Nexhat Halimi
Molla e kuqe në degë, në ëndërr
E njeriu me duart shtrirë nga qielli
Dhe etja aty nga vetëdigjet
Në fillin e dashurisë dhe urrejtjes
Në fillin e ndarjes dhe takimit
Në fillin e pemës dhe të plagës
Aty ku gjethi i yllit pikon në zemër
Në gurin me kokë zogu nga fluturon
Aty ku digjet kripa e shpërthen etja
E mbi ura e ditë e dallgë
I rikthehet kujtesa shkëmbit
Sa i afërt njeriu me rrënjën, zot
Shumë më i afërt se ç`shkruhet
