MARK KUZHNINI
LULE JANARI
POEZI
SHPIA BOTUSE
MESHARI
2016
Puthje e Lotëve
Papritur në pritje diçka ndodhi
erdhi e iku edhe puthje vodhi
zemër e shpirt vuajtja mi lodhi
kujtimi im vetëm lotë mblodhi.
Puthje mes lotëve pa ndërprerë
puthja e natës kishte shumë vlerë
e ajo heshtja e pa krerë
s’foli fjalë, s’më bëri asnjë nderë.
Lotët puthëshin s’dinin për tu ndarë
puthen shpirtin dhe zemrën e vrarë
puthen dhe puthjen buzë palarë
gjithçka u puth asgjë s’është parë.
Puthen fytyrën dhe tër lëkurën
puthën trupin si skulpturën
puthen ndjenjën siq puth lumi urën
puthje e qetë siq puth gjethi gurrën.
PËRLOTEM
Duke prekur plagë me gishta
plagët e vjetra i ripërtrijë ato,
Duke i kthyer në plagë të freskëta
e duke prekur plumba të ndryshëm
qoft ata të urrejtjes, e të harresës…
sa dhimbje i ngjall vetës.
Trishtim, lotë, mungesë, pabesi,
e pa besueshme kjo që më ndodh
duke u munduar ta lë në harresë të kaluaren time,
me ditë e netë gëzimi…
sa shumë përlotem, sa shumë,
kur mundohem ta harrojë një lumturi…
që kisha dikur, veq e kam kujtuar atë.
Çdo ditë përditë, çdo natë përnatë,
E shoh edhe ferrin me sy…
ashtu siq e përjetoj tmerrin pa ty.
Biri i Vetmisë
Kur e ndjejë që se kam një dorë
them e kam tjetrën për të shkruar,
Kur se kam asnjërën bëhem ciciron,
Kur ndjejë që se kam zemrën me vete
e di adresën ku ka shkuar,
Por kur e shoh që shpirti më ka ikur
i gjallë pa shpirt jetoj, ku ka shkuar ai?
po sikur të kisha vdekur do e dia,
do ishte kthyer nga ka ardhur shpirti,
Mendoj se edhe shpirti është tek ti…
prej se u kurorzuar me shpirtin tënd,
ai më tradhëtoi mua më la vetë,
I gjallë jetoj, pa shpirt, pa zemër,
pa këmb, pa duar, pa sy, pa gojë, pa zë,
Jam i heshtur si pragu i shtëpis,
jetim në këtë botë, biri i vetmisë.
AKULL I ZJARRT
Kur filloj për të të urryer
më i fort se dhimbja dukem
edhe pse me dhimbje i lyer
në rrënoja të shpirtit strukem.
Kur shoh skena të përqafimit
jam viktima në atë skenar
përball heshtjes, buz trishtimit
para pasqyrës duke qarë.
I ndezur si zjarri i Prometheut
dukem nga jasht për tu parë
e akullt si antartiku
është zemra brenda e ndarë.
Më i vetëm se vetëmia plakë
kur qendroj me mendimin
fjalë t’shkëputura në ç’do hallkë
prania jote ma shuan trishtimin.
Kur kujtoj buzëqeshjet tua
i shkreti unë mbetem me lotë
ah! Kjo dhimbje që s’u shua
më bëri të vuaj dje dhe sot.
Kështu do mbetem edhe nesër
ti s’do të kthehesh e plagosur
mos më kërko pasnesër
se, zemrën jam duke e varrosur.
KUR NATA BIE
Bie përtok e nga toka zgjohem,
i gjori mendim jeton për ty,
sikur valë e detit trazohem,
vetmia thotë: S’do jeni bashk ju dy.
Lotët ngacmojn plagën në shpirt,
nuk e lën që e shkreta të thahet,
nga ndarja jon më s’kam parë dritë,
shpresa ime s’ka më ku të mbahet.
Edhe ëndërrat flasin për ne,
e vendet ku ishim i qaj me lotë,
sa vështir e kam pa ty që s’je,
ishit qifti më i mirë heshtja ma thot.
Kur nata bie vendi vend s’më zihet,
se pranoj që tani më ty s’të kam,
e kur jetës fundi i dihet,
i bie sikur kam ngrën dark e uritur jam.
Krejt rastësisht
Hudhi një frazë që shkruante…
urime, shëndet e suksese,
i heshtur pa fjalë,
pas dhimbjeve që kisha
dhimbjeve të ëmbela
trishtimit të trishtuar
për jetë të jetëve
puthjeve të panumerta
pa prekur buzët
qindra prekjeve pa qenë afër me të
terrori më i madh mes kësaj
ishte heshtja gjakpirëse…
e pamëshirshme ishte vetmia
edhe pse e pa mundur të jem mik me jetën.
