Nga Skënder MULLIQI
Nuk e di qka po mendojne disa njerëz të cilët kan ardhur në krye të shtetit.Nuk e kam të qartë shumë së si po na trajtojnë, si njerëz apo si kope delësh.Si shoqëri dhe si shtet po reshqasim dy shekuj mbrapa qytetarë të nderuar të Kosovës! Nuk jemi duke e mbrojtur më zemer as më tru dinjitetin tonë ! Kjo inerci shoqërore na kujton trupin e njeriut kur i ekspozohet gersherëve të kirurgut, dhe atë pa anastezion, së më anastezion nuk i ndijmë dhembjët në trup. Zot! A e kemi merituar një tretman të tillë gadi shtazarak nga këta pushtetarë ? Sigurisht së jo, por hyzmetin për treman njerëzor nuk jemi duke ia bë veti as pas dy dekadave. Individet e caktuar të politikës janë duke na trajtuar si lopët apo si delët të cilët nuk i bëjnë fare telashe qobanit. Po mungojnë njerëzit e vullnetit të mirë, po na mungojnë njerëzit e kuptushem.
Po na marrin sikur të ishim një tufë “delësh“, si simbol i ndëgjueshmerisë, por kur është nevoja të marrim edhe nga pak dajak. Delët konsiderohen si shtazët më të pa menqura, të cilat gjithmonë qendrojnë më kokë të ulur duke kullotur në livadhe. Natyrisht së delët konsiderohen si shtazë e cila rrinë shumë urtë. E një fjalë e popullit thotë”I urtë është vetëm muti”. Sigurisht së delët konsiderohen tufë inerete e cila duron shumë mbi trupin e saj. Është e ndëgjueshme karshi qobanit, i cili i rrinë më shkop mbi kokë. Natyrisht së këtu bëjë fjalë vetëm figurativisht për delët së bëhët fjalë për këtë popull, i cili po duron shumë. Me falni popull i nderuar nese i konsideroni këto rreshta si fjalë shumë të rënda, por si të shpjegohet ndryshe fakti që nuk po ju sosët durimi pas gjithë këtyre torturave gadi qnjerëzore nga kjo kastë politike, nga këta njerëz të cilët tashmë u shpërfqën haptazi së nuk iu intereson fati i popullit, së nuk u intereson as fati I shtetit të cilin e fituam më shumë gjak.
Deleve shpesh nuk ka nevojë tjetër vetëm një fshikullim e fortë e qobanit dhe ato varg e vij e mësyejnë torishtën. Duke u ushqyer mirë apo duke pasur kullosa të mira, ato qobanëve ua sigurojnë qumështin dhe leshin, nese janë dele merino sigurisht së leshi i tyre kushton më shtrejtë, dhe kjo i gëzon shumë qobanët. Shpesh në qytetarët jemi duke u sjellur sikur të ishim dele, dhe nuk po shtrojmë kurrë pyetje publike as vetit dhe as të tjerve – deri kur kështu, a jemi të dëtyruar gjithmonë të sillemi në këtë menyrë ?! Deri kur do të anashkalohemi dhe deri kur do të konsiderohemi si dele të mira për qumësht nga këta njerëz të cilët po tregohen mizor ?!
Ky anashkalim është duke na ndodhur në kontinuitet? Dhe, qka po ndodhë që të ndryshojmë sjelljen tonë ? Po thuaj asgjë! Kemi mbetur në ëndrra të mira, sikur kur ujku kur ia ka hënger bythet gomarit ! Ec e mos thuaj së po ngjajmë shumë ne dele! Jemi duke i quditur miqët tanë pa të cilët zor së do ta kishim gëzuar lirinë dhe pavarësinë.Ndoshta edhe pas 18 vitësh do të ishim në luftë më serbët. Një Zot i madh e di, së a do të ishim kthyer pa miqët tanë amerikanë dhe evropian aq masovikisht në vendlindjet tona ? Zor që shpëtojmë serish nese na zënë e keqja të cilën më kokë e me qafë jemi duke e kërkuar. Secili njeri na dhimbset nese dënohet për krime ndaj serbeve. Lufta jonë ishte luftë mbrojtëse, e mbrojtëm pragun e shtëpisë, e mbrojtem nderin dhe moralin tonë. Ishte luftë qlirimtare më kauzë të drejtë.
Ishte luftë të cilën e bënë 90 përqind të shqiptareve , secili dha dhe sakrifikoj diqka për liri, jo vëtem një kategori njerëzish .Por , nuk guxojmë që luftën tonë të përbashkët më miqët tanë ta sakrifikojmë dhe ta identifikojmë më individ të caktuar. Po mos të ishte lufta jonë e drejtë, sigurisht së nuk do ta kishim pasur as përkrahjën e botës demokratike, sigurisht së nuk do të kishte intervenuar as NATO. Të gjitha këto sakrifica njerëzore e materjale nuk guxojmë ti humbim për sa qelë e mshelë sytë. Gjykatën Speciale e prumë vet të dera më mos punën tonë për shtet ligjor, funksional e demokratik.Askush nuk ka qka frikohet tek e fundit nga Gjykata Speciale nese është i pastër… Populli dhe Shteti nuk është pronë private e askujt, qe të qitet ne ankand public, nese dikush mendon ashtu…
