Bajram Bashota — poezi
EDHE N’VARR S’I BESOJ SHKAUT
Shkau gjithmonë i pa besë
Me këtë gjithmonë kujdesë
Në shka kurrë s’ka besë
Në këtë nuk kam shpresë.
Shkau është i pa besë e dinak
Me shqiptarë duart i ka me gjak
Të afrohet e të lëmon kinse të don
Varrin prapa ta bën se nuk të don.
Edhe marrveshje nëse bëhet s’i besoj
Se shkau s’e mban kurrën e kurrës fjalën
Pajtim me shka kurrë nuk do të ketë
Mbi shqiptarë donë të bëhet gjithmonë mbret.
O shqiptarët e mi nëse doni të qetë të jetojmë
Ushtrinë tonë ta ndërtojmë e ta ndihmojmë
S’ka shka a bir shkine që mban besë e fjalë
Vetëm forca jonë që t’i rri gjithmonë përballë
Se shkau kurrë s’e ka ditë luten, vetëm tutën!
TRADHËTI
Kush e din sa gjak u derdh për kët atdhe
Sa trima e heronj ranë për këtë shqiptari
Kush është ai që guxon me prekë kufi
A e din sa nënat kanë mbetë me duar n’ gji
Sa motrat kanë mbetë pa vëllazni
Sa burra vajza e gra janë në dhe për kët liri
Kush guxon n’ emër të populli e atdheut
Tradhëti t’ i bëj tokës së Skëndërbeut
Të bëj këtë tradhëti e vret zoti
Këtë mund ta bëj ai që s’ka mend — idioti?!
PSE?
Pse gjithë njerëzit s’ e kanë zemrën e bardhë
Pse të gjithë njerëzit nuk janë punëmbarë
Pse gjithë njerëzit në këtë botë
S’e thonë të vërtetën lakuriq
Pse gjithë njerëzit s ‘kanë njerëzi
Pse njerëzit rropaten me poshtërsi
Pse zemra zemren e gjeloxon
Pse njeriu shpirtin e vet ngarkon?
TEK BRENË MIZA HEKUR
(Rexhep Hoxhës)
Tek brenë miza hekur
Të çuan poet
Kalove fusha e male
Dete e oqeane
Mbërrine në Zelanden e Re
Pa shpresë e pa atdhe
Larg atdheut poet
Të mbet mendja zemra e shpirti
Ato nuk t’ u fundosen në det
Po në shpirtin tënd poet
Shpresa të mbante gjallë për atdhe
Për atë vend ku kishe le
Ku ishe rritur me therrime
Peshë të çonin ato kujtime
Po ti poet i shkathtë#
Thirre poezinë që të bën shoqëri
Që ta hjek pakëz atë mërzi
Që të kishin çuar tek bren miza hekur
Dhe një ditë prej ditësh t’u kruante një vetull
Kend do ta marr ngryk në Zelandë të Re?
Pas pak të mbërrini një lajm i ri
Në Kosovë po thërret liria
Ejani o shqiptarë të gjithë te shtëpia
Se armikun e piu e zeza
Dhe atdheun e kaploi rrezja e lirisë
Memzi prite poet të ktheheshe n’ vatan
Kalove prap det e oqean se peshë të çonte vendi
Për të shtrenjtin vatan.
Bajram Bashota — tregim
KRUSHKU I LIRISË
E pashë për herë të parë dhe të fundit dëshmorin e lirisë. Ishte marsi dhe pranvera po bëhej gati të vinte. Ishte ditë historike për trimin e lirisë. Atë ditë dielli më shumë shëndriste se kurrënjëherë më parë. Trimi ishte veshur si për festë. Kishte ngjeshur armët dhe ishte më i lumtur se asnjëherë në jetë.
Gëzimi i shkëlqente në fytyrë e armët i shtërngonte fort në dorë. Në ballë i shëndriste liria e zemren e kishte të Mic Sokolit.
Atë ditë e pashë për herë të parë dhe të fundit me rrobat të UÇK-së, që aq i kishin hije sa thosha më vete: — Murati qenka veshur krushk i lirisë !
Atë ditë kur gjëmuan topat e armikut, m’u atë ditë u dëgjua edhe pushka e tij, që jehoi në tër Llapashticën e në tër Llapin e tër Kosovën.
Pushka e tij ishte kushtrim për gjithë shqiptarët. Ajo ishte pushka e lirisë.
Me atë pushkë Murati thirri gjithë Kosovën që ta mbrojmë vendin nga hasmi dhe ta çojmë në vend amanetin e të gjithë dëshmorëve të kësaj toke, që me shekuj u la në gjak.
