Annamaria Testa, eksperte e komunikimit
Kur gjendemi në kushtet e një pasigurie, është e pamundur për ne të mbajmë brenda vetes jo vetëm një kontekst që është objektivisht jashtë kontrollit tonë, por edhe vetë mendimet tona. Pasiguria përkthehet kështu në një gjendje alarmi e cila, duke mos pasur një objekt të saktë, është më e prekshme ndaj ndonjë stimuli të ri të jashtëm.
E gjithë kjo shkakton acarim dhe siklet. Mund të na çojë drejt depresionit, të na paralizojë ose të na mbushë me ankth.
Me kalimin e kohës, ne shpikim një mijë strategji për të mbajtur pasigurinë brenda vetes: përcaktim i sigurimeve dhe kontrata të tjera. Aktivizimi i mjeteve të planifikimit, parashikimit dhe verifikimit. Lëshimi i autorizime dhe çertifikata. Formulimi i rregullave dhe ligjeve, premtimeve dhe betimeve. Vendosja e procedurave dhe hierarkia. Bërja e provimeve dhe hetimeve. Akumulimi i parave.
Zhvillimi i disiplinave shkencore ka qenë, sipas të gjitha gjasave, strategjia më efektive midis të gjithave. Nga njëra anë, përparimi shkencor zvogëlohet vazhdimisht, ose të paktën lëviz më tej, në pikën kur horizontet bëhen të pasigurta. Nga ana tjetër, shkenca kupton në vetvete idenë e pasigurisë, dhe e konsideron atë në teoritë e saj, në metodat e saj, në proceset e vlerësimit.
Që nga periudha e dytë e pas luftës së Dytë Botërore ne kemi ndërtuar një botë në të cilën pasiguria duket se ka rrëshqitur progresivisht në margjina: ato më të largtat, më të pafavorshmet, më fatkeqët dhe më pak të dukshmit.
Ne e vlerësojmë idenë e rehatisë dhe të gjitha mjetet që mund të na ofrojnë edhe më shumë. Ne e injorojmë brishtësinë e brendshme të sistemeve që kemi ndërtuar, brishtësinë tonë individuale dhe atë të planetit ku banojmë dhe të cilin e shfrytëzojmë me marrëzi të pavetëdijshme.
Ne nuk arrijmë të kuptojmë se një rritje e ndërlikueshmërisë, ndërlidhjes dhe opsioneve mund vetëm të rrisë – dhe sigurisht jo të ulë – shkallët e pasigurisë. Dhe kjo nuk është e mjaftueshme: ne presim të marrim përgjigje të qarta dhe zgjidhje efektive dhe të qarta, edhe kur është objektivisht e pamundur t’i kesh ato sepse situata është në vetvete e paqëndrueshme, e paqartë, e hutuar. Ose sepse është plotësisht e re dhe e paparashikueshme në zhvillimet e saj.
Sidoqoftë, ka disa gjëra që, si individë, mund të bëjmë jo qa aq shumë për t’i bërë kohërat më pak të pasigurta, sesa të mësojmë të negociojmë me ndjenjën tonë individuale të pasigurisë.
Për më tepër, të paktën në këtë moment specifik, nuk duket se kemi alternativa më të mira. Ose jemi të mbingarkuar nga pasiguria (rezultat: çorientim dhe kaos). Ose ne përpiqemi – më kot – ta rivendosim atë duke mbajtur gjithçka nën kontroll (rezultat: paranojë dhe zhgënjim). Ose le të pretendojmë se gjithçka ecën normalisht (rezultat: sjellje e pakuptimtë dhe e rrezikshme).
Sidoqoftë ekziston një alternativë e katërt: pranoni pasigurinë, duke bërë një zgjedhje të fleksibilitetit adaptiv. Kjo gjithashtu do të thotë të punosh për të nxjerrë disa elementë pozitivë nga një situatë negative.
Nga ana tjetër, të qenit i adaptueshëm është një nga karakteristikat më të çmuara të specieve tona. Përballë prirjes sonë për t’u qetësuar, mbase mund të përpiqemi ta përmirësojmë edhe në një nivel personal.
Për shembull.
Truri ynë nuk mëson gjatë gjithë kohës, por identifikon situatat kur nevojitet mësim i ri, dhe përcakton se cili lloj i mësimit është më i dobishëm. Punoni pak kur kontekstet janë të parashikueshme, por punoni më intesnsivisht kur ndryshojnë rrethanat. Këtë na e tregon një studim i kryer nga Universiteti Yale. Le të përfitojmë nga kjo: pasiguria na bën më të vëmendshëm dhe na ndihmon të mësojmë.
Midis shumë gjërave që mund të mësojmë, ka një të rëndësishme: të jesh i durueshëm. Psikoanalisti Luigi Zoja shkruan:
Mendja jonë nuk është më e mësuar të presim, e lëre më të mendojmë me durim. Megjithatë, edhe mendimet tona vështirë se janë të menjëhershme: ato të vërtetat vijnë vetëm pas disa çastesh, vetëm pasi t’i kemi thirrur. Prandaj, mendja që ndërhyn në mënyrë të menjëherëshme, nuk është mësuar me të menduarit e artikuluar.
Në lidhje me mendimet e artikuluara. Në këtë periudhë, leximi i një romani mund të jetë një ide e mirë dhe një mundësi e shkëlqyer. Ajo zgjeron horizontet dhe ju bën të udhëtoni me mendjen tuaj përtej mureve të shtëpisë tuaj dhe perimetrit të krahinës. Përmirëson gjendjen shpirtërore dhe rrit empatinë. Neuroshkencëtarët na thonë: leximi i romaneve me të vërtetë ndryshon trurin.
Për më tepër, na ndihmon të marrim frymën dhe të heqim sytë nga ekranet dhe rrjedhën dehëse të lajmeve.
Duhet të ndryshojmë mënyrën se si ne punojmë, ose të mos bëjmë gjëra që deri dje na u dukën të pavlera, gjithashtu mund të na ndihmojë të mendojmë se çfarë është me të vërtetë e rëndësishme dhe të kuptojmë cilat janë prioritetet tona. Ndoshta për t’i ripërcaktuar ato, sepse ndoshta, pa e kuptuar ne, ato kanë ndryshuar me kalimin e kohës. Ose mbase po ndryshojnë pikërisht tani.
Inc. rendit dhjetë përparësi për mirëqenien materiale dhe emocionale. Ne me siguri nuk i ndajmë të gjithë, por numri 10 meriton, të përmenden këtu: “Praktikimi i një shkëputjeje të shëndetshme (jo bashkimi) nga idetë, planet dhe pritjet, duke e ditur që fleksibiliteti na bën të adaptueshëm”. Dhe kjo të qenit i adaptueshëm ndihmon për të jetuar më mirë.
Dhe në fund: një hulumtim nga Universiteti Shtetëror i Moskës, bazuar në një përmbledhje të gjerë të studimeve kryesore ndërkombëtare në lidhje me krijimtarinë, dhe bërë me një numër të gjerë rastesh,vendos një lidhje mjaft të fortë pozitive midis qëndrimit krijues dhe aftësisë për të toleruar pasigurinë. Kjo është një arsye shtesë për të provuar.
Urimet më të mira nga Milano.
