Prof. Saimir Lolja – Revista Drini
700 – ( – 300) = 1000
Historikisht është e pamundur të jesh njëkohësisht edhe Maqedon edhe Sllav. Një maqedon i cili i përket vitit 300 p.e.s. qëndron me 1000 vjet larg nga një sllav i ardhur në vitin 700 e.s. Që domethënë se në rajonin e Maqedonisë ndodhen vendasit Shqiptarë Maqedonë (ose shkurt, Maqedonë) si edhe popullsi e ardhur sllave, turke, rumune dhe rome. Bullgarët e kanë të pasaktë t’i mëtojnë Maqedonët (Shqiptarët Maqedonë) si “vëllezër”, sepse kurdoherë është e pamundur të jesh njëkohësisht edhe maqedon edhe sllav ngaqë 700 e.s. – 300 p.e.s. = 1000 vite ose 700 – ( – 300) = 1000.
A do të ishte zgjuarsi mos të kryhej veprimi aritmetik 700 – ( – 300) = 1000 ? A është zgjuarsi t’i jepet ose t’i pranohet emërtimi Maqedon një sllavi dhe më pas ta ndjesh veten ardhacak dhe popullatën sllave vendase? A nuk lexohet Lumi i Bardhë se Bardhari “Vardar” në gjuhët e kishave ortodokse bizantine? Ky lumë kalon nëpër Shkup, më pas në Maqedoninë lindore dhe vazhdon drejt jugut derisa derdhet në Detin Egje në të djathtë të Selanikut. A nuk e vërteton edhe ky fakt se gjuha shqipe ka qenë e shkruar shumë kohë para dyndjes së sllavëve në Europën juglindore?
Perandoria romane lindore (ortodokse e krishtere, bizantine) dhe ajo osmane si vazhdim i saj i njihnin, i ndanin, përkufizonin, gruponin njerëzit sipas besimeve fetare. Njësitë fetare ishin njësi vet-administrimi në shërbim të perandorit bizantin dhe sulltanit të mëvonshëm. Edhe pas rrëzimit me luftë të perandorit bizantin nga hordhitë osmane, patriarkana kishtare ortodokse në Stamboll nuk e humbi vlerën e komisarit edhe nën sulltanin osman. Degët kishtare ortodokse, rrjeti i xhamijave të sulltanatit dhe degët kishtare katolike në varësi të Vatikanit ishin në garë për t’i marrë e rimarrë sa më shumë territor, toka, popullata njëra tjetrës.
Rrjetet e kishave ortodokse bizantine u treguan shumë të afta në përhapjen e gjuhëve kishtare dhe mbulimin e gjuhëve natyrore tek popullatat që futnin në vathë. Për shembull, në rajonin e Maqedonisë kanë vepruar më shumë kishat bullgare se sa ato serbe. Prandaj, gjuha zyrtare në Maqedoni, e cila i përket të folurës sllave të Shkupit, ngjason më shumë me gjuhën e kishës bullgare se sa me atë të kishës serbe.
Organizata e Brendshme evolucionare Maqedone (Vatreshna Makedonska Revolyutsionna Organizatsiya – VMRO, edhe sot) u krijua në rajonin e Maqedonsië prej Bullgarisë në vitin 1893. Që në fillim dhe sipas porosisë VMRO u paraqit si parti politike dhe kërkonte që rajoni i Maqedonisë t’i bashkohej Bullgarisë. Parapërgatitja e terrenit nga kishat bullgare dhe veprimtaria e organizatës VMRO ishin shkaqet pse ushtria fashiste bullgare hyri pa pengesa në Maqedoni gjatë Luftës II Botërore. (Sot VMRO ëhtë nën kujdesin e spiunazhit serb dhe rus.)
Faqja e parë në përfitimin dhe tretjen e popullatave të reja ishte [dhe është] ndarja nga e shkuara e tyre, harrimi i saj dhe i vetvetes, harrimi dhe edukimi i urrejtjes ndaj lidhjeve apo përkatësive të shkuara shoqërore. Rrjeshti i parë për atë qëllim ishte vendosja e emrave të rinj, emrave fetarë apo ndryshimet e emrave nga vendas natyrorë në ato sllavikë. Gjithashtu, fakti se emrat apo mbiemrat në Serbi, Malsi, Kroaci mbarojnë më -iç ose -viç, në Maqedoni me -ovski ose -ski, në Bullgari me -ov(a) ose -ev(a), në Greqi me -os, -is tregon se këto popuj nuk janë kombe por grupe shoqërore fetare.
Në ngjashmëri, popullatat e besimit mosleman përmbajnë emra turk, osmanë, arabikë dhe fetarë islamikë. Sllavëve, e së pari serbëve dhe rusëve në shpinë të tyre, iu interesonte [dhe iu intereson edhe] sot që shqiptarët e patretur nën kishat bizantine ortodokse të ishin islamikë në dukje dhe besim fetar, jo arbërorë, jo ilirë, jo shqiptarë, sepse ashtu ato shpërnguleshin [si ndodhte] më lehtë me forcë dhe në marrëveshje me Turqinë drejt Turqisë.
Regjistrimet e popullatave u përdorëjn për t’i vënë vulën atij rrjeshti të parë ndryshimi. Regjistrimi në Jugosllavinë Nr.1 u bë në vitin 1921, në Jugoslavinë Nr. 2 u bë në vitin 1931 dhe në Jugoslavinë Nr. 3 (Jugoslavia komuniste, e fundit) u bënë në vitet 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991. Në ato regjistrime, veç detyrimit të vendosjeve të prapashtesave -iç, -viç, -ov, -ski, -ovski në mbiemra, u përdor edhe një taktikë për të këputur lidhjen me lashtësinë arbërore të vendasve shqiptarë. Shqiptarëve iu kërkohej që zyrtarisht, në dokumenta, të mbanin si mbiemër të familjes emrin e gjyshit të fundit që nuk ishte gjallë. Emri i atij gjyshi zakonisht ishte emër fetar ose islamik ose ortodoks. Brezat e rinj në rritje dalëngadalë dhe pa dashje harronin trashëgiminë përtej dy brezave të vjetër dhe përfytyrimi tyre për vetveten, përkatësinë dhe kombin bëhej “i riu”.
Megjithatë, shqiptarët i mbijetuan planeve të shfarosjeve dhe shpërnguljeve fizike dhe mendore të tyre. Për shqiptarët, besimi fetar nuk është përcaktues i kombit apo i kufinjve shtetërorë. Dallgët luftarake dhe fetare që janë derdhur ndër shekuj në rajonin e Maqedonisë kanë ndikuar harrimin e vetvetes tek shqiptarët maqedonë (maqedonët), sidomos tek ato të besimit fetar të krishterë ortodoks. Megjithatë, ato tani po zgjohen dhe në rajonin e Maqedonisë gjithnjë e më shumë besimtarë të krishterë ortodoksë po dalin vetë në dukje si shqiptarë. Një rreze drite mbi to ndriçon shumë.
Prandaj gjithë rajoni i Maqedonisë, si pjesë e Gadishullit Ilirik, është Shqipëri, Iliri, Arbëri. Gjithë maqedonët janë shqiptarë maqedonë, domëthënë shqiptarë, vendas. Sllavët nuk janë vendas. Janë pikërisht sllavët në rajonin e Maqedonisë që duhet të mësojnë dhe të flasin Shqip; jo e kundërta. Nëse egziston përplasje në rajonin e Maqedonisë, ajo është midis vendasve maqedonë (shqiptarëve maqedonë) dhe sllavëve të ardhur përfshirë shërbëtorët dhe të gënjyerit e tyre; sepse 700 – ( – 300) = 1000.
Prof. Saimir Lolja
MACEDONIANS REFERS TO MACEDONIAN ALBANIANS
700 – ( – 300) = 1000
Historically, it is impossible to be at the same time both a Macedonian and a Slav. A Macedonian who belongs to the year of 300 BCE distances 1000 years from a Slav that came to southeast Europe in the year of 700 CE, which means that in the region of Macedonia there are native Macedonian Albanians (shortly, Macedonians) and foreign populations of Slavs, Turks, Aromanians, and Gypsies. Bulgarians are not correct to pretend Macedonians (Macedonian Albanians) as “brothers” because, at any time, it is impracticable to be simultaneously both a Macedonian and a Slav because 700 A.D. – 300 B.C. = 1000 years or 700 – (-300) = 1000.
The calculation 700 – (-300) = 1000 is basic arithmetic. It indicates that a native Macedonian is not a Slav, and vice versa. And for example, the White River (Lumi i Bardhë or Bardhari, in the Albanian language) is read and written as River Vardar in the languages of Byzantine churches. This river passes through Shkup, then through eastern Macedonia, and flows southward discharging into the Aegean Sea on the right side of Thessalonica. This example also proves that the Albanian language (Shqip) had been written much earlier than Slavs overrun southeastern Europe.
The Eastern Roman Empire, also known as the Christian Orthodox or Byzantine Empire, and the Ottoman Empire in continuation of the first defined and acknowledged the subjected populations regarding religious beliefs. Those spiritual entities were self-administered units in the service of and vassal to the Eastern/Byzantine Emperor or the Ottoman Sultan after that. After the fall of Eastern Roman Emperor by the Ottoman herds, the Orthodox Christian Patriarchate in Constantinople (Istanbul) did not lose the value of the commissar even at the service to the Ottoman Sultan. The orthodox churches under Patriarchate, the mosque network of the Sultan, the Catholic churches under the Vatican, all competed to gain and regain from one another as much as they could land, populations, resources, and rights.
The networks of Byzantine churches were much capable of disseminating their church languages and covering the native languages of populations they folded. For example, the Bulgarian Orthodox Church labored more than the Serbian Orthodox Church in the area of Macedonia. Therefore, the official language in the region of Macedonia, which belongs to the Slavic dialect of the city of Shkup, resembles more to the linguistics of the Bulgarian Orthodox Church than to the language of the Serbian Orthodox Church.
In 1893, the Bulgarian Government created in the region of Macedonia the organization known as the Internal Macedonian Revolutionary Organization (IMRO or in Bulgarian, Vatreshna Makedonska Revolyutsionna Organizatsiya, VMRO). Right from the beginning and on orders, VMRO acted like a political party and requested that the area of Macedonia join Bulgaria. The works by Bulgarian Orthodox Church and VMRO in the region of Macedonia explain why the fascist Bulgarian Army entered the territory of Macedonia unhindered during WWII. (Today, VMRO is well infiltrated by the Serbian and Russian espionage.)
The first page in the dissolution of new populations was [and is] the detachment from their past, the oblivion of it and self, the oblivion, and education of hatred against past social relationships. The first line on that page was the assignment of new personal names, either religious or change of names from naturally local to Slavic names. Also, the fact that names in Serbia, Montenegro, Croatia end with -iç or -viç, in Macedonia with -ovski or -ski, in Bulgaria with -ov(a) or -ev(a), in Greece with -os or -is denotes that these populations are not nations but religious, social groups.
Alike, populations of Islam faith received Ottoman, Arabic, Turkish, and Islamic names. Slavs, first Serbs, and Russians behind them had [and have today] the interest that those Albanians not dissolved by Byzantine churches be Islamic in appearance and faith, be not Arbëreshes, be not Illyrians, be not Albanians (shqiptarë). Therefore, Albanians could quickly be expelled (as frequently occurred) by force and in agreement with Ottoman Turkey towards Turkey.
The Censuses were used to seal that first line of alteration. Yugoslavia Nr.1 (1918-1929) had its Census in 1921, Yugoslavia Nr. 2 (1929-1941) in 1931 and the last Yugoslavia Nr. 3 (1945-1990) had its Censuses in 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, 1991. In those Censuses, in addition to mandatory suffixes -iç, -viç, -ov, -ski, -ovski onto surnames, another tactic was used to break the ancestry of native Albanians. Albanians were asked to formally have as a family surname the name of the last grandfather who had passed away. The name of that grandfather frequently was religious either Islamic or Christian orthodox. The new generations bit by bit and unknowingly would forget the legacy beyond the past two generations. Thus, their perception of themselves, affiliation and nationhood would evolve into the “new one, Yugoslavian”.
Albanians survived against Slavic endeavors of deporting them mentally and physically. For Albanians, religious belief does not define their nationality or state borders. War and spiritual waves that hit the region of Macedonia throughout centuries influenced Macedonian Albanians (Macedonians), those of Christian Orthodox faith, to fail to remember themselves. Although, they are now retrieving themselves and increasingly Christian Orthodox believers are coming out by themselves as Albanians.
The whole region of Macedonia is part of the Illyrian Peninsula and was part of Illyria and is part of Albania. All Macedonians are Macedonian Albanians, which means native Albanians (shqiptarë). Slavs are not autochthonous. Slavs in the region of Macedonia are those that must learn and speak the Albanian language, not the other way around. If a political collision exists in the area of Macedonia, it is between native Macedonians (Macedonian Albanians) and Slavs positioned there; because 700 – ( – 300) = 1000.
