Kalosh Çeliku
Babai, si fëmijë gjithmonë më merrte vete. Edhe, në takime me miqtë besnik, Burrat e pushkës. Farefis, familjarë anembanë Kërçovës. Dasma. Dhe, Oda të burrave.
Një ditë, nuk deshi të më marrë me vete. Tha: pritëm këtu para burgut të kafshëve! Unë, do të shkoj t’i ushqej kafshët, e ti pritëm pas dere.
E kuptova, se: nuk deshi të më marrë me vete për dore. Aty për aty, m’u kujtua, se: burgu i kafshëve e kishte edhe një dritare pas shtëpisë, në Lëmë. Nuk e prita para dere. Nga, ku donte të më ikë tinëz si kaçak i maleve.
Vrik e vrik i vura pusi te dritarja, pas burgut. E zura kaçakun e maleve duke dalë nga dritarja, në Lëmë. Qeshi. Nuk ta hodha unë ty, po ti ma hodhe mua me një pusi kaçake.
Vite më vonë, Vëllai pasi u kthye nga Parisi, e preu Lisin e midis Livadhit për ndërtimin e Shtëpisë re, në vendlindje. Dhe, lisat përreth Shtëpisë, që Babai i kishte roje me vite para Livadhit rrëzë Ҫuke, përderisa unë isha në Prishtinë. Lisat, që Babai nuk i priste, po më merrte mua me vete në mal, t’i presim dëllinjat. Lisat, siç duket i ruante për Dimër.
Dëllinja, frute të cilat Unë Sot i pi raki për Dimër.
Sot, nuk kemi Lisa në Livadhin para Shtëpisë, po shelgje…
