Dionis Xhafa
Mortja, ja kush i ka kufijvë, e shteteve, kombeve, rruzullit mbarë,
Izolim, trishtim i madh, ditë e zezë, më e zezë se natë e errët, vjen nga kufijtë, atdheu i madh me ushqim për varret për karshi fshatit, më të bukurit në botë,
Kufi! Qen, e zezë, varr dhe mortje. Një fotografi mu në mes të varrit, është lideri,
Më i madhi, përulen skllavët si me qenë në kohë të piramidave egjiptiane. Mumje atdheu që cifël s’kanë, as turp, as damar.
Atdheu më i madhi! Deri në qiell emër i tija, se më lart nuk ka në tokë,
Ngrihen supërat, kollarisje, kakarisje, krenaria është amshimi jonë, perëndia më ka lindur, fat olimpi në det sirenash. Të tillë janë sa janë në malin e shenjtëruar.
Një ditë Orfenjë do iu takojë të jenë. E atëherë do shkojnë në Had, me kitare këngë e trishtimit, në botë të nëndheshme, në kate të Dantes, mall i padëftuar,
Shpirtin do ta dinë se ç’është, plasja prej humnerës nga kanë rënë kaq thellë, sa nuk zgjohen dot. Atëherë do të bërtasin? Atdheu? Jo largqoftë. Një jetë të thjeshtë dua të jetoj.
