(Jean Nicolas Arthur Rimbaud)
1854 – 1891
Jean Nicolas Arthur Rimbaud (Charleville, 20 tetor 1854 – Marsiglia, 10 novembre1891) ka qenë një poet francez.
PËRJETËSIA
U gjend!
Çfarë? përjetësia.
Është deti i shkrirë
Në diell.
Shpirti im i përjetshëm,
Shikon fytyrën tënde sepse
Nata është vetëm
Dhe dita është në flakë.
Pra, çlirohesh
Me votim të njerëzve,
Nga shpërthimet e përbashkëta!
Ti fluturon sipas…
Kurrë shpresa.
S’ka rritje.
Shkencë dhe durim,
E sigurt është tortura.
Jo më nesër,
Anëtarë të pashpresë,
Afshi yt
Është detyra.
U gjend!
Çfarë? përjetësia.
Është deti i shkrirë
Në diell.
FYTYRA JOTE
fytyra jote…
në hije…
bëhet diell …
që zhytet në mua
… fytyra jote …
sjell pranverë
…sjell shporta me fruta të mira …
…për t’u ngrënë
sjell dhe… buzëqeshje fëmijësh
…fytyra jote…
…është një kalë i bardhë në plazh ..
një qiell i bruztë…
fytyra jote…
..është deri atje ku zgjaten gishtat e mi…
deri ku lind një ledhatim,
…një puthje e lehtë
si flokë bore ..
fytyra jote…
është e bukur për t’u parë,
shprehje që nuk di t’i them,
fytyra jote. ..
është buzëqeshje ngjitëse ..
mbi buzën e dizenjuar nga një Zot…
… që e dinte
se sa do të doja unë ty.
URIA
Nëse kam uri, është vetëm
uri toke dhe gurësh.
Unë ushqehem përherë me ajër,
me shkëmb, hekur, qymyr.
Uri të mia, vallëzoni. Kullosni, uri,
në lëndinën e tingujve.
Thithni helmin gazmor
të bukurive mëngjesore.
Hani gurë të cifluar
gurët e lashtë të kishave;
zaje të përmbytjeve të lashta,
bukë të shpërndara në luginat gri.
Ujku ulurinte midis gjetheve
duke pështyrë puplat e bukura
të ushqimit të tij prej shpendësh:
si ai dhe unë konsumoj.
Sallata, fruta
presin vetëm të këputen;
por merimanga e ferrës
nuk ha veçse viollca.
Ah! të fle, të vloj
mbi altarët e Salomonit.
Supa derdhet mbi ndryshk,
dhe pëziehet me qitrën.
Përktheu: Faslli Haliti
