[ Marrë nga uebfaqja e autorit ]
The first Love Story
POEME
Gjergj Jozef Kola
Deutsch, Italiano, Gegnisht.
1
Pritja e pafund për Even.
Sa ishe pa ardhë ti, unë ndryhesha
Në vetminë e hanës e shpesh më asht
Dukë vedi si nji lakuriq nate që shkon
E fërkohet me gurë të thyem përgjysë
Ndaj kur m`u afrove, e ndjeva se ti
ishe gjithnji këtu EVA, e Hyjit me ditë
E netë i këndova kangë mirnjohjet
Vallëzue kam si nji flakadan engjulli
Nga nji pemë në tjetrën gati me u rrëzue
Më shikjoshin shtazët e me mue qeshnin
se hidhesha si i krisuni që i ka hupe vedja
dhe e ka gjetë në mes të botës si nji sy drite.
Party im për ty mbahet mend ende sot në Eden
Se aty morën pjesë tana lulet e pemëve
e brinjën teme ta bana dhuratë si unazë
e u lidhëm fort, mos me humbë kurrë ma.
2
Dashunia asht nji lumtuni e pafund.
Pafundësia e lumtunisë tonë erdhi shpejt
me numrat e puthjeve ju vumë emna luleve
e era i perkedhelte majat e barit të brishtë
në dashuninë që harlisej në pafundësi
se atëbote as koha e as terri nuk egzistonte
e vetëm kur ti ike e le haptë derën e Edenit
koha hini mrende si nji shi i randë dimnit
e tash gërset në zemrën teme me tanë peshën
e mungeses tande të përhershme….
Që nga ajo ditë kane linde njerëz me dangë
e dashunia e bijve asht nji dejavú e përditshme
prej kohës kur ishim bashkë në Eden e n`dritë…
A të ndjek prep kujtesa e pakohë
kur diellin në zenit e pritshim bashkë
tek rrëxohej mbi degën e portokalltë
përmbi gjoksin tand sythezambakut ?
Unë të deshta sepse zemra jote ishte
Si nji lule e cilun e të vinte era njeri
Sa herë shihja vedin aty si në fund
Të nji liqeni qiellor thellësisht të pastër.
3
Vetëm dashunia ka me na kthye përjetsinë.
Eva, rri me mue në nji qoshe të zemres
E në kjoftëse nuk të shof mjafton me ta ndi
frymën tande që merr hov si kumbona
nga nji anë në tjetrën plot tinguj e fjalë.
Rri, se mbrenda dashunisë asht ma shumë
se nji botë e vetme e ndrymë në detin
ku rriten perlat e përditshme e ngjyrat
bahen prorë langu i jetës së kullueme,
Eva, rri shpirt, se dashunia nuk len gjurmë
e mbi te nuk mbjell asnji zog farën e humbjes
te dy bashkë në nji flluskë te vetme sa nji botë
shetisim në Eden të mbrojtun prej kohës.
Na vetëm e shpikëm botën ku tash njerëz
te huej, krejt të pabojë e kanë shkretue
Edenin e lindun nga nji mendim dashunije
e Fjala e Hyjit e kthyeme në burim ende pikon.
Te thirra fort, mos ta hapim atë derë dorëzezë
Se kanë me lindë njerëz qe nuk kanë me dashtë
asnjiherë ne jetë e kanë me i kalue Edenit anash
Pa i marrë kurrë lules erë e pa ndi fjalë dashunijet.
Eva, o shpirt i përjetshëm i veshun me baltën e dekës,
Prej nji dashunisë së pafund nuk mund te krijohet
Nji botë e përkohshme, prandaj bashkë përsëritena
Si perla te mbylluna në guackën e kohës se vdekshme.
4
Dashunia asht nji pritje e përjetshme.
Ktheju Eva, ti zemer e brishtë e nadjes
se dashunia pëlcet mbrenda hekurave
që koha lyen me hijen e saj të zbehtë
e nga dryni i rjepun rrjell malli i ndryshkun,
Ktheju se ardhja jote ka me prekë me sy
muret e heshtjes që dridhen nën peshën
e randë te kohës së lindun me ikjen tande
se në Eden dashunia jetonte mbi vdekjen.
Kur te vish kam me dalë me të pritë
si heren e parë, symbyllë me nji qershi
ne buzën e kuqe të plasun nga malli
i puthjes qe rritet ne hapsinën e gojës
e prej frymës tonë ajo rrëshqet nëpërmes
dhambve te bardhë si gurë të heshtun
kufijsh prej perëndish e orësh te panjoftuna
ku dashunia qindron si pullazi i Edenit tonë.
5
Kujtesa lindë bashkë me Dashuninë.
Si atë ditë kur u njoftëm te mbaj mend Eva,
ti e mshehun mbas hijes se nji reje te bardhë
e une shihja fytyrën tande në sytë e ujit
ndërsa vizatonte me dorë te brishtë dashuninë.
E para je në zemrën teme e të fundit rrahje
ta kam falë qe ditën që putha sytë tuej
me rrezen e dlirë te nadjes tonë që mbeti
e parë prej shenjave te duerve mbi botë.
Drita e synit tand ma shkrini zemren
ma shpejt se dielli i verës akullin mbi degë
e malet e kthyen në lumej bashkë me
brijte e mija qe u banë gacë e prush njiherësh…
Jena dashtë përnatë pa kohë se dashunija
E vërtetë nuk e ka në program kohën
Ajo nuk asht as stinë e nuk rrotullohet kund
Jena dashtë ndryshe si dy zemra në nji.
6
Dashunia e hershme asht dashuni e ndalueme.
Mbi barin e ndezun prej jeshiles së lagun,
kena lexue librin e parë te botës që kallxonte
Mbi dashunine tonë të veshun në brymë
E mbi puthjen e ndejun në ajër tanë rininë
Derisa u pjekëm bashkë me mollën e ndalueme
Nën degën e hijes se zjermtë te pasionit
Ku digjeshim flakë me u shkri nji herë të vetme
Bri në bri me dashuninë qe plasë e njitet njiherësh.
Ty te ngjau si gjarpën ai pickimi i helmtë
Mespërmes zemres, ndërsa unë në majat
E zambakëve të gjoksit tand ende gonxhe
Kisha dashtë me vdekë njiqind herë,
megjithse nuk e dijshe se cka asht vdekja
Ajo me ngjau si dicka e amël që më la
Nji shije djegëse sic len rrufeja kur i bjen
Mespërmes pemës se madhe në pyllë.
Ashtu i djegun flakë lidhë në trupin tand
Buzët e mija kërkonin nji burim te freskët
E krahët tuej me shtërngonin fort deri aty
sa brinja qe te kisha falë luejti prej vendit,
e me erdhi turp e marre prej vedit ma fort
tek u pashë lakuriq para syve tuej tanë zjerm
ndërsa zani i Hyut me depërtoi si shigjetë në gjoks:
Adam ku je strukë e nuk b`zan?
Në gjoksin tand që sapo kishte nisë me u cilë
Kisha dashtë me u strukë përgjithmone e jetës
Porse e dijshe se Ai edhe atje do më gjente:
„Këtu jam Zot, porse me vjen marre prej tejet“.
„Askush nuk ka marre kur nuk ka ba dicka të marrshme“,
me tha Ai qe asht dritë e lumni e pafund, At e Amë njish,
ndërsa unë mbuloja gjarpnin në mes te shalëve me nji fletë
qe kisha shkye nga zemra jeme e Ai me za prej rrufeje
e lidhi menjiherë lakuriqsinë teme me frutin e papjekun
ne degen e te mirës e te keqes mes dritës e hijes:
„Ah krijesë e padurueshme, ti o brumë i dalun nga furra
Para se me marrë forcën e plotë te Hyjit tand!
Shko pra, thesh qafën nën zgjedhën e plugut te përditshëm
E aty rreshku nën diejt e kontinenteve me acar e shkretina
Derisa te vijë dita e te jesh pjekë nën lëkurën tande
Me zjermin që vetë ndeze nji herë e mirë.
Malli i përvëlues ndaj dashunisë që mbushë Edenin
Ka me të ndjekë deri në fund të ditëve tueja:
E sa herë te dashunohesh ti e fëmijët tuej keni me
Kujtue djepin e amshimit qe kisha pregatite per ju.“
Kanga 7
Në botën që matet nga koha.
Hyji na përzuni me shpatën e flaktë o Eva
Me ndëshkimin e pafund që matet me kohën e vdekjes
E faji jonë i vetëm ishte ai i vdektarëve, na u deshtëm
pa pritë me u rritë per dashuninë e plotë si hanë.
Por pema e dijes asht nji dashuni e përkryeme
Që na ban njerëz mue e ty e gjithcka që ka me ardhë
Se Hyji e kishte nji plan për me na shumue si hyjet
E na zgjedhëm rrugën e shkurtë që na nxori kaq g`jatë.
Ndaj ne fillim kur dolëm jashtë në botën e madhe
Që na u dukë krejt e vogël sa nji ore doret e ndryshkun,
Gjaja e parë qe bamë ishte me mendue se si kishim
Me ju dhanë fëmijve tonë nji dashuni me zjermin
Që kishim marrë me vedi prej kopshtit Eden e na digjte
Në gji me sekonda prej flaket që shkojnë e lajnë sheja
Të nji tatuazhi te vizatuem mbi fytyrën e botës
Adam und Eva e nji dashuni shterbe në mes.
Se Hyji priti tash sic kishte dashtë që edhe na me pritë
Derisa te lindshim fëmijët e parë, Ai la shumë kohë
e ata erdhën te dy njeni mbas tjetrit me tanë
Mallin e pafund te dashunise në sytë me dritë.
8
Kaini dhe Abeli, dy frute në nji.
Eva, Eva, kam thirrë deri ne kupë te qiellës
Me zanin tand të mbushun me klithma jete
Kur ti na linde në botë dy bijtë e mbushun
Me dritën e gëzueme për zemrën e zbrazun
Që prej kohës së ikjes nga Edeni, i humbun
Për fajet që nuk ju kthyem ma prapa
Për mos me mbetë aty të varun nji jetë te tanë
E shikjuem gjithnji përpara ne jetën tonë,
Ndaj kur e vrau Kaini Abelin sic e vret realiteti
Andrrën ma te brishtë ne lockë te zemrës
ti ishe e nxanë me darkën e djemve tuej
E unë ta solla birin e vramë si nji berr te pafaj
Te camë mespërmes nga ujku i egër qe kishim rritë vetë
Se ky ishte fati jonë si njerëz te përkohshëm
Me rritë qingja dhe ujq se bashku e me ju dhanë
Tamël e bukë e me pa se si rriten e shkyejnë
Njeni tjetrin ne pabesi e na ngjajnë ne n`thellësi
Aty ku na merren mend e humnera na tërhjekë
Me vazhdue me e pa për nji kohë te gjatë e tash
Për herë te parë vrojtuem se parajsa lëshon hije.
Kap 9
Lamtumirë Abel.
Unë nuk e vajtova Abelin tonë andrrimtarë
Që mendonte me u ba poet e me vizatue kopshtet
E trashigueme prej kujtesës tonë në Eden
Ndërsa ti Eva, si luaneshë e kafshueme në brijë
I thirrë deri ne kupë te qillës Hyjit tonë
Se nuk t`u dukë e drejtë si nanë, me mbajtë peshë
Nji jetë te tanë vdekjen e djalit tand njashtu sic mban
Zemra jonë mallin e dashunisë në Eden.
Hej, sa herë kam dashtë me të qetësue e me të dhanë
Në vend të dhimbjes tande prep nji brinjë nga unë
Me të mbrojtë sadopak se zemra e nji nanë asht ma
E brishtë në dhimbjen e dashunisë për birin e saj,
E ta kam lye plagën me fjalët qe kujtesa i lidhte bashkë:
„Eva shikjo, sa shpirt i bukur asht Abeli jonë
Si nji lule në Eden të mbushun me dritë“!
Kam dashtë me ta zbutë mallin e dashunisë sadopak
e humbjen e djalit te shtrejtë me t`a kthye në nji
Dritë që lëshon rranjët ne Eden nga kena ardhë,
Ndërsa Kainin me duert e pergjakuna prej t`vëllait
E nisëm ne botë me nji strajcë lotësh zemërimi e dhimbjet.
„ Ikë Kain nëpër shkrepat e jetës e mos e co kurrë ma
Grushtin e vdekjes kundra vëllait tand andrrimtar
Se nji ditë përmes rrugës së tij me degët e ullinit
Ke me pa prej lerg hyllin e Edenit që të ndjek me dritë.
Kap 10
Eva mbi fushën e kohës.
Tash që na ka vjetrue koha e numërojmë rrudhat tona
Ma të shumta se brazdat e brezave te shtrimë ne kohë,
Dashunia mbetet i vetmi shpjegim i mallit tonë
Te zjermtë, për me u kthye në Edenin e dikurshëm
Ku jena largue për fajin e dashunisë së lanë përgjysë
Mes Krijuesit e nesh, atje ku lëkura e gjarpnit tashma
Asht tha në ernat e shekujve e varet ne degët e pemës
Së jetës e dijes mbi burimin ku mësuem dashuninë.
Ajo ka tash mijra vjet që na djegë e na mban gjallë
Me flakët e saj përvëluese e nji za si klithëm
Na thërret prej humnerës se kujtesës tonë me u kthye,
së bashku n`Eden e n`amshim, Eva ti o zjerm e dritë.
Ne foto:
Adam – Jozef Mikel Gjura
Fotografe:
Giulia Lungo per Adam
Eva – Xhoana Marku
Shkoder, Torino, Wien.
Shtator 2018.
