Nexhat Halimi
e pashpjeguar
pi verë të zezë e lidh pika gjaku të robit servantes
për lirimin e të cilit spanjollët paguan ar ‘i thes
qielli mbi tavernë është shkruar me sy yje të zjarrtë
e në krruç nëpër mjegull lëvizin hije paqartë
nuk kthehet kurrë ajo që ik ofshan kusari man
në krruç do ta ketë lëshuar spirancën galera xhan
unë sonte do të kthej nga arrita shpirt i robëruar
të vazhdoj të zgjohem nga ëndrra të jetoj i dënuar
bën ftohtë digjet shpirti mbi pemë bie push a borë
përplasen valë uji në murana kujtimet bëjnë me dorë
ky është fundi im e yt përgjithmonë fedorë
qe kjo e tëra e paNjohur kaq e pashpjeguar bimë
t`i lidh unazat tremijë vjeçe ulliri yt nën vetëtimë
ndërsa kusari man e njeh hijen e vet nën gijotinë
afërsia e largësisë 3
kalorësi i imagjinuar i përhumbur
lidh kalin për hënën e verdhë e zbret kodrës
të të has në këngë nga mbush ujë në krua
zotIm nën këmishë liri flakë i digjet gjiri
unë veç me hijen e vetminë e ëndrrën
me ullirin e para krishtit me rrënjë guri
me natën e detin e zgjuar e lart hëna ftua
oh kush kaq egër pret kaq vjet në mua
valët më rrahin të lidhur e digjem në etje
veç me vagëllimat e shpirtit në këngën për ty
veç me ty e guacën e mbyllur të harruar në rërë
në guacë zemra ime e ndarë përgjysmë
e hiri i librit të shenjtë afërsia e largësisë
qefini xhepa nuk ka
vetëtin do të bjerë shi sonte kusar mani
e unë ja ndahem nga copëza e zemrës tjetër
akulli nuk do ta zgjojë zjarrin e vjetër
përveç teje kush do ta qaj plagën e fjetur
e tërheq spirancën galera e hëna ngrirë
ah zot i im kaq i ndezur çasti e i pagojë
kusar mani ti e merr vdekjen vetëm lojë
brengosesh kot e kot të dhemb kosovar
shikon qiellin nga i përzihen yjtë e vetmia
e e pi dhe një gllënjkë verë e ik nga galeria
shpirti i prerë shpatë të ndrit gjithë ar
pse nuk do t`i marrësh ca ulli nga dega
e shikoj krejt dylltë kredhur thellë në habi
si t`ia bëj kusar mani qefini xhepa s`ka
letër II
e bukura është peng e zotit shfaqur mbi ty
e ti je robëria ime e përhershme dhe zjarri
ja kaq me ty unë e gjithnjë lart hëna e mungesa
galera tashmë rrëshqet qetë gjirit të shën gjinit
unë i dënuari të jetoj ndo`i peshku ia shoh shpinën
e fshikëza të ujit më zgjojnë mbi jutbinën
natë është e më djeg zjarri të të shkruaj letër
këtë letër me sall tri fjalë dhe një pikë
e lexon fshehtas aty e e djeg e më pastaj ik
mes lejo kurrsesi të të zënë me të në dorë
gjithnjë mendja më lidh me detin kalanë e ty
me lirinë e ëndrrës e robërinë e shpirtit e të ullirit
lexoje fshehtas letrën të të mos vrasin e ik
mos lejo të ta nxjerrin me thikë dritën e syrit
majë rumisë
më ik vetëtimë zemrës së këputur nga ti
më zgjohet bubullimë shpirtit të vetmuar në hi
e e tërheq një vijë gjaku gjysmë prekur zgjimi
e e tërheq një vijë malli te varri në kodër
e më lë mes udhëtimi ëndrra ulqin shkodër
ende gjithnjë ec e nuk arrij te zjarri as flijimi
hije të vetmuara ngjiten kodrës e buna qan
i presin në heshtje për dërrasa varri plepat
e në njëshkolonë me nga `i gur arrijnë majë rumisë
e lënë gurin në ajër e zbresin prapë ngjiten aty
me besim në gjarprin rreth qafës e diellin në sy
s`ndërron kurrë kjo ndjenjë ky ritëm mitik
kjo dashuri e gjallë për ty ky kthim në antikë
brenda vetvetes
e tërheq një vijë të pambarim brenda vetvetes
kaloj një kafkë prapë një kafkë herën tjetër
gjithnjë të arrij te zjarri te flijimi te ura te ti fedorë
ec ec kurrë s`ndërron kjo ndjenjë mes ullinjsh
e tërheq varrës një pikë gjak e zgjohet ritëm mitik
arrij në ulqin nën vetëtimë bubullimë për thikë
mbyll sytë e ja fedora kthehet për dore me ty
e harkon ylberi mbi dëshirat ëndrrat më pastaj ik
çdo gjë zgjohet e prapë për degë ngrin
unë me galerën ik e njëkohësisht kthehem
marr të të shkruaj me lot për të tretën herë letër
gjysmë zgjuar në të majtë gjysmë fjetur në anën tjetër
ndërmjet një vetëtime të gjakut e zjarri të lirisë
ndërmjet një unaze e zinxhiri të rëndë të robërisë
e tërheq një vijë pambarim brenda vetvetes
secila etje kthehet
gjithçka është e bardhë e e bukur për vdekje
e rëndë e pa zgjuar e pa kokë sillet rreth
e qerrja e kujtimit me kalin e humbur ik e kotur
ik dhe vjen përmes pyllit të vjetër me ulli
del në fushën e pambarim dhe i afrohet ujit
cergar me kalin e trentë të dashurisë rreth zjarri
gjithçka arrin te vetja përmes rrënjës
shfaq trungun e vet mbi trung degën me fryt
është ulliri brenda të cilit emri im yt tingëllon
është liria ime është robëria ime dhe plaga
secila plagë shërohet nga gjaku ky ilaç mitik
mund të shërohet nga kripa jodi brenda guacës
me zemrën e paepur te perla e gjelbër
secila dashuri secila dhembje secila etje kthehet
përveç kohës ajo ik e s`përsëritet kurrë më
gëzuar cakërroj gotën me gjakun e amshuar
ndërsa kjo natë veç pse s`është e jotja dhemb
