Nexhat Halimi
Dritë e shenjtë
(Përkujtim Sherif Tullarit)
ti ja këpute nga rrjedha e jetës pa gjëmë e pa lot
veç asgjë s` do të shuhet aspak është gjë e kotë
i le të frymojnë pesëmbëdhjetë frymë në zot
t`i besojnë shkollës shqipe pushkës së shkronjës a zh
dritës së shenjtë nga pik për fyt të vjetër mitik
ja nga të bartin në katër krahë të kujtojnë për mot
veç pse ti në varfërinë e të ikurit nga Tullari
le kaq fëmijë t`i bëhen kristal i pashuar Dumnicës
varret të mos rrafshohen siç ngjau me ato të Toplicës
kurrë vdekur ndërsa i le kaq trashëgimtarë Rugovës
ndërsa le kaq hapa të ecin gurit lirinë e Kosovës
të të kujtojnë gjithmonë me dashuri dhe me mall
është ai pengu yt i mbetur për secilin në radhë
në shkuarje dhe ardhje mitike kaq vjet gjurmë kallë
ti ja këpute nga rrjedha e jetës pa gjëmë e pa lot
veç asgjë s’do të shuhet aspak është gjë e kotë
Qaj nënën e vdekur
Para agut ende ndriste e përndezur hëna
iknim për te ara e gjatë unë dhe nëna
i përgjumur ecja dhiares për kurriz në kodër
fëmijë i vogël e mbaja me vete qenin lodër
Zbrisnim përbri varresh te jallia e përflakur
Buzë rrjedhës së lumit dritë përgjakur
Derdhej nga aty erë e lules së xhenetit
Nëna ndalej te shelgu t`i jepte frymë vetit
T`i jepte vajzës në pelena ndopak gji
E të ecnim rrugën të heshtur thellë në vetmi
Ec i menduar e e kujtoj tërë këtë udhëtim
Tashmë që ajo më nuk është e unë qaj me lot
E lumi rrjedh me ritëm përbri varresh kot
Kaq i harruar te ara e gjatë e plot pikëllim
Para agut ende ndriste e përndezur hëna
iknim për te ara e gjatë unë dhe nëna
n krejt kot
