NGA KALOSH ҪELIKU
Mes poezive rebele, me Covid -19
Përçudi?! Celulari im kishte vdekur.
Gjithë Natën kishte pi raki rrushi
Dy shtama me verë të Laydi Di.
Unë Poeti, ende isha gjallë në Shkup.
Djali, më paraqitet në telefonin tjetër
I them: Ka vdekur. Ka pi raki rrushi.
Vetëm Unë, ende kam mbetur gjallë
Dhe, Ky telefon me Covid -19 -të:
Sot, do të dalim te “Parku i Grave”…
(Emërzitshmja)
(Macit vogël Di)
Jo! Nuk vjen më Emërzitshmja
Iku. Shkoi në Parajsë. Rehati.
Nuk ma prish gjumin. Ëndrrat
Rrugë gjeti përmes maleve. Jetë.
Moti kohë e pres. Tri javë, Kopësht
Iu mërzitë jeta mes ferexhezezave
Papritur, u arratis nga njerëzit?!
Edhe, atë: Unë, nuk isha në shtëpi
I arratisur maleve, në Kërçovë:
Me Takimet nën Rsap. Sjetulla.
E shfrytzoi rastin malit. Dhiaren
Mungesën time, herët në shtëpi:
Me vete e mori edhe motrën Liri
Vëllain e Madh. Rrugaç, dilenxhi.
E gjeta, kur u ktheva në kopësht
Mërzitur. Keq, e lodhur nga jeta.
Nuk deshi gëzim. Ushqim. As ujë
Vrik, e dërgova te veterinari.
I cili i dha një ineksion. Infuzion.
Ditën e Nesërme, përsëri te veterinari
Kontrollim: Ineksion. Dhe, Infuzion.
Mëkot. Nuk e shpëtova Cucën Di
Iku, Emërzitshmja. Nuk i pëlqeu
Lulet. “Xhehnetin”. “Xhehnemin”!
Tha: Falë, të qoftë Ty mik “Xhehneti”
Unë, e dua marrëzisht “Xhehnemin”!
Dhe, më la mua Poetin me “Xhehnetin”…
(“Miqtë” e mi Sot – o nuk i vras
me armë – po me raki dëllinje)
Po. “Miqtë” e mi, Sot: Nuk i vras
Me armë. Po, me raki të dëllinjave.
“Përronit të Thanës”. Dardha gorrice
Kur, Bariu i milte dhentë me kusi
Dhe, ia përcillte Nanës në Shtëpi.
Po. “Miqtë” e mi, Sot: Nuk i vras
Me armë. Po, me raki dëllinje:
Armët e Babait. “Përronit Thanës”.
Dhe, me Dy kusi tambël në Shtëpi…
