Edward Hirsch ka lindur në Çikago më 1950. Ai ka marrë çmime të shumta për poezinë e tij, dhe në vitin 2008 ai u emërua Kancelar i Akademisë së Poetëve Amerikanë. Ai botoi koleksionet për Sleepwalkers (1981), Falënderimet e egra (1986), Parade Night (1989), Masat Tokësore (1994), On Love (1998), Shtrëngoj Darkness (2003), Urdhërat e Veçantë (2008) dhe Zjarri i Gjallë: Poezi të Reja dhe të Përzgjedhura (Knopf, 2013), një antologji e tridhjetë e pesë viteve të shkrimit poetik. Ai është gjithashtu autor i disa librave në prozë.
Ai dha mësim për gjashtë vjet në Departamentin e Gjuhës Angleze në Universitetin Shtetëror Wayne dhe për shtatëmbëdhjetë vjet në Shkrimin Shkencor të Programit në Universitetin e Hjustonit. Ai është President i Fondacionit Memorial John Simon Guggenheim. Poezitë e paraqitura janë marrë nga The Living Fire: Poezi të Reja dhe të Përzgjedhura.
PËRVJETORIT DHE VDEKJES SË JOSEPH BRODSKY
Archangelsk, ngricë e njelmët, erëra të ftohta të shteteve balltike,
Fëmijë që hedhin topa bore kundër statujave sovjetike.
Drifhërima arktike e hënës në mesditë,
Pemët e mbuluara, këmbësorët të dengëzuar.
Kur dridhej dielli prapa oxhaqeve,
Si një ushtar i rënë në vend në letargji.
Në Muzeun e Veriut të Madh, ndriçim i mekur.
Subjekti ishte mërgimi i brendshëm i poetit,
Metafizika kundër historisë dhe Beteja
Mortale midis Poezisë dhe Kohës,
Një Luftë e Ftohtë që s’do të përfundojë kurrë.
Për më tepër, pasioni i tij për portet plot ujë.
Dhe macet kokëforta, sidomos Bluja
E rusisë që vinte nga Deti i Bardhë.
Pas një shëtitje të përbaltur, me ajër të njelmët,
Fjetja me kapotë në një kazermë të përshtatur.
Gjatë gjithë natës ndjeva çizmet e qullura
Të një ushtrie që marshonte përgjatë rrugëve
Nën batanijen e trashë të errësirës.
Por në mëngjes, në përvjetorin e zymtë,
U zgjova në një heshtje autoritatare.
Dëbora kishte pushtuar qytetin.
TË DIELËN NË MËNGJES SHPEJT
Unë e tallja shpesh babanë tim dhe miqtë e tij
sepse ngriheshin herët të dielave në mëngjes
dhe e pinin kafenë në një bar të lagjes,
por sot edhe unë jam po aq i marrë sa edhe ata.
Askujt s’i çahet koka për poshtërimet e mia të vjetra,
por ato zvarriten në mes të gjumit tim
si një sërë kanaçesh bosh që rrapëllijnë
pas një makine të braktisur.
Shkon kështu: pikërisht kur mendon
kur ke harruar atë vajzën flokëkuqe
që të la të bllokuar në një parking
dyzet vjet më parë, po ti zgjohu
herët për ta parë që të zhduket
pas këndit të ëndrrës tënde
mbi motorrin e dikujt tjetër,
që uturon heret në autostradë.
Dhe kështu që tani ulem në barin e ndriçuar
të populluar me njerëz që zgjohen shpejt,
ku qelqet e dritareve janë gjithë blozë
dhe kafeja e vakët dhe e hidhur.
SI DO TË JETË E MBRËMJA E FUNDIT
Ti je ulur në një dritare në gjirin e vogël
në një Bar Kafe të zbrazët pranë detit.
Është muzg, dhe pronari po e mbyll,
edhe nëse ti je ende i përkulur mbi kalorifer
që humbet dalngadalë nxehtësinë.
Tani po zbret poshtë drejt bregdetit
për të parë kaltërsitë e fundit të zbehen valëve.
Jetove në shtëpi të vogla hapësirëngushta –
muret përreth të kanë mbajtur mbështjellë –
por edhe qielli dhe deti të dy ishin të tutë.
Nuk ka asnjë në xhiro Që të pijë me ty
nga mjegulla e lagur, thellësi e errët.
Je vetëm ti me Universin që qarkullon.
Mirupafshim, dashuri, larg, në një vend të ngrohtë,
këtu natën është e pakufishme, heshtja e pafundme.
Përktheu: Faslli Haliti
