Dy bica të uritur (III)

(Pjesa e tretë)

– Është dashur të shkruash diçka dhe për ndonjë tjetër. Ka të tillë ende!
– Ka, ndoshta, por nuk zbulohen, punojnë me strategjinë e kafshës së stepës.
– Nuk mund të jenë vetëm dy!
– Nuk lejojnë të hapet rrethi. Nuk ka të tretë. Vetëm ata e kanë sjellë deri këtu Fjalën, vetëm me ta do të vazhdojë. Dy kalorës të verbër të artit të fjalës në natë!
– Nuk njoh natë te fjala…
– Vjedhin… në mënyra të ndryshe,vjedhin!
– E vrasin të bukurën?
– Për ca monedha…
– E kanë pushtuar Kosovës, me krojet mistike dhe mitike.
– E njohin vetëm padronin dhe hijen e tyre të lagur!
– I japin shpërblime njëri tjetrit, apo ngjet dhe ndonjë të treti, ndonjë analfabeti, ta begatojë fakiri me të biografinë!
– Ai e merr simbolikisht shpërblimin për librin që ende pa aguar e nesërmja e flakë në mbeturina, ndërsa për vete i mbajnë monedhat.
– I shesin dhe shpërblimet thua` ti?!
– S`e them vetëm unë. Është gjë e qartë kjo, kaherë!
– E juria?
– Vetë e përbëjnë atë virane!
– Ashtu krijojnë spirale të tmerrshme, udhë zigzage!
– Do t`i vjellin të gjitha, porsa t`i prek drita!

Ecnin dorë për dore, të drunjtë. Të këputur nga bota apo të lidhur me botën përmes lulëzimesh të ëndrrës për të arritur… Ecnin, e gjithherë hasnin në copëza udhësh të këputura, në vjellje, në copëza fjalësh të pakuptimta, në bredhjet varfanjake. Papritur futen mes pyllit të trilluar, aty tek XheSy e IbKa-u zhveshin maskat dhe dalin hapur para pasqyrës. Zgërdhihen me vetveten, sesi ia dalin të mashtrojnë ata që vijnë. Lexojnë herë njëri, herë tjetri. Fytyrat i kanë me pamje vendbanimesh të kohës së ikur. Një përzierje e tmerrshme, që i frikëson të vegjlit të merren me atë gjë gjatë ecjes së tyre në jetë…
– Është Orë letrare kjo?
– Jo, cirk është.
– Pse u futëm këtu?
– Diçka kumbon!
– Ku?
– Aty, de. Shiko e dëgjo. Aty!
– Ndoshta hija e atyre me shpirt shërbëtori.
– Pak hije e thyer e DuRi nga e përgatit IbKu-un në ç`mënyrë të vrasë veten, rrënjën e vet. E sheh? Ja… kjo s`ndërron!
– “Ta verbosh një popull mbyllja shkollën. Vraja shkrimtarët!” – thotë DuRi.
– E ky?Ky shpirti i shitur!
– Ky? Natyrisht, bie në gjunjë dhe betohet, t`ia vras secilit dritën e udhës… të shkrimit! Është , i vetmi që vret për t`i qenë besnik hijes së padronit.
– Dy qenkan?
– Përpëliten me veten. Bëjnë gati fundin e vet!

Lëvizin me gishta e nuk nxjerrin fjalë. Shikohen të qelqtë. Ndërmjet kohës së ikur dhe kohës që vjen. Pezull në kohën e tashme. As gjurmë nuk lënë. E kanë shndërruar veten në diçka të padukshme, as lëviz gjeth, as lë dëshmi fryma. Është vetëm një pasqyrë e thyer për ta parë veten, të ndarë njëjtë – në dy!
– Dy! I heton ti dy?
– Dy.
– Ku?
– Ku tjetër. Aty!
– Aty…?
– Aty prej nga IbKa-u zbriti në shesh, të tmerrojë botën!
– Botën e ka kapur për aty, për të vetëm gjë, për të cilën ai mund të kapet…
– Për aty, de!
– Kush e lejoi këtë gjë?
– Ministria e K.
– Tjetër, tjetër?
– DuRi e futi mes nesh, të na kafshojë!
– Xhesy, ndoshta, nuk e mësojë këtë kurrë.
– Jo,ende qe i vogël ky, por aty përpëlitej, punonte me dreserin e stepës. Lehte aty me diktat gjithnjë më ashpër,për ta fituar besimin. E akoma gjimnazist qe dhe tërësisht i shitur… Në vonë e ndoq këtë rrugë të fitojë k. E buallit. Do të emrohet kryetar e do ta luftojë letërsinë e vet.
– E fitoi, apo jo?
– Natyrisht!
– E tash?

– Tash ky-i vogli, pak –pak u bë i madh; e mori IbKa-un pranë vetes nga nostalgjia për ata që na vranë me vjet e vjet! E mban afër… të mos e harrojë mjeshtërinë! T`i vrasë talentet, dritën e shkrimit. E ecin atDheun, mashtrojnë. Flasin poezi e nuk e kanë mësuar dot brendinë dhe flakën që ka në vete secila shkronjë! E keqja është e madhe. Ata e mësojnë të shkruajë ndonjërin nga fëmijë mbrapsht, e mësojnë të shkruajë me ritme,ngjyra e forma kaherë të vdekura. As qeni nuk do t`i duronte ato shkrime. Do të pëlciste nga tmerri!
Ajo qëndroi gjithë mllef nën degët e blirit të trotuarit, përballë Ilirisë.E mbështetur për trungun e lashtë Shikoi gjatë gjethet,gemat. degëzat,degët e i derdhi me hov flokët për fytyrë. Qe skuqur zjarr. Diçka e rëndë dhe ashpër i lëvizte në kraharor. I nguli sytë te ai… E ai nuk mund t`i gjente udhë tjetër nga do ta vrisnin qenin e zgjebosur, XheSy-në. Ta ndërkrente atë masakër të ashpër të shkronjës shqipe.

– Të heqim dorë nga ai manifestim. Pse të shkojmë, ndërsa nuk jemi ftuar!?
– E ata, kush i ftoi ata? E ftuan veten, t`i fusin në xhepat e vet të pafund ca monedha. Nuk ikin ata në asnjë manifestim letrar për të deklamuar poezi për fëmijët. Aty i sjell ndonjë monedhë.
– Të mos shkojmë fare, megjithatë.
– Në këtë mënyrë ata e pushtojë tërë hapësirën. Tërhiqesh ti, tërhiqem unë… e ata vjelin, vjedhin. A mos qe ajo ara e tyre. Kush ua la? Babai ua la!? Të dy varfanjak të tmerrshim të uritur, për hapësirë.
– Të bëhemi të njëjtë,me ta, thua`?
– Jo, vetëm kaq sa e atyre është dhe e jona ajo hapësirë që e mbulon Mi e Ku.
– E? Të shkojmë të paftuar…
– Të shkojmë!

Ajo e shikoi në sy dhe e mori për dore. Qëndruan ca mbi hijet e tyre e morën të ecnin. Afër njëri tjetrit, dorë për dore. Herë ia ndienin ngrohtësinë e gjakut tjetrit e herë tjetër ia ndienin ftohtësinë e mendimit, të hamendjes t`i ndërrojnë gjërat. Ama, është punë e kotë. Rrjedhat janë krijuar kaherë dhe nuk mund të ndalen. As ai e as ajo nuk gjenden në ato radhë. Ai e ajo vetëm mund të ëndërrojnë të vdesin për dashurinë e – kjo tashmë, nuk i duhet kujt, kjo tashmë ka përfunduar . Ecin ftohtë, dorë për dore. Ecin e ndizen. Ecin pafundësisht vijës së ndezur të horizontit, të cilin e këpusin XheSy dhe IbKa-u.
– Mund të flasësh me njërin apo tjetrin, të krijohet udhë e re.
– Çfarë dallon pjesa e majtë e bajgës nga e djathta, e ndarë përmes nga rrota… As në formë nuk ndërrojnë. Aspak!
– Pse thua kështu?
– Asgjë tjetër dhe ndryshe nuk është dokumentare, nuk është e vërtetë dhe për këtë natryrisht nuk mund ta them… zgjidhjen.
– Pse? Thuaje!
– Ky apo ky tjetri, e futën në bajgë njëri tjetrin, nga e cila as nuk mund të vijnë as të shkojnë më, as nuk mund të dalin-të shpëtojnë.

IbKa-u ende e ka hije skeletin e atij gjysmë jevgut, DuRi.
– Ende i tregon me gisht ai çfarë të bëj ky?
– Po, pikërisht ashtu!
– Pse nuk ik ky.
– Epo, jo. IbKa-u tash nuk ngopet. I pëlqen ajo që ndodh. I do të gjitha për vete, e çka nuk mund ta bart në shpinë e djeg… nuk e lë të gjethojë. Hija e DuRi-rit nuk i ndahet.
– Kush është ore ky DuRi.
– Ai që ia bleu e ia shiti shpirtin dreqit, apo Ibka-ut!
– Pse, kishte ky ndonjëherë shpirt?!
– Shpirt robi!
– Tash e kam të qartë pse Xhesy e IbKa-u kaq herë dalin para dritës, të trembur.
– Ashtu. Ja pse me vete gjithherë kanë vetëm hije, që në krijimtari nuk paraqesin asgjë fare.
– Hije?
– Mediokër… të krijuar nga asgjëja-Hije.
– Hija e ka trupin.
– E ka, por shtrihen dhe mbesin hije.
– Ca e mbështollëm rrjedhën me ato hije.
– Mes hijesh ata të dy ndihen të plotfuqishëm!
– S`është fuqi kjo, është luginë e verdhë, para vdekjes.
– Shërbëtorë të atëhershëm e të tashëm. Mund t`ua heqësh kokën e Asgjë nuk ndërron.

– Lëri… e të dalim nga ky llom! – dëgjohet zëri dhe ata dalin prapë dorë për dore në shesh. Shikojnë tërë botën në shesh. Ai e kthen fytyrën nga qielli . Ca pika shiu i bien për fytyrë. Ajo ia prek pikat e shiut në buzë. E nxjerr nga trasta ombrellën e vogël dhe e çel. Kaq fëmijë të buzëqeshur në pëlhurën e ombrellës ndalin pikat e shiut. Ikin e vijnë qytetarë; fytyrë brengosur ndonjëri, kush hije rëndë e kush i verdhemë në gjysmën e fytyrës, në gjysmën tjetër të buzëqeshur. As i ik kush shiut, as brengoset kush për asgjë. Ata që vjedhin vazhdojnë të vjedhin. Ata që mashtrojnë vazhdojnë të mashtrojnë. Ata që e kthejnë dritën nga ka ardhur vazhdojnë ta kthejnë…

Ajo kllapia me Xhesy-në dhe IbKa-un qe vetëm një nga ngjyrat që ende i ka toka mbi të cilën provojmë të ecim për të arritur… Bëjmë përpjekje të kotë të kthehemi sado larg të kemi arritur. E bën natë. Bën të ftohtë. Deti fle. Ullinjtë plaken ende, i krehin mjekrat e thinjura. Anijet lidhin largësitë me afërsitë e – digjen, e nuk takohen. Zjarri, i vetmi nuk shuhet, as zemra nuk bëhet hi… – Njëmend, mendon diçka të ngjashme. – Po unë të dua. – Dashuria, a nuk të robëron. – Dashuria, vetmia. -E ëndrra. –Ngjet gjithnjë diçka e këtillë në të gjitha udhët deri në mëngjes, derisa i plaguari, i robëruari, i dënuari të mos e vej kokën në cung. –Natyrisht, duhet vdekur për të jetuar!… Ajo hesht. E shikon. Ia prek pikat e shiut në buzë… Ecin. Ndalen. Presin.

– Kë presim, kaq kot.
– Ndoshta kot.
– Pse s`ikim.
– Ku të ikim?
-Të arrijmë.
-Ah,po.
-A të luajmë pak rrugës? Kot, fare kot të luajmë… e pastaj vazhdojmë të ecim, të arrijmë.
-Do të mund të vonohemi!
-Ecim nga e majta ndoshta arrijmë më shpejt.
-Mund të vonohemi…
-Pse. A pak qe vonesa e deritashme? Nuk na bëhet vonë aspak. Gjithnjë do të jemi të ngjashëm me breshkën në bajgë. Arrijmë ndonjëherë.
-Ku ta gjejmë bajgën. Pa të nuk ka lojë!
-Të luajmë, me të apo pa të!
-Pa bajgë nuk ecën… Hidhërohen personazhet e shkrimit. E nuk kemi as kohë! Mund të vonohemi për orë letrare. Sytë e thellë e të pafajshëm të fëmijëve të luginës presin. Nuk kemi kohë për lojë.
-Pse, kaq kohë të kotë ka këtu… Të luajmë, ndoshta pak harrojmë.
-Ka vetëm harrim. Çdo gjë që ka zënë të krijojë traditë të mjeshtërisë së vet, menjëherë është këputur. Tërësisht. Me gërshërë.
-Natyrisht, secili do ta fillojë botën nga ai… të bërë dy, IbKa-u dhe XheSy…
-Harro dhe ti çdo gjë e të luajmë.
-Jo, na e këpusin menjëherë lojën, që ta nisin ata. Të fillon loja nga ata.
-Ata vrasin, nuk luajnë.
-Nise ti lojën.
-Jo, nise ti.
-Ti nise.
-Jo,ti.
-Pse të luajmë?
-Ta thyejmë vetminë.
– Vetmia e ushqen zemrën e zbrazët, kokën e zbrazët. Ti do t`i ndryshosh gjërat. A nuk more gjë nga mësimet e Xhesy-së dhe IbKa-ut… Gjërat duhet vrarë pikërisht në lulëzim. Nuk mësove asgjë nga ata.
-Mësova, të shoh sa të thellë e krijuam natën.
-Çfarë?
– Mësova sesi qan letra në të cilat ata i radhisin shkrimet e tyre.
– Shkrimet!? Cilat shkrime?
-Eh, kjo është ajo që bota do ta marrë dhuratë nga kjo urtësi.
-E zgjatëm kot e lojën nuk e nisëm.
-Ti do të luajmë, ta vrasim vetminë, e unë e dua vetminë. Vetmia ime është e kuqe!
-I kuq je?
-Jo.
-Ata dhe në të kuqen kalonin , bënin çfarë donin e ti nuk guxoje ta çelje gojën. Tash, natyrisht, ata prapë…
-Prapë!? Prapë çfarë?
-Prapë i njëjti tregim. I shkruar kaq herë, me pak apo aspak ndryshim. Vetë flasin, vetë qeshin, vetë vlerësojnë, vetë shpërblehen e shpërblejnë! Vetçë pordhen dhe qelben disa kohë në hapësirë.
-Natyrisht. Tjerë nuk ka.
– Kush i shpërblen. Tashmë armiku iku …
– Njëjtë atëherë, njëjtë tash.
-Pse tash?
-Tash, me vlerat që shpalosin vrasin bulëza … Vrasin horizonte të reja. Nuk çojnë më rëndë në kandar dhe po të duan. E MK, për ta lëvizur ujin inert nga pellgu, u jep monedha…
-A lëviz uji i ngrirë ?
-Lëviz, lëviz…
-Kjo është vetmia, që kaq kohë desha ta dëgjoja.
-Varfëria e mendjes!
-Iu qoftë vetmia !
– Pak nga ajo vetmi, pak nga ajo varfëri, pak nga ai shërbim gjithnjë sillet me tokën!
-Sillet, megjithatë.

Shiu binte lehtë, çaste-çaste. Ai e ndezi një cigare. Nxirrte tymin nga goja dhe krijonte rrathë e rrathët hapeshin në shkronjat e Alfabetit të Gjuhës Shqipe . I dëgjonte tingujt nga binin me jehonë gjatë rrjedhës së fjalëve, periudhave, tërësive të shkrimit. E rikujtonte Manastirin, fanarët që u ndezën atje … I rikujtonte tridhjetegjashtë yjet, që radhiteshin në Alfabetin e gjuhës shqipe, të amshuar më katërmbëdhjetë nëntor 1908 në Manastir…E kujtonte Ndre Mjedjen, i cili thuri vargjet, ndoshta më të bukura gjuhës shqipe në atë kohë…

Përmbi za, që lëshon bylbyli,
Gjuha shqipe m’shungullon,
Përmbi erë, qi nep zymbyli,
pa da zemrën ma ngushëllon.

Gegë e toskë, malësi, jallia,
jan nji komb, m’u da s’duron,
fundë e majë nji asht Shqipnia,
e nji gjuhë t’gjith na bashkon…

I kumbonin vargjet nga disa herë me jehonë. Dridhej. Luhatej, ngjashëm me një plep të gjatë, i cili e prekte qiellin. I merreshin mendtë. Sillej brenda vetjes, në mjegull. Në furtunë. Rrënoheshin ndërtesat në të mjtë e në të djathtë. Shikoi ca para vetes e pak-pak e iku shikimin larg, më pastaj e ktheu para vetes-në tokë, më pastaj në qiell e prapë në tokë. I ngrehu duart lart, mori të kërcente. Dëshironte të fluturonte, të fluturonte, të ikte e të mos kthehej kurrë më, ama e ndalte zemra,gjaku, që e lidhte me dorën, të cilën e mbante fuqishëm me dorë të vet.
-O, kjo është e pashpjegueshme.
-Është!
-Veç pse ti dhe unë i përkasim tokës dhe ndiejmë dhembje… Ecim e shtangemi. E ngrijmë shikimin dhe e ndezim pastaj flakë. Djegim dhe digjemi…
-Ndoshta.
-Ndryshe nuk punohen gjërat.
-Pse ngul këmbë. Nuk punohen gjithnjë gjërat me kallëpin e vjetër.
– Mendon apo veç ke iluzion, veç bindesh për diçka të paqenë …Të përhihet të jetë ashtu e nuk është!
-Jo, ti e ke humbur zanafillën e krijesës, gjakun.
-Pse unë. Çfarë mund të bëj unë pa ty? Kjo e vë në dilemë trashëgiminë, gjithsesi.
-Kush mund të të tregojë ty nga vjen…
-Unë!
– Mos më ndërprit.
-Fol. Kush mund të të tregoj ty nga mund të shkosh.
– Ama, ti as nuk shkon, as nuk vjen.
-E ti.
-Natyrisht, as unë nuk e kam të qartë çfarë ngjet. Nuk e ka as ai i Ministrisë K, as tjetri e as i treti. Kjo ia çel udhën mashtrimit, shtypjes, vjedhjes… Robërisë së rëndë të brezit që vjen në fjalën boshe, në fushën që çel vetëm lule të egra. Hithër!
-Do të qe mirë të luajmë tash që po bie dhe shi.
-Të luajmë, pse jo!?
-Lojë në shi.
-Në shi!
– Njëmend?

Ecnin dorë për dore, afër njëri tjetrit dhe kaq larg. Gjysmë- gjysmë me njeri tjetrin dhe po kaq pa njëri tjetrin. Ndërmjet flakës dhe ujit të ftohtë dhe nuk digjeshin dot as nuk ngrinin. Dy trupa që bënin përpjekje të lidheshin në një e kaq shumë iknin nga njëri tjetri: i ndante etja, i ndante ëndrra, i ndante afshi… e – çfarë është më e rëndësishmja, i ndante pamundësia. As njëri e as tjetri nuk ishin të plotfuqishëm. Ecnin. Mbi ta vetëtima shkruante vinjeta moderne, të pakuptimta-të egra, por të bukura, të cilat megjithatë lidheshin në ndonjë pikë brenda tyre… Prpë shpërtheu vetëtimë dhe krijoj një trup me dy koka. – Ja, – tha ajo. – Krijojhet mrekullia e afrisë me vetveten. – Jo, – tha ai. – Pse jo, – e shikoi ajo. A nuk e vëren pjesën tjetër të një degëze të vetëtimës? – E vrej e nuk hetoj asgjë të pazakontë! – Eh, kjo është. Shiko larg, larg nga vijnë më afër… Ajo shikoi me vëmendje. Vërejti nga shfaqeshin hijet e Xhesy-së dhe IbKa-ut nga i fërkojnë lekët për mjekre dhe nga i fusin në xhepat e thellë. Thellë atje, te herdhet.

Këtë gjë e vërejti dhe ai e tha me murmurimë, në përpjkje të mos bëhej i tillë, të mos thoshte fjalë çfarë nuk do t`i pëlqenin as njërit e as tjetrit. Bëri prapë një kollitje ndërmjet jehonës së së të cilës, megjithatë, këputi fjalë. –Ata, sa keq… Ja ku i fusin metelikët. Do të qe mirë të mos krijonin fare familje, të mos kijonin pasardhës, të cilët do t`u përngjanin…

Ajo nuk besoi çfarë dëgjoi. Uli kokën. Prapë e ngriti. E zemëruar, e shikoi atë që e mbante për dore. Mendja i iku larg, pastaj e ktheu në shesh. Deshi ta puthte atë me të cilin mbahej për dore, por s`e bëri. Pse ta bënte kot. Kallëpi për krijimin e gjërave nuk është ai i vjetri. Binte shi e ata luanin me dhembjen e vet. Vazhdimisht binte shi dhe do të bjerë dhe asgjë kurrë nuk do të ndryshojë në botën e Xhesy-së e të IbKa-ut plak, një mjerim i përhershëm.

-Harro e të ecim, – tha ai.
– Ma jep dorën, – tha ajo. – Unë të dua.
– Të dush do të thotë të vdesësh… të ecësh e të mos arrish kurrë.
-Jo. Do të thotë të jetosh në zjarrin që vjen nga ti, nga gjaku yt.
-Kjo do të thotë të vdesësh. Të digjesh.
-Ecim.
-Ecim!
– Ecim ndërmjet dy stacionesh të harrura, veç gjithnjë na shfaqen aty, për të vdekur.

– Ja dhe ata dhe nata, – tha ai. – E shikon sesi bie terr!… Bie natë, terr i dendur. Udhës së shkrimit mashtrues dy kalorës të përhumbur e ndiqnin veten. A do ta arrijnë. A do ta vrasin hijen që i ka robëruar?! Brenda bajgës së imagjinuar rrëzohen e ngrihen. Marrin nga jugu, nuk ia dalin. Marrin nga veriu, përplasen mes vetes e bien në bajgë me fytyrë. Marrin nga lindja, një erë e fortë i fut në shtjellë. I ndrydh. I shtrydh. Marrin nga perëndimi dhe më nuk dëgjohen. Merr fund mjerimi i tyre. Bri bajgës qan DuRi, kush do ta informojë më për gjërat që i duhen ta pushtojë prapë atë që ëndërron!? Ta pushtojë prapë nga brenda zemrën e gurit, që është lidhur në Kullë. Ai, IbKa-u, që ia mbante herdhet në shuplaka, dridhet, i frikësohet hijes së vet. Këtë herë do të humb, kot pse i rri pranë DuRi, fare kot.
Ndërmjet tyre ka hyrë pylli dhe nata e dendur.

Askush nuk e ka të qartë çfarë ndodh! E një vigmë dëgjohet. Të zgjon na habia, nga ëndrra e të rrëqeth. Udha ngjitet e bie e prapë ngjitet. Kalorësit që duan ta kafshojnë botën e shikojnë fytyrën e vet të tmerrshme e fshihen nga hije e tyre. Pasqyra i tradhton.
– E pasqyra e thyer i tmerron!
– Pasqyra dhe ky tregim?
– Ky është i pakapshëm për ta!
– Do t`u dhemb, megjithatë.
– Të dy e japin shumicën për pakicë.
– Arti i tyre është i mjerë. Ai nuk i njeh, i tërheq në vetmi!
– Ja nga qeshin të përhumbur. Dëgjoi, dëgjoi…
– I dëgjojnë të gjithë!
– Disa qajnë për ta!?
– Më dhimbsen ata që qajnë.

XheSy dhe IbKa-u me padronët e tyre, prapë kthehen hijes së vet. E ndjekin veten. I ikin vetes. A nuk të dhemben? Kaq të mjerë!Dy gica, dy palaço… secili me herdhet e padronit të vet në shuplaka, secili me varfërinë e vet në majë të hurit, mbi të cilin glasin një shpend i zi. Nuk është shqiponja, është qyqja. IbKa-u kërkon nga XheSy të mos vonojnë. – Ç`pret, – i thotë. – E mbyllëm orën letrare, tash duhet ta dërgojmë raportin. Nuk guxojmë të vazhdojmë pa e përfunduar detyrën e përhershme, të vjetër. – Mendon, të raportojmë, – qesh XheSy. -Ha-ha-ha, – bie e thyhet në hapësirën e natës, të territ të dendur, qeshja e tyre dhe troku i dy kuajve të imagjinuar nga ngrehen kas vetmisë së pafund. – Ai dhe ajo s`arritën në orë letrare, – dëgjohet XheSy. – Punë e madhe, gjahun e ndajmë vetëm ti dhe unë, – ia bën IbKa-u . – Ai le të shkruajë tregime që vazhdojnë. – E ajo le ta ndjek, – qeshen dhe shkelin mbi terrin e dendur, të njënjëshëm me hutinët, me vetë natën me një hënë të bardhë-rrashtë në fund horizontit të shembur . Ecin, ecin e ecin..

dy zhelanë të përhumbur në mjegull hutini
e vjedhin atdheun e vjedhin gjirin e nënës
fshehur pas hijes së vet këputur i lehin hënës
njërin a tjetrin për fije terri i kthen dryni

zbresin nga dega e vet mbi rrënjë të thatë
sy bishë digjen në ëndrra ylli përmbi det
e kanë të qartë gomarët ecin udhë të pa fat
thirren kot në poezi e veç pallin në natë

i kap vetëtima në etje e humbin në pikë loti
hija e këlyshit i zgjon të pa zot në mol
prej mbretërisë së plehut i ndjek kokoti

fushë së pafund me kallam dy gica dy gogolë
e gënjejnë veten të shumëzuar në pasqyrë
as kanë kurriz as komb kanë atdhe as fytyrë

Ecin, e humbin udhën. I kthehen udhës së vjetër. Bien në gjunjë. Luten para DuRi-it, para padronit të vjetër, UDB-së, kanibalit, mishngrënësit të fatit të tyre memec, të çukitur nga korbat, të mbetur mes jetës e vdekjes, me gjymtyrë në gurë e kokë në det. Ecin, ecin e ecin.. vjellin, të endur errësirës së Mes Jetës; qeshen, ndërmjet shenjës së çmendurisë dhe shenjës së shpirtit të shitur, të bërë tatuazh në nurin e të ikurit nga vetja dhe të lidhur me hijen plakë të murit të vajtimit!
(“Ah, Rugovë, ah, herët ike!”
“Tepër herët, tepër!”)

Ata ikin hijes së vet të shtrirë mbi vetminë, të frikësuar nga zgjimi i ndonjëri nga padronët, të cilit në mes natë i vjen të përshurr e ose ai- XhSy ose ky- IbKa-u duhet t`ia mbajnë në dorë derisa nuk ta përfundojë aktin!E ai e zgjat, e zgjat, e zgjat…
– Ja shikoji nga shkumojnë në varfërinë e vet.
– Frikohen. Shikojnë në natë…
– Të dy e japin shumicën për pakicë.
– Arti i tyre është i mjerë. Ai nuk i njeh, i tërheq në vetmi!
– Ja nga qeshin të përhumbur. Dëgjoi, dëgjoi…
– I dëgjojnë të gjithë!
– Disa qajnë për ta!?
– Më dhimbsen ata që qajnë për hiç gjë.