maj 1999, janë vrarë dhe masakruar 14 banorë. Shumë kufoma ishin djegur dhe karbonizuar.”[71]
8.1.99. Masakra në Lisnajë të Kaçanikut
Më 25 maj 1999 u vranë katër anëtarë të familjes Qorri, të cilit ishin duke ikur nga forcat e RFJ-së dhe të Serbisë.”[72]
8.1.100. Masakra e Vushtrrisë
Më 22 maj 1999 forcat policore, ushtarake dhe paramilitare kanë kidnapuar, zhdukur dhe masakruar 68 shqiptarë.
8.1.101. Masakra te “Hambarët e Gumnishtës” në Vushtrri
Paramilitarët serbë në mënyrë më mizore vrasin 6 vajza të reja të familjes Gërguri nga Studimja e Epërme dhe 2 vajza Krasniqi nga Zhilivoda.
8.1.102. Masakra në Tusus të Prizrenit
Më 26 maj 1999, forcat serbe kishin hyrë në Tusus të Prizrenit. Vetëm gjatë kësaj dite kishin vrarë dhe masakruar 27 shqiptarë. Po ashtu ua vuri zjarrin 245 shtëpive.
8.2.103. Masakra në familjen e Gërxhaliu të Studimes së Vushtrrisë – lugetërit aziatikë vrasin edhe fëmijët e familjes Gërxhaliu
Më 31 maj vrasin dhe masakrojnë 12 anëtarë të familjes së Selatin Gërxhaliut, shumica e të cilëve ishin fëmijë të moshës 1 vjeçe e më tepër.
8.1.104. Masakra në lagjen “7 Shtatori” në Mitrovicë
Masakra në lagjen “7 Shtatori” kishte ndodhur më 8 qershor 1999, kur forcat paramilitare serbe kidnapojë 11 të rinj shqiptare. Tetë prej tyre i vrasin dhe i masakrojnë, ndërsa tre nga ata arrijnë të ikin.
8.1.105. Masakra dhe holokusit në Lagjen e Boshnjakëve të Mitrovicës
Më 9 qershor 1999 kriminelët serbë arrijnë t’i kidnapojnë 6 të rinj shqiptarë dhe 2 femra. Të gjithë i vrasin dhe i djegin në shtëpi.
8.1.106. Masakra e në lagjen “Tre Rrokaqiejt” në Mitrovicë
Më 12 qershor 1999, pas nënshkrimit të marrëveshjes së Kumanovës dhe hyrjes së trupave të NATO-s në Kosovë, dy vetura të policisë dhe një kamion ushtarak marrin 15 shqiptarë nga lagja i dërgojnë në bregun e lumit Ibër, te ura e trenit i urdhërojnë të hidhen në lum e më pastaj fillojnë të shtinë mbi ta.
8.1.107. Masakra në Pejë – Edhe pas nënshkrimit të Marrëveshjes ushtarake në Kumanovë, lugetërit aziatikë serbë, plaçkitën dhe vrasin fëmijët shqiptarë
Më 12 qershor 1999, në orën 20:30 forcat paramilitare serbë hyjnë nëpër shtëpitë e shqiptarëve në Pejë. Pasi i plaçkisin duke u marrë devizat dhe stolitë, Isa Balajn e dërgojnë në shtëpi për të marrë më shumë deviza. Paramilitarët që ishin me te, ndezin një jastëk, me qëllim që të vërtetojnë se a janë të gjithë anëtarët e familjes aty. Isa e kupton dhe u drejtohet më zë të lartë: “Mosni, fëmijët janë të vegjël”. Por megjithatë, në atë moment, mbi familjen Bala zbrazet breshëri automatiku dhe vriten pesë fëmijë e të mitur dhe Vjollca Bala 28 vjeçare. Ndërkaq Isa dhe djali i tij Valoni ( 9 vjeçar) arrijnë të dalin në njerin nga ballkonet e shtëpisë dhe nga aty të largohen te fqinji i tyre.
Në këtë studim nuk i kam i prezantuar të gjitha masakrat masive të cilat ushrtria, policia dhe paramiltarët serbë i kanë bërë mbi shqiptarët e Kosovës, meqë kjo kërkonte shumë kohë dhe hapësirë. Kam lënë pa i preznatuar veçmas masakrat e shumta që kanë ndodhur në Suharekë dhe në Podujevë, anipse një numër i tyre është përfshirë në kaudër të masakrave të trajtuara në këtë kapitull. Nga analiza e numrit të shqiptarëve të masakruar gjatë viteve 1998-99 shihet se në masakrat masive në të cilat janë masakruar në mënyrën më bizare si: prerje në fyt, prerje në bark, hedhje për së gjalli pas përdhunimeve seksuale te femrave shqiptare në puse – bunare, djegie për së gjalli, sharritje me sharrë elektrikë, gozhdime me baskia nëpër dyer e më pas djegie; hedhje nga katet e larta të shtëpive, argëtime me foshnje shqiptare duke i hedhur nӕ ajër dhe duke i pritur me bajoneta ( kjo lojë bizarë është quajtur: ”Buzëqeshja shqiptare”) etj.
Të gjitha këto veprime bizare dhe animale janë zhvilluar mbi foshnje, fëmijë, gra shtatzëna, plaka, pleq dhe të rritur të papërsfirë në luftë dhe të pa armatosur. Në bazë studimit kemi përfunduar se në masakrat masive janë masakruar në mënyrat e përemendura gjithsej 5.324 shqiptarë (foshnje, femijë, plaka, pleq, të rinjë dhe civilë të pa armatosur) gjatë viteve 1998 & 1999. Gjatë vitit 1998 janë masakruar 238 shqiptarë apo 4,5%, ndërsa gjatë vitit 1999, 5.086, apo 95,5%.
Gr.8.1 Numri i shqiptarëve të masakruar në një pjesë të masakratave masive kolektive sipas te trajtuar në këtë studim të viteve në Kosovë (1998 -1999)
Nga granatimet, e fshatrave , dëbimit të shqiptarëve nga shtepia se bashku me viktimat në masakrat masive kolektive janë vrarë dhe masakruar gjithsej 9.470 civilë shqiptarë. Në këtë kapitull kam prezantuar një pjesë të masakrave kolektive të bëra përmes gjenocidit dhe holokaustit të forcave të armatosura serbe (ushtrisë, policisë dhe paramilitarëve, banditëve serbë të burgusur në burgje të cilët fituan lirinë dhe u amnistuan nga “drejtësia” e ish – Qeverisë Federrative të Jugosllavisë” me kushtin që ata të vrasin dhe të masakrojnë dhe të dëbojnë sa më shumë shqiptarë nga Kosova, në mënyrë që të krijohet një herë e përgjithmonë Serbia e Madhe, që gjithnjë do të jetë e vogël, dhe, që duhet të rritet dhe zgjerojet gjithnjë e më shumë. Ky studim nuk është i përfunduar, përfundimi i tij lidhet e me studime të tjera më të kompletuara dhe më të faktuara me fotografi, intervista, dëshmi të cilat duhet përkthyer në gjuhët: angleze, gjermane, frenge, italiane, ruse, serbe dhe arabe, për të parë dhe vërtetuar mentalitetin aziatik kanibalist si dhe për të dëshmuar, se shkolla serbe e torturimit është akademi krahasuar me egërsinë dhe torturimin organizatave terrorriste të ISSIS-i dhe të Talibanëve.
Zotimi që del nga nga masakrat dhe holokuasti serb i bërë mbi shqiptarë gjatë viteve 1998 – 2001 është që instititucionet shtetërore të Republikës së Kosoves, Republikës së Shqipërisë dhe Maqedonisë nuk duhet të ndalet deri se secili kriminel serb nuk e merr dënimin e merituar. Për këtë qëllim duhet themeluar Instititutin për Ndjekjen e të gjithë projektuesve dhe të zbatuesëve të gjenocidit dhe të holokaustit mbi shqiptare, jo vetem nga viti 1998, por nga themelimi i Principatës së Parë Serbe të vitit 1833, deri më ditët e sotme. Nëse këtë nuk e bëjmë, kombi i ynë gjithnje do të jetë obekjt i gjenocidit dhe holokakaustit serb, siç ka qenë qe 231 përkatësisht nga nga viti 1800 kur fillojnë dëbimet e shqiptarëve nga Topolla, Qupria , Krudhevci, Aleksinci etj.
Burimi: Osmani, J. (2012). Krimet e Serbisë në Kosovë 1998-1999, Prishtinë, Agjencia Shtetërore e Arkivave të Kosovës, f.478
Në Gr. 8.1 shihet numri i shqiptarëve të vrarë sipas një studimi vëllimor, shkencërisht të argumentuar të Jusuf Osmanit, studiues me përvojë dhe me etikë të lartë profesionale dhe shkencore. Për të dëshmuar urrejtjen patologjike serbe të introjektuar në vetëdijen e qytetareve serb, përmes një keqpërdukimi për qëllime politike, ekspansioniste, etnocentrike dhe ultrancionaliste flasin fotografitë më poshtme, sepse ato nuk mund të demantohen, mohohen, të kundërshtohen, janë autentike sepse ka ndodhur në terren para dëshmitarëve, janë të dokumentuara, janë shumë tmerruese dhe traumatizuese, me të cilat dëshmohet katërçipërisht se njerëzit e dehumanizuar janë shumë më brutal se sa kafshët.
FOTO: Të riut shqiptar me thikë i shkruhet Stema e shtetit serb – Kryq me katër “S”
Foto: Serbi i identifikuar duke prerë në fyt fëmijën shqiptar
Për karakterin gjenocidi dhe terrorist të Serbisë me udhëheqjen e tashme e cila është trashëgimtare e udhëheqjes neofashiste të Sllobodan Millosheviqit që ka bërë krime, gjenocid dhe holokaust në Kosovë, Kroaci dhe Bosnje me të cilën udhëheqje sot zhvillon biseda pala shqiptare e Kosovës dhe Brukseli flet qartë rasti i vëllazërve Bytyqi.
MESAZH ME RËNDËSI!
Ky studim nuk është i përfunduar, përfundimi i tij lidhet e me studime të tjera më të kompletuara dhe më të faktuara me fotografi, intervista, dëshmi të cilat duhet përkthyer në gjuhët: angleze, gjermane, frënge, italiane, ruse, serbe dhe arabe, për të parë dhe vërtetuar mentalitetin aziatik kanibalist si dhe për të dëshmuar, se shkolla serbe e torturimit është akademi krahasuar me egërsinë dhe torturimin organizatave terrorriste të ISSIS-i dhe të Talibanëve. Zotimi që del nga nga masakrat dhe holokuasti serb i bërë mbi shqiptarë gjatë viteve 1998 – 2001 është që instititucionet shtetërore të Republikës së Kosoves, Republikës së Shqipërisë dhe Maqedonisë nuk duhet të ndalet deri sa secili kriminel serb nuk e merr dënimin e merituar. Për këtë qëllim duhet themeluar Instititutin për Ndjekjen e të gjithë projektuesve dhe të zbatuesëve të gjenocidit dhe të holokaustit mbi shqiptare, jo vetem nga viti 1998, por nga themelimi i Principatës së Parë Serbe të vitit 1833, deri më ditët e sotme. Nëse këtë nuk e bëjmë, kombi i ynë gjithnje do të jetë obekjt i gjenocidit dhe holokakaustit serb, siç ka qenë qe 231 përkatësisht nga nga viti 1800 kur fillojnë dëbimet e shqiptarëve nga Topolla, Qupria , Krudhevci, Aleksinci etj.
- Turp për botën e civilizuar që heshtin ndaj krimeve monstrueze serbe mbi shqiptarë për të cilat askush nuk ka dhënë përgjegjësi!
- Në një shkrim, të gjatë, në gazetën e përditshme “Kosova Sot” me titull: “Një paralajmërim i hershëm për parandalimin e gjenocidit dhe të holokaustit të radhës të shtetit Serb mbi popullin shqiptar dhe Kosovën” ( Shih më shumë fejtonin në “Kosova sot” 09.04 deri më 18.04. 2018” unë ua kam bërë një pyetje publike Hashim Taçit & Isa Mustafës, të cilit për interesa personale dhe meskine, veçmas për luftën për pushet, herë miqësohen herë armiqësohen: “… pse nuk kërkuan nga z. Vuçiq që edhe pse kaluan gati 19 vjet nga vrasja e vëllezërve Bytyçi, e ai, dhe Serbia humane dhe demokratike dhe krenare, siç krekoset ky mizantrop, vazhdojnë t’i fshehin krimet e bëra në Kosovë. Unë tani publikisht e pyes z. Vuçiq duke i thënë, ju e dini fare mirë se me rastin e përvjetorit të të vrasjes së tre vëllazërve: Ylli, Agoni dhe Mehmet Bytyçi, disa dhjetëra ekspertë të njohur që punojnë në nivele më të larta qeveritare, akademike dhe të shoqërisë civile kanë ndërmarrë një aksion dhe kanë nënshkruar një letër të hapur, me të cilën u kërkohet udhëheqësve të Bashkimit Evropian dhe të Shteteve të Bashkuara që të angazhojnë Qeverinë Serbisë për zbardhjen e krimeve të luftës, përfshirë këtu edhe rastin e tre vëllezërve Bytyqi.
- Dëshmi e gjakpirësisë serbe. Shqiptari civil mbahet nga dy serbë. I treti me sëpatë e pret në qafë. A ka më tmerr? Bota sot e shekullit XXI me të drejtë tronditet nga gjakpirësia e e organizatave terroriste të ISISI-t dhe Talibanëve. Por këto nuk janë asgjë krahasuar me terrorizmin dhe gjakpirësinë aziatike serbe . A duhet harruar kjo!!!
Burimi: www.google.com/search?q=masakrat+serbe+ne+kosove&tbm=isch&source - Zoti Vuçiq, ju jeni njoftuar se nënshkruesit theksojnë: ‘…shqetësimin e thellë me ritmin e ngadaltë të Serbisë në ndjekje penale për krimet e luftës’. Natyrisht pyetjet mund të jenë pa fund, por unë parashtroj edhe pyetjen: ”Pse z. Vuçiq, nuk e keni vënë para përgjegjësisë penale vrasësin kryesor dhe skenaristin e vrasjes shtazarake të vëllazërve Bytyçi, z. Goran Radisavljeviqin – Gurin, zbatuesin dhe skenaristin e shumë krimeve në Kosovë, duke u nisur edhe nga Masakra e Reçakut. Ky person është në Kryesin e Partisë Përparimtare Serbe, përkatësisht të partisë tuaj, e cila parim themelor e ka ruajtjen e integritetit territorial të Serbisë me krahinat autonome të Kosovës dhe të Vojvodinës, si pjesë të pandashme të saj. Meqë në program e keni këtë klauzurë, pse jeni futur në bisedime në Bruksel, ku shpresoj se e dini edhe Ju dhe Serbia se në Kosovë mund të ktheheni vetëm nëse i zhdukni, i masakroni dhe i vritni, ashtu siç pretendoni dhe dëshironi t’i vritni të gjithë shqiptarët në Ballkan. Natyrisht këtë pyetje Ju parashtroj edhe ambasadorëve të shteteve perëndimore në Beograd, kryetarëve të shteteve anëtare të BE-së, Këshillit të Sigurimit të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, si dhe të gjitha vendeve anëtare të Asamblesë së Kombeve të Bashkuara dhe të gjitha vendeve të Parlamentit Evropian, që gjoja angazhohet për paqe pozitive në botë. Këtë pyetje ua parashtroj edhe pesë vendeve të Bashkimit Evropian që nuk e kanë njohur akoma Kosovën.
Për të treguar egërsinë dhe shtazarakësinë dhe urrejtjen patologjike serbe ndaj shqiptarëve në vazhdim i paraqesim edhe disa imazhet të sjelljeve aziatike serbe ndaj shqiptarëve. Për dhunën, masakrat dhe terrorin serb mbi shqiptarë gjatë viteve 1998 & 1999 studiuesi dhe shkencëtari më i përkushtuar dhe më objektiv, Jusuf Osmani shkruan: “Numri i të vrarëve është hulumtuar nga shumë autorë”. Ne do t’i referohemi vetëm autorit dhe studiuesit Jusuf Osmani i cili në dy libra vëllimorë me titull: “Krimet e Serbisë në Kosovë 1998 -1999 në 1116 faqe të formati A-4 i ka identifikuar 11.738 persona të vrarë, nga të cilit 8.099 civilë të vrarë) 6.624 meshkuj dhe 1.457 femra; 1.379 persona të pa gjetur nga të cilit 1.164 meshkuj dhe 215 femra; 2.260 dëshmorë nga të cilit 2.226 meshkuj dhe 34 femra . në total janë 10.014 meshkuj dhe 1724 femra.”[73] Lidhur me krimet serbe në Kosovë Jusuf Osmani shkruan: “Kam udhëtuar nga fshati në fshat, nga një vend i masakrës në vendin tjetër, kam biseduar me familjarët dhe dëshmitarët. Në këtë mënyrë, me ndihmën edhe të bashkëpunëtorëve të arkivave komunalë të Kosovës, kam arritur të regjistroj 11.840 viktima shqiptare, të vrarë ose të zhdukur deri më 12 qershor, kur përfundon lufta. Prej tyre 1379 janë femra dhe 1392 fëmijë gjegjësisht 293 në moshën deri 5 vjeçare. Nga të gjitha viktimat e luftës 11% janë fëmijë. Dhe, një përqindje e tillë nuk ka ndodhur në asnjë luftë tjetër”, (…) ‘’duke nënvizuar se “për të gjitha i kemi shënimet e plota dhe të sakta”. Gjatë luftës, sipas shënimeve të mia, në Kosovë janë dhunuar 20.400 femra.”[74] Për lexuesit që që nuk kanë kohë dhe force psikike t’i lexojnë këto tmerre dhe t’i shikojnë këtë fotografi të pakta që i prezantoj në këtë studim paraqes grafikun Gr.8.2. i cili flet qartë për gjakpirësinë dhe lugetrërinë serbe mbi shqiptarë.
Gr.8. Numri i fëmijëve të vrarë, femrave shqiptare të vrara, te fëmijëve të vrarë nën moshën 5 vjeç, femrave seksualisht të dhunuara dhe të viktimave shqiptare nga forcat ushtarake, policore dhe paramilitare serbe gjatë viteve 1998-19999 në Kosovë
- Dhunimet dhe keqtrajtimet seksuale të femrave dhe meshkujve shqiptare gjatë vitit 1998-1999 të bëra nga serbët aziatikë
Dhunimet dhe keqtrajtimet formave më të ndryshme seksuale gjatë viteve 1998- 1999 janë një ndër plagët dhe veprimet më të rënda dhe më brutale mbi kombin dhe nderin shqiptar.
Vasfia Krasniqi – Goodman e dhunuar seksualisht nga dy kriminelë ushtarakë serbë. Kjo heroinë bashkë me vëllain e vëllezërve Bytyqi, me dëshminë e tyre pëlotën shumë anëtarë të Kongresit të SHBA-ës
Burimi: Bota Sot (2018) Historia e dhimbshme e Vasfijes, si u liruan dy serbët që ishin shpallë fajtorë për dhunimin e saj, dt. 18 tetor 2018
Kjo plagë bëhet akoma më e rëndë me heshtjen, mospërfilljen dhe neglizhimin e këtij krimi makabër, jo vetëm nga faktorët ndërkombëtarë, por nga udhëheqja e të gjitha qeverive të pasluftës, të gjithë udhëheqësve të Kosovës dhe të Shqipërisë, të gjitha institucioneve shkencore, profesionale, humanitare, të shoqërisë civile dhe sidomos organeve të drejtësisë dhe të gjyqësisë së Kosovës, të cilat nuk e kanë nisur asnjë procedurë, me sa unë kam informacion, me përjashtim të një viktime, femër e cila ka pranuar si heroinë hapur, duke thënë se është dhunuar nga serbët. Femra heroinë nga fshati Stubëll e Vitisë, vdiq pa e përjetuar drejtësinë. Serbia nuk e pagoi këtë borxh as ndaj viktimës, as ndaj kombit shqiptar.”[75] Tani, së voni, për dhunimin e bërë nga kriminelët aziatikë serbë, foli me lot në sy ( shih fotografinë) edhe Vasfije Krasniqi Googman, viktima heroinë e dhunuar nga dy lugetër serbë aziatikë në moshën 16 vjeçare, e cila i ka lutur lugetërit që ta vrasin dhe te mos e bëjnë ketë vepër shtazarake. Emrat e dy dhunuesve dihen, por shteti aziatik dhe kriminal i ka lënë të lirë. As Serbia “demokratike” e “civilizuar”, e as populli “hyjnor” dhe i “kulturuar” serb nuk e paguan këtë borxh, as ndaj viktimës shqiptare heroinë, e as ndaj popullit shqiptar.
Këto dy femra shqiptare, duhet të shpallen heroina dhe duhet t’u përgatitet lapidari, ndërsa serbëve duhet t’u ndalohet të lëvizin nëpër ato vendbanime ku kanë bërë këto akte shtazarakësie, duke përfshirë këtu edhe krimet tjera të dokumentuara (shih: Katalogun e masakrave) deri sa ata nuk i hapin arkivat për krimet e bëra dhe nuk kërkojnë falje publike për plagët që ua kanë shkaktuar shqiptarëve gjatë viti 1998 -1999. Kush kujt i ka borxh? Kur Serbia dhe populli serb do t’ua lajnë BORXHIN shqiptarëve?
Me qëllim që të nëpërkëmbin moralin dhe dinjitetin kombëtar shqiptar, bishat serbe me rroba të policisë, ushtrisë, formacioneve të ndryshme me nofka të kafshëve, bash si kafshë, kanë dhunuar gratë, vajzat e reja minore ll-12 vjeç shqiptare, para prindërve, vëllezërve, gjyshërve dhe gjysheve, para fëmijëve, mu ashtu siç edhe po bëjnë sot anëtarët e ISIS- it. Pozita e këtyre femrave viktima dhe e popullit shqiptar në përgjithësi akoma, edhe pas 19 viteve është plagë e rëndë që kullon gjak, sepse këto gra janë të stigmatizuara nga mjediset primitive, injorante dhe mediokre shqiptare dhe nga mburravecët e tyre të mjerë që i kanë lënë, në vend se t’i mbështetnin dhe të kërkonin që dhunuesit ta paguajnë me jetë fyerjen dhe torturën e paharruar, në mënyrë që gratë, motra, kunatat, nënat, mbesat dhe vajzat e tyre të jenë krenare me to.
Kriminelët serbë, alter-ego-t e ISIS-it, nuk kanë dhunuar të mitura, studente, nuse e gra shtatzëna, bile – bile edhe gra të moshuara, por dhe meshkuj. Kriteri i vetëm ka qenë të jetë shqiptar sepse e kanë ditur dhe e dinë se sa dhimbje u shkakton shqiptarëve prekja në moral. Kjo çka po e them në këtë studim, nuk është trillim, nuk është se vetëm dua të etiketojë një komb, por është e vërtetë, është një turp i madh për popullin serb derisa ai nuk distancohet nga këto krime dhe deri sa ai nuk i hap dosjet që i kanë mbajtur dhe i ka klasifikuar si sekret shtetëror, si dhe deri sa të gjithë kriminelët nuk i çon para drejtësisë. Ka studime që janë bërë, për fat të mirë nga organizata ndërkombëtare (por jo edhe nga institucionet tona të mjera ) të drejtave dhe të lirive të njeriut. Kështu ekspertja për Human Rights Vatch-it, Martina Vandernberg, në raportin e saj prej 37 faqesh HRW-së të publikuar me 21 mars 2000, duke përshkruar rastet e dhunimit të femrave në Kosovë, bazuar në dëshmi të shumta konstaton se: ”… forcat e armatosura të Jugosllavisë dhe të Serbisë, janë përgjegjëse të drejtpërdrejta për dhunim sistematik të grave dhe të vajzave shqiptare në Kosovë gjatë sulmeve të NATO-os.”
Në shumicën dërrmuese të rasteve, femrat para se të ekzekutoheshin ishin objekt i shfrimit shtazarak, i rrahjeve, torturave më të egra, i dhunimit seksual, i fyerjeve, i poshtërimit moral e pastaj edhe i ekzekutimit e masakrimit në format më barbare të mundshme. Përveç femrave të dhunuara dhe të atyre të vrara ekziston edhe një numër i madh i femrave që janë të zhdukura… Të mbijetuarat dëshmojnë se një numër i vajzave të dhunuara që konsiderohen të zhdukura, pas përdhunimit janë dërguar në Serbi, ashtu si kanë bërë çetnikët gjatë Luftës së Dytë Botërore në masakrën e Bihorit, më 5-7 janar të vitit 1943, e cila tejkalon egërsinë e Masakrës së Srebrënicës në Bosnjë dhe Hercegovinë, në të cilin janë vrarë 9.200 shqiptarë, nga të cilit 1.200 të vrarë ishin të aftë për ushtri, ndërsa 8.000 të tjerë ishin gra, fëmijë dhe pleq. Gjatë kësaj masakre shumë femra shqiptare janë kidnapuar dhe marrë me veti, për të plotësuar epshet e tyre shtazarake.
Fati i femrave të kidnapuara gjatë kësaj masakre, si edhe i femrave shqiptare të kidnapuara gjate viteve 1998 dhe 1999 në Kosovë, nuk dihet e as që do të dihet ndonjëherë, sepse Serbia dhe pushtetarët serbë kanë perfeksionuar fshehjen e krimeve makabre, si dhe paraqitjen e tyre si viktima të popujve, për shfarosjen biologjike të cilëve janë angazhuar gjatë gjithë kohës. Serbia dhe regjimet e saja terroriste qe 231 vite të gjitha krimet e dhe veprimet gjenocide të cilat ata i kanë bërë dhe i bëjnë mbi popujt joserbë ua projektojnë viktimave të tyre. Është një perfiditet, djallëzi dhe mashtrim që Serbia dhe serbët aziatik me shumë mjeshtëri e ka shitur dhe po e shesin edhe sot para shteteve demokratike.
Pamje të tmerrshme nga masakra e Bihorit e bërë mbi shqiptarë në Masakrën e Bihorit më 5 – 7 janar 1943 me të cilat dëshmohet dhe argumentohen veprimet e lugetërve serbë, të cilët edhe pse nga viti 1800 në çdo 25 – 30 vjet kanë bërë maskarat e këtilla mbi shqiptarë dhe popuj tjerë joserbë, asnjëherë nuk janë dënuar dhe nuk u ndëshkuan nga shtetet demokratike, humane dhe civilizues evropiane dhe nga SHBA-ja.
Për shatazarkësinë e pushtetarëve morbidë serbë dëshmon edhe fotografia në vazhdim e incizuar nga serbët, për të dëshmuar patriotizmin e tyre, si dhe karakterin e tyre “hyjnor”.
Sakatimi dhe gjymtimi i shqiptarit të vrarë në Masakrën e Bihorit me 5-7 janar 1943
Ushtarakët serb kishin ngritur një infrastrukturë të tërë për të siguruar gjahun e seksit për taborët e Arkanit. Në të gjitha dëshmitë e viktimave të dhunës seksuale në Kosovë veçohet fakti se asnjë prej vajzave të çuara në Serbi, gjatë ditëve të luftës në Kosovë, nuk është rikthyer në familje. Sipas disa të dhënave të pa verifikuara thuhet se pas nënshkrimit të Marrëveshjes së Kumanovës, këto femra u zhdukën dhe u vranë në kushte dhe rrethana misterioze. Faktori ndërkombëtare, e as ai vendor, asnjëherë nuk është interesuar për fatin e këtyre qenieve njerëzore- femrave të reja të cilat kaluan nëpër një ferr, si asnjë femër në botë. Kush kujt i ka borxh. Kur Serbia dhe populli serbe do ta lajnë këtë BORXH ndaj shqiptarëve?
REFERENCA:
[1] Nga thelbin e kësaj maksime ka dalë ideja e parullës së “Popullit Hyjnor’ siç e quajnë këta veten” Srbija od Kosova do Tokija” (Serbia nga Kosova gjer në Tokio)
[2]
[3] Cituar sipas Mahmuti, B. ( 2015). Mashtrimi i madhë. Prishtinë, f. 44-45
[4] Sa harë kam kaluar andej, kam parë gurët e kështjellës, i kam fotografuar me shpresë se do të shkruaj ndonjë tekst promemories për atë vend të shenjtë, historik dhe madhështor të sakrifikimit për atdhe, të Oso Kukës, por që asnjëherë nuk çova deri në fund, sepse nuk doja të etiketoja kombin tim si komb të pandërgjegjshëm dhe pa një shtrat rrënjësor atdhetar dhe identitar. Gabim e kam pasur, sepse rrënjët e këtij kombi dhe identiteti i tij kombëtar nuk mund të ruhen pa simbolikë urbane, pa një pamje figurative artistike e përkujtimore. Kjo ka bërë që ky komb akoma të mos jetë në gjendje të dalë nga miopia fisnore dhe të ndërtojë shtratin/ arketipin e fuqishëm kolektiv identitar pellazg – ilir, arbër e shqiptar, andaj sot ata që kanë ardhur nga Kaukazi, në shekullin VI, na kanë vrarë, asimiluar (lexo sllavizuar, greqizuar, turqizuar) duke na shndërruar në një grup të vogël etnik që tani me liderët bashibuzukë që i ka ky komb, është duke vetëvrarë vetën dhe duke shkuar drejt daljes nga skena madhështore e species njerëzore, në të cilën skenë vetë ka luajtur rolin kryesor edhe pse sot jeton në tokën dhe trupin e tij, por që ardhacakët nga Kaukazi, i thonë se po jetojnë në territorin e tyre historik. Vetëflijimi i Oso Kukës me 24 trima tjerë shqiptarë, por duke vrarë dhe shumë më shumë malazezë, (shqiptarë gjakprishur e të sllavizuar) u përsërit nga Familja Legjendare e Shaban , Hamëz dhe komandanti legjendar Adem Jashari
[5] Cituar sipas: Qarri, G. (2014) Heroizmi i familjes Jashari – Nxjerrë nga libri Krijuesi i historisë http://gazetadielli.com/heroizmi-i-familjes-jashari/
[6] Po aty
[7] https://www.google.com/search?q=masakra+e+pare+e+bellacerkes)
[8] Anthony De Palma: Fshati Bellacërkë dhe lumi i përgjakur http://www.forumishqiptar.com/threads/122800-Fshati-Bellacerkë-dhe-lumi-i-përgjaku.
[9] https://video.gjirafa.com/magazina/
[10] Hilmi Saraçi: Masakra serbe në Qyqavicë, në vendin e quajtur “Llaza” dhe në Beqiq (Besnik) http://www.zemrashqiptare.net/news/id_12008/Hilmi-Saracqi:-Masakra-serbe-ne Qyqavice-ne-vendin-e-quajtur-Llaza-dhe-ne-Beqiq-(Besnik).html dt.26.12.2009.
[11] http://www.botasot.info/lajme/651114/video-e-tmerrshme-masakra-e-burimit-ne-malisheve-ja-si-u-masakruan-shqiptaret-nga-kriminelet-serbe-18
[12] Bersisha, Sh.( 2016) Masakra në Abri të Epërme krrim i i pandëshkuar https://drenicapress.info/masakra-ne-abri-në-eperme-krim-pandeshkur/
[13] Shih: Video: https://telegrafi.com/ngadhenjimi-jetës-mbi-vdekjen-serbet-ia-vrane-shuan-familjen-perfshire-shtatë-femijet-e-mitur-pas-20-vitesh-behet-serish-baba-video/
[14] shih videon: https://www.youtube.com/watch?v=_K8TQxq6FN4
[15] https://telegrafi.com/14-vjet-nga-masakra-ne-rogovë
[16] https://telegrafi.com/14-vjet-nga-masakra-ne-rogove/
[17] Shih videon: https://www.youtube.com/watch?v=qvP2wjal43M.
[18] Për këtë lexo më shumë: Eliot Behar (2009) Tregoi botës. Drejtësia ndërkombëtare dhe fushatat sekrete për të fshehur vrasjet në masë, {Prishtinë, Koha, f. 203-222 dhe f.346-347.
[19] Gjatë luftës shfarosëse serbe 1998-1999 në Kosovë, Podujeva pësoi shumë në njerëz dhe në ekonomi.”Bota Sot” dt.15.prill 2018” http://www.botasot.info/kultura/871935/gjate-luftes-shfarosese-serbe-1998-1999-ne- kosove- podujeva-psoi-shume-ne- njerez-dhe-ekonomi
[20]
[21] Muharremi, I.(2016) Fushë Kosova në shtjellën e mbijetesës (1878 -1999), f.344
[22] Po aty, f.344-345
[23] Po aty, f.264.
[24] Shih listën e kriminelëve aziatikë serbë, f.321 – 331.
[25] http://klankosova.tv/19-vjet-nga-masakra-ne-fshatrat-celine-fortese-dhe-brestovc-kujton-haradinaj https://www.google.com/search?source=hp&ei=P_J6W87uCYPHrgS3_oaIDQ&q=Masakra++ne++ciline&oq=Masakra++ne++ciline
[26].https://www.google.com/search?source=hp&ei=P_J6W87uCYPHrgS3_oaIDQ&q=Masakra++ne++ciline&oq=Masakra++ne++ciline .
[27] http://www.arkivalajmeve.com/Masakra-e-Krushes-se-Vogel.1047253221/ar).
[28] http://www.arkivalajmeve.com/Masakra-e-Krushes-se-Vogel.1047253221/.
[29] https://www.google.com/search?source=hp&ei=vBV7W4TjOfGurgSK4IjYAQ&q=masakra+++e+krushes+vogel&o
[30] https://www.gazetaexpress.com/lajme/16-vjet-nga-masakra-e-krushes-se-vogel-veëm-gjysmes-se-viktimave-u-dihet-varri-89514/?archive=1?utm_source=referral&utm_medium=web&utm_campaign=copyrigh / t.
[31] Shuh më shumë: Të vrarët emrat e të cilëve u dihen janë radhitur ne Shtesën C , i bashkëngjitet kësaj aktakuze, si shtojcë (Aktakuzë e ndryshuar për të dytën herë, f.20 (http://www.icty.org/x/cases/slobodan_milosevic/ind/sq/011029pdf)
[32] Bekim Gashi , tregon detaje për maskrën Tërnje. https://www.google.com/search?source=hp&ei=cyF7W9mcC8eKmwWpzYDQBg&q=masakra+ne+krushe+ë+madhe
[33] Për masakrën në Suharekë lexo më shumë nga libri i Prokurorit për krime lufë në Hag Eliot Behar në veprën: Behar, E. (2018) Tregoi botës. Drejtësia ndërkombëtare dhe fushatat sekrete për t’i fshehur vrasjet në masë në Kosovë, Prishtinë, Koha.f.153-185.
[34] http://www.kultplus.com/trashegimia/19-vjet-nga-masakra-e-familjes-berisha-ne-suhareke/
[35] https://www.google.com/search?source=hp&ei=IyV7W8vJG4Ob6ASvjIu4Cg&q=Masakra+ne+suhareke+familjen+berisha
[36] Lexo edhe më shumë: Eliot, B. (2018) Tregoi Botës. Drejtësia ndërkombëtare dhe fushatat sekrete për t’i fshehur vrasjet në masë në Kosove, Prishtinë, Koha,f.315
[37] Po aty, f.322-326
[38] https://www.google.com/search?source=hp&ei=IyV7W8vJG4Ob6ASvjIu4Cg&q=Masakra+ne+suhareke+familjen+berisha
[39] Lexo edhe më shumë: Eliot, B. (2018) Tregoi Botës. Drejtësia ndërkombëtare dhe fushatat sekrete për t’i fshehur vrasjet në masë në Kosove, Prishtinë, Koha,f.315
[40] Dëshmia tronditëse e serbit mbi varret masive shqiptare; https://vargmal.org/dan3880
[41] Cituar sipas: Eliot, B. (2018) Tregoi Botës. Drejtësia ndërkombëtare dhe fushatat sekreë për t’i fshehur vrasjet në masë në Kosove, Prishtinë, Koha, f.181.
[42] Aktakuzë e ndryshuar për të dytën herë, f.22 (http://WWW.icty.org/x/cases/slobodan_milosevic/ind/sq/011029pdf) Shtojca E/ Padalisht.
[43] Bekim Kastrati (2015) Serbët e dyshuar për masakrimin e shqiptarëve punojnë sot në policinë e Kosovës, http://ësheshi.com/serbe-ë-dyshuar-per-masakrimin-e-19-shqiptareve-punojne-sot-ne-policine-e-kosoves-ë-jeë-e-verët
[44] Shënohet përvjetori i masakrës së fëmijëve në Gradicë të Istogut. https://www.google.com/#q=masakra+e+gradices+se+istogut.
[45] Mahmuti, B.(2015) Mashtrimi i madh, f.303- 306.
[46] Emrat e të vrarëve janë radhitur në shtesën D, që i bashkëngjiët kësaj aktakuze (Aktakuzë e ndryshuar për të dytën herë, f.21 (http://www.icty.org/x/cases/slobodan_milosevic/ind/sq/011029pdf
[47] http://www.kosovapress.com/sq/lajme/shtatëmbedhjetë-vjet-nga-masakra-ne-gjakove-dhe-lubeniq-të-pejes-68656/)
[48] Bota Sot, Si u parandalua masakra nga italianët në Gjakovë, dt.14.06.2018, http://www.botasot.info/lajme/905730/si-u-parandalua-masakra-nga-italianet-ne-gjakove/
[49] http://www.kosovapress.com/sq/lajme/shtatëmbedhjetë-vjet-nga-masakra-në-gjakovë-dhe-lubeniq-të-pejës-68656/)
[50]Po aty
[51]Po aty
[52] Po aty
[53] Po aty
[54]
[55] 45 personave të masakruar (https://gazetablic.com/lexojeni-rrefimin-prekes-ë-nje-gazetari-ë-huaj-ne-kosove-per-masakren-e-recakut/[55]
[56] Xhelil Arifi, krimet ndaj shqiptarëve në rajonin e Gjilanit dhe kriminelët e pa ndëshkuar serbë … 17 e më shumë vite më pas! /Kujdes foto me pamje të rënda http://thenaturalalbania.com/2017/11/05/krimet-ndaj-shqiptareve-ne-rajonin-e-gjilanit-dhe-kriminelet-e-pa-ndeshkuar-serb
[57] Vdeo e tmerrshme, ja si u masakruan shqiptarët nga kriminelët serbë, Bota Sot, dt.6 shkurt 2017 http://www.botasot.info/lajme/651114/video-e-tmerrshme-masakra-e-burimit-ne-malisheve-ja-si-u-masakruan-shqiptaret-
[58] http://www.kosovapress.com/sq/lajme/19-vjet-nga-masakra-ne-pastaselle-155979/ )
[59] https://www.gazetaexpress.com/lajme/masakra-e-lubeniqit-kujtimi-i-nje-ë-mbijetuari- 108/?archive=1?utm_source=referral&utm_medium=web&utm_campaign=copyright
[60] Bivša misica žrtvovala svoj život za Srbiju: Ovo je Ljiljana zaboravljena SRPSKA HEROINA https://www.kurir.rs/vesti/drustvo/2765939/bivsa-misica-zrtvovala-svoj-zivot-za-srbiju-ovo-je-ljiljana-zaboravljena-srpska-h
[61] Teksti në tërësi është marr nga: Agjencia Rajonale, Rajoni PRESS:dt.14.04.2015 http://rajonipress.com/shfleto-artikujt.php?id=36870
[62] Selmani, N. (2016) Ymer Elshani shkrimtari më tragjik në rruzullin tokësor. Bota Sot, dt.16 prill 2016.
[63] Sheradin Berisha: Masakra në Abri të Epërme- Krim i pandëshkuar (1) https://www.pashtriku.org/?kat=63&shkrimi=1724 /. Shih edhe video incizimin: masakra e Shtuticës https://www.youtube.com/watch?v=Ht367GSWSxg
[64] Masakra e Mejes, https://sq.wikipedia.org/wiki/Masakra_e_Mejë
[65] Shih me shumë : https://www.google.com/search?source=hp&ei=LE2AW-yhOeehrgTvkZPIBg&q=Masakra++ne+meje
[66] Aktakuza e ndryshuar për të dytën herë; https://www.voal.ch/masakra-e-mejes-srebrenica-e-kosoves/
[67] Po aty
[68] Masakra e Qyshkut https://sq.wikipedia.org/wiki/Masakra_e_Qyshkut. Për këtë masakër lexo më shumë: Eliot Behar (2018) Tregoi Botës. Drejtësia ndërkombëtare dh fushatat sekrete për t’i fshehur vrasjet në masë në Kosovë, Prishtinë, Koha, f.343-344
[69] Aktakuzë e ndryshuar për të dytën herë, f.23. (http://www.icty.org/x/cases/slobodan_milosevic/ind/sq/011029pdf) .
[70] Marrë nga deklarata e të mbijeruarit, prof. Sali Bytiqit, publikuar në gazetën “Telegraf” (Shih: Boletini Elfije (2015) Masakra e Dubravës (1) Krimi që nuk duhet të harrohet (Foto ekskluzive) Telegrafi, dt. 19.05.215. http://ëlegrafi.com/masakra-e-dubraves-1-krimi-qe-nuk-duhet-ë-harrohet-foto-ekskluzive/
[71] Pjesa më e madhe e fshatit u plaçkit dhe u dogj( Aktakuzë e ndryshuar për të dytën herë, f.22 (http://www.icty.org/x/cases/slobodan_milosevic/ind/sq/011029pdf
[72] Aktakuzë e ndryshuar për të dytën herë, (http://www.icty.org/x/cases/slobodan_milosevic/ind/sq/011029pdf shtojca L.
[73] Osmani, J (2012) Krimet e Serbisë në Kosovë 1998-1999 , 2. Botimi II i plotësuar i botuar nga Agjencia Shtetërore e Arkivave të Kosovës, Prishtinë, f 471-473.
[74] E- Diaspora: Me libra, kundër harresës së viktimave të luftës.
http://www.albinfo.ch/me-libra-kunder-harreses-se-viktimave-të-lufës/
[75] Kjo pjesë e tekstit është shkruar gjatë vitit 2017.
