“1856 – Kandidati i parë republikan për president kandidoi në një platformë që përfshinte vetëm nëntë dërrasa, gjashtë prej të cilave ishin për barazinë e njerëzve me ngjyrë afrikano amerikanë dhe të drejtat e barabarta për afrikano-amerikanët. Në të njëjtin vit, platforma demokrate mbrojti me forcë skllavërinë, duke deklaruar se përpjekjet e shfarosjes kërcënuan të “zvogëlojnë lumturinë e njerëzve”. Demokratët fituan zgjedhjet. Eshtë pothuajse e paimagjinueshme, por sulmuesi demokrat nuk u akuzua kurrë për vrasjen e mbetur në tentativë të një senatori të Shteteve të Bashkuara në dyshemenë e Senatit. Gjatë 200 viteve të kaluara, demokratët thjesht kanë zhvendosur veprimet e tyre nga racizmi i hapur në racizëm të fshehtë. Taktikat që ata përdorin për të kontrolluar pakicat në Amerikë sapo kanë ndryshuar. Ata u zhvendosën nga skllavëria aktuale në plantacionet e pambukut, për t’u siguruar që njerëzit me ngjyrë afrikano ameirkanë të qëndronin në “plantacionin” e ndihmës qeveritare, të varur ndonjëherë nga mbikëqyrësit e tyre demokratë.” – Glenn Beck, gazetar investigativ dhe analist bashkëkohor konsevator (TheBlaze.com)
Klajd Kapinova
Demokratët amerikanë themeluan Ku Klux Klan (KKK)
E verteta historike duhet thënë vazhdimisht, sado e idhur që paraqitet ajo. Një grup republikanë me ngjyrë afrikano amerikanë publikoi një reklamë radiofonike, duke akuzuar demokratët këtu për fillimin e organizatës kriminale raciste Ku Klux Klan, duke thënë se ata i kanë mbushur me propaganda të rreme votuesit me ngjyrë afrikano amerikanë.
Lt. Guvernatori Michael Steele, i nominuari nga afrikano amerikanët konservatorë nga partia republikane për vendin e hapur të Senatit së SHBA-së në shtetin Maryland, nuk pranoi reklamën dhe bëri thirrje që Shoqata Kombëtare Republikane e njerëzve me ngjyrë me qendër në Washington të ndalonte publikimin e saj.
Në një deklaratë, ai tha se ishte “fyese për Marylanders dhe reklama duhet të zbresë (hiqet) menjëherë”. Reklama nuk përmend Steele ose kundërshtarin e tij Demokrat, Rep. Ben Cardin. Ky “republikan” i habitshëm nuk e njeh hisrorinë reale të SHBA-së, ku KKK si organizatë raciste ishte e orientuar në radhë të parë kundër njerëzve me ngjyrë afrikano amerikanë etj., u themelua nga partia demokratike.
Nuk ishte menjëherë e qartë se në cilat stacione po transmetohej reklama 60 sekondëshe ose për sa kohë kishte filluar, megjithëse një njoftim për shtyp në faqen e internetit të grupit, i datuar kohë më parë, njoftoi publikimin e tij.
Gazeta Washington Post raportoi për një histori për publikimet e reklamës e cila po shfaqet me sukses në stacionet televizive të qytetit Baltimore.
Spoti, është një dialog me fakte historike midis dy grave, ku shfaqet një grua duke thënë: “Demokratët miratuan ato kode të zeza dhe ligjet e Jim Crow. Demokratët e filluan organizatën Ku Klux Klan.” Klan? “Po, përgjigjet gruaja tjetër. “Kapuça dhe çarçafë të bardhë?”
Gruaja e parë gjithashtu thotë, se: “Demokratët luftuan të gjithë legjislacionin për të drejtat civile nga vitet 1860 deri në vitet 1960. Demokratët, lëshuan ata qen të egër me tuba zjarri mbi zezakët.”
Reklama pohon, se: “Demokratët duan të na mbajnë të varfër, ndërsa ne vazhdojmë të votojmë vetëm demokratët. Ata duan që ne të pranojmë martesa të të njëjtit seks, aborte adoleshente, pa pëlqimin e prindërve dhe të padisim Boy Scoutët për thënien e fjalës Zoti…”.
Në lidhje me GOP, reklama thotë: “Republikanët na çliruan nga skllavëria dhe vendosën të drejtën tonë për të votuar në Kushtetutë“.
Grupi kombëtar republikan i njerzve me ngjyrë, u themelua një vit më parë për të “qenë një burim për komunitetin afrikano amerikanë, mbi idealet republikane dhe për të promovuar vlerat tradicionale të komunitetit me ngjyrë“, shkruhet, sipas faqes së saj të internetit.
Gara është një temë e spikatur në garën e Maryland për vendin e mbajtur nga senatori në pension Paul Sarbanes, D-Md. Steele, është kandidati i parë me ngjyrë i zgjedhur në të gjithë vendin në Maryland, përballet me një demokrat të bardhë në një shtet shumë demokratik me përqindjen më të lartë të banorëve me ngjyrë 29 përqind të çdo shteti jashtë Jugut.
Disa demokratë me ngjyrë në Maryland kanë shprehur hapur mbështetur për kandidatin republican Cardin, përfshirë ish-kongresmenin Kweisi Mfume, i cili humbi ngushtë zgjedhjet paraprake të demokratëve me Cardin. Por Steele ka njoftuar planet për të kërkuar votat e demokratëve afrikano amerikanë dhe ka planifikuar të marrë pjesë në një tubim në Baltimore, për të kërkuar mbështetjen e tyre.[1] (Annapolis, Md. By Kristen Wyatt, Democrats started the KKK, Associated Press Writer)
KKK ishte zemra e Partisë Demokratike
Politifact.com, pohon se nuk është e drejtë të thuhet se Partia Demokratike themeloi Ku Klux Klan, një grup supremacist i bardhë, i përhapur kryesisht në pjesën Jugure të SHBA-së.
Ajo që ata mund të kojbjk,l,;.ntribuonin është se shumë demokratë të hershëm përdorën Klan si krahun e tyre të fortë. Sigurisht, sikurse me çdo organizatë të fshehtë nëntokësore, nuk ka transparencë.
Edhe vetë marshuesit në sheshe me parada me kapuç të bardhë maskojnë identitetin e tyre racist, në mënyrë që të depërtojnë në organizatat kryesore, madje edhe në politikë, sikurse ndodhi deri në nivelet e larta të Senatit dhe Kongresit Amerikan, ku shumë senatorë dhe kongresmenë ishin antarë të lartë të KKK.[2]
Në vitin 1868, gjatë rinisë mbresëlënëse të Presidentit demokrat Woodrow Wilson, Klan shërbeu si një pjesë kryesore e partisë demokratike, duke folur në Konventën Kombëtare.
Anëtarët e Klan përqeshën parullat e tyre të bardha në çdo hap, duke përdorur taktika për të lidhur legalisht njerëzit me ngjyrë nëpër Dixie. Antarët e organizatës raciste Klansmen madje marshuan drejt Washingtonit (shiko fotot origjinale në Google dhe Youtube), duke djegur kryqe në mënyrë rutinore dhe terrorizuar qytetarët duke përçarë kombin amerikan. Tema kryesore e zërave më të zhurmshëm në Amerikë ishte: “Ky është një vend i një njerëzve të bardhë, dhe le të qeverisin burrat e bardhë“.
Kur Kongresi Amerikan, u përpoq të transformonte Jugun e shkatërruar nga lufta, shtetet jugore të drejtuara nga demokratët u pajtuan me retorikën politike pasi fuqia punëtore ushtarake kishte humbur.
Me pak fjalë, një lloj tjetër beteje për të mbajtur afro-amerikanët të zvogëluar u vu në lëvizje. Klan luajti një rol aktiv në mbajtjen e njerëzve me ngjyrë të lirë nga votimi, arritjen e përparimit ekonomik ose ushtrimin e ndonjë të drejte që Kushtetuta jonë u siguronte atyre.
Në ato ditë platforma Republikane u quajt liberale nga demokratët, të cilët e panë idenë e bërjes së paligjshme të ndarjes si një nocion progresiv.
Asokohe fryma e liberalizmit u bë modë apo sinonim i përpjekjeve të republikanëve për t’i dhënë fund ndarjes në shtetet e Jugut të SHBA-së. Termi liberal, gjatë kësaj kohe në historinë e Amerikës nuk ka shumë ngjashmëri me përkufizimin aktual, sepse kuptimi fillestar bazohej në Kushtetutshmëri, që u privua në mënyrë sistematike nga qytetarët me ngjyrë afrikano amerikanë nga racizmi i thellë i shtetit në kombin tonë.
Një grup candidate, i ndarë nga njeri tjetri, duke marrë më pak se një përqind të votave të përgjithshme, e quajti veten Straight Out demokratëve, e cila në fakt ishte një bazë politike më konservatore, që mbështeste kandidaturat e Charles O’Connor dhe John Quincy Adams II në ciklin zgjedhor pas Luftës Civile.
Të pakënaqur nga rezultatet zgjedhore ata menjëherë mbajtën një Kongres Kombëtar në qytetin Louisville, Kentucky, mbi bazën e së cilës ku çdo votues që dilte aty nuk do të rezultoj në votimet e kolegjit elektoral, sepse Komiteti Kombëtar Demokratik nuk e njohu fraksionin Demokratët e Drejtë si një parti zyrtare politike.
Me fjalë të tjera, disa demokratë konservatorë patriotë të vërtetë ameikanë (me bindje republikane), që u shkëputën me ndërgje të plotë nga politikat raciste të partisë demokratike u izoluan politikisht, për qëndrimin e tyre konservatorë, dhe mezi u njohën nga populli. Partia demokratike amerikane, gjatë depërtimit aktiv të Klan në politikë përfaqësoi një platformë radikale vërtet liberale.(https://www.chicagotribune.com/chinews-mtblog-2006-09-democrats_started_the_kkk-story.html)
Nga ana tjetër Partia Republikane Amerikane, gjithashtu përjetoi një plasaritje apo ndarje në vitin 1872. Kështu i nominuari i Partisë Liberale Republikane, Horace Greeley, një kandidat i cili nuk arriti të siguronte kërkesën për nominimin republikan, u bë i nominuari i Partisë Republikane Liberale për garën presidenciale dhe përfundimisht u mbështet nga Partia Demokratike brenda muajt e zgjedhjeve. Platforma e Partisë Republikane Liberale vlerësonte disa parime të homologut të tyre më konservator, në aspekte të tilla si çështjet që lidhen me barazinë e të gjithë burrave pavarësisht nga ngjyra, bindja (termat më të gjerë të së cilës përfshijnë çështje të seksualitetit), fenë, lindjen ose racën etj.
Në vetëm shtatë vjet pas Luftës Civile, mbështetja demokratike e Horace Greeley për të ndarë shanset e republikanëve në zgjedhjet e vitit 1872 përfundoi dobët për partinë që humbi përballë republikanëve të Ulysses S. Grant.
Përpjekjet e tyre për të “hequr gjurmët e nacionalizmit, racizmit dhe skllavërisë së Konfederatës“, u panë si interesi më i mirë i Bashkimit nga njerëzit e shumë, që votuan për heroin e luftës.
Greeley, i cili popullarizoi slloganin, “Shko në Perëndim, i ri, dhe rritu me Atdheun“, shërbeu përfundimisht në Kongres, duke përfaqësuar New York-un dhe vazhdoi të promovojë idetë e tij të feminizmit dhe socializmit.
Idealet rikonstruksioniste të dy viteve të para të administratës së Grant, bënë që demokratët e shteteve të Jugut të ngriheshin dhe të shkonin masivisht në votime.
Në vitin 1874, politikat e administratës së Grant-it u quajtën pro njerëzve me ngjyrë afrikano amerikanë. Demokratët, gjithashtu shfrytëzuan zbatimin joadekuat të politikave të rindërtimit si një dështim i administratës dhe demokratët morën kontrollin e Dhomës së Përfaqësuesve.
Ata gjithashtu kishin një shumicë në Senat si rezultat i kritikave ndaj Shtëpisë së Bardhë të Grant-it. Kjo vendosi me qëllim futjen e ligjeve të Jim Crow.
Në këtë situate Dhoma dhe Senati i udhëhequr nga demokratët bënë thirrje për largimin e trupave federale nga shtetet e Jugut, duke lënë njerëzit me ngjyrë të sapoçliruar të ruanin veten e tyre në Amerikën e pas Luftës Civile.
Ligjet shtetërore dhe lokale në legjislaturat shtetërore të drejtuara nga demokratët pas Rindërtimit, sollën ndryshime rrënjësore në ish-shtetet e Konfederatës së Amerikës.
Jim Crow mbajti amerikanët të shtypur ekonomikisht dhe shoqërisht
Jim Crow,[3] [4] modeluar pjesërisht sipas një karikature të një burri me fytyrë të zezë, i mbajti amerikanët të shtypur, ekonomikisht dhe shoqërisht, në një kohë kur vendi po përpiqej të shërohej nga betejat që vranë një brez ushtarësh.
Po ashtu ligjet e Jim Crow çuan në doktrina të veçimit racor “të veçantë, por të barabartë“. Ligjet institucionalizuan dis-avantazhe ekonomike, sociale dhe arsimore, për komunitetet jo të bardha, përfshirë taksat e sondazheve, që i mbanin njerëzit me ngjyrë afrikano amerikanë, që të mos ushtronin të drejtat e tyre për të votuar.
Këto dekada të heqjes së të drejtave të komuniteteve të zeza u theksuan nga udhëheqja raciste në jug. Më i famshëm, ndoshta, se çdo tjetër ishte Presidenti demokrat Woodrow Wilson. Modeli i tij i emërimit të demokratëve të Jugut në kabinetin e tij siguroi që modelet e ndarjes do të bëheshin gjithnjë e më të zakonshme.
Presidenti demokrat Wilson, besonte se ndarja ishte më e mirë si për afro-amerikanët ashtu edhe për evropiano-amerikanët.
Bashkimi i Madh i vitit 1913 u drejtua nga fryma e epërsisë së njerëzve të bardhë dhe shtypja e fortë e njerëzve me ngjyrë në shtetet e Jugut të SHBA-së, ishte praktikuar edhe përpara përpjekjeve të hershme për të shuar ndarjen e Jim Crow nën udhëheqjen republikane të Charles Sumner.
[1] Annapolis, Md. By Kristen Wyatt, Democrats started the KKK, Associated Press Writer
[2] https://www.chicagotribune.com/chinews-mtblog-2006-09-democrats_started_the_kkk-story.html
[3] Personazhi Jim Crow është një personazh teatri – zhvilluar dhe popullarizuar nga Thomas D. Rice (1808-1860) dhe një përshkrim racist i afro-amerikanëve dhe kulturës së tyre. Rajs e bazoi personazhin në një mashtrues popullor të quajtur Jim Crow që kishte qenë prej kohësh popullor në mesin e skllevërve të zinj. Rajs gjithashtu adaptoi dhe popullarizoi një këngë tradicionale skllavërie të quajtur “Jump Jim Crow” (1828). Karakteri vishet në mënyrë konvencionale me lecka dhe mban një kapele shtrati dhe këpucë të grisura. Rajs aplikoi përbërjen e zezë të bërë nga tape të djegur në fytyrën dhe duart e tij dhe imitoi një fushë afrikano-amerikane shumë të shkathët dhe të mprehtë, e cila këndoi, “Eja dëgjo të gjithë ju tëmth dhe djem, unë do të këndoj pak kënga, emri im është Jim Crow, duke u lodhur dhe duke u kthyer dhe bëj jis kështu, çdo herë që do të bie për të kërcej Jim Crow.”
[4] Ligjet e Jim Crow ishin ligje shtetërore dhe locale, që zbatonin ndarjen racore në Shtetet e Bashkuara të Jugut dhe gjetkë brenda SHBA-së. Këto ligje u miratuan në fund të shekullit të 19-të dhe në fillim të shekullit të 20-të nga legjislaturat e shtetit të mbizotëruara nga demokratët e Jugut, për të hequr të drejtën e heqjes së ligjit dhe për të hequr fitimet politike dhe ekonomike të bëra nga njerëzit e me ngjyrë afrikano amerikanë, gjatë periudhës së Rindërtimit. Ligjet e Jim Crow u zbatuan deri në vitin 1965. Në praktikë, ligjet e Jim Crow urdhëruan veçimin racor në të gjitha objektet publike në shtetet e ish Shteteve të Konfederatës së Amerikës dhe në disa të tjera, duke filluar në vitet 1870. Ligjet e Jim Crow u mbështetën në 1896 në çështjen e Plessy kundër Ferguson, në të cilin Gjykata e Lartë e SHBA-së paraqiti doktrinën e saj ligjore “të veçantë, por të barabartë” për lehtësirat për Afrikano-Amerikanët. Për më tepër, arsimi publik në thelb ishte veçuar që nga themelimi i tij në pjesën më të madhe të Jugut pas Luftës Civile në 1861–1865. Parimi ligjor i ndarjes racore “të veçantë, por të barabartë”, u shtri në objektet publike dhe transportin, duke përfshirë trajnerët e trenave ndërshtetërore dhe autobusëve. Nga ana e tjetër lehtësitë për afrikano-amerikanët ishin vazhdimisht inferiore dhe me pagesa të ulëta krahasuar me lehtësitë për amerikanët e bardhë dhe nuk kishte fare lehtësira për komunitetin me ngjyrë. Si organ i ligjit, Jim Crow institucionalizoi disavantazhe ekonomike, arsimore dhe sociale për shumë afrikano-amerikanë, që jetojnë këtu. Ligjet e Jim Crow dhe dispozitat kushtetuese të shtetit Jim Crow mandatuan ndarjen e shkollave publike, vendeve publike dhe transportit publik, dhe ndarjen e banjove, restoranteve dhe burimeve të pijes midis njerëzve të bardhë dhe me ngjyrë. Ushtria amerikane tashmë ishte e veçuar. Presidenti Woodrow Wilson inicioi ndarjen e vendeve federale të punës në vitin 1913. Në vitin 1954, ndarja e shkollave publike (të sponsorizuara nga shteti) u shpall antikushtetuese nga Gjykata e Lartë e SHBA-së nën Shefin e Drejtësisë Earl Warren në çështjen historike Brown kundër Bordit të Edukimit. Në disa shtete, u deshën shumë vite për të zbatuar këtë vendim, ndërsa Gjykata e Warren vazhdoi të vendosë kundër ligjeve të Jim Crow në raste të tjera të tilla si Heart of Atlanta Motel, Inc. kundër Shteteve të Bashkuara (1964). Në përgjithësi, ligjet e mbetura Jim Crow u shfuqizuan nga Akti i të Drejtave Civile i vitit 1964 dhe Akti i të Drejtave të Votimit i vitit 1965.
