Nga Ryzhdi Baloku
Kohë më parë shkrova dhe e publikova në disa portale reagimin tim ndaj një rrene të madhe, të botuar në librin me titull: “Gjenocidi i shqiptarëve ndaj serbëve në shekullin 20; dokumente” (Šiptarski genocid nad srbima u 20 veku; dokumenti), me konotacion përçmues “shiptarski” e jo “allbanski”, botim ky i kishës serbe, me redaktore Sllavica Radomiroviq, i cili ishte përkthyer edhe në gjuhën angleze nga Kosara Gavrilloviq, ku shkruante se libri ka 951 faqe.
Reagimin tim për të, e shkrova në katër faqe të formatit A4. Megjithëkëtë, preferova që kundër këtij libri të organizohet një konferencë shkencore me pjesëmarrje ndërkombëtare, në të cilën do të demantohej përmbajtja propaganduese e shpifjes së “gjenocidit të shqiptarëve ndaj serbëve”, ndërsa Ministrisë për Kulturë të Republikës së Kosovës i sugjerova që menjëherë ta përgatisë padinë për t’ia dorëzuar UNESKO-s, kundër dioqezës “Rashkë-Prizren”, për fshehjen apo zhdukjen e figurave të trashëgimisë shqiptare nëpër freskat e kishave të Kosovës.
Ndaj akuzave që ishin shkruar aty, përgjigjja ime në atë reagim ishte pos tjerash se asokohe shqiptarët s’kanë pasur fuqi as t’ia prishin “tymin e duhanit” dikujt, e lëre më të bëjnë gjenocide ndaj të tjerëve, siç na fajëson kisha serbe përmes botimit të atij libri.
Na është e njohur se, shteti serb nuk ka ndonjë gjenezë të hershme historike, andaj edhe dihet mirë filli i tij.
Faktet tregojnë se si në tokat arbërore Rusia e krijoi shtetin e tyre. Madje edhe popullatën serbe arriti ta rrisë numerikisht me asimilimin e popujve të tjerë, në mesin e të cilëve ishin edhe shqiptarët e besimit ortodoks.
Brenda popullatës serbe, edhe sot sipas mbiemrave mund të veçohen familjet që për kah gjeneza nuk i takojnë nacionalitetit serb, ngase këtë gjë na mundëson vetë kuptimi i mbiemrave të tyre, si: Arnautoviq, Vllahoviq, Gërkoviq, Gërgureviq, Gërguroviq, Kastratoviq, Latinoviq, Martinoviq, Cincareviq etj.
Megjithëkëtë, këtë çështje më duhet ta lë me kaq dhe t’i kthehem thelbit të kësaj teme, të cilën që në fillim e kam parashtruar para lexuesve.
Për të qenë hipokrizia serbe edhe më e madhe sesa deri tash, Kuvendi Komunal i Srebrenicës në Bosnje e Hercegovinë, me iniciativën e kryetarit të këtij organi z.Radomir Pavlloviq, miraton Rezolutën mbi “pësimet e popullit serb në Srebrenicë, në shekullin 20. dhe gjykimin e të gjitha krimeve të kryera ndaj serbëve, si dhe pjesëtarëve të të gjithë popujve në territorin e ish Jugosllavisë”, shkruan gazeta-portali POLITIKA e Beogradit me dt.02.07.2021.
Sipas këtij portali, miratimin e vendimit e kanë votuar vetëm asamblistët serbë, ngase përfaqësuesit boshnjakë me atë rast e kanë lëshuar sallën e Kuvendit pas një debati të gjatë, me qëllim që mos të jenë pjesëmarrës të atij absurdi.
Serbët nuk janë aq naivë sa mos ta dinë se e tërë bota ka njohuri për gjenocidin serb ndaj boshnjakëve, ngase në prezencë të ushtarëve dhe oficerëve të Kombeve të Bashkuara, në Srebrenicë janë marrë e pushkatuar pa dallim moshe të gjithë meshkujt boshnjakë, kufomat e të cilëve më vonë janë gjetur nëpër varreza masive.
Përkundër kësaj, ata po ashtu e dinë mirë nga përvoja e tyre manipuluese se si me rrena ta krijojnë mitin, e me mite ta ndërtojnë historinë, sikurse për Betejën e Kosovës së vitit 1389, ngase faktet historike tregojnë qartë se shkenca serbe ka manipuluar me të dhëna, si me qenë ajo një betejë serbo-turke, e jo e betejë e koalicionit të krishterë kundër turqve otomanë.
Për fat të keq, në këtë kurth manipulimi kanë rënë disa personalitete me ndikim, si nga qarqet e politikës ndërkombëtare, po ashtu edhe nga ato shkencore.
I gjithë ky manipulim i serbëve është ndërtuar aq bukur saqë edhe krijuesit e saj tani qorras i besojnë, siç thotë edhe vetë akademiku serb Dobrica Qosiç: “Në këtë vend, secila gënjeshtër bëhet e vërtetë”. Pra, për ta e vërtetë është edhe Beteja e Kosovës së vitit 1389, mu ashtu siç shkruan historiografia serbe.
Serbët e dinë mirë se tash për tash, libri i botuar nga kisha serbe me titull: “Gjenocidi i shqiptarëve ndaj serbëve në shekullin 20; dokumente”, dhe “Rezoluta mbi pësimet e popullit serb në Srebrenicë, në shekullin 20. dhe gjykimin e të gjitha krimeve të kryera ndaj serbëve…”, nuk do t’u “pinë ujë”. Mirëpo, qëllimi i tyre është që për të ardhmen të lënë gjurmë, me paramendim se do t’u shërbejnë pastaj si dokumente për historinë e tyre, sikurse për Betejën e Kosovës së vitit 1389.
Sipas mendimit tim, mos-ndalja e kësaj hipokrizie serbe dhe vazhdimi i saj me avazin e vjetër ka për qëllim fshehjen e pretendimeve hegjemoniste që kanë ata, duke menduar se një ditë bota do t’i “ha” edhe këto mashtrime.
Në këtë kontekst mu kujtua një fabul që dikur e kisha lexuar, te cilën tani do ta ndaj me ju lexues të nderuar, me qëllim që ta kuptoni më mirë gënjeshtrën serbe.
Fabula që e kisha lexuar e përshkruante ngjarjen si vijon:
Derisa Gënjeshtra dhe e Vërteta po ecnin rrugës bri njëra tjetrës, filluan të bisedojnë. Kur iu afruan liqenit, Gënjeshtra i tha asaj: – Eja të lahemi, uji është shumë i mirë.
Duke pasur dyshim, e Vërteta provoi ujin dhe konstatoi se uji ishte i këndshëm.
Të dyja u zhveshën, u zhytën në ujë dhe nisën të lahen së bashku. Mirëpo befas, Gënjeshtra doli nga uji dhe iku me vrap posa i veshi rrobat e të Vërtetës. E Vërteta e befasuar doli me vrull nga aty duke u përpjekur për t’i marrë rrobat e veta, por megjithatë mbeti lakuriq në stom të ujit.
Kur bota e pa të Vërtetën lakuriq, u çudit me pamjen e tillë, andaj e shikoi me zemërim dhe përbuzje.
Për ta fshehur trupin e saj, e Vërteta fisnike u kthye në ujin e liqenit dhe u zhduk përgjithmonë. Që nga ajo kohë, Gënjeshtra e shëtit botën e veshur si e Vërteta…
Serbët e dinë mirë këtë fabul, andaj rrenën e tyre e zbukurojnë aq bukur, saqë bëhet e dashur dhe e pranueshme edhe për të tjerët që e dëgjojnë apo lexojnë, sikurse për Betejën e Kosovës së vitit 1389.
Nga ky këndvështrim mund të thuhet si përfundim se Rezoluta e Kuvendit Komunal të Srebrenicës dhe Libri i përmendur i kishës serbe, kanë për qellim që në të ardhmen ta manipulojnë historinë me to.
